Η συγκινητική φωτογραφία της βασίλισσας Ελισάβετ για την Ημέρα του Πατέρα -Τίμησε πατέρα και σύζυγο

 

Η 20η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως η Ημέρα του Πατέρα σε όλο τον κόσμο, με πολλούς να σπεύδουν να ευχηθούν στους πατεράδες τους.

Εξαίρεση δεν αποτέλεσε και το Παλάτι του Μπάκιγχαμ.

Μέσω του λογαριασμού της στο Instagram, η βασίλισσα Ελισάβετ μοιράστηκε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία για να τιμήσει τον πατέρα της, βασιλιά Γεώργιο αλλά και τον σύζυγό της και πατέρα των παιδιών της, πρίγκιπα Φίλιππο.

Η ρετρό φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 1951 στο Κάστρο Balmoral και απεικονίζεται ο τότε βασιλιάς Γεώργιος, η Ελισάβετ, ο πρίγκιπας Φίλιππος και ο πρίγκιπας Κάρολος σε παιδική ηλικία πάνω σε ένα άγαλμα με τη μορφή ελαφιού.

«Σε όλους τους μπαμπάδες σε όλο τον κόσμο, ευχόμαστε μια υπέροχη ημέρα του Πατέρα», έγραψε χαρακτηριστικά.

Η 95χρονη Ελισάβετ έχασε πριν λίγους μήνες τον άνδρα της ζωής της και το στήριγμά της, έτσι δεν θα μπορούσε να μην τον τιμήσει.

Ο πρίγκιπας Κάρολος, με τη σειρά του, μοιράστηκε μια φωτογραφία με τον πατέρα του, Φίλιππο που έφυγε πριν λίγο καιρό από τη ζωή. Ακόμη, μοιράστηκε μια φωτογραφία με τους γιους του αλλά και την Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς με τον πατέρα της.

Και οι Κέιμπριτζ μοιράστηκαν μια απίθανη κάρτα-σύνθεση με την Κέιτ από την ημέρα του γάμου της με τον πατέρα της αλλά και τον πρίγκιπα Γουίλιαμ με τα 3 τους παιδιά.

Πηγή

Τα χρυσά έσοδα των συχνοτήτων: 418 εκατ. ευρώ!

 

Ο ετήσιος απολογισμός της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων για το 2020 επιβεβαιώνει τη χρυσοφόρα επιχείρηση πώλησης του δημόσιου αγαθού των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων. Για το περασμένο έτος της πανδημικής κρίσης η ΕΕΤΤ ανακοίνωσε συνολικές εισπράξεις ύψους 418.197.090,38 ευρώ! Το ποσό είναι υψηλό γιατί πέρυσι έγινε η δημοπρασία για τη εκχώρηση του φάσματος συχνοτήτων στις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας για τα δίκτυα νέας γενιάς 5G, ποσό που σύμφωνα με τον απολογισμό της ΕΕΤΤ ανέρχεται σε 288.925.346 ευρώ. Το αδιάθετο αποθεματικό, που προβλέπεται να κατευθυνθεί στον κρατικό προϋπολογισμό προσθετικά στη διάθεση των συχνοτήτων για 5G με τα αποτελέσματα προηγούμενων χρήσεων και ανέρχεται σε 326.557.563 ευρώ, είναι το 80% των συνολικών εσόδων της ρυθμιστικής αρχής.

Για το 2020 η ΕΕΤΤ κατέγραψε κέρδη ύψους 53.811.443,96 ευρώ, ενώ προβλέπει 20% των ετήσιων διαθεσίμων για τις ανάγκες της Γενικής Γραμματείας Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΓΓΤΤ) του υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης. Σύμφωνα με τα στοιχεία του απολογισμού, το έτος 2020 η ΓΓΤΤ πήρε από το αποθεματικό το ποσό των 3.494.669 ευρώ.

Πηγή

Φοιτητές δημιούργησαν σελίδα για καταγγελίες σεξουαλικής παρενόχλησης στο τμήμα ΕΜΜΕ του ΕΚΠΑ

 Σελίδα καταγγελιών για περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης, έμφυλης βίας και bullying δημιούργησαν δύο φοιτητές του ΕΚΠΑ. Το σύστημα στο οποίοι οι φοιτητές μπορούν να καταγγείλουν τέτοια περιστατικά, είναι απολύτως ασφαλές και χαρακτηρίζεται από εμπιστευτικότητα, σύμφωνα με τους δημιουργούς της σελίδας, που δηλώνουν πως στοχεύουν στο «να αλλάξει κάτι».

Για την πρωτοβουλία του, από κοινού με έναν ακόμα συμφοιτητή του, να δημιουργήσουν το «EMME Whistleblowing», μια σελίδα καταγγελιών για περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης, έμφυλης βίας και bullying, μίλησε στην ΕΡΤ ο ένας εκ των δημιουργών, Δημήτρης Καράμπελας.

Η πρωτοβουλία έρχεται σε συνέχεια και της υπόθεσης που απασχολεί την Εισαγγελία Αθηνών και το Πειθαρχικό Συμβούλιο του ΕΚΠΑ, μετά από επώνυμες καταγγελίες φοιτητριών και του Συλλόγου Φοιτητών της Σχολής για καθηγητή που ερευνάται για σεξουαλική παρενόχληση.

«Αρχικά είχαμε σκεφτεί να φτιάξουμε μια σελίδα που θα λειτουργούσε ως μεσάζοντας μεταξύ φοιτητών και καθηγητών. Συνέπεσε η δημιουργία της σελίδας, τον καιρό οπότε και άρχισαν οι φήμες για τον συγκεκριμένο καθηγητή. Άρχισα κατά την περίοδο της απασχόλησής μου στο ραδιοφωνικό σταθμό να αντιλαμβάνομαι κάποιες περίεργες συμπεριφορές, όπως καταγραφή προσωπικών δεδομένων», είπε μεταξύ άλλων ο κ. Καράμπελας.

Πηγή

Προσφυγικό / 440 παιδιά έχασαν τη ζωή τους στον δρόμο για την Ευρώπη

 

Η Μεσόγειος η πιο φονική διαδρομή προσφυγιάς για 

παιδιά

Τουλάχιστον 440 παιδιά, εκ των οποίων τα 35 ήταν μωρά, και 33 έγκυες γυναίκες έχουν πεθάνει στα σύνορα της Ευρώπης και εντός της από τον Ιανουάριο του 2018 έως τον Ιούνιο του 2021 στην προσπάθεια να φτάσουν την Ευρώπη και την... ασφάλεια, διαπιστώνει το πανευρωπαϊκό δίκτυο δημοσιογράφων Lost in Εurope.

Το συμπέρασμα προκύπτει από την επεξεργασία των στοιχείων της λίστας της καμπάνιας του Δικτύου United for Intercultural Action με τίτλο “Θανατηφόρες Πολιτικές της Ευρώπης - Φρούριο”. Το δίκτυο United, το οποίο συγκροτήθηκε από το 1993 ύστερα από ένα σεμινάριο εναντίον του ρατσισμού στο Συμβούλιο της Ευρώπης, καταγράφει σε λίστα, η οποία ανανεώνεται κάθε χρόνο, τους θανάτους προσφύγων και μεταναστών στην Ευρώπη.

“Το 1993, μέσω του δικτύου, λάβαμε μικρά αποκόμματα εφημερίδων για ανθρώπους που πνίγονταν στον ποταμό Νάισε μεταξύ Γερμανίας και Πολωνίας. Παρατηρήσαμε ότι δεν ήταν μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά μια τραγωδία εν εξελίξει, έτσι ξεκινήσαμε να τα καταγράφουμε σε μια βάση δεδομένων. Από τότε μέχρι σήμερα η γραμματεία του δικτύου United (προσωπικό και εθελοντές) έχει καταγράψει στην βάση δεδομένων 44.764 θανάτους” εξηγεί στο Lost in Europe ο Geert Ates, συντονιστής της καμπάνιας και διευθυντής του United.

Τα στοιχεία αυτά, όπως μας αναλύει, προκύπτουν από τα περιστατικά που δημοσιεύονται στα ΜΜΕ κάθε χώρας και κατά συνέπεια ο πραγματικός αριθμός των θανάτων δεν αποκλείεται να είναι μεγαλύτερος, τόσο για τα παιδιά όσο και για τους ενηλίκους. Η λίστα περιλαμβάνει θανάτους όχι μόνο στα σύνορα κάθε χώρας, αλλά και μέσα σε χώρους κράτησης ή φιλοξενίας, καθώς και αυτοκτονίες.

57 νεκρά παιδιά στην Ελλάδα

Σύμφωνα με τα στοιχεία που αντλήσαμε από τη συγκεκριμένη λίστα για την περίοδο 2018 - Ιούνιος 2021, στην Ελλάδα καταγράφονται οι θάνατοι 57 παιδιών και στην πλειονότητά τους (όλα πλην 9) αφορούν τα σύνορα της χώρας με την Τουρκία, χερσαία και θαλάσσια, δηλαδή τα σύνορα της Ε.Ε.

Τα περισσότερα, όπως φαίνεται και στον χάρτη, αφορούν ναυάγια και αμέσως μετά ακολουθεί ο  Έβρος. Οι 9 αυτοί θάνατοι που καταγράφονται εκτός συνόρων αφορούν θανάτους είτε μέσα στο κέντρο όπου ζούσε το παιδί με τους γονείς του, όπως το παιδί στη Θήβα που χτυπήθηκε από φορτηγό που δεν το είδε, είτε τροχαία δυστυχήματα (6 θάνατοι) στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη.

ΔΟΜ: 1 στα 4 παιδιά πεθαίνουν στη Μεσόγειο

Τους θανάτους των πληθυσμών σε κίνηση σε όλο τον κόσμο καταγράφει και ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης (ΔΟΜ) με το πρόγραμμα Missing Migrants από το 2014. Τα στοιχεία του ΔΟΜ συνδυάζουν τους δημοσιευμένους θανάτους στα ΜΜΕ και στοιχεία από τις εθνικές αρχές. Ωστόσο δεν περιλαμβάνει τους θανάτους που καταγράφονται μέσα σε κέντρα κράτησης ή άλλες δομές.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΔΟΜ το 25% -ή αλλιώς 1 στα 4- από τα παιδιά που πεθαίνουν στα ταξίδια της προσφυγιάς πεθαίνει στη Μεσόγειο και ακόμα ένα 22% στη βόρεια Αφρική. Σημειώνεται ότι ο ΔΟΜ κρατάει ξεχωριστά στοιχεία για τους θανάτους στη Μεσόγειο και ξεχωριστά για τους θανάτους σε όλη την Ευρώπη.

Σε ερώτηση του Lost in Europe για τους καταγεγραμμένους θανάτους παιδιών ο ΔΟΜ απάντησε ότι έχει καταγράψει τον θάνατο 64 παιδιών από το 2014 στην Ευρώπη και στη Μεσόγειο τους θανάτους 838 παιδιών.

Η Frontex αρνείται κάθε ευθύνη για τις συνέπειες της αποτροπής

Το Lost in Europe ζήτησε από τη Frontex και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον σχολιασμό των στοιχείων, αλλά και ποιου οργανισμού είναι η ευθύνη για τους θανάτους αυτούς. Η Frontex απάντησε ότι “κάθε αθώος θάνατος είναι μια τραγωδία, αλλά είναι διπλά σπαραξικάρδια για παιδιά, το οποίο επίσης σημαίνει την εξαφάνιση αναξιοποίητων δυνατοτήτων και ευκαιριών”, σημειώνοντας ότι έχουν συμβάλει στη διάσωση 330.000 ανθρώπων και εξηγώντας ότι τα παιδιά και οι ευάλωτοι παραπέμπονται στις εθνικές αρχές.

Πρόσθεσε ότι βοηθούν επίσης στον εντοπισμό εγκληματικών συμμοριών που θέτουν τα παιδιά σε σοβαρό κίνδυνο επισημαίνοντας τον ρόλο τον διακινητών στους θανάσιμους κινδύνους του προσφυγικού ταξιδιού και σε άκρως επιθετικό τόνο καταλήγει:

“Ας μην αγνοήσουμε αυτό το ουσιαστικό γεγονός προτού αρχίσουμε να δείχνουμε με το δάχτυλο. Απορρίπτουμε έντονα τον ισχυρισμό σας ότι η υπηρεσία μας και οι υπάλληλοί της, που εργάζονται τόσο σκληρά για να σώσουν ζωές και να προστατεύσουν ευάλωτες, ευθύνονται κάπως για αυτές τις τραγωδίες”.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν είχε απαντήσει μέχρι την ώρα που έκλεινε το φύλλο της ΑΥΓΗΣ της Κυριακής.

Δείτε τον διαδραστικό χάρτη με τα παιδιά που έχουν χάσει τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ευρώπη από το 2018

Πηγή

Μητέρα Τοπαλούδη: Η έμφυλη βία σκοτώνει σε μια πατριαρχική κοινωνία που δεν επιτρέπει το «όχι»

 Για μια πατριαρχική κοινωνία με νάρκισσους που δεν επιτρέπουν το «όχι» μίλησε η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη, σχολιάζοντας τη γυναικοκτονία της Καρολάιν. «Σε καιρό πανδημίας δε σκοτώνει μόνο ο κορονοϊός αλλά και η έμφυλη βία. Σπίτια που κρύβουν Γολγοθά, με κακοποιητές συζύγους» τόνισε και υπογράμμισε μάλιστα πως «πολλές γυναίκες οι αστυνομικοί τις αποτρέπουν να κάνουν καταγγελίες». «Πού να απευθυνθούν;» διερωτήθηκε εύλογα.

Η Κούλα Τοπαλούδη μίλησε για την 20χρονη Καρολάιν και το γεγονός ότι «δεν συνδέθηκε με οικοδόμο η μπετατζή, αλλά με ωραίο πιλότο». «Σε καιρό πανδημίας δε σκοτώνει μόνο ο κορονοϊός αλλά και η έμφυλη βία. Σπίτια που κρύβουν Γολγοθά, με κακοποιητές συζύγους», δήλωσε στην ΕΡΤ η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη.

«Οι νάρκισσοι και η πατριαρχική κοινωνία δεν επιτρέπουν όχι. Ακόμη και η φίλη της δεν έκανε τίποτα να ενημερώσει τους γονείς. Κι αυτός με μεγάλο σαδισμό έπεσε στο κορμί της κι έβαλε πάνω στη νεκρή μανούλα το παιδί, που θα μισήσει για μια ζωή τον φονιά», σχολίασε η Κούλα Τοπαλούδη, επισημαίνοντας μάλιστα για την Καρολάιν πως «δε μίλησε για να μην χαλάσει το παραμύθι».

«Δέχομαι μηνύματα από πολλές γυναίκες, 30ρες με παιδιά 7 χρονών που λένε ότι θα τα τινάξουν στον αέρα γιατί δεν αντέχουν», πρόσθεσε η μητέρα, αναφερόμενη σε λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία που υφίστανται πολλές γυναίκες. «Μου λένε “Δεν τον αντέχω τον άντρα μου, συνεχώς με υποτιμάει, συνεχώς δέχομαι βία”» είπε χαρακτηριστικά. Σε ερώτηση δημοσιογράφου «γιατί δε γίνεται το επόμενο βήμα με καταγγελία», η ίδια σχολίασε πως «πολλές γυναίκες οι αστυνομικοί τις αποτρέπουν να κάνουν καταγγελίες. Γυναίκες είναι τραυματισμένες στο νοσοκομείο με μώλωπες και δεν τολμούν να καταγγείλουν γι’ αυτό τον λόγο τον κακοποιητή σύζυγο. Πού να απευθυνθούν;»

Πηγή

Σε διαθεσιμότητα εργαζόμενοι που αρνούνται να εμβολιαστούν στη Ρωσία

 

Οι εργαζόμενοι που θα αρνούνται να εμβολιαστούν κατά της Covid-19 στη Μόσχα και στην ευρύτερη περιοχή, όπου είναι υποχρεωτικό, θα τίθενται σε διαθεσιμότητα, η περίοδος της οποίας θα διαρκεί όσο παραμένει σε ισχύ το διάταγμα του υποχρεωτικού εμβολιασμού.

Η ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων ανάγκασε την πόλη της Μόσχας και την ευρύτερη περιοχή της αυτήν την εβδομάδα να καταστήσουν υποχρεωτικό τον εμβολιασμό, για τους εργαζόμενους του κλάδου των υπηρεσιών. Έκτοτε, άλλες επτά περιοχές, μεταξύ αυτών η Αγία Πετρούπολη, έλαβαν ανάλογα μέτρα, σύμφωνα με τα ρωσικά ΜΜΕ. Η «εκτίναξη» των μολύνσεων οφείλεται, σύμφωνα με τις αρχές, στην παραλλαγή Δέλτα, που ταυτοποιήθηκε πρώτα στην Ινδία και η οποία εντοπίζεται σε σχεδόν το 90% των νέων ασθενών, σύμφωνα με τον δήμαρχο Σεργκέι Σομπιάνιν.

Όπως ανακοίνωσε το Σάββατο ο υπουργός Εργασίας της Ρωσίας, Αντόν Κοτιάκοφ, με φόντο την επιδημία που καλπάζει στη χώρα, «εάν οι υγειονομικές αρχές μιας περιοχή καταστήσουν υποχρεωτικό τον εμβολιασμό για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων, ένας εργαζόμενους, που δεν έχει εμβολιαστεί, θα μπορούσε να τεθεί σε διαθεσιμότητα».

Πηγή

Ψήφισμα στήριξης στον μαθητή που κινδυνεύει με «στοχευμένο αποκλεισμό από τις Πανελλαδικές»

 «Να μη χάσει ο μαθητής το δικαίωμα στις Πανελλαδικές Εξετάσεις» ζητούν οι Ανάδοχοι Εκπαιδευτικοί, καλώντας σε ψήφισμα συμπαράστασης για τον μαθητή που κινδυνεύει με αποκλεισμό από τις εξετάσεις, μετά από μια «αυθαίρετη βαθμολόγηση που έγινε εις βάρος του από έναν διδάσκοντα στο ΕΠΑΛ», όπως καταγγέλλεται. Οι Ανάδοχοι Εκπαιδευτικοί ζητούν τη συμπαράσταση του κόσμου ώστε ο μαθητής να μπορεί να συμμετέχει στις τελικές εξετάσεις, διεκδικώντας το μέλλον που ονειρεύεται.

«Να μη χάσει ο μαθητής το δικαίωμα στις Πανελλαδικές Εξετάσεις» ζητούν οι Ανάδοχοι Εκπαιδευτικοί, καλώντας σε ψήφισμα συμπαράστασης για τον μαθητή που κινδυνεύει με αποκλεισμό από τις εξετάσεις με καταγγελίες για στοχευμένη και καταχρηστική συμπεριφορά καθηγητή του.

«Ένα ασυνόδευτο ανήλικο προσφυγόπουλο, ο μαθητής της Γ Λυκείου του Ημερήσιου ΕΠΑΛ Βασιλικών Θεσσαλονίκη, που διαμένει σε Δομή Φιλοξενίας, έχασε απρόσμενα το δικαίωμα συμμετοχής στις Πανελλήνιες εξετάσεις του Ιουνίου 2021. Το σχολείο αυτό στήριξε ιδιαίτερα το μαθητή του αλλά και όλα τα ασυνόδευτα παιδιά, με αποτέλεσμα φέτος να αποφοιτήσουν τρεις μαθητές. Θλιβερή εξαίρεση αποτέλεσε ένας και μόνο καθηγητής με τη χαμηλή βαθμολογία σε δύο εργαστηριακά μαθήματα, κατά μισή μόνο μονάδα κάτω από την απαιτούμενη βάση (7,5 αντί 8). Έτσι ένας πολύ καλός μαθητής αποκλείστηκε από τις Πανελλαδικές Εξετάσεις» τονίζει στο κάλεσμα η ομάδα εκπαιδευτικών.

Οι Ανάδοχοι Εκπαιδευτικοί ζητούν την υπογραφή της συμπαράστασης του κόσμου ώστε «να μην στερήσουν αυτήν την ευκαιρία σε ένα παιδί που αγωνίζεται να σταθεί όρθιο και να βαδίσει στο δρόμο της γνώσης και της ελευθερίας». «Ζητάμε να διορθωθεί το λάθος στη βαθμολογία και να δοθεί στο παιδί η ευκαιρία να πάρει μέρος στις Επαναληπτικές Εξετάσεις του Σεπτεμβρίου» καταλήγουν.

Το κάλεσμα:

Φίλες και φίλοι,
Συνάδελφοι εκπαιδευτικοί,
Αγαπητοί γονείς,Ένα ασυνόδευτο ανήλικο προσφυγόπουλο, ο μαθητής της Γ Λυκείου του Ημερήσιου ΕΠΑΛ Βασιλικών Θεσσαλονίκη, που διαμένει σε Δομή Φιλοξενίας, έχασε απρόσμενα το δικαίωμα συμμετοχής στις Πανελλήνιες εξετάσεις του Ιουνίου 2021.

Το σχολείο αυτό στήριξε ιδιαίτερα το μαθητή του αλλά και όλα τα ασυνόδευτα παιδιά, με αποτέλεσμα φέτος να αποφοιτήσουν τρεις μαθητές. Θλιβερή εξαίρεση αποτέλεσε ένας και μόνο καθηγητής με τη χαμηλή βαθμολογία σε δύο εργαστηριακά μαθήματα, κατά μισή μόνο μονάδα κάτω από την απαιτούμενη βάση (7,5 αντί 8). Έτσι ένας πολύ καλός μαθητής αποκλείστηκε από τις Πανελλαδικές Εξετάσεις.

Οι Ανάδοχοι Εκπαιδευτικοί, εθελοντές δάσκαλοι που στηρίζουμε παιδαγωγικά, μορφωτικά και ψυχολογικά τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα στον δύσκολο δρόμο της ένταξης τους στην κοινωνία μας, μέσω του μορφωτικού αγαθού που λέγεται Εκπαίδευση, θεωρούμε πως η συγκεκριμένη ενέργεια, είναι από παιδαγωγική και ανθρωπιστική άποψη απαράδεκτη και καταδικαστέα καθώς στερεί από ένα ασυνόδευτο και αδικημένο από τις συνθήκες παιδί να συμμετέχει με ίσους όρους στη διαδικασία των εξετάσεων.

Γνωρίζουμε από κοντά την βασανιστική διαδρομή, τον αγώνα αυτών των παιδιών να πραγματοποιήσουν το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, τη μάχη που δίνουν καθημερινά να ευρύνουν τους ορίζοντες τους μέσω της μόρφωσης ώστε να μην τους αρπάξουν τα πλοκάμια των διαφόρων εκμεταλλευτών, δυσκολίες που επιτάθηκαν από τις συνθήκες της πανδημίας, καθώς ανήκουν στις πιο ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού.

Ζητούμε την υπογραφή της συμπαράστασής σας ώστε η κοινωνία μας, ο πολιτισμός μας και  το εκπαιδευτικό μας σύστημα να μην στερήσουν αυτήν την ευκαιρία σε ένα παιδί που αγωνίζεται να σταθεί όρθιο και να βαδίσει στο δρόμο της γνώσης και της ελευθερίας.

Ζητάμε να διορθωθεί το λάθος στη βαθμολογία και να δοθεί στο παιδί η ευκαιρία να πάρει μέρος στις Επαναληπτικές Εξετάσεις του Σεπτεμβρίου.

Ψηφίστε εδώ.

«Στοχεύμενη ενέργεια ο αποκλεισμός του μαθητή»

Υπενθυμίζεται πως η πρωτόγνωρη καταγγελία ήρθε από την ομάδα «Ανάδοχοι Εκπαιδευτικοί», ενώ ο αποκλεισμός του μαθητή, που έφτασε στην Ελλάδα ως ασυνόδευτος ανήλικος και ολοκλήρωσε φέτος τις δευτεροβάθμιες σπουδές του, φέρεται να οφείλεται σε μια αυθαίρετη βαθμολόγηση που έγινε εις βάρος του από έναν διδάσκοντα στο ΕΠΑΛ. Ο μαθητής ζήτησε πάραυτα από τις αρχές να του αποδοθεί η βαθμολογία που δικαιούται, ώστε να μην αποκλειστεί από τη συμμετοχή του στις εξετάσεις και θα απευθυνθεί προς κάθε αρμόδια αρχή προς απόδοση της δικαιοσύνης. «Να μπορέσω να συνεχίσω τη διαδρομή μου, μη με ξαναγυρίσετε στην αρχή της.» γράφει σε επιστολή του προς τον καθηγητή.

«Το θέμα είναι να μείνουμε στην ουσία. Όταν ένας μαθητής έχει Μέσο Όρο πάνω από 17 -και υπάρχει διάταξη που αναφέρει πως αν σε ένα μάθημα η βαθμολογία του είναι κάτω από 8 δε δικαιούται να πάρει απολυτήριο- και βάζεις μόνο στον συγκεκριμένο 7,5 , τότε αυτό τι είναι; Φαίνεται στοχευμένο» δήλωσε στο TPP ένας εκ των εκπαιδευτικών που υπογράφουν την καταγγελία.

Αποκλεισμός μαθητή από τις Πανελλαδικές με καταγγελίες για στοχευμένη και καταχρηστική συμπεριφορά καθηγητή του

«Ήρθα εδώ από πολύ μακριά για να προσπαθήσω να έχω ένα καλύτερο μέλλον»

Ο μαθητής απέστειλε γράμμα στον συγκεκριμένο καθηγητή, εξηγώντας του τις δυσκολίες που πέρασε για να καταφέρει να ολοκληρώσει το σχολείο, ελπίζοντας σε κατανόηση. Χαρακτηριστικά ανέφερε πως κατέβαλε προσπάθειες σε πολύ δύσκολες συνθήκες στη χώρα, θέλοντας μόνο να τελειώσει το σχολείο και να μπει στο πανεπιστήμιο για να κάνει περήφανους τους γονείς του και να έχει μια καλύτερη εργασία. Δηλώνει μάλιστα με αποφασιστικότητα πως θα συνεχίσει να προσπαθεί και ολόκληρη η επιστολή του είναι γεμάτη με πάθος για ένα καλύτερο μέλλον.

«Καλησπέρα σας κ. Π

Είμαι ο μαθητής της Γ’ τάξης S. Α.

Έμαθα πως μου βάλατε 7 στο μάθημά σας και με αυτό το βαθμό δεν μπορώ να πάρω το πτυχίο μου.

Κύριε Π, ήρθα εδώ από πολύ μακριά για να προσπαθήσω να έχω ένα καλύτερο μέλλον.

Για αυτόν τον λόγο, προσπάθησα πολύ, σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Έμαθα την ελληνική γλώσσα, ολοκλήρωσα 3 χρόνια στο σχολείο και όλα αυτά έγιναν πραγματικά με πολύ κόπο. Το μόνο που ήθελα ήταν να τελειώσω το σχολείο και να μπω στο πανεπιστήμιο για να κάνω περήφανους τους γονείς μου και για να έχω μια καλύτερη εργασία από τα χωράφια.

Γι’ αυτά τα πράγματα προσπαθώ ακόμη και θα συνεχίσω να προσπαθώ. Έφτασα ένα βήμα από το τέλος. Σας παρακαλώ λοιπόν να δείξετε λίγη επιείκεια και κατανόηση της κατάστασης μου και να μου βάλετε έναν βαθμό παραπάνω ώστε να μπορέσω να συνεχίσω τη διαδρομή μου, μη με ξαναγυρίσετε στην αρχή της.

Ελπίζω σε κατανόηση
Σας ευχαριστώ»

Πηγή 

ΟΙΕΛΕ: Ανακυκλώνουν δασκάλους και νηπιαγωγούς στα ιδιωτικά σχολεία με σφραγίδα Κεραμέως

 Για ένα τεράστιο κύμα απολύσεων εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, με υπόσχεση επαναπρόσληψης τον Σεπτέμβριο, κάνει λόγο η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας (ΟΙΕΛΕ), με τα ιδιωτικά σχολεία να εκμεταλλεύονται τις διατάξεις του νόμου Κεραμέως που ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2020 και ισοπέδωσε τις εργασιακές σχέσεις στην ιδιωτική εκπαίδευση.

«Τις τελευταίες ημέρες φθάνουν υπόψη της Ομοσπονδίας μας πληροφορίες για τεράστιο κύμα καταγγελιών σύμβασης, κυρίως δασκάλων και νηπιαγωγών, σε ιδιωτικά σχολεία στη λήξη του διδακτικού έτους (στο τέλος της επόμενης εβδομάδας). Σε πολλές περιπτώσεις η καταγγελία σύμβασης συνοδεύεται με υπόσχεση επαναπρόσληψης το Σεπτέμβριο! Θα αναμένουμε, μετά τη λήξη των Πανελλαδικών, την εικόνα και για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αν και φοβούμαστε για ανάλογη κατάσταση και εκεί» καταγγέλλει συγκεκριμένα η Ομοσπονδία.

Εξηγεί στη συνέχεια πως:

«Μέχρι τον Ιούλιο του 2020 οι αρχικές συμβάσεις των ιδιωτικών εκπαιδευτικών ήταν διετείς (μετά τη λήξη της διετίας, αν δεν καταγγέλλονταν, μετατρέπονταν σε αορίστου χρόνου), διδόταν δηλαδή το συνταγματικά κατοχυρωμένο διάστημα δοκιμής στον εκπαιδευτικό και ταυτόχρονα η απόλυση συνοδευόταν από αποζημίωση απόλυσης και αναγνώρισης της προϋπηρεσίας. Όχι πια! Είναι φανερό ότι πολλοί ιδιοκτήτες, με τη βοήθεια του άθλιου νόμου Κεραμέως, μετατρέπουν τα ιδιωτικά σχολεία σε φροντιστήρια, και τις δήθεν αορίστου χρόνου συμβάσεις σε οιονεί ορισμένου (που καταγγέλλονται στο 9μηνο). Πέρα από τις οδυνηρές επιπτώσεις που έχει η πρακτική αυτή για τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, τίθεται μέγα ζήτημα για την έμμεση κλοπή των γονέων από τους επιτήδειους. Τα δίδακτρα καταβάλλονται για το σχολικό έτος (για το σύνολο της χρονιάς, 12 μήνες), όχι για το διδακτικό έτος. Επομένως, όταν ο εκπαιδευτικός απολύεται στη λήξη του διδακτικού έτους, ο ιδιοκτήτης έχει αυτόματα κέρδος τουλάχιστον 2,5 μηνών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και 2 στη δευτεροβάθμια. Πέραν της προφανούς παρανομίας, εγείρεται θέμα υγιούς ανταγωνισμού ανάμεσα στα ιδιωτικά σχολεία που πληρώνουν κανονικά το καλοκαίρι και τιμούν τις συμβάσεις των εκπαιδευτικών και τα σχολεία των «πειρατών» που κατακλέβουν τους εργαζόμενους και τους γονείς.»

Με αυτήν την πρακτική «οι συνέπειες για τους εκπαιδευτικούς είναι οδυνηρές» τονίζει η ΟΙΕΛΕ και εξηγεί: «Η καταγγελία της σύμβασης στο 9μηνο δεν επιτρέπει τη δυνατότητα αναγνώρισης προϋπηρεσίας (ο νόμος απαιτεί συνεχή προϋπηρεσία για την αναγνώρισή της), εμποδίζει τη μισθολογική ωρίμανση (είναι βέβαιο ότι θα βλέπουμε συνεχή «ανακύκλωση» εκπαιδευτικών, ώστε να μην ανεβαίνουν μισθολογικά κλιμάκια και να μην στοιχίζουν περισσότερο) και αφαιρεί τη δυνατότητα καταβολής αποζημίωσης απόλυσης (χρειάζεται μίνιμουμ ένα έτος) και ένταξης στα μητρώα του ΟΑΕΔ για το επίδομα ανεργίας»

Παράλληλα, η ΟΙΕΛΕ απέστειλε για το ζήτημα της κλοπής των διδάκτρων με τις πρόωρες απολύσεις εκπαιδευτικών επιστολή στην περίφημη Συντονιστική Επιτροπή Συλλόγων Γονέων Ιδιωτικών Σχολείων που ήταν ο μοναδικός φορέας, πλην εργοδοτών, που στήριξε με φανατισμό το νομοσχέδιο Κεραμέως και έκτοτε εξαφανίστηκε, αν και έχουν προκύψει πολύ σοβαρά ζητήματα για την εκπαίδευση.

«Θα ζητήσουμε από τους εκπροσώπους των γονέων, αν πράγματι ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα των γονέων και των παιδιών τους και όχι για την εξυπηρέτηση κομματικών ή ατομικών συμφερόντων, να λάβουν δημόσια θέση για τη διαμορφούμενη κατάσταση στα ιδιωτικά σχολεία που πλήττει ευθέως την ποιότητα των εκπαιδευτικών υπηρεσιών αλλά και την τσέπη τους» αναφέριε συγκεκριμένα.

Πηγή

Η τσίγκινη αριστεία του Υπουργείου Παιδείας

 Πριν λίγες ημέρες ο Υφυπουργός Παιδείας κ. Συρίγος δημοσίευσε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ πόνημα με τίτλο «Από το «δημοκρατικό 5» στο «δημοκρατικό 1». Εκεί, δικαιολογώντας την εφαρμογή της ελάχιστης βάσης εισαγωγής αναφέρει: «Είναι θέμα λογικής ότι ένας μαθητής που στις Πανελλήνιες βαθμολογείται με χαμηλούς βαθμούς, δεν μπορεί, όταν ακολούθως χριστεί φοιτητής, να μεταμορφωθεί. Είναι και θέμα ηθικής. Δεν μπορούμε να «πουλάμε» σε αυτά τα νέα παιδιά και στις οικογένειές τους την ψευδαίσθηση ότι είναι φοιτητές πανεπιστημίου. Διότι όλο αυτό είναι ένα θέατρο που δεν εξυπηρετεί τίποτε άλλο εκτός από μία απατηλή εικόνα».

Το τραγικό (μαζί και γελοίο) είναι ότι στην ίδια σελίδα, ακριβώς δίπλα στο άρθρο του Υφυπουργού, δημοσιεύθηκε άρθρο που εξυμνούσε το αγγλόφωνο προπτυχιακό πρόγραμμα της Ιατρικής του ΕΚΠΑ στο οποίο αλλοδαποί απόφοιτοι Λυκείου θα εισάγονται με μοναδικά προσόντα «να έχουν παρακολουθήσει με πλήρη φοίτηση τις τελευταίες δύο τάξεις του λυκείου ή αντίστοιχου σχολείου σε χώρα της αλλοδαπής και να προσκομίζουν απολυτήριο λυκείου ή άλλο ισοδύναμο τίτλο που τους παρέχει δικαίωμα εισαγωγής στα ΑΕΙ της χώρας τους» και να πληρώνουν 13000 ευρώ ετήσια δίδακτρα. Ο κ. Συρίγος έχει ηθικό πρόβλημα να «πουλάμε» ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να γίνουν φοιτητές πανεπιστημίου οι απόφοιτοι Λυκείου που γράφουν 1, 2 ή 3 στις πανελλήνιες αλλά δεν έχει κανένα ηθικό πρόβλημα να πουλήσουμε πτυχίο Ιατρικής ακόμα και σε απόφοιτους Λυκείου της ίδιας ποιότητας, αρκεί να έχουν 78000 ευρώ για να το αγοράσουν.

Και επειδή έχουμε χορτάσει να μας κουνάει το δάχτυλο της ποιότητας, της εξωστρέφειας, της διεθνοποίησης και της αριστείας (ειδικά αυτής, την οποία όμως κανείς δεν ορίζει) η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και ένας συρφετός παρατρεχάμενων, ας δούμε κάποια στοιχεία για την «αριστεία» του κ. Συρίγου.

Ο κ. Συρίγος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου & Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Θα περίμενε κανείς, αφού μάλιστα η ειδικότητά του είναι τα «Διεθνή» και είναι και οπαδός της «αριστείας», ότι θα χαίρει εκτίμησης στην διεθνή επιστημονική κοινότητα για το επιστημονικό του έργο. Με μία αναζήτηση στις βάσεις βιβλιογραφικών δεδομένων – που είναι αποδεκτές και από την αγαπημένη του Υπουργείου ΕΘΑΑΕ – ο κ. Συρίγος καταγράφει αποτελέσματα ρεκόρ. Στη βάση SCOPUS καταγράφεται το αστρονομικό νούμερο της μίας (αριθμ. 1) δημοσίευσής του σε διεθνώς αναγνωρισμένο περιοδικό. Στη βάση WΕΒ OF SCIENCE καταγράφεται το αστρονομικό μηδέν (αριθμ. 0). Στη βάση google scholar ο κ. Συρίγος δεν διαθέτει καν προφίλ.

Με βάση τα παραπάνω, οι συνάδελφοί του στην διεθνή επιστημονική κοινότητα μάλλον αγνοούν την ύπαρξη του κ. Συρίγου. Δεν πειράζει όμως, αναγνωρίζουμε εμείς την …αριστεία του και αναμένουμε με αγωνία το επόμενο κήρυγμά του περί ποιότητας.

Γιώργος Ζερβουδάκης

Αναπληρωτής Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Πατρών

Πηγή

«Το Μεγάλο Ισραήλ» και η παγκόσμια λαϊκή υποστήριξη της Παλαιστίνης

 Το σήμα που ελήφθη από τη Χάγη την περασμένη εβδομάδα είναι μια ευκαιρία για την επαναξιολόγηση της κατοχής στο σύνολό της. Υπενθυμίζει ότι ο τρόπος αποφυγής μιας διερεύνησης από το ΔΠΔ δεν απαιτεί ελιγμούς ή κάποια νομική απάτη. Ο μόνος σίγουρος τρόπος για να μην κατηγορηθείς για εγκλήματα πολέμου είναι απλά να μην τα διαπράξεις.

του Marwan E. Toubassi, Πρέσβη του Κράτους της Παλαιστίνης στην Ελλάδα

 

Δεν ξέρω πώς θα προχωρήσει η νομική προσπάθεια του ΔΠΔ, αλλά ξέρω ότι δεν προέκυψε εξ ουρανού αλλά βασίζεται στα κατάφωρα και προφανή εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν από το Ισραήλ.

Από την άλλη πλευρά, αυτό που συνέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία 10-15 χρόνια είναι πολύ σημαντικό. Αν επιστρέψετε, ας πούμε, 20 χρόνια, το Ισραήλ ήταν ο αγαπητός των φιλελεύθερων, μορφωμένων κομματιών της κοινωνίας. Αυτό άλλαξε. Τώρα η υποστήριξη προς το Ισραήλ έχει μετατοπιστεί στην ακροδεξιά – Ευαγγελικοί Χριστιανοί, υπέρ εθνικιστές και μιλιταριστές. Η ακροδεξιά του Ρεπουμπλικανικού κόμματος είναι τώρα η κύρια βάση στήριξης για το Ισραήλ. Σήμερα, πολλοί φιλελεύθεροι Δημοκρατικοί υποστηρίζουν τα Παλαιστινιακά δικαιώματα περισσότερο από το Ισραήλ, ειδικά οι νεότεροι, συμπεριλαμβανομένων των νέων Εβραίων, οι οποίοι είτε εγκαταλείπουν ή κινούνται προς την υποστήριξη των Παλαιστινίων και των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου.

Μέχρι στιγμής, αυτό δεν είχε καμία ουσιαστική επίδραση στην πολιτική των ΗΠΑ. Όμως, αν οι ακτιβιστικές οργανώσεις μπορούσαν να δραστηριοποιηθούν σε ένα πραγματικό κίνημα αλληλεγγύης στις Ηνωμένες Πολιτείες με τους Παλαιστινίους, όπως έχει γίνει και με άλλες εθνικές ομάδες του Τρίτου Κόσμου, θα μπορούσε να υπάρχει αποτέλεσμα.

Ο πρόεδρος Μπάιντεν πιθανώς θα επιστρέψει στην  πολιτική του Ομπάμα. Θα μπορούσε να προχωρήσει περισσότερο προς τα Αριστερά εάν οργανωθούν τα κινήματα ακτιβιστών, πιέζοντας για το ζήτημα του απαρτχάιντ και των πυρηνικών όπλων, που θα μπορούσε να μειώσει και στην πραγματικότητα να τερματίσει τις απειλητικές προοπτικές ενός πολέμου στη Μέση Ανατολή.

 

Θα ήθελα να επισημάνω ένα ακόμη ζήτημα σχετικά με την καθιερωμένη συζήτηση για τη Μέση Ανατολή. Όσον αφορά το ζήτημα Ισραήλ – Παλαιστίνης, παρουσιάζονται συνήθως δύο επιλογές. Η πρώτη είναι η μακρόχρονη διεθνής συναίνεση για μια διευθέτηση (λύση) των δύο κρατών την οποία το 1988 η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), υιοθέτησε επίσημα στην ιστορική Παλαιστίνη, να ζουν δίπλα-δίπλα με το Ισραήλ σε μια ολοκληρωμένη ειρήνη που θα εγγυόταν την επίλυση του προσφυγικού ζητήματος με βάση το ψήφισμα του ΟΗΕ 194 και την ανεξαρτησία του κράτους της Παλαιστίνης στα εδάφη που καταλήφθηκαν το 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Αυτή η επιλογή έχει καταστραφεί μέχρι σήμερα από τις ισραηλινές πολιτικές. Η άλλη επιλογή είναι ένα κράτος, στο οποίο το Ισραήλ αναλαμβάνει τη Δυτική Όχθη, και τότε ίσως να υπήρχε ένας αγώνας κατά του απαρτχάιντ για τους Παλαιστίνιους. Αλλά αυτές δεν είναι οι δύο επιλογές – το ένα κράτος δεν αποτελεί καν επιλογή, καθώς το Ισραήλ δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσει να ιδρυθεί ένα κατά πλειοψηφία παλαιστινιακό κράτος με εβραϊκή μειονότητα.

 

Η δεύτερη επιλογή, εκτός από τα δύο κράτη, είναι αυτή που έχουμε δει να οικοδομείται μπροστά στα μάτια μας για περισσότερα από 50 χρόνια: το «Μεγάλο Ισραήλ». Το Ισραήλ καταλαμβάνει ό,τι θέλει στα κατεχόμενα εδάφη, αλλά όχι στα πληθυσμιακά κέντρα. Το Ισραήλ δεν θέλει τις κύριες πόλεις της Παλαιστινιακής Δυτικής Όχθης. Χωρίζει τις υπόλοιπες περιοχές σε σχεδόν διακόσιους θύλακες που περιβάλλονται από στρατιώτες, σημεία ελέγχου και διάφορα άλλα μέσα ώστε να κάνουν το βίο αβίωτο. Όταν κανείς δεν κοιτάζει, καταστρέφουν ένα ακόμη χωριό – όπως συνέβη στην κοιλάδα του Ιορδάνη υπό την κάλυψη των εκλογών των ΗΠΑ – βήμα προς βήμα, μέτρο προς μέτρο, έτσι ώστε οι ισχυροί του κόσμου να μην το παρατηρήσουν ή να προσποιηθούν ότι δεν το παρατηρούν. Στη συνέχεια, τοποθετούν ένα παρατηρητήριο, έπειτα έναν φράκτη, έπειτα μερικά κατσίκια, και πολύ σύντομα έχουμε έναν εποικισμό. Αυτή είναι η ιστορία του Σιωνισμού, όπως έχει περιγράψει γλαφυρά ο καθηγητής Νόαμ Τσόμσκι.

Τώρα, το Ισραήλ έχει εδραιώσει το «Μεγάλο (ευρύτερο) Ισραήλ»… Αυτή είναι η δεύτερη επιλογή και για αυτή θα πρέπει να μιλάμε. Αυτό το έργο του Μεγάλου Ισραήλ θα λύσει το περίφημο «δημογραφικό πρόβλημα» (του Ισραήλ) – πάρα πολλοί μη Εβραίοι  σε ένα εβραϊκό κράτος. Οι περιοχές που εντάσσονται στο Ισραήλ δεν θα έχουν πολλούς Παλαιστίνιους, αλλά θα έχουν πολλούς εποίκους. Και καθώς αυτό το έργο παγιώνεται και επισημοποιείται, θα αποτελέσει το μεγάλο εβραϊκό κράτος. Αυτό είναι που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, είναι πασιφανές, και για  αυτό θα πρέπει να μιλάμε, όχι για την  ψευδαίσθηση του ενός κράτους.

Είναι δελεαστικό για τους Ισραηλινούς να πιστεύουν ότι το ΔΠΔ ιδρύθηκε για να καλύψει ένα κενό που φαινομενικά υπάρχει σε «λιγότερο ανεπτυγμένες» χώρες, όπου οι αντίπαλες πολιτοφυλακές πυροβολούν η μία την άλλη και απαιτείται η διεθνής παρέμβαση. Όμως τα εγκλήματα πολέμου δεν λαμβάνουν χώρα μόνο «εκεί».

Πάρτε την επιχείρηση εποικισμού του Ισραήλ – μια πολιτική που ακολουθεί επίσημα και μεθοδικά το αδίστακτο κράτος απατεώνας επί δεκαετίες και η οποία παραβιάζει τους δεσμευτικούς διεθνείς κανόνες. Στον πυρήνα της, η επιχείρηση αψηφά τις ευρέως διαδεδομένες αντιλήψεις για το τι είναι αποδεκτό σύμφωνα με τους κανόνες του πολέμου και επιδιώκει να θεσμοθετήσει περαιτέρω το σύστημα της ηγεμονίας και τα θέματα μεταξύ Εβραίων – Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Η de facto προσάρτηση του μεγαλύτερου μέρους της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ και της κοιλάδας του Ιορδάνη,  εμποιεί αδιάκοπα αυτήν την καταπίεση.

Για χρόνια, οι Ισραηλινοί έχουν παγιδευτεί σε μια φούσκα, αρνούμενοι να λάβουν υπόψη τις προειδοποιήσεις  κατά των πράξεων τους. Κατηγόρησαν όποιον προσπαθούσε  να σπάσει τα τείχη της αδιαφορίας τους  για διάπραξη προδοσίας ή διασπορά αντισημιτισμού. Όλο αυτό το διάστημα, έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι οι κανόνες που εφηύραν  για να καθοδηγήσουν τις πράξεις τους θα τους επέτρεπαν να συνεχίσουν να κυριαρχούν βίαια σε  εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς δικαιώματα. Εντούτοις, εμείς παραμένουμε αισιόδοξοι και πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι του κόσμου έχουν ξυπνήσει και μια νέα μέρα θα ξημερώσει…

Πηγή

Η Τουρκία στη μετά Trump εποχή

 Μια από τις «κανονικότητες» που σηματοδοτεί η κυβέρνηση Biden είναι η μεγαλύτερη επανασύνδεση της Τουρκίας στο δυτικό άρμα, η οποία συμβαίνει σε ένα πλαίσιο έντονης οικονομικής κρίσης στη γειτονική χώρα. Το βαθύτερο διακύβευμα είναι αν η Τουρκία θα αναγκαστεί να καταφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή όχι, γεγονός που θα σημάνει μια νέα εξευτελιστική εξάρτηση.

Λόγω του ότι η Τουρκία επιθυμεί να αποφύγει αυτήν την παραδοχή ήττας, εξακολουθεί να στρέφεται και προς Ανατολάς λ.χ. με νομισματικές συμφωνίες με την Κίνα, προκειμένου να στηριχθεί το τουρκικό νόμισμα. Σημειωτέον ότι αντίστοιχες κινήσεις της Ρωσίας συμβάλλουν πάντως, έστω και μετρίως προς ώραν, στην υποβάθμιση της θέσης του δολαρίου στην τρέχουσα παγκοσμιοποίηση και μακροπρόθεσμα στην επ’ αυτού βασιζόμενη αμερικανική ηγεμονία. Από την άλλη, η νέα «κανονικότητα» σημαίνει ότι η Τουρκία χρειάζεται να επουλώσει τα ανοιχτά τραύματα με τη Γαλλία στο μέτωπο της Λιβύης και με την Ελλάδα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, τα οποία προς το παρόν ο Recep Tayyip Erdoğan διαπραγματεύεται με τις γνωστές αντιφάσεις του μεταξύ αφενός δηλώσεων στην Ατλαντική Σύνοδο και αφετέρου των φιλοπόλεμων ιαχών για εσωτερική κατανάλωση, ενώ ο Γάλλος ομόλογός του Emmanuel Macron προσπαθεί να εξάρει τη νέα ομοθυμία Γαλλίας και Η.Π.Α.

Η εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. επί Biden συνεχίζει βεβαίως να κινείται σε μια λογική καρότου και μαστίγιου. Παραδόξως, κολακεύεται η μεγαλομανία επέκτασης της Τουρκίας με την αμερικανική πρόταση να συμμετάσχει η Τουρκία στη διαμόρφωση των συνθηκών στο Αφγανιστάν, το οποίο συνάδει με το ερντογανικό αφήγημα του «παντουρανισμού» για μια μεγαλύτερη παρουσία των Τούρκων στην Κεντρική Ασία από την οποία προέρχονται τα τουρκικά φύλα. Είναι εντυπωσιακή υπό αυτό το πρίσμα η ανάθεση στην Τουρκία της ασφάλειας του αεροδρομίου της Καμπούλ, καθώς ακόμη και των ξένων πρεσβειών που βρίσκονται στην αφγανική πρωτεύουσα. Η ενθάρρυνση του παντουρανισμού, δηλαδή της ιδεολογίας ότι η Τουρκία οφείλει να έχει παρουσία σε περιοχές της Κεντρικής Ασίας με πληθυσμούς τουρανικής καταγωγής, δείχνει να είναι win-win ή, μάλλον, «καζάν-καζάν», όπως θα έλεγε ο Τούρκος Πρόεδρος. Η αμερικανική εξωτερική παραδοσιακώς βασίζεται στην ενίσχυση μεταιχμιακών δυνάμεων (buffer zones) μεταξύ ισχυρών αντιπάλων. Ας θυμηθούμε λ.χ. στην Ευρώπη την ενίσχυση της Πολωνίας από τους Αμερικανούς ως ενός buffer state μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας ή στην Ασία της Νότιας Κορέας ως buffer state μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας. Με παρόμοιο τρόπο η τουρκική παρουσία στην Κεντρική Ασία θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένας τρίτος ευρασιατικός κρίκος, ήτοι ως ένα καρφί μεταξύ Ρωσίας και Κίνας που μέσω τριβών θα αποξενώνει τις ευρασιατικές δυνάμεις που έχει στοχοποιήσει η Δύση. Ταυτοχρόνως, η κυβέρνηση Biden επιθυμεί πιθανόν να ωθήσει τις φιλοδοξίες της Τουρκίας προς την ασιατική ενδοχώρα με μια ενδεχόμενη εκεί καθήλωση που θα αποθαρρύνει τις περιπέτειές της στη Δύση, όπως λ.χ. στην Ανατολική Μεσόγειο. Εξάλλου, η τουρκική παρουσία στο Αφγανιστάν φέρνει τη γείτονα χώρα σε συγκρουσιακή τροχιά και με το Πακιστάν, δημιουργώντας άλλο ένα ενδο-σουνιτικό μέτωπο, αλλά και με το σιιτικό Ιράν στο οποίο απομένει εντέλει η Ρωσία ως μόνος σύμμαχος. Καθώς όμως το κυρίως υπαρξιακό διακύβευμα για το Ιράν είναι η απόκτηση ή, έστω, η απειλή απόκτησης πυρηνικών, θα συναντά εκεί την αντίδραση ακόμη και του εναπομείναντος συμμάχου, ήτοι μιας Ρωσίας, η οποία δεν θέλει να αμφισβητηθεί το ανήκειν της σε μία ελίτ ελάχιστων δυνάμεων με πυρηνικά όπλα.

Από την άλλη, η κυβέρνηση Biden επανέρχεται μετά από ένα σχετικό διάλειμμα επί Donald Trump στη συνήθη διπλή παρεμβατικότητα με άξονα αφενός των δικαιωματισμό και αφετέρου τον έλεγχο της κάνουλας των χρηματοδοτήσεων. Ως προς το πρώτο, ήταν χαρακτηριστική η αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων, η οποία βάζει συμβολικές οριοθετήσεις στο τουρκικό φαντασιακό, χωρίς να έχει, λόγω της επιτηδευμένης διατύπωσης, άμεσες συνέπειες καταστροφικές για τη σύγχρονη Τουρκία. Η τελευταία, εξάλλου, είναι πλέον ευάλωτη λόγω της καταπίεσης των Κούρδων στο εσωτερικό, τη στιγμή μάλιστα που η επιθετική τουρκική εμπλοκή στη Συρία έχει καταστήσει τους εκεί Κούρδους προνομιακούς συμμάχους των Η.Π.Α. σε έναν τουρκικό τζόγο που δεν φαίνεται να κερδίζει μακροπρόθεσμα. Και κατά δεύτερον, ακριβώς αυτός ο «τζόγος» της υπερεπέκτασης των τουρκικών στρατιωτικών εμπλοκών δεν είναι άμοιρος των εσωτερικών οικονομικών προβλημάτων που ενδέχεται να μειώσουν την επιτευχθείσα τα προηγούμενα χρόνια τουρκική ανεξαρτησία μέσω της μέγγενης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ωστόσο, η προσφιλής πολιτική των κυρώσεων σε περιπτώσεις κρατών με αυταρχικούς εθισμούς ενδέχεται να αποβεί μπούμερανγκ, καθώς αυξάνει τη σύνδεση του κράτους με τις παρακρατικές μαφίες, καθώς και με διεθνή δίκτυα διακίνησης του οργανωμένου εγκλήματος. Και ενώ η γεωπολιτική συζήτηση επικεντρώνει στο προφανές της συμφωνίας Τουρκίας και Ρωσίας για το οπλικό σύστημα αεράμυνας S-400, την οποία θέλει και για συμβολικούς λόγους να παγώσει η Δύση, προκειμένου να πετύχει μία σαφή και ευκόλως τεκμαρτή υποταγή της Τουρκίας, στο βάθος βλέπουμε μια αξιοσημείωτη παρουσία της Τουρκίας στην ανατολική Ευρώπη και το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, όπως στην Ουκρανία και την Πολωνία με τη συνεργασία για τα drones τουρκικής κατασκευής Bayraktar TB2, αλλά και στη φιλοδυτική συμμαχία με τη Γεωργία.

Με τον τρόπο αυτό, η Τουρκία αναδεικνύεται σε ηγέτιδα δύναμη ενός αντιρωσικού αυτή τη φορά (παρά την προηγούμενη συμφωνία για το σύστημα S-400) μεταιχμιακού ευρασιατικού χώρου και δη αυτοπροαιρέτως και αυτοβούλως, χωρίς να επιστρατευτεί για αυτό από τις Η.Π.Α. Με αιχμή μάλιστα οπλικά συστήματα καινοτόμα, όπως τα drones, που αλλάζουν τον τρόπο των μεταμοντέρνων πολέμων και υβριδικών συρράξεων, συχνά ακήρυκτων και διά αντιπροσώπων (proxy wars), την ίδια στιγμή που τα μεγάλα συμβατικά οπλικά συστήματα δημιουργούν απλώς συσχετισμούς ισχύος χωρίς να μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Παράλληλα, η Τουρκία διατηρεί τον χώρο διά του οποίου οι Η.Π.Α. φιλοδοξούν να επιτύχουν μία απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο. Ο νεοθωμανισμός του Erdoğan στρέφεται, λοιπόν, αφενός στην Κεντρική Ασία και αφετέρου στην Ανατολική Ευρώπη και τα παράλια του Ευξείνου Πόντου, ενώ αναγκάζεται, προσώρας τουλάχιστον, να οριοθετηθεί στην Ανατολική Μεσόγειο, ώσπου να αποδείξει τις προθέσεις του για το αν θα προχωρήσει όντως σε σύγκρουση με τις ευρασιατικές δυνάμεις από την πλευρά της Δύσης.

Πηγή

Ακόμη ένα φεμινιστικό κείμενο

 Αυτό είναι ακόμη ένα φεμινιστικό κείμενο. Είναι ακόμη ένα φεμινιστικό κείμενο που καθόλου δεν θα ήθελα να γράψω. Ένα κείμενο, δηλαδή, για το οποίο δεν θα ήθελα να υπάρχει ο λόγος που με οδήγησε στη συγγραφή του. Γιατί δεν έχουμε κάποια εμμονή, κάποιο φετίχ, κάποιο κόλλημα εμείς οι φεμινίστριες που γράφουμε και ξαναγράφουμε τα ίδια πράγματα. Είναι η κλιμακούμενη και εντεινόμενη εξουσία και βία πάνω στα σώματά τα δικά μας και των αδερφών μας που μας ρίχνουν σκουντιές να ξυπνάμε από τη μακάρια λήθη μας, το χορτάτο μας όνειρο, την ουτοπία έμφυλης ισότητας και αλληλεγγύης όπου δεν θα υπήρχε ανάγκη να γράψουμε ακόμα ένα φεμινιστικό κείμενο.

Καημένη μου Μαρίκα μου για κάτσε να τα πούμε

Για το κορμί που κλαίουμε και το μοιρολογούμε

Ένα κορμί που φύλαγε μια αντρική ιδέα

Και μια μικρή το έσπασε και το ‘θαψε στη γαία

Για άκουσε τα νέα της Αλεξάνδρας

Που ζούσε κάθε μέρα τι θα πει άντρας

Τα δυο τους παγιδεύτηκαν σε γάμο μιλημένο

Στον κόσμο αξιέπαινο μα μέσα πληγωμένο

Είναι πληγές που κρύβονται και σιωπηλά πονούνε

Και σαν κραυγή προσμένουνε μια μέρα για να βγούνε

Αυτά λοιπόν τα νέα της Αλεξάνδρας

Που έσερνε στις πλάτες της τη λέξη άντρας[1]

 

Αυτό είναι ακόμη ένα φεμινιστικό κείμενο. Είναι ακόμη ένα φεμινιστικό κείμενο που καθόλου δεν θα ήθελα να γράψω. Ένα κείμενο, δηλαδή, για το οποίο δεν θα ήθελα να υπάρχει ο λόγος που με οδήγησε στη συγγραφή του. Γιατί δεν έχουμε κάποια εμμονή, κάποιο φετίχ, κάποιο κόλλημα εμείς οι φεμινίστριες που γράφουμε και ξαναγράφουμε τα ίδια πράγματα. Είναι η κλιμακούμενη και εντεινόμενη εξουσία και βία πάνω στα σώματά τα δικά μας και των αδερφών μας που μας ρίχνουν σκουντιές να ξυπνάμε από τη μακάρια λήθη μας, το χορτάτο μας όνειρο, την ουτοπία έμφυλης ισότητας και αλληλεγγύης όπου δεν θα υπήρχε ανάγκη να γράψουμε ακόμα ένα φεμινιστικό κείμενο.

Αυτό είναι ακόμη ένα φεμινιστικό κείμενο. Εξαντλητικό, ματαιωτικό, επίπονο. Και ακόμα παραπάνω διότι παρατηρείται το εξής πρόσφατο μα διαχρονικό φαινόμενο: όσο πληθαίνουν τα φεμινιστικά κείμενα, οι φεμινιστικές φωνές, οι φεμινιστικές δράσεις, όσο πιο κοντά πλησιάζουμε στην έμφυλη απελευθέρωση, όσο πιο πολλές γυναίκες και θηλυκότητες συντάσσονται με τον φεμινισμό μέσα από το βίωμά τους, τόσο πιο πολύ συντηρητικοποείται ο δημόσιος λόγος, τόσο πιο πολύ βάλλονται τα έμφυλα και αναπαραγωγικά δικαιώματα, τόσο πιο πολύ, με την απειλή της αλλαγής και της απώλειας των όποιων προνομίων, γίνεται προσπάθεια να μείνουν τα πράγματα ως έχουν ή, ακόμα καλύτερα, να γυρίσουν σε ακόμα πιο καταπιεστικές και σκοτεινές συγκυρίες. Σαν τις γυναίκες που διώχθηκαν συντεταγμένα από τα νεωτερικά ευρωπαϊκά κράτη τον 16ο και 17ο αιώνα σαν μάγισσες, και, ανάμεσα σε άλλους λόγους,  επειδή απέκτησαν μεγαλύτερη οικονομική, και άρα κοινωνική ανεξαρτησία· σαν τις πολιτικές πρόνοιας στη μετεμφυλιακή Ελλάδα που με το πρόσχημα της προστασίας της μητρότητας και της παιδικής ηλικίας συμπίεσαν τις γυναίκες που είχαν αποκτήσει πολιτική δράση στο ΕΑΜ και τον Δημοκρατικό Στρατό πίσω στην κουζίνα «όπου ανήκαν»· σαν το κίνημα της νεοσυντηρητικής Phyllis Schlafly που, σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, πολέμησε με μένος την επικύρωση της Τροπολογίας του Αμερικανικού Συντάγματος για τα Ίσα Δικαιώματα ανεξαρτήτως φύλου που είχε κερδίσει ο αγώνας του Women’s Liberation Movement τα προηγούμενα χρόνια· σαν τον πιλότο Μπάμπη Αναγνωστόπουλο που στραγγάλισε τη γυναίκα του Κάρολαϊν Κράουτς τη στιγμή που του είπε ότι θα πάρει το παιδί και θα φύγει από τη φυλακή που έχτιζε χρόνια γι’ αυτή.

Μα, θα αναρωτηθεί κάποιος, δεν γινόντουσαν πάντα εγκλήματα εξαιτίας του φύλου; Δεν συμπιέζονται διαχρονικά τα δικαιώματά σας; Εσείς δεν μιλάτε για πατριαρχία από πάπππο προς πάππου; Ναι, φυσικά. Το επιχείρημα δεν είναι πως ο φεμινισμός εντείνει την πατριαρχία, μα πως η μεγαλύτερη ορατότητα του φεμινιστικού λόγου «αναγκάζει» τους εκπροσώπους του συντηρητισμού να ρίξουν τις μάσκες τους και να μας κάνουν ταληράκια την μισογύνικη παντιέρα τους. Αν προσπαθήσουμε να κάνουμε έναν παραλληλισμό με τον Μαρξ και τη βία ως μαμή της ιστορίας, στη διαλεκτική που θα προσπαθήσω να περιγράψω σε αυτό το κείμενο, δεν έχουμε να κάνουμε με μια μάχη ή πάλη των φύλων ευθέως ανάλογη με την ταξική πάλη. Εκτός του ότι κάτι τέτοιο θα ήταν παρωχημένα σις ετεροκανικό, δεν θα ήταν και ιδιαίτερα χρήσιμο και βοηθητικό στην ανάλυσή μας. Δεν έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με μια έμφυλη πάλη, με μια μάχη μεταξύ ανδρών και γυναικών ως παγιωμένες κατηγορίες, όπως οι προλετάριοι και η μπουρζουαζία. Έχουμε να κάνουμε, όπως και στην ίδια την ουσία της ταξικής πάλης, με την πάλη ή μάχη μεταξύ όσων καταπιέζουν και εξουσιάζουν και όσων καταπιέζονται και εξουσιάζονται πάνω στον άξονα του φύλου. Και επιτρέψτε μου να εξηγηθώ με πέντε παραδείγματα από λέξεις που μπήκαν με φόρα στο γλωσσάρι μας τον τελευταίο καιρό: συναίνεση, γυναικοκτονία, συνεπιμέλεια, συνέδριο γονιμότητας, Λατινοπούλου.

Χωρίς συναίνεση είναι βιασμός

Τον Φεβρουάριο του 2021, μέσα στη βαθιά καραντίνα, έγινε κάτι ιστορικό: με καθυστέρηση τεσσάρων ετών το #metoo έφτασε και στην Ελλάδα. Εκκινώντας από τον πρωταθλητισμό και τη Σοφία Μπεκατώρου πέρασε στον χώρο του θεάματος αποκαλύπτοντας μια ντουζίνα κακοποιητές που για δεκαετίες ολόκληρες ήταν υπεράνω υποψίας, λατρεμένοι από κοινό και κριτικούς σάρωναν στα ψαγμένα και εμπορικά σανίδια και βίαζαν ανενόχλητοι γυναίκες και αγόρια στα καμαρίνια τους. «Ανάλαφρες» τηλεπερσόνες όπως η Φαίη Σκορδά, υψώνοντας ανάστημα πρώτα και κύρια απέναντι στον πρώην άντρα της, ξερόλα και on air γελοιοποιητή της σεξουαλικης κακοποίησης στο παρελθόν, επέδειξαν ενσυναίσθηση, ικανότητα να δώσουν χώρο στη φωνή των θυμάτων, αντίληψη του εύρους αλλά και της δομικότητας του φαινομένου της σεξουαλικής βίας και της σεξουαλικής παρενόχλησης, θάρρος να σπάσουν αυγά και να μην χαϊδεύουν τα αυτιά των κακοποιητών ή των «ναι μεν αλλά» ενός χώρου που καλώς ή κακώς υπάρχει και θρέφεται από τις δημόσιες σχέσεις. Με άλλα λόγια, γυναίκες προνομιούχες και απαστράπτουσες από το λαιφστάιλ, γυναίκες που είτε μας αρέσει είτε όχι είναι πραγματικές ινφλουένσερ γιατί μπαίνουν σε εκατομμύρια σπίτια καθημερινά επέδειξαν αυτό που θα λέγαμε φεμινιστική αλληλεγγύη, βροντοφωνάζοντας στην ιδιωτική τηλεόραση αυτό που λέει ο νέος ποινικός κώδικας μετά από τεράστια μάχη του φεμινιστικού κινήματος το 2019: χωρίς συναίνεση, είναι βιασμός.

Λίγο καιρό μετά, όταν ένας άνδρας ακολούθησε μια γυναίκα μέχρι το σπίτι του με το μόριό του έξω και αυτή ονομάτισε και ξεμπρόστιασε τον φόβο που βιώνουμε όλες οι γυναίκες και οι θηλυκότητες σε καθημερινή βάση λέγοντας «όχι, δεν πρέπει να είναι κανονικός», μια στρατιά από σχολιαστές άρχισαν τα «μα είναι ωραίο παιδί», «ποιος ξέρει κι αυτή πώς ήταν ντυμένη», «ποινικοποιείτε το φλερτ», «ευνουχίζετε τους άντρες και μετά απορείτε γιατί μένετε στο ράφι», «ο γιος μου είναι παιδί με αρχές» και τα συναφή. Όλος ο λόγος, δηλαδή, περί συναίνεσης εξανεμίστηκε και για άλλη μία φορά το βάρος της ενοχής έπεσε στο θύμα.

 

Τυχαίο θα μου πείτε. Δεν λέει πραγματικά κάτι για τη συναίνεση αυτό. Αφού έχει κατοχυρωθεί από τον νόμο. Αμ δε. Πριν λίγες μέρες, μέλη της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής της Βουλής για την τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα πρότειναν να αφαιρεθεί από το άρθρο 336 ΠΚ (που αφορά στο κακούργημα του βιασμού) η έννοια της συναίνεσης, εμμένοντας πως μόνο η σωματική βία ή η απειλή αυτής φτάνει. Πιο συγκεκριμένα, η παράγραφος 4 ζητείται να αλλαχθεί από: «Όποιος, εκτός από την περίπτωση της παραγράφου 1, επιχειρεί γενετήσια πράξη χωρίς τη συναίνεση του παθόντος, τιμωρείται με κάθειρξη έως δέκα έτη» σε: «Αν η τέλεση της γενετήσιας πράξης έγινε με βία ή απειλή άλλης, πλην εκείνης της παρ. 1, μορφής τιμωρείται με κάθειρξη έως οκτώ έτη». Απειλείται τώρα η συναίνεση που με τόσο κόπο κέρδισαν οι φεμινίστριες στους δρόμους και κατοχύρωσε στη συλλογική συνείδηση η τηλεοπτική διαχείριση του ελληνικού #meetoo;

 

Ποτέ μην ξεχαστεί τι ΄κάναν στην Ελένη, καμία άλλη δολοφονημένη

Τον Νοέμβριο του 2018 οι Μανώλης Κούκουρας και Αλέξανδρος Λουτσάι βίασαν και δολοφόνησαν στο εξοχικό του πρώτου στη Λίνδο της Ρόδου την Ελένη Τοπαλούδη. Το φεμινιστικό κίνημα συσπειρώθηκε, οργανώθηκε, βγήκε στους δρόμους, φώναξε, ούρλιαξε: είναι γυναικοκτονία. Το είπαμε τόσες πολλές φορές που ο όρος μπήκε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Ακόμα και αυτοί που διαφωνούν αναγκάζονται να συνδιαλλαγούν με τον όρο. Άλλη μία τεράστια νίκη του φεμινιστικού κινήματος.

Τι είναι, όμως, η γυναικοκτονία; Γιατί διαφέρει από την ανθρωποκτονία, σάμπως οι γυναίκες δεν είναι άνθρωποι; Γιατί ζητάμε να εισαχθεί στον ποινικό κώδικα ως ξεχωριστό αδίκημα; Γιατί η γυναικοκτονία δεν είναι απλά η δολοφονία μιας γυναίκας. Δηλαδή αν παρασύρει ένας μεθυσμένος με το αμάξι του μια γυναίκα και τη σκοτώσει, αν ανοίξει πυρ ένας εναντίον ενός πλήθους και σκοτώσει μία γυναίκα, αν πυροβολήσει θανάσιμα κάποιος μια αυτόπτη μάρτυρα ενός εγκλήματος για να μην μιλήσει, ε αυτά δεν είναι γυναικοκτονία, είναι ανθρωποκτονίες με θύματα γυναίκες. Γυναικοκτονία είναι η εμπρόθετη δολοφονία γυναικών ή κοριτσιών ακριβώς επειδή είναι γυναίκες ή κορίτσια, δηλαδή όταν το φύλο τους διαπλέκεται με το κίνητρο της δολοφονίας. Όπως στην περίπτωση γυναικοκτονίας της Ελένης Τοπαλούδη, την οποία βίασαν επειδή ήταν γυναίκα και δολοφόνησαν για να μην αποκαλύψει τον βιασμό της. Άρα, τη σκότωσαν επειδή ήταν γυναίκα. Όπως στην περίπτωση γυναικοκτονίας της Κωνσταντίνας Τσάπα την οποία δολοφόνησε μαζί με τον αδερφό της ο εν διαστάσει σύζυγός της επειδή τον χώρισε και πήρε και τα παιδιά. Τη σκότωσε επειδή ήταν γυναίκα και έφυγε από το καθεστώς ιδιοκτησίας του. Όπως στην περίπτωση γυναικοκτονίας της Κάρολαϊν Κράουτς. Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος έπνιξε πρώτα την ψυχή της, απομακρύνοντάς τη από την οικογένειά της, τους φίλους της, τις σπουδές της και, τελικά, έπνιξε και το σώμα της επειδή του δήλωσε ότι θα φύγει. Οι φωνές για το καλό παιδί, τον χαροκαμένο σύζυγο που πήρε αγκαλιά τους αστυνομικούς στην ανάκριση μετανιωμένος για το αποτρόπαιο έγκλημα (37 μέρες μετά), για τον υποδειγματικό πατέρα που θέλει την επιμέλεια του παιδιού του, τον χαζό που δεν είπε «πάνω στα νεύρα μου μωρέ τη σκότωσα, συγγνώμη, να μπω τέσσερα χρονάκια και μετά όλα μέλι γάλα», για τον καημένο που «τον απειλούσε με διαζύγιο» φυτρώνουν όπως τα ζιζάνια σε χορταριασμένο χωράφι. Η πατριαρχία πάει πάλι να βγάλει λάδι το άτυχο παλληκάρι της και βγάζει φλύκταινες με την καθιέρωση του όρου γυναικοκτονία ως εάν να απειλείται κάποιο σοβαρό της προνόμιο: να δολοφονούνται οι γυναίκες επειδή είναι γυναίκες και να είναι απλά Τετάρτη.

 

Αμετάκλητα Όχι

Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος ρώτησε επανειλημμένα πότε θα βγει από τη φυλακή ώστε να πάρει την επιμέλεια της κόρης του. Σύμφωνα με τον βουλευτή της ΝΔ Γιάννη Λοβέρδο, ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ήταν απόλυτα θεμιτό, καθώς κάποιος μπορεί να δέρνει, να βιάζει, να σκοτώνει, τελικά, τη γυναίκα του, αλλά, nonetheless, να είναι καλός πατέρας. Αυτά υποστήριξε μέσα στη Βουλή στη συζήτηση για το νομοσχέδιο Τσιάρα, το νομοσχέδιο που με τη στήριξη του λόμπυ των Ενεργών Μπαμπάδων κατοχύρωνε την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, προσέξτε, όχι την συναινετική συμφωνία των πρώην συζύγων να μοιράζονται από κοινού τα βάρη ανατροφής των παιδιών (όπως θα έπρεπε να κάνουν και πριν το διαζύγιο δηλαδή) αλλά την υποχρεωτική συνεπιμέλεια ανεξαρτήτως συνθηκών, ακόμα και αν αυτές οι συνθήκες ήταν η ενδοοικογενειακή βία. Στην πρώτη εκδοχή του νομοσχεδίου, μάλιστα, ήταν πιο εύκολο να αφαιρεθεί η επιμέλεια από την «αποξενώτρια» μητέρα που δεν αφήνει τα παιδιά της να μιλήσουν στο τηλέφωνο με τον πατέρα τους, παρά από τον πατέρα που κακοποιεί σεξουαλικά τα παιδιά του εφόσον δεν υπάρχει αμετάκλητη καταδικαστική απόφαση.

Το φεμινιστικό κίνημα για άλλη μια φορά συσπειρώθηκε και κινητοποιήθηκε. Έγειρε πάνω από τις μαμάδες, που δεν φάνταζαν ως τα χτες και οι πλατωνικές φεμινίστριες, τις αγκάλιασε και τις πήρε μαζί του. Φώναξε #ΑμετάκληταΌχι. Κέρδισε το να βγει η αμετάκλητη δικαστική απόφαση από τον νόμο. Οδήγησε, ακόμα και βουλεύτριες της συμπολίτευσης να υπογραμμίσουν το πόσο προβληματικό είναι. Το νομοσχέδιο, όμως, πέρασε και οι συντηρητικοί πανηγύριζαν τη νίκη της αγίας πυρηνικής οικογένειας.

 

My body, my choice, my rules

Στο βιβλίο των Nicola Perugini και Neve Gordon The Human Right to Dominate (2015) περιγράφεται με ευστοχία ένα νέο φαινόμενο των τελευταίων χρόνων: το πώς οι νεοσυντηρητικοί, που για δεκατίες ολόκληρες απέρριπταν τα ανθρώπινα δικαιώματα –που μετά τον Β’ΠΠ αναδύθηκαν ως αντιηγεμονικά εργαλεία για την καταπολέμηση ιστορικά εδραιωμένων κοινωνικών ανισοτήτων— αρχίζουν σιγά σιγά να τα αγκαλιάζουν, να υιοθετούν, με άλλα λόγια, έναν δικαιωματικό λόγο για να προωθήσουν την πολιτική τους ατζέντα που δεν είναι άλλη από την περαιτέρω καταπίεση των καταπιεσμένων. Κλασικό πλέον παράδειγμα το οποίο έφερε τον πρωτοπόρο θιασώτη της να κατοικοεδρεύει για τέσσερα χρόνια στον Λευκό Οίκο αποτελεί η επίκληση στην ελευθερία της έκφρασης απέναντι στον «φασισμό της πολιτικής ορθότητας», το μασκάρεμα δηλαδή του προνομίου της προσβολής, της υποτίμησης, του εκφοβισμού, ακόμα και της κακοποίησης και της παραβίασης του άλλου σε ανθρώπινο δικαίωμα. Άλλο ένα παράδειγμα το βίντεο της πολιτεύτριας της ΝΔ Αφροδίτης Λατινοπούλου που κραύγαζε για το ανθρώπινο δικαίωμα να εξουσιάζει τα σώματα των άλλων και παρουσίαζε την κυτταρίτιδα, τις ραγάδες και τη γυναικεία τριχοφυΐα όχι ως μια επιλογή που έκαναν κάποιες γυναίκες να δείξουν το σώμα τους όπως είναι, αλλά σαν προσβολή στην αισθητική της.

 

Ούτε τυχαία ούτε αφελής ήταν η εν λόγω ανάρτηση αλλά μάλλον μια προμελετημένη αναπαραγωγή ενός alt-right λόγου που κάνει φασαρία εξαιτίας ακριβώς όσων αντιστέκονται σε αυτό και καταλήγουν να το κάνουν viral. Όσο περισσότερη ορατότητα αποκτά ο φεμινισμός ως βίωμα και ως επιτέλεση του φύλου—να φοράμε ό,τι θέλουμε, να πηγαίνουμε στην παραλία όπως θέλουμε, να αποτριχωνόμαστε όποτε και εάν θέλουμε— δηλαδή όσο περισσότερο απελευθερώνονται οι γυναίκες και οι θηλυκότητες από τα αυστηρά όρια που έχει θέσει η πατριαρχία γι’ αυτές, τόσο περισσότερο σφίγγει και ο κλοιός επαναφοράς τους στον δρόμο των «καλών κοριτσιών».

 

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερο τσουλί, παρά του έθνους να ‘μαι η παιδομηχανή

Πριν λίγες μέρες, ο φεμινιστικός λόγος των social media πέτυχε ακόμα μια μεγάλη νίκη: την ακύρωση του 1ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Γονιμότητας & Αναπαραγωγικής Αυτονομίας. Ένα συνέδριο που διοργάνωναν άνδρες γυναικολόγοι με μαγαζάκι στην εξωσωματική που είχε, όμως, μια άνευ προηγουμένου θεσμική και επικοινωνιακή πλαισίωση: η Προεδρεία της Δημοκρατίας, η ΕΡΤ, υπουργοί της κυβέρνησης, ιεράρχες της Εκκλησίας και πολλοί (πάρα πολλοί) σελέμπριτιζ υποστήριξαν ένα συνέδριο που ενοχοποιούσαν τις γυναίκες που έφτασαν στα 40 χωρίς να κάνουν παιδί. Οι γυναίκες αυτές, πέρα από τον προσωπικό τους πόνο (που θεωρείται δεδομένος) είναι υπεύθυνες και για το εθνικό και δημοσιονομικό πρόβλημα της «υπογεννητικότητας»—λιγοστεύει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός, λιγοστεύουν και τα εργατικά χέρια. Ο απώτερος στόχος; Μα να προβούν για ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό σε μεθόδους υποβοηθούμενης αναπαραγωγής ώστε και ολοκληρωμένες ως γυναίκες να νιώσουν επιτέλους, και να συμβάλλουν στο να μην τουρκέψει η Ελλάδα μας και άξιους εργάτες να προσφέρουν στην αγορά εργασίας. Ακόμα και εάν τα κίνητρα ήταν οικονομικά, ο δημόσιος λόγος και η πολιτική ατζέντα αναφορικά με τις έμφυλες σχέσεις και τα αναπαραγωγικά δικαιώματα στη χώρα τσιμεντώνεται και συντηρητικοποιείται σε τέτοιον βαθμό, ώστε να μπορούμε με τρόμο πλέον να υποθέσουμε πως η επόμενη πρόταση θα αφορά, 35 χρόνια μετά την κατάκτηση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση των σωμάτων μας, την ποινικοποίηση των εκτρώσεων.

Το συνέδριο ακυρώθηκε χάρη στον φεμινιστικό ακτιβισμό και σε αυτά που υπογράμμισε: η υπογεννητικότητα δεν είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα έτσι από μόνο του αλλά ένα πρόβλημα όσων έχουν εθνικιστική και καπιταλιστική ατζέντα· το συνέδριο συνδέθηκε αρχικά με τους παπάδες σχεδόν ως αστείο αλλά γρήγορα έγινε σαφές πώς και η ίδια η επιστήμη μπορεί να συντηρητικοποιείται και να εξουσιάζει τα σώματα και να πατά σε ένα πολύ υπαρκτό άγχος και πόνο ανθρώπων που δεν μπορούν (ή φοβούνται ότι δεν θα μπορούν) να κάνουν μωρό· εν μέσω νομοθέτησης για δεκάωρη εργασία και απελευθέρωση των απολύσεων είναι τουλάχιστον αντιφατικό να κατηγορείς για την «υπογεννητικότητα» τις γυναίκες που δουλεύουν ή φτιάχνουν «προσοντολόγιο» για να βρουν μια δουλειά· αν, τέλος, πράγματι το θέμα ήταν οι λιγότερες γεννήσεις και όχι το τσιμέντωμα της εθνοπατριαρχίας υπάρχουν πολύ πιο προοδευτικές λύσεις προς αυτόν τον σκοπό, όπως η θεσμική διευκόλυνση της τεκνοποίησης και τεκνοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια, η απλοποίηση της απόδοσης ιθαγένειας στους μετανάστες, η έμπρακτη οικονομική υποστήριξη του κράτους πρόνοιας προς όποι@ γίνεται γονιός, με όποιον τρόπο αποφασίζει να γίνει.

Αυτό, λοιπόν, είναι ακόμη ένα φεμινιστικό κείμενο. Ακόμη ένα φεμινιστικό κείμενο που δεν προσδοκά να συνταράξει τα θεμέλια της πατριαρχίας, αναμένει, όμως, σχόλια για το πόσο καθόλου σαν γυναίκα που είμαι δεν ξέρω πού παν’ τα τέσσερα και ας αφήσω να μου εξηγήσουν, για το αν δεν μου αρέσει να πάω στο Ιράν να δω πώς συμπεριφέρονται στις γυναίκες, και για το ανάθεμα και αν γυρίσει ποτέ να με κοιτάξει κανείς τέτοια που γράφω. Αυτό είναι ακόμη ένα φεμινιστικό κείμενο που προσπάθησε να σκιαγραφήσει τη διαλεκτική ανάμεσα σε όσους εξουσιάζουν και όσους εξουσιάζονται με άξονα το φύλο. Αυτό είναι ακόμη ένα φεμινιστικό κείμενο που υπόσχεται πως το «καθεμία για την πάρτη της, να κοιτάει τη δουλειά και την οικογένειά της», το «τα ‘θελε ο κώλος της, ποιος ξέρει κι αυτή πώς του κουνήθηκε», και το «καλά να πάθει, απείλησε πως θα φύγει και θα του πάρει το παιδί» θα χάσουν κατά κράτος από το #ΚαμίαΜόνη, το #ΕγώΣεΠιστεύω, το #ΟύτεΜίαΛιγότερη.

[1] Φεμινιστικό reclaim του τραγουδιού Τα νέα της Αλεξάνδρας (μουσική-στίχοι: Κώστας Γιαννίδης, 1960) από το Ladies’ Fingers Directing Duo.

Πηγή