Κυριακή 25 Απριλίου 2021
Τα «Συμβόλαια θανάτου» εναντίον δημοσιογράφων είναι το «σήμα κινδύνου» για την ίδια τη Δημοκρατία
Όταν ο επαγγελματίας δημοσιογράφος τιμά το συμβό
Συμβόλαια που έχουν ως στόχο την ηθική ή και τη φυσική εξόντωση του δημοσιογράφου που δεν «συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις» και δι΄αυτής τη θανάτωση της αληθινής δημοσιογραφίας.
Αυτό που σήμερα έχει ιδιαίτερη σημασία είναι να αντιληφθούμε ως συνδικάτα
Σήμερα μπορεί στα «συμβόλαια θανάτου» να υπάρχει το όνομα Βαξεβάνης, αύριο όμως μπορεί σε τέτοιου ή άλλου είδους θανατικά «συμβόλαια»
“Στοπ” στο Netflix
Εκατοντάδες καλλιτέχνες τραγουδούν με σηκωμένες τις γροθιές τους για τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη
Ένα τραγούδι ορόσημο που έχει συνοδέψει όλους τους κοινωνικούς αγώνες της Χιλής από την εποχή του Αλιέντε μέχρι σήμερα, με αποκορύφωμα το Δεκέμβρη του 2019 που τραγουδήθηκε από δεκάδες χιλιάδες Χιλιανούς σ’ ένα κοντσέρτο υπό τον γενικό τίτλο Για την αξιοπρέπεια» τραγουδήθηκε και παίχτηκε σήμερα το πρωί από εκατοντάδες καλλιτέχνες στα Προπύλαια για τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη απέναντι στη βία.
Οι Support Art Workers μια συλλογικότητα που γεννήθηκε εν μέσω πανδημίας μέσα σε ένα κλίμα απόλυτης αβεβαιότητας τον Απρίλη του 2020 συνεχίζουν τις δράσεις τους και διεκδικούν την επιβίωση του κλάδου τους και όχι μόνο.
Εκατοντάδες καλλιτέχνες βρέθηκαν σήμερα το πρωί στα Προπύλαια, κάποιοι με τα μουσικά τους όργανα και ερμήνευσαν το τραγούδι «El Pueblo Unido Jamás Será Vencido» που σημαίνει «Λαός ενωμένος» σε μια ιδιαίτερη μουσική δράση.
Πρόκειται για «ένα τραγούδι ορόσημο που έχει συνοδέψει όλους τους κοινωνικούς αγώνες της Χιλής από την εποχή του Αλιέντε μέχρι σήμερα, με αποκορύφωμα το Δεκέμβρη του 2019 που τραγουδήθηκε από δεκάδες χιλιάδες Χιλιανούς σ’ ένα κοντσέρτο υπό τον γενικό τίτλο “Για την αξιοπρέπεια”». «Αποτελεί πλέον έναν διεθνή ύμνο της αντίστασης της εργατικής τάξης κατά της αδικίας που πηγάζει από την εξουσία. Ως μουσική δράση ξεκίνησε από τη Γαλλία και τώρα παίρνουμε τη σκυτάλη εμείς δηλώνοντας κατά τον τρόπο αυτό πως είμαστε πολλ@ και θα τραγουδήσουμε όλ@ στην ίδια γλώσσα, ακόμη κι αν δεν είναι η μητρική μας» επισημαίνουν.
Οι καλλιτέχνες με προσοχή, αποστάσεις, σεβασμό και μάσκες ένωσαν τις φωνές τους προτάσσοντας τη χαρά, τη δημιουργία και την αλληλεγγύη απέναντι στη βία.
Φωτογραφίες Αλέξανδρος Γαστεράτος/ TPP:
Η Επανάσταση των Γαρυφάλλων
Στρατιωτικό κίνημα αριστερών αξιωματικών στην Πορτογαλία, που οδήγησε στην κατάλυση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας, μετά 48 χρόνια.
Στρατιωτικό κίνημα αριστερών αξιωματικών στην Πορτογαλία, που οδήγησε στην κατάλυση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας, μετά 48 χρόνια. Εκδηλώθηκε τις πρωινές ώρες της 25ης Απριλίου 1974 και ήταν σχεδόν αναίμακτο, με τέσσερις μόνο νεκρούς. Έμεινε στην ιστορία ως «Επανάσταση των Γαρυφάλλων» («Revolucao dos Cravos» στα πορτογαλικά), επειδή πολλοί κυβερνητικοί στρατιώτες είχαν τοποθετήσει στις κάννες των όπλων τους γαρύφαλλα, με την προτροπή των εξεγερμένων κατοίκων.
Η Πορτογαλία από τις 26 Μαΐου 1926 κυβερνιόταν δικτατορικά, από τους στρατιωτικούς, που είχαν ανατρέψει το εύθραυστο δημοκρατικό καθεστώς. Στους κόλπους της χούντας αναδείχθηκε η προσωπικότητα του καθηγητή οικονομικών Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ, ο οποίος κυβέρνησε από το 1932 έως το 1968, όταν λόγω εγκεφαλικού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εξουσία. Ο Σαλαζάρ δημιούργησε το «Νέο Κράτος», ένα καθεστώς με πολλά στοιχεία φασισμού. Τον διαδέχθηκε ο καθηγητής Νομικής Μαρσέλο Καετάνο, ο οποίος κυβέρνησε ως το 1974, όταν ανετράπη από τους στρατιωτικούς.
Στις αρχές της δεκαετίας του '70, η Πορτογαλία αιμορραγούσε οικονομικά. Η προσπάθεια διατήρησης της αποικιακής της δύναμης απορροφούσε το 40% του προϋπολογισμού. Κάποιοι από τους χαμηλόβαθμους στρατιωτικούς, που ήταν δυσαρεστημένοι από την πορεία της χώρας και την επαγγελματική τους εξέλιξη, συγκρότησαν το «Κίνημα των Ενόπλων Δυνάμεων», με σκοπό να αλλάξουν την κατάσταση.
Με απόλυτα συνωμοτικό τρόπο και κάτω από τη μύτη της δικτατορίας Καετάνο, αποφάσισαν να κινηθούν δυναμικά το ξημέρωμα της 25ης Απριλίου 1974, με αρχηγό τον ταγματάρχη Οτέλο Σαράιβα ντε Καρβάλιο. Τα συνθηματικά της εξέγερσης θα ήταν δύο τραγούδια. Το πρώτο με τίτλο «Μετά το Αντίο» («E depois do adeus»), με ερμηνευτή τον Πάουλο ντε Καρβάλιο, εκπροσωπούσε τη χώρα στον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, που γινόταν αργά το βράδυ της 24ης Απριλίου και αποτέλεσε το γενικό πρόσταγμα για τους πραξικοπηματίες. Το δεύτερο τραγούδι με τίτλο «Γκράντολα, μελαψή πόλη» («Grandola, Vila Morena») του αντιστασιακού τραγουδιστή Ζέκα Αφόνσο, ακούστηκε στις 12:20 τα ξημερώματα από το κρατικό ραδιόφωνο, δίνοντας το έναυσμα της εξέγερσης.
Έξι ώρες αργότερα, το δικτατορικό καθεστώς είχε σχεδόν καταρρεύσει. Οι χιλιάδες κόσμου, που, εν τω μεταξύ, είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους της Λισαβόνας, προέτρεψαν τους κυβερνητικούς στρατιώτες να ενωθούν με τους επαναστάτες και να βάλουν στις κάννες των όπλων τους από ένα κόκκινο γαρύφαλλο, που την εποχή της άνοιξης αφθονούν στην Πορτογαλία. Ο δικτάτορας Καετάνο αργά το απόγευμα αναχώρησε για τη Βραζιλία και δεν επέστρεψε ποτέ στη χώρα, μέχρι το 1980 που πέθανε.
Τη διακυβέρνηση της Πορτογαλίας θα αναλάβει για τα επόμενα δύο χρόνια η επταμελής «Χούντα Εθνικής Σωτηρίας», με επικεφαλής τον στρατηγό Αντόνιο Ριμπέιρο ντε Σπίνολα. Την περίοδο αυτή δόθηκε στους κόλπους της σκληρή μάχη για την εξουσία μεταξύ αριστερών και δεξιών αξιωματικών. Η επικράτηση των μετριοπαθών δυνάμεων οδήγησε στο σημαδιακό 1976. Το έτος αυτό ψηφίστηκε το νέο δημοκρατικό Σύνταγμα κι έγιναν οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές, που ανέδειξαν στην Προεδρία τον στρατηγό Αντόνιο Ραμάλιο Εάνες και στην πρωθυπουργία τον σοσιαλιστή Μάριο Σοάρες. Η Πορτογαλία μπήκε οριστικά σε δημοκρατική ρότα και το 1986 έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ως άμεσο αποτέλεσμα της επικράτησης των επαναστατών ήταν η διάλυση της αποικιοκρατικής Πορτογαλίας. Η Γουϊνέα - Μπισάου κέρδισε την ανεξαρτησίας της το 1974 κι ένα χρόνο αργότερα η Μοζαμβίκη, η Αγκόλα, το Σάο Τομέ ε Πρίνσιπε και τα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου. Η «Επανάσταση των Γαρυφάλλων» προκάλεσε το «τρίτο κύμα του εκδημοκρατισμού», όπως το ονόμασε ο γνωστός πολιτικός επιστήμονας Σάμιουελ Χάντιγκτον, που εξαπλώθηκε στην Ελλάδα (24 Ιουλίου 1974), την Ισπανία (1975) και τη Λατινική Αμερική.
Η Εκστρατεία στα Δαρδανέλια
Ένα από τα πιο φιλόδοξα σχέδια της Αντάντ κατά τη διάρκεια Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και παράλληλα μία από τις πιο συγκλονιστικές αποτυχίες της...
Η Αγγλο-Γαλλική εκστρατεία στα Δαρδανέλλια (25 Απριλίου 1915 - 9 Ιανουαρίου 1916) παραμένει ένα από τα πιο φιλόδοξα σχέδια της Αντάντ κατά τη διάρκεια Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και παράλληλα μία από τις πιο συγκλονιστικές αποτυχίες της.
Η ιδέα, που μεταξύ άλλων υποστηρίχθηκε και από τον Πρώτο Λόρδο του Ναυαρχείου (Υπουργό Ναυτικών), Γουίνστον Τσόρτσιλ, ήταν απλή και ευφυής. Η κατάληψη από τη θάλασσα της χερσονήσου της Καλλίπολης (της δυτικής ακτής των Δαρδανελλίων) θα αποτελούσε το κλειδί για την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Με τον τρόπο αυτόν θα έβγαινε εκτός μάχης η Οθωμανική Αυτοκρατορία και ταυτόχρονα θα άνοιγε ένας νέος και ασφαλής δρόμος μέσα από τη Μαύρη Θάλασσα προς τη σύμμαχο Ρωσία, που αντιμετώπιζε την απειλή του Οθωμανικού στρατού στον Καύκασο.
Η επιχείρηση ναυάγησε, όμως, εξαιτίας μιας σειράς τραγικών λαθών. Αρχικά, οι Σύμμαχοι σκέφτηκαν να εμπιστευθούν την επίθεση στα Δαρδανέλλια μόνο στο ναυτικό (στις μονάδες πεζοναυτών), για να μη στερήσουν από άνδρες το Δυτικό Μέτωπο, όπου η κατάσταση είχε βαλτώσει και εξελισσόταν στο γνωστό πόλεμο των χαρακωμάτων.
Η συμμαχική απόβαση στην Καλλίπολη αποφασίστηκε να ξεκινήσει στις 23 Απριλίου 1915, υπό τη διοίκηση του άγγλου στρατηγού σερ Ίαν Χάμιλτον, ο οποίος είχε στη διάθεσή του συνολικά 490.000 βρετανούς στρατιώτες της Μεσογειακής Εκστρατευτικής Δύναμης (MEF), στην οποία συμμετείχαν και στρατεύματα από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία (ANZAC), καθώς και 80.000 γάλλοι στρατιώτες του Εκστρατευτικού Σώματος της Ανατολής. Στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, ελπίζοντας ότι η κατάληψη των Δαρδανελίων θα είχε ως αποτέλεσμα τη διεκδίκηση της Κωνσταντινούπολης, έδωσε την άδεια στη Μεγάλη Βρετανία να χρησιμοποιήσει τη Λήμνο ως ναυτική βάση.
Η απόβαση στην Καλλίπολη άρχισε τελικά στις 25 Απριλίου 1915 με 75.000 άνδρες υπό τη διοίκηση του στρατηγού Χάμιλτον. Τις ακτές υπεράσπιζαν περί τους 300.000 στρατιώτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορία, υπό τις διαταγές του Σάντερς. Το ίδιο βράδυ, οι εισβολείς δεν είχαν επιτύχει παρά μερικά προγεφυρώματα σε βάθος περίπου εκατό μέτρων από την ακτή. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, η δυνατότητα ενός ισχυρού πλήγματος είχε εξανεμιστεί.
Τη νύχτα της 6ης προς 7η Αυγούστου 1915, μία τελευταία απόβαση στην ακτή της Σούβλας δεν θα βελτιώσει την κατάσταση και θα αποφασισθεί η εκκένωση της χερσονήσου σε δύο στάδια, τον Δεκέμβριο του 1915 και τον Ιανουάριο του 1916. Πράγματι, στις 9 Ιανουαρίου 1916 και το τελευταίο απόσπασμα της συμμαχικής δύναμης θα εγκαταλείψει τα Στενά.
Η εκστρατεία στην Καλλίπολη στέφθηκε από παταγώδη αποτυχία για τους Συμμάχους, οι οποίοι στους οκτώμισι μήνες που διήρκεσαν οι επιχειρήσεις έχασαν γύρω στους 250.000 άνδρες, όσους σχεδόν και οι Τούρκοι, που με τη νίκη τους αυτή ματαίωσαν τα φιλόδοξα σχέδια των Αγγλογάλλων κι έδωσαν το φιλί της ζωής στην παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ένας από τους διακριθέντες στα πεδία των μαχών ήταν και ο νεαρός λοχαγός Μουσταφά Κεμάλ, ο μετέπειτα ιδρυτής του σύγχρονου τουρκικού κράτους.
Η αποτυχία της εκστρατείας προκάλεσε επικρίσεις στο Λονδίνο κατά του Γουίνστον Τσόρτσιλ, που ήταν ο πιο ένθερμος οπαδός της και την πτώση της κυβέρνησης των Φιλελευθέρων, την οποία διαδέχθηκε κυβέρνηση συνασπισμού Φιλελευθέρων - Συντηρητικών. Ο Τσόρτσιλ, μολονότι απαλλάχθηκε από τη θέση του, παρέμεινε στο Πολεμικό Συμβούλιο.