Άγιοι Κύρος και Ιωάννης οι Ανάργυροι και η Αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία

Εις τον Κύρον και Ιωάννην
Κύρῳ συναθλῶν Ἰωάννης πρὸς ξίφος,
Συνθαυματουργεῖ καὶ μετὰ ξίφος Κύρῳ.

Εις την Αθανασίαν, Θεοδότην, Θεοκτίστηω και Ευδοξίαν
Μήτηρ ἀρίστη, καὶ τριὰς θυγατέρων,
Πόθῳ Πατρὸς θνῄσκουσι τοῦ πάντων ξίφει.

Κῦρον Ἰωάννην τε τάμον πρώτῃ τριακοστῇ.

Οι Άγιοι Μάρτυρες Κύρος και Ιωάννης άθλησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.). Ο Άγιος Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια, ενώ ο Άγιος Ιωάννης καταγόταν από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας.

Όταν ξέσπασε ο διωγμός του Διοκλητιανού, ο Άγιος Κύρος πήγε σε ένα παραθαλάσσιο τόπο της Αραβίας και, αφού περιεβλήθηκε το μοναχικό σχήμα, κατοίκησε στον τόπο αυτό.

Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στα Ιεροσόλυμα και εκεί άκουσε για τα θαύματα που επιτελούσε ο Άγιος Κύρος. Στην συνέχεια μετέβη στην Αλεξάνδρεια. Από εκεί, αφού από διάφορες φήμες έμαθε που διέμενε ο Άγιος Κύρος, πήγε και τον βρήκε και έμεινε μαζί του. Τα θαύματα των Αγίων Αναργύρων συνέγραψε ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων (τιμάται 11 Μαρτίου), διότι οι Άγιοι θεράπευσαν τα μάτια του.

Κατά την περίοδο του διωγμού συνελήφθη και η Αγία Αθανασία, που ήταν χήρα, καθώς επίσης και οι τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία. Η είδηση τάραξε τον Κύρο και τον Ιωάννη. Έτσι οι Άγιοι, επειδή φοβήθηκαν μήπως αυτές δειλιάσουν από την σκληρότητα των βασανιστηρίων, εξαιτίας της αδυναμίας της φύσεως της γυναίκας, έσπευσαν κοντά τους και έδιναν σε αυτές θάρρος, ενώ παράλληλα προετοιμάζονταν και οι ίδιοι για το μαρτύριο. Και πράγματι, συνελήφθησαν και αυτοί και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα. Εκεί διακήρυξαν με παρρησία και θάρρος την πίστη τους στον Θεό. Μάταια ο ηγεμόνας ζητούσε να κάμψει την ανδρεία της μητέρας, δείχνοντας σε αυτή τις θυγατέρες της και επιρρίπτοντάς της την ενοχή. Εκείνη, αφού στράφηκε προς τις θυγατέρες της, τις ενίσχυε λέγουσα ότι η σωματική ωραιότητα είναι πρόσκαιρη, ενώ στην αιωνιότητα διατηρείται η ομορφιά της ψυχής του ανθρώπου αθάνατη. Αυτές δε έλεγαν προς την μητέρα τους ότι αισθάνονταν μεγάλη χαρά, επειδή έμελλε να φύγουν από τον μάταιο αυτό κόσμο μαζί της για την αγάπη του Χριστού και να μην χωρισθούν ποτέ από κοντά της. Ο ηγεμόνας εξαγριώθηκε και διέταξε να τους υποβάλουν σε πολλά και σκληρά βασανιστήρια. Μετά από τα βασανιστήρια αποκεφάλισαν διά ξίφους τον Άγιο Κύρο και τον Άγιο Ιωάννη, το έτος 292 μ.Χ.. Έτσι μαρτύρησαν και η Αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της. Τον βίο και το μαρτύριο αυτών έγραψε ο Σωφρόνιος ο Σοφιστής.

Η Σύναξη αυτών ετελείτο στο Μαρτύριο που είχε ανεγερθεί προς τιμήν τους και βρίσκεται στην περιοχή Φωρακίου.

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’.
Τά θαύματα τῶν Ἁγίων σου Μαρτύρων, τεῖχος ἀκαταμάχητον ἡμῖν δωρησάμενος, Χριστέ ὁ Θεός, ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, βουλάς ἐθνῶν διασκέδασον, τῆς Βασιλείας τά σκῆπτρα κραταίωσον, ὡς μόνος ἀγαθός καί φιλάνθρωπος.

Έτερον Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς Ἀθλοφόροι εὐκλεεῖς τοῦ Σωτῆρος, καὶ ἰατῆρες τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων, Ἀνάργυροι ἐκλάμπετε ἐν πάσῃ τὴ γῆ, νόσων μὲν ἰώμενοι, ἀνωδύνως τὰ βάρη, χάριν δὲ πορίζαντες, τοὶς βοώαιν ἀπαύστως χαίρετε κρήναι θείων δωρεῶν, Κῦρε θεόφρον, καὶ Ἰωάννη ἔνδοξε.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐκ τῆς θείας χάριτος, τήν δωρεάν τῶν θαυμάτων, εἰληφότες Ἅγιοι, θαυματουργεῖτε ἀπαύστως, ἅπαντα ἡμῶν τά πάθη, τῇ χειρουργίᾳ, τέμνοντες, τῇ ἀοράτῳ, Κῦρε θεόφρον, σύν τῷ θείῳ Ἰωάννῃ· ὑμεῖς γάρ θείοι ἱατροί ὑπάρχετε.

Ὁ Οἶκος
Ἑαυτοὺς τῷ Θεῷ ἀναθέμενοι Ἅγιοι, πᾶσαν πεῖραν δεινῶν δι᾿ αὐτὸν ὑπεμείνατε, θανόντες προθύμως Μάρτυρες γενναῖοι, καὶ μετὰ τέλος, πᾶσι πηγάζετε τὰ θεῖα χαρίσματα, τοῖς ἐν ποικίλαις νόσοις ὑπάρχουσι, καὶ ὑπὸ πολλῶν ἐταζομένοις κακῶν, ὧν εἷς καὶ πρῶτος εἰμὶ ἐγὼ ὁ τάλας· τὸ σῶμα γὰρ καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὸ τραυμάτων χαλεπῶν ὀδυνῶμαι, καὶ πίστει ὑμῖν βοῶ, ἰάσασθέ με· ὑμεῖς γὰρ θεῖοι ἰατροὶ ὑπάρχετε.

Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὰς χαμαιζήλους ἡδονὰς συμπατοῦντες, πρὸς μαρτυρίου Ἀθληταὶ θεῖον ὕψος, περιφανῶς ἐπήρθητε ἐν χάριτι, Κῦρε Ἰωάννη τε, οἰκουμένης φωστῆρες· ὅθεν ἱκετεύομεν, σκοτασμοῦ ἁμαρτίας, καὶ νοσημάτων ῥύσασθαι ἡμᾶς, τὸν ἐπὶ πάντων Θεὸν ἱκετεύοντες.

Οπτικοακουστικό Υλικό

Ακούστε το απολυτίκιο!

                              Πηγή

Το χρονικό της κρίσης των Ιμίων: Πώς ξεκίνησε και με ποιον τρόπο κλιμακώθηκε

Ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1995, ένα τουρκικό εμπορικό πλοίο, με το όνομα «Φιγκέν Ακάτ», προσαράζει κοντά στη βραχονησίδα Ανατολική Ίμια, εκπέμποντας σήμα κινδύνου

Εικοσι οκτώ χρόνια συμπληρώνονται από την κορύφωση της κρίσης των Ιμίων που έφερε Ελλάδα και Τουρκία στα πρόθυρα γενικευμένης σύρραξης. Στη Βουλή τηρήθηκε σήμερα (31/1/2024) ενός λεπτού σιγή για να τιμηθεί η μνήμη των πεσόντων στα Ίμια, αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, Χριστόδουλου Καραθανάση, Παναγιώτη Βλαχάκου και Έκτορα Γιαλοψού που έχασαν τη ζωή τους εν ώρα καθήκοντος.

Το χρονικό της κρίσης

Ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1995, ένα τουρκικό εμπορικό πλοίο, με το όνομα «Φιγκέν Ακάτ», προσαράζει κοντά στη βραχονησίδα Ανατολική Ίμια, εκπέμποντας σήμα κινδύνου.

Το Λιμεναρχείο Καλύμνου στέλνει ρυμουλκό, για να βοηθήσει το πλοίο, αλλά ο Τούρκος πλοίαρχος αρνείται τη βοήθεια, υποστηρίζοντας ότι βρισκόταν σε τουρκική περιοχή και ότι οι μόνες αρμόδιες είναι οι αρχές της χώρας του.

Ενημερώνεται το Υπουργείο Εξωτερικών και αυτό με τη σειρά του γνωστοποιεί το γεγονός στο τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών επισημαίνοντας ότι χωρίς ρυμουλκό, το τουρκικό πλοίο θα κινδυνεύσει.

Το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών διαμηνύει, ξεκάθαρα πια στις 27 Δεκεμβρίου, ότι υπάρχει θέμα κυριαρχίας με τις βραχονησίδες Ίμια.

Η κρίση των Ιμίων έχει ήδη ξεκινήσει χωρίς κανένας να το γνωρίζει ακόμη

Δύο ελληνικά πλοία ρυμουλκούν το τουρκικό φορτηγό και το οδηγούν στο λιμάνι Κιουλούκ της Τουρκίας. Το πρωί της 28ης Δεκεμβρίου, ένα τουρκικό μαχητικό αεροσκάφος συντρίβεται στα ελληνικά χωρικά ύδατα, στην περιοχή της Λέσβου, ύστερα από εμπλοκή με ελληνικά μαχητικά. Με ελληνική βοήθεια, ο τούρκος πιλότος διασώζεται.

Το τουρκικό ΥΠΕΞ προβαίνει στην εξής διακοίνωση: «Οι βραχονησίδες Ίμια είναι καταχωρισμένες στο κτηματολόγιο Μουγκλά του νομού Μπουντρούμ (Αλικαρνασσού) και ανήκουν στην Τουρκία», με το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, μία μέρα αργότερα να απορρίπτει την τουρκική διακοίνωση.

Στις 15 Ιανουαρίου, ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου παραιτείται λόγω ασθένειας. Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ εκλέγει τον Κωνσταντίνο Σημίτη, πρωθυπουργό της Ελλάδας, στις 19 Ιανουαρίοτυ 1966.

Το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, έχοντας αντιληφθεί τα «παιχνίδια» της Τουρκίας, ζητά αυξημένα μέτρα επαγρύπνησης στην περιοχή των Ιμίων από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.

Η μάχη της σημαίας

Η κατάσταση αρχίζει να κλιμακώνεται όταν στις 26 Ιανουαρίου, ο δήμαρχος της Καλύμνου, Δημήτρης Διακομιχάλης, συνοδευόμενος από τον αστυνομικό διευθυντή Γ. Ριόλα και τρεις κατοίκους του νησιού υψώνει την ελληνική σημαία σε μία από τις δύο βραχονησίδες.

Την επόμενη μέρα ακριβώς, χωρίς να χάσουν χρόνο, δύο δημοσιογράφοι της εφημερίδας «Χουριέτ» μεταβαίνουν με ελικόπτερο στη Μεγάλη Ίμια. Υποστέλλουν την ελληνική σημαία και υψώνουν την τουρκική, με το γεγονός να προβάλλεται σε τουρκικό τηλεοπτικό κανάλι.

Η Ελλάδα απαντά ταχύτατα με το περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού «Αντωνίου» να κατεβάζει την τουρκική σημαία και να υψώνει την ελληνική. Η εντολή ήταν να υποσταλεί η τουρκική σημαία, μόνο. Το ίδιο βράδυ της 28ης Ιανουαρίου, άγημα ανδρών των ΟΥΚ του Πολεμικού Ναυτικού αποβιβάζονται στη βραχονησίδα για να φρουρούν την ελληνική σημαία.

Στο πολιτικό προσκήνιο, ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, στέλνει μήνυμα, από την Ελληνική Βουλή, προς την Τουρκία: «Σε οποιαδήποτε πρόκληση η Ελλάδα θα αντιδράσει άμεσα και δυναμικά». Η πρωθυπουργός της Τουρκίας, Τανσού Τσιλέρ, ζητά διαπραγματεύσεις για το καθεστώς των βραχονησίδων του Αιγαίου.

Τουρκικά πολεμικά παραβιάζουν τα ελληνικά χωρικά ύδατα και πλησιάζουν τα Ίμια. Η Ελλάδα προβαίνει σε διαβήματα προς την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ.

Σε τηλεφωνική του επικοινωνία με τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον, ο Κώστας Σημίτης εκφράζει την θέση ότι η Ελλάδα δεν επιθυμεί την ένταση, αλλά εφόσον προκληθεί, θα αντιδράσει δυναμικά. Η κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη να αποσύρει το άγημα, όχι όμως και υποστείλει την ελληνική σημαία. Στα Ίμια σπεύδουν τα πολεμικά πλοία «Ναυαρίνο» και «Θεμιστοκλής». Ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών δεν αποδέχεται την ελληνική πρόταση.

Η Ελλάδα και η Τουρκία «μία ανάσα» από τον πόλεμο

31 Ιανουαρίου 1996: Τουρκικές ειδικές δυνάμεις αποβιβάζονται στη 01:40 στη Μικρή Ίμια και σχεδόν τρεις ώρες αργότερα, στις 04:30, ελικόπτερο του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, ίπταται των βραχονησίδων για να διαπιστώσει αν πράγματι υπάρχουν Τούρκοι στρατιώτες. Στις 04:50 το πλήρωμα του ελικοπτέρου αναφέρει ότι εντόπισε περίπου 10 Τούρκους κομάντο. Δίνεται εντολή να επιστρέψει στη βάση του κι ενώ πετά αναφέρει βλάβη και χάνεται από τα ραντάρ. Αργότερα, ανασύρονται νεκρά και τα τρία μέλη του πληρώματος, ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός.

_{Το μνημείο των πεσόντων στα Ίμια, στην Αθήνα} 

Σχετικά με τις αιτίες πτώσης του ελικοπτέρου έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις. Στην Ελλάδα υπάρχει ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι το ελικόπτερο καταρρίφθηκε είτε από το Τουρκικό Ναυτικό είτε από τους Τούρκους καταδρομείς που υπήρχαν πάνω στο νησί και ότι το γεγονός αποκρύφθηκε, προκειμένου να λήξει η κρίση και να μην οδηγηθούν οι δύο χώρες σε γενικευμένη σύρραξη.

Με την παρέμβαση του Αμερικανού Υφυπουργού Εξωτερικών Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, μέχρι το μεσημέρι της 31ης Ιανουαρίου 1996 τα πλοία, οι στρατιώτες και οι σημαίες είχαν αποσυρθεί από τα Ίμια. Συγκεκριμένα είπε: «No ships, no troops, no flags», («Όχι πλοία, όχι στρατεύματα, όχι σημαίες»).

Αποτέλεσμα της κρίσης είναι η αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας των Ιμίων και η ένταξή τους σε μία «γκρίζα ζώνη».

                                          Πηγή

"Νυχτοβάτης" κακοκαιρία Αθήνα/Μνημόσυνο Τσιτλακίδη-Τουρούτσικα/Τέξας/Aγρότες-Τουρκία -Κύπρο/Τέμπη!

Με Σ.Παγιάτη!Πλειστηριασμοί -κατασχέσεις-κόκκινα δάνεια... τελευταίες εξελίξεις!

ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΙ Η ΡΩΣΙΑ! "Η Ελλάδα θα το πληρώσει"! Υπάρχει προειδοποίηση!

Με Θ.Αναστασίου!Επέτειος για Ίμια-Xριστόδουλο /Αόρατοι ασκητές Αγ.Όρους-Γεωπολιτική κατάσταση!

Ανάμνησις ευρέσεως εν Τήνω της ιεράς εικόνος της Ευαγγελιστρίας

Κατά το έτος 1821 μ.Χ., η Θεοτόκος είχε χαρίσει την πρώτη φανέρωση της θέλησής Της με την εμφάνισή της στο όνειρο ενός απλού γέροντα κηπουρού, του μπάρμπα Μιχάλη Πολυζώη καθοδηγώντας τον να πάει στο χωράφι του Αντωνίου Δοξαρά, να σκάψει και να βρει το εικόνισμά της. Η προσπάθεια όμως έμεινε άκαρπη και γρήγορα ήρθε η απογοήτευση και εγκαταλείφθηκε.

Δύο χρόνια αργότερα η Μοναχή Πελαγία (βλέπε 23 Ιουλίου) για τρεις συνεχόμενες εβδομάδες (Κυριακή 9, 16 και 23 Ιουλίου 1822 μ.Χ.), έβλεπε στον ύπνο της την Παναγία να της ζητά να οργανώσει ανασκαφές για να ξεθάψουν και να ανακαινίσουν τον Ναό Της που είναι θαμμένος στον αγρό του Αντωνίου Δοξαρά, στη Χώρα. Η Μοναχή συνοδεία της Ηγουμένης της Μονής ειδοποιεί τον Μητροπολίτη της Τήνου Γαβριήλ, ο οποίος προσκαλεί τους τοπικούς παράγοντες και το λαό της Τήνου στον Μητροπολιτικό Ναό των Ταξιαρχών, παρακαλώντας τους να συνδράμουν, για το σκοπό αυτό, όπως ο καθένας μπορούσε.

Ο λαός πρόθυμα άρχισε τις ανασκαφές στις αρχές Σεπτεμβρίου 1822 μ.Χ. από τις οποίες αποκαλύφθηκαν τα ερείπια παλαιού ναού του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Ωστόσο δεν βρέθηκε κανένα ίχνος εικόνας γεγονός που επισκίασε το θετικό κλίμα και οδήγησε τον κόσμο σιγά, σιγά στην εγκατάλειψη του εγχειρήματος.

Οι εργασίες επαναλαμβάνονται με περισσότερη οργάνωση και πείσμα και στις 30 Ιανουαρίου 1823 μ.Χ. η αξίνα του Δημ. Βλάσση, εθελοντή εργάτη από το χωριό Φαλατάδος, προσκρούει στο θαυματουργό εικόνισμα του Ευαγγελισμού χωρίζοντας το στα δύο μεταξύ της εικονιζόμενης Θεοτόκου και του Αρχαγγέλου.

Το Έθιμο «Φαναράκια»

Αστραπιαία η είδηση έφθασε σε κάθε σημείο του νησιού και αμέσως όλοι οι Τήνιοι παράτησαν κάθε ασχολία και κατευθύνθηκαν στην Χώρα να δουν και να προσκυνήσουν την εικόνα. Επειδή δε θα τους προλάβαινε η νύχτα στο δρόμο, όλοι πήραν μαζί τους και από ένα λαδοφάναρο.

Έτσι εκείνη τη νύχτα όλες οι στράτες και τα μονοπάτια του νησιού γέμισαν φώτα καθώς στη σειρά μέσα στο σκοτάδι – σε τριάντα χιλιάδες υπολογίζονται οι κάτοικοι της Τήνου μαζί με τους πρόσφυγες από τα ελληνικά νησιά εκείνα τα χρόνια - κατέβαιναν οι Τήνιοι από τα χωριά και τις εξοχές στη Χώρα, η οποία σημειωτέον είχε εγκαταλειφθεί λόγω επιδημίας.

Το γεγονός της πάμφωτης νύχτας αποτυπώθηκε βαθειά στη μνήμη των Τηνίων και έκτοτε, μαζί με τον εορτασμό της ευρέσεως της εικόνας και τις λαμπρές εκδηλώσεις της εκκλησίας καθιερώθηκε να εορτάζεται και με λαμπαδηφορία όπου συμμετέχουν όλοι οι Τήνιοι.

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὴν θείαν Εἰκόνα σου, ἐκ τῶν λαγόνων τῆς γῆς, ἡμῖν ἐφανέρωσας, δι’ ἐμφανείας τῆς σῆς, Παρθένε Πανύμνητε· ὅθεν ἡ νῆσος Τῆνος, ἐν τῇ ταύτης εὑρέσει, χαίρει χαρὰν μεγάλην, καὶ πιστῶς σοι κραυγάζει· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Πληθὺς ἡ τῶν Τηνίων ἐν ᾠδαῖς, εὐφημήσωμεν, ἡμῶν τὴν πολιοῦχον καὶ τοῦ κόσμου Προστάτιδα· πηγὴ γὰρ ἰαμάτων ἐν ἡμῖν, ἡ πάνσεπτος ἀνεύρηται Εἰκὼν τῆς Ἀχράντου Θεοτόκου, δι όπερ ἃπαντες ταύτη ἀναβοήσωμεν, χαῖρε τῶν σὲ τιμώντων ἡ ἐλπίς. χαῖρε ἡμῶν τὸ καύχημα, χαῖρε ἡ ρυσαμένη τῆς κατάρας τὸ ἀνθρώπινον.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὴν θαυμαστήν σου καὶ ἁγίαν Εἰκόνα, τὴν κεκρυμμένην ὑπὸ γῆν πολλοῖς χρόνοις, δι’ ἐμφανείας θείας σου Πανύμνητε, ἡμῖν ἐφανέρωσας, ὡς θησαύρισμα θεῖον· ἧς τὴν θείαν εὕρεσιν, ἑορτάζοντες πόθῳ, ἀναβοῶμεν πάντες εὐλαβῶς· χαῖρε Παρθένε, ἡμῶν ἡ βοήθεια.

Έτερον Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τῆς παναγίας σου Εἰκόνος τὴν ἀνεύρεσιν Εὐαγγελίστρια φαιδρῶς πανηγυρίζοντες Τὰς ἀπείρους σου ὑμνοῦμεν εὐεργεσίας. Ἐξ αὐτῆς γὰρ ἀναβλύζεις χάριν ἄφθονον Καὶ παρέχεις καθ’ ἑκάστην τὰ ἰάματα Τοῖς βοῶσί σοι, χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Μεγαλυνάριον
Ἔχουσα ὡς πλοῦτον πνευματικόν, ἡ Τῆνος Παρθένε, τὴν Εἰκόνα σου τὴν σεπτήν, ταύτης ἑορτάζει, τὴν εὕρεσιν ἐν ὕμνοις, κηρύττουσα εὐσήμως, τὴν προστασίαν σου.

                                        

     

                                                  Πηγή

Άγιοι Τρεις Ιεράρχες

Ὁμοῦ δίκαιον τρεῖς σέβειν Ἑωσφόρους,
Φῶς τρισσολαμπὲς πηγάσαντες ἐν βίῳ.
Κοινὸν τὸν ὕμνον προσφέρειν πάντας θέμις,
Τοῖς ἐκχέασι πᾶσι κοινὴν τὴν χάριν.
Ἔαρ χελιδὼν οὐ καθίστησι μία·
Αἱ τρεῖς ἀηδόνες δὲ τῶν ψυχῶν ἔαρ.
Τὴν μὲν νοητὴν ἡ Τριὰς λάμπει κτίσιν,
Τριάς γε μὴν αὕτη δὲ τὴν ὁρωμένην.
Ἀπώλεσαν μὲν οἱ πάλαι Θεοῦ σέβας,
Ἐξ Ἡλίου τε καὶ Σελήνης ἀφρόνως·
Κὰλλoς γὰρ αὐτῶν θαυμάσαντες καὶ τάχος,
Ὥσπερ θεοῖς προσῆγον οὐκ ὀρθῶς σέβας.
Ἐκ τῶν τριῶν τούτων δὲ φωστήρων πάλιν,
Ἡμεῖς ἀνηνέχθημεν εἰς Θεοῦ σέβας,
Κάλλει βίου γάρ, τῇ τε πειθοῖ τῶν λόγων,
Πείθουσι πάντας τὸν μόνον Κτίστην σέβειν.
Κτίσιν συνιστᾷ τὴν δὲ τὴν ὁρωμένην,
Τὸ Πῦρ, Ἀήρ, Ὕδωρ τε, καὶ Γῆς ἡ φύσις.
Οἱ δ᾿ αὖ συνιστῶντές τε κόσμον τὸν μέγαν,
Τὴν πρὸς Θεόν τε Πίστιν, ὡς ἄλλην κτίσιν
Στοιχειακῆς φέρουσι Τριάδος τύπον.
Μέλει γὰρ αὐτοῖς οὐδενὸς τῶν γηΐνων,
Καὶ γήϊνον νοῦν ἔσχον οὐδὲν ἐν λόγοις.
Ὁ Γρηγόριος γὰρ πῦρ πνέει νοῦς τὸν λόγον,
Πρὸς ὕψος αὖ πείθοντα πάντα ἐκτρέχειν.
Τοῖς λιποθυμήσασι δ᾿ ἐκ παθῶν πάλιν,
Ἀναπνοὴ τις οἱ Βασιλείου λόγοι.
Μιμούμενος δὲ τὴν ῥοὴν τῶν ὑδάτων,
Ὁ καρδίαν τε καὶ στόμα χρυσοῦς μόνος,
Τοὺς ἐκτακέντας ἐκ παθῶν ἀναψύχει.
Οὕτω πρὸς ὕψος τὴν βροτῶν πᾶσαν φύσιν,
Ἐκ τῆς χθονὸς φέρουσι τοῖς τούτων λόγοις.

Λάμψεν ἑνὶ τριακοστῇ χρυσοτρισήλιος αἴγλη.

Η αιτία για την εισαγωγή της εορτής των Τριών Ιεραρχών στην Εκκλησία είναι το εξής γεγονός:

Κατά τους χρόνους της βασιλείας του Αλεξίου του Κομνηνού (1081 - 1118 μ.Χ.), ο οποίος διαδέχθηκε στη βασιλική εξουσία τον Νικηφόρο Γ’ τον Βοτενειάτη (1078 - 1081 μ.Χ.), έγινε στην Κωνσταντινούπολη φιλονικία ανάμεσα σε λόγιους και ενάρετους άνδρες. Άλλοι θεωρούσαν ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο (βλέπε 1 Ιανουαρίου), χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα και υπέροχη φυσιογνωμία. Άλλοι τοποθετούσαν ψηλά τον ιερό Χρυσόστομο (βλέπε 13 Νοεμβρίου) και τον θεωρούσαν ανώτερο από τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο και, τέλος, άλλοι, προσκείμενοι στον Γρηγόριο τον Θεολόγο (βλέπε 25 Ιανουαρίου), θεωρούσαν αυτόν ανώτερο από τους δύο άλλους, δηλαδή από τον Βασίλειο και τον Χρυσόστομο. Η φιλονικία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να διαιρεθούν τα πλήθη των Χριστιανών και άλλοι ονομάζονταν «Ιωαννίτες», άλλοι «Βασιλείτες» και άλλοι «Γρηγορίτες».

Στην έριδα αυτή έθεσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων, Ιωάννης ο Μαυρόπους. Αυτός, κατά την διήγηση του Συναξαριστή, είδε σε οπτασία τους μέγιστους αυτούς Ιεράρχες, πρώτα καθένα χωριστά και στη συνέχεια και τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν: «Εμείς, όπως βλέπεις, είμαστε ένα κοντά στον Θεό και τίποτε δεν υπάρχει που να μας χωρίζει ή να μας κάνει να αντιδικούμε. Όμως, κάτω από τις ιδιαίτερες χρονικές συγκυρίες και περιστάσεις που βρέθηκε ο καθένας μας, κινούμενοι και καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, γράψαμε σε συγγράμματα και με τον τρόπο του ο καθένας, διδασκαλίες που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας. Επίσης, τις βαθύτερες θείες αλήθειες, στις οποίες μπορέσαμε να διεισδύσουμε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, τις συμπεριλάβαμε σε συγγράμματα που εκδώσαμε. Και ανάμεσά μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, αλλά, αν πεις τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι δύο άλλοι. Σήκω, λοιπόν, και δώσε εντολή στους φιλονικούντες να σταματήσουν τις έριδες και να πάψουν να χωρίζονται για εμάς. Γιατί εμείς, και στην επίγεια ζωή που είμασταν και στην ουράνια που μεταβήκαμε, φροντίζαμε και φροντίζουμε να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε σε ομόνοια τον κόσμο. Και όρισε μία ημέρα να εορτάζεται από κοινού η μνήμη μας και καθώς είναι χρέος σου, να ενεργήσεις να εισαχθεί η εορτή στην Εκκλησία και να συνταχθεί η ιερή ακολουθία. Ακόμη ένα χρέος σου, να παραδόσεις στις μελλοντικές γενιές ότι εμείς είμαστε ένα για τον Θεό. Βεβαίως και εμείς θα συμπράξουμε για τη σωτηρία εκείνων που θα εορτάζουν τη μνήμη μας, γιατί έχουμε και εμείς παρρησία ενώπιον του Θεού».

Έτσι ο Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε τη συμφιλίωση των διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε την εορτή της 30ης Ιανουαρίου και συνέγραψε και κοινή Ακολουθία, αντάξια των τριών Μεγάλων Πατέρων.

Η εορτή αυτής της Συνάξεως του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αποτελεί το ορατό σύμβολο της ισότητας και της ενότητας των Μεγάλων Διδασκάλων, οι οποίοι δίδαξαν με τον άγιο βίο τους το Ευαγγέλιο του Χριστού. Είναι εκείνοι, οι οποίοι εξ’ αιτίας της ταπεινώσεώς τους μπροστά στην αλήθεια, έχουν λάβει το χάρισμα να εκφράζουν την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας και ότι διδάσκουν δεν είναι απλώς δική τους σκέψη ή προσωπική τους πεποίθηση, αλλά είναι επιπλέον η ίδια η μαρτυρία της Εκκλησίας, γιατί μιλούν από το βάθος της καθολικής της πληρότητας.

Περί τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ. ανεγέρθη ναός των Τριών Ιεραρχών κοντά στην Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, δίπλα σχεδόν στη μονή της Παναχράντου.

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος α’.
Τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς Τρισηλίου θεότητος, τούς τήν οἰκουμένην ἀκτῖσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τούς μελιῤῥύτους ποταμούς τῆς σοφίας, τούς τήν κτίσιν πᾶσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τόν μέγαν, καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, σύν τῷ κλεινῷ Ἰωάννη, τῷ τήν γλῶτταν χρυσοῤῥήμονι, πάντες οἱ τῶν λόγων αὐτῶν ἐρασταί, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν· αὐτοί γάρ τῇ Τριάδι, ὑπέρ ὑμῶν ἀεί πρεσβεύουσιν.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τούς ἀσφαλεῖς.
Τούς Ἱερούς καί θεοφθόγγους Κήρυκας, τήν κορυφήν τῶν Διδασκάλων Κύριε, προσελάβου εἰς ἀπόλαυσιν τῶν ἀγαθῶν σου καί ἀνάπαυσιν· τούς πόνους γάρ ἐκείνων καί τόν κάματον, ἐδέξω ὑπέρ πᾶσαν ὁλοκάρπωσιν, ὁ μόνος δοξάζων τούς Ἁγίους σου.

Μεγαλυνάριον
Ρήτορες σοφίας θεοειδεῖς, στῦλοι Ἐκκλησίας, οὐρανίων μυσταγωγοί, Βασίλειε πάτερ, Γρηγόριε θεόφρον, καὶ θεῖε Ἰωάννη, κόσμῳ ἐδείχθητε.

Ὁ Οἶκος
Τὶς ἱκανὸς τὰ χείλη διᾶραι, καὶ κινῆσαι τὴν γλῶσσαν πρὸς τοὺς πνέοντας πῦρ, δυνάμει Λόγου καὶ Πνεύματος; ὅμως τοσοῦτον εἰπεῖν θαρρήσω, ὅτι πᾶσαν παρῆλθον τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν οἱ τρεῖς, τοῖς πολλοῖς καὶ μεγάλοις χαρίσμασι, καὶ ἐν πράξει καὶ θεωρίᾳ, τοὺς κατ᾿ ἄμφω λαμπροὺς ὑπεράραντες· διὸ μεγίστων δωρεῶν τούτους ἠξίωσας, ὡς πιστούς σου θεράποντας, ὁ μόνος δοξάζων τούς Ἁγίους σου.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Τοὺς μεγάλους φωστῆρας τοὺς φεραυγεῖς, Ἐκκλησίας τοὺς πύργους τοὺς ἀρραγεῖς, συμφώνως αἰνέσωμεν, οἱ τῶν καλῶν ἀπολαύοντες, καὶ τῶν λόγων τούτων, ὁμοῦ καὶ τῆς χάριτος· τὸν σοφὸν Χρυσορρήμονα, καὶ τὸν μέγαν Βασίλειον, σὺν τῷ Γρηγορίῳ, τῷ λαμπρῷ θεολόγῳ· πρὸς οὓς καὶ βοήσωμεν, ἐκ καρδίας κραυγάζοντες· Ἱεράρχαι τρισμέγιστοι, πρεσβεύσατε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν Ἁγίαν μνήμην ὑμῶν.

Οπτικοακουστικό Υλικό

Ακούστε το απολυτίκιο!

                           Πηγή

Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Ιερομάρτυρος Ιγνατίου του Θεοφόρου

Χάρις λέουσιν Ἰγνάτιε παμβόροις,
Σοῦ σώματος λιποῦσι καὶ πιστοῖς μέρος.
Τῇ ἐνάτῃ ἐπάνοδος Ἰγνατίῳ εἰκάδι τύχθη.

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ιγνάτιος (τιμάται 20 Δεκεμβρίου) ήταν διάδοχος των Αποστόλων και χρημάτισε δεύτερος Επίσκοπος Αντιοχείας. Υπήρξε, μαζί με τον Επίσκοπο της Εκκλησίας της Σμύρνης Πολύκαρπο, μαθητής του Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου. Μαρτύρησε επί αυτοκράτορα Τραϊανού (98 - 117 μ.Χ.) στη Ρώμη, κατασπαραχθείς από τα θηρία.

Μετά το φρικτό μαρτύριο του Αγίου, κάποιοι Χριστιανοί μάζεψαν από τον ιππόδρομο τα εναπομείναντα άγια λείψανά του και τα μετέφεραν στην Αντιόχεια. Η Σύναξη αυτού ετελείτο στην Μεγάλη Εκκλησία.

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Καί τρόπων μέτοχος, καί θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τήν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διά τοῦτο τόν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καί τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Ἰγνάτιε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Έτερον Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς θησαυρὸν πλουτοποιῶν δωρημάτων, τὴν τῶν λειψάνων σου μυρίπνοον θήκην, τὴ ποίμνη σου μετήγαγον ἐκ Ρώμης εὐσεβῶς, ἧσπερ τὴν ἐπάνοδον, ἑορτάζοντες ποθῶ, χάριν ἀρυόμεθα, πολλαπλῶν ἰαμάτων, τοὺς σοὺς ἀγῶνας μέλποντες ἀεί, Ἱερομάρτυς Ἰγνάτιε ἔνδοξε.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐξ ἑῴας σήμερον ἐξανατείλας, καί τήν κτίσιν ἅπασαν, καταλαμπρύνας διδαχαῖς, τῷ Μαρτυρίῳ κεκόσμηται, ὁ Θεοφόρος καί θεῖος Ἰγνάτιος.

Ὁ Οἶκος
Ἱερεμίαν ὁ Θεὸς ἐκ μήτρας ἁγιάσας, καὶ πρὸ τοῦ γεννηθῆναι γινώσκων ὡς προγνώστης, δοχεῖον ἔσεσθαι αὐτὸν Πνεύματος Ἁγίου, ἐμπιπλᾷ τοῦτον εὐθύς, ἐκ νεαρᾶς βιώσεως, καὶ Προφήτην τοῦτον, καὶ κήρυκα πᾶσιν ἀποστέλλει, προαγγέλλειν τὴν ἁγίαν ἐπὶ τῆς γῆς αὐτοῦ παρουσίαν. Τεχθεὶς οὖν ὁ αὐτὸς Θεὸς ἐκ Παρθένου, πρός τὸ κήρυγμα ἐλθών, εὗρεν ἐκ βρέφους, ἄξιον αὐτοῦ τῆς χάριτος ὑποφήτην, τὸν θεοφόρον καὶ θεῖον Ἰγνάτιον.

Οπτικοακουστικό Υλικό

Ακούστε το απολυτίκιο!

                      Πηγή

Ίμια: Το παρασκήνιο της «αποστασίας»!

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος είχε όλες τις προϋποθέσεις να αναδειχθεί σε πολιτικό ηγέτη μεγάλου διαμετρήματος.

Από τον Μανώλη Κοττάκη (άρθρο του 2020)

Με λαϊκό έρεισμα μέσα και υψηλές επαφές έξω, είχε τις προδιαγραφές. Αν ήξερε να διαχειρίζεται καλύτερα τον εαυτό του και να τον πειθαρχεί, θα είχε εκμεταλλευτεί το δαχτυλίδι που του έδωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου με το χρίσμα για τον Δήμο Αθηναίων το 1994 και θα είχε ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ. Δεν το «είχε» για πρώτος, όμως. Γι’ αυτό και διεκόπη η πορεία του προς την κορυφή .

Το κύκνειο πολιτικό άσμα του άλλωστε – «όλοι μαζί τα φάγαμε» – απέδειξε ότι εν τέλει στη ζωή τίποτε δεν είναι τυχαίο. Και ότι βεβαίως τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Ωστόσο ο Πάγκαλος δεν ανήκει ακριβώς στην ίδια σχολή πολιτικής σκέψης με τον Κώστα Σημίτη ούτε είναι πρέπον να τον κατατάσσει κανείς σε αυτήν. Ο Πάγκαλος, ο οποίος σε προχωρημένη ηλικία ζει σήμερα με ελάχιστα, καθώς το Δημόσιο παρακρατά από τη σύνταξή του τα χρέη από φόρους ακίνητης περιουσίας που του άφησε οικείο του πρόσωπο, άφησε πατριωτικό αποτύπωμα με την πολιτική του στα εθνικά θέματα, όχι στίγμα: την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε.

Το πέτυχε μαζί με τον Γιάννο Κρανιδιώτη, γι’ αυτό και η Ιστορία, παρά όλα όσα συνέβησαν στα Ίμια, θα είναι γενικώς καλή μαζί του. Αν και οι σχέσεις μου με τον πρώην αντιπρόεδρο της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ πέρασαν κατά καιρούς διακυμάνσεις -ζήτησε την ποινική δίωξή μου για κατασκοπία και παραβίαση μυστικών της Πολιτείας επειδή δημοσίευσα το 1996 στην «Απογευματινή» μερικά απόρρητα τηλεγραφήματα του ΥΠΕΞ για τα Ίμια-, δεν συγκρουστήκαμε ποτέ. Σε τηλεοπτική συνέντευξη που μου είχε δώσει στον Ναυτικό Ομιλο Βουλιαγμένης το 2009 μου είχε αποκαλύψει πως κάποτε θα γράψει ένα βιβλίο για τα Ίμια και τον Οτσαλάν. Δεν έπεσα από τα σύννεφα λοιπόν όταν διοχετεύτηκε στον κυριακάτικο Τύπο απόσπασμα από το νέο βιβλίο του περί αυτών.

Βιβλίο επίσης μου είχε πει πως θα γράψει σε περιπατητική τηλεοπτική συνέντευξη που κάναμε στον Εθνικό Κήπο το 2007 και ο Γεράσιμος Αρσένης, ο έτερος πρωταγωνιστής τη βραδιά των Ιμίων στο γραφείο του πρωθυπουργού στη Βουλή. Κάνω αυτή τη μακρά ίσως και φλύαρη εισαγωγή πριν υπεισέλθω στην ουσία των γραφομένων Πάγκαλου για τα Ίμια για δύο λόγους, λοιπόν. Ο πρώτος είναι ότι δεν έχουν γραφτεί όλα για τα Ίμια. Υπάρχουν ακόμη μυστικά. Κατά πάσα πιθανότητα φυλαγμένα στα αμερικανικά αρχεία του State Department όπου φυλάσσονται οι ηχογραφημένες συνομιλίες του συνόλου της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας με τους Αμερικανούς την αποφράδα εκείνη νύχτα.

Ο δεύτερος είναι διότι δεν ταιριάζει στην προσωπική ιστορία του Πάγκαλου να επανέρχεται σήμερα σε αυτή τη συγκυρία για να «ξεπλύνει» πολιτικά τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, ο οποίος φαίνεται πως ψάχνει εναγωνίως αθωώσεις για όσα έκανε την περίοδο εκείνη. Και στα Ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό. Πέραν του γνωστού επιχειρήματος που αναμασά και στην παρούσα έκδοση ο Πάγκαλος ότι ο ναύαρχος Λυμπέρης… παρέβη εντολή Σημίτη και δεν φύλαξε την ανατολική Ίμια, με το νέο του βιβλίο κάνει κάτι -λυπάμαι- πρωτοφανές.

Επιτίθεται στον νεκρό Γεράσιμο Αρσένη και αφήνει υπαινιγμό ότι αυτός προκάλεσε μέσω του δημάρχου Καλύμνου Διακομιχάλη την κρίση των Ιμίων προκειμένου να κερδίσει την προεδρία του κόμματος. Αρα λάδι ο Σημίτης, του την είχαν… στημένη κιόλας! Εξηγώντας τα κίνητρα Διακομιχάλη να τοποθετήσει την ελληνική σημαία στα Ίμια και αφού υπενθυμίζει ότι ο δήμαρχος ήταν από τους ελάχιστους υποστηρικτές του Αρσένη και ότι εκκρεμούσε ο δεύτερος γύρος της εσωκομματικής σύγκρουσης για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ο Πάγκαλος γράφει: «Δεν έχω καμία ένδειξη ότι ο Διακομιχάλης ενήργησε ως βραχίονας μιας συνωμοσίας εναντίον του Σημίτη που είχε οργανωθεί από τον Γεράσιμο Αρσένη. Είμαι όμως βέβαιος ότι με βάση όσα γνωρίζω για τα πρόσωπα και τον τρόπο λειτουργίας του χώρου ότι, αν είχε προλάβει ο Διακομιχάλης να ενημερώσει για την κίνησή του που εξελίχθηκε σε μια από τις φοβερότερες προβοκάτσιες της νεότερης πολιτικής Ιστορίας, δεν θα τον είχαν αποδοκιμάσει και δεν θα τον είχαν αποτρέψει».

Θύμα λοιπόν του Αρσένη και του Λυμπέρη στα Ιμια ο κύριος Σημίτης, εμμέσως πλην σαφώς. Τόσο… θύμα, που αυτοί οι δύο, φαίνεται, τον έβαλαν εκείνο το βράδυ να δεσμευτεί τηλεφωνικώς στους Χόλμπρουκ ότι η Ελλάς δεν θα επεκτείνει ποτέ τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια – γιατί αυτό έκαιγε τους Αμερικανούς πιο πολύ και από τους Τούρκους. Θύμα γιατί ο Λυμπέρης, φαίνεται, τον… έβαλε να υπογράψει απνευστί τη Συμφωνία της Μαδρίτης που έγραψε με τα χεράκια της η Μαντλίν και αναγνώριζε «ζωτικά και νόμιμα συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο». Απορώ γιατί ο ναύαρχος Λυμπέρης δεν του έστειλε μερικά βατράχια να τον φυλάνε στη Μαδρίτη αυτόν και τον υπουργό του ώστε να μην υπογράψει τη νομική κατάληψη του Αιγαίου από τους γείτονες! Προφανώς και αστειευόμαστε, βεβαίως!

Εκατό βιβλία να γραφτούν, η εκ του αποτελέσματος «αποστασία» Σημίτη από την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων δεν παραγράφεται. Και τούτο για δύο λόγους: Ο πρώτος συνδέεται ευθέως με τον χειρισμό της κρίσης. Δεν ζητάς ποτέ από έναν αρχηγό ΓΕΕΘΑ να εγκαταλείψει το Πεντάγωνο την ώρα της κρίσης για να μεταβεί στο πολιτικό γραφείο σου. Είναι εθνικό έγκλημα. «Θα παίξω σκάκι από δέκα χιλιόμετρα μακριά; Χάνω την εικόνα!» τους διαμαρτυρήθηκε εκείνο το βράδυ ο ναύαρχος, αρνούμενος αρχικώς να πάει. Αλλά δεν εισακούστηκε. Διετάχθη να μεταβεί εκεί. Και όταν πήγε στο γραφείο πρωθυπουργού στο ισόγειο της Βουλής, συνάντησε ένα αποκαρδιωτικό θέαμα. Το ΚΥΣΕΑ συνεδρίαζε απόντος του ΥΠΕΞ, που ήταν στην τηλεόραση, ενώ η κυβέρνηση, σπασμένη σε δύο κέντρα -λες και συνεδρίαζε το Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ-, μιλούσε παράλληλα με τους Αμερικανούς. Με δύο φωνές. Και παρά ταύτα τους φταίνε έως σήμερα οι Ενοπλες Δυνάμεις και οι ήρωες πιλότοι που αρνήθηκαν κατά την πτώση τους να προσνηωθούν σε τουρκική φρεγάτα! Τι ντροπή!

Ο δεύτερος λόγος είναι ουσίας. Πίστευε ο Σημίτης σε αυτή την πολιτική όπως φάνηκε αργότερα. Δεν διαφωνούσε. Αν ήταν θύμα του Αρσένη και του Λυμπέρη, αθώος αμνός προς εσωκομματική σφαγή, θα έκανε τα πάντα για να ανατρέψει τα αποτελέσματά της.

Δεν θα υπέγραφε τη Μαδρίτη, δεν θα τα συμφωνούσε με τον Κλίντον σε non paper, δεν θα απέτρεπε τον Κληρίδη να πάρει τους S-300, τα ραντάρ των οποίων έβλεπαν βαθιά μέσα στην Τουρκία και καθιστούσαν τη Μεγαλόνησό μας απρόσβλητη. Και επειδή η Ιστορία είναι Ιστορία, αν ήθελαν στο ΠΑΣΟΚ να ανατρέψουν τον κύριο Σημίτη μετά τη βραδιά των Ιμίων, μπορούσαν πράγματι. Άνετα! Σαράντα βουλευτές ζητούσαν την κεφαλή του επί πίνακι. Και τους σταμάτησε ένας ευπατρίδης που ονομαζόταν Αντώνης Λιβάνης -μου έκανε την τιμή να μου τα διηγηθεί-, ο οποίος ήξερε ότι, αν έπεφτε ο πρωθυπουργός της Ελλάδος εξαιτίας των Ιμίων, θα έπεφτε και η ίδια η Ελλάς. Θα ακολουθούσε τραγωδία σαν την κυπριακή: Ίμια 2, Αττίλας 2 και απώλεια εθνικού εδάφους. Η ντροπή αυτή λοιπόν για όσα έγιναν στα Ίμια στο μακρινό 1996 δεν ξεπλένεται στον αιώνα τον άπαντα, ό,τι και αν γραφτεί.

Υπογράφοντας τη Μαδρίτη ο κύριος Σημίτης (ακόμη και κόντρα στις τότε παρασκηνιακές εισηγήσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος του τα «ψέλνει» στον δεύτερο τόμο Παπαχελά για τα «ζωτικά συμφέροντα») κληροδότησε στις επόμενες κυβερνήσεις και στους επόμενους πρωθυπουργούς ένα εθνικό άχθος. Θα το βρούμε μπροστά μας τώρα που αρχίζουν οι διερευνητικές και οι Τούρκοι θα θέσουν προκαταρκτικά όπως έκαναν στο παρελθόν ζήτημα Μαδρίτης και γκρίζων ζωνών. Με απώτερο στόχο όχι την αμφισβήτηση κατοικημένων νήσων, αλλά τον περιορισμό των χωρικών μας υδάτων, το άνοιγμα θαλάσσιων λεωφόρων στο Αιγαίο για τον στόλο τους και εν τέλει τη διχοτόμηση της ελληνικής επικράτειας. Αυτά έμειναν «αφύλακτα». Όχι η ανατολική Ίμια. Η Ιστορία δυστυχώς έγραψε και είναι ήδη αμείλικτη.

         Πηγή

Η τελευταία δημόσια εμφάνιση του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου που πέθανε στις 28/01/08

Σαν σήμερα στις 28 Ιανουαρίου του 2008 άφησε την τελευταία του πνοή νικημένος από τον καρκίνο ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

Η μάχη του με την επάρατη νόσου ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2007.

Μέχρι τις τελευταίες του στιγμές βρισκόταν στην οικία του στο Ψυχικό.

Αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι ιεράρχες από μεγάλη μερίδα του κόσμου ενώ μνημιώδες ήταν το «άνοιγμά» του προς τους νεότερους.

Εποχή άφησαν επίσης οι ομιλίες και τα συλλαλητήριά του.

Δείτε το βίντεο με την τελευταία δημόσια εμφάνισή του:

 

                                                Πηγή

Η Μάχη της Καστέλας

 Πολεμική αναμέτρηση μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών στο λόφο της Καστέλλας στον Πειραιά, που κατέληξε σε νίκη των ελληνικών όπλων.

Πίνακας του Θεόδωρου Βρυζάκη

Πολεμική αναμέτρηση μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών στο λόφο της Καστέλας στον Πειραιά, που κατέληξε σε νίκη των ελληνικών όπλων.

Η αυγή του 1827 βρήκε την Επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα να φυλλορροεί. Ο Μεχμέτ Ρεσίτ Πασάς, γνωστότερος ως Κιουταχής, έχοντας καταλάβει την Αθήνα, πολιορκούσε στενά την Ακρόπολη, ενώ ο Καραϊσκάκης προσπαθούσε να σταθεροποιήσει τις ελληνικές θέσεις στη Βοιωτία. Μετά την ήττα των ελληνικών δυνάμεων στο Καματερό (27 Ιανουαρίου 1827), ο Κιουταχής, που στρατοπέδευε στα Πατήσια, θέλησε να εκμεταλλευτεί την επίδρασή της στο ηθικό των πολιορκημένων της Ακρόπολης και την ίδια ημέρα τους απέστειλε επιστολή-τελεσίγραφο:

27 Ιανουαρίου 1827. Στρατόπεδον Αθηνών

Προς τους αρχηγούς Ν. Κριεζώτην, Στάθην Κατσικογιάννην και λοιπούς εγκρίτους τους εις το φρούριον των Αθηνών αποκλεισμένους.

Είδατε και με τα ίδια σας ομμάτια εκείνο οπού έπραξα σήμερον πριν του γεύματος εναντίον των εις βοήθειάν σας ερχομένων και εις Καματερόν εστρατοπεδευμένων ομογενών σας, την μόνην δηλαδή ελπίδα της εδικής σας σωτηρίας. Επειδή ήργησα να τους κτυπήσω, ίσως εβάλατε τίποτε εις τον νουν σας. Αλλά δεν ήταν άλλη αιτία ειμή ότι κατεγινόμην εις την διάταξιν και των εναντίον των εις Δράκον-Πειραιά-όντων ομογενών σας διορισθέντων Στρατευμάτων μου. Ευθύς όμως οπού εκ τούτου ελευθερώθην, έγινεν εκείνο το περίφημον σημερινόν, ό εγώ δεν ημπορώ να σας το περιγράψω, παρά από το στόμα του παρόντος, αν σας ειπή την αλήθειαν, πληροφορείσθε. Βλέπετε λοιπόν όπου άλλην ελπίδα σωτηρίας σας δεν έχετε. Και σας λέγω ότι όλαι αυταί αι νίκαι οπού ο Θεός χαρίζει εις εμέ, προέρχονται από την φιλάνθρωπον σκοπόν μου, όπου εγώ επιθυμώ μόνον την ησυχίαν της Κοινότητας, και το καθήκον του καθενός. Διό και σας λέγω, αν θέλετε και σεις το εδικόν σας καλόν, αποφασίσατε να έβγετε αυτόθεν. Και όστις θέλει, ας σταθή εις την ημετέραν δούλευσιν. Όστις δε μη, έχει άδειαν να πηγαίνη, ως βούλεται, όπου θέλει. Δεν σας λέγω περισσότερον, παρά αν θέλετε, προτιμήσατε εκείνο οπού σας οφελεί. Εφ ώ και αύριον προσμένω απόκρισίν σας. Υγιαίνετε.

Οι πολιορκημένοι δεν απάντησαν στο τελεσίγραφο του Κιουταχή και αυτός «ερεθισθείς εκ της περιφρονήσεως των υπερασπιστών της Ακροπόλεως», όπως αναφέρει ο Νικόλαος Σπηλιάδης στα «Απομνημονεύματά» του αποφάσισε να στραφεί με αποφασιστικό τρόπο πρώτα κατά του στρατοπέδου του σκωτσέζου φιλέλληνα Θωμά Γόρδονος (Thomas Gordon) στην Καστέλα για να διαφυλάξει τα από θαλάσσης νώτα του.

Πράγματι, στις 29 Ιανουαρίου 1827 ο Κιουταχής, με 1500 άνδρες, ιππικό και 6 κανόνια, κατηφόρισε από τα Πατήσια προς τον Πειραιά και την Καστέλα. Το ελληνικό στρατόπεδο, που είχε μαντέψει τα σχέδια του Κιουταχή, προετοιμάστηκε κατάλληλα. Ο Γόρδων είχε ανεβάσει από τα πλοία και άλλα κανόνια, τα οποία τοποθετήθηκαν αριστερά και στο κέντρο του λόφου. Τα πλευρά του προς τον Πειραιά ήταν ασθενέστερα, αλλά εκεί το κάλυπταν τα κανόνια των πλοίων. Την δεξιά πλευρά κάλυπτε ο Μακρυγιάννης, την αριστερή ο Δημήτριος Καλλέργης και στο κέντρο ο Κορίνθιος οπλαρχηγός Ιωάννης Νοταράς. Όμως, η ήττα στο Καματερό είχε προκαλέσει πτώση του ηθικού και πολλοί από το ελληνικό στρατόπεδο «νέκρωσαν και φεύγαν δια νυκτός», όπως αναφέρει ο Σπηλιάδης. Για το σκοπό αυτό απομακρύνθηκαν τα πλοία, ώστε να μην υπάρχει ο πειρασμός της φυγής. Κατά τον Μακρυγιάννη και ο Γόρδων μαζί με άλλους αξιωματικούς λιποψύχησαν και ήταν έτοιμοι να φύγουν, αναγνωρίζει, όμως στη συνέχεια ότι «αν μας χαλούσαν οι Τούρκοι, ποδάρι δεν θα γλύτωνε από μάς».

Την επομένη, 30 Ιανουαρίου 1827, οι Τούρκοι όρμησαν ακάθεκτοι κατά των ελληνικών οχυρωματικών θέσεων. Επί πέντε ώρες εφορμούσαν κατά κύματα, αλλά οι επιθέσεις τους αποκρούσθηκαν με επιτυχία από τους αμυνόμενους και τελικά το ασκέρι του Κιουταχή αναγκάστηκε να υποχωρήσει, υπό την πίεση των ανδρών του Μακρυγιάννη, οι οποίοι πέρασαν στην αντεπίθεση και του προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές. Πάνω από 300 ήταν οι Τούρκοι νεκροί και τραυματίες, ενώ οι απώλειες στο ελληνικό στρατόπεδο ανήλθαν σε 60 νεκρούς. Τις κρίσιμες ώρες της μάχης σημαντική βοήθεια προσέφερε το ατμοκίνητο πλοίο Καρτερία, με κυβερνήτη τον Άγγλο πλοίαρχο Φραγκίσκο Άστιγγα (Francis Hastings).

Ο Κιουταχής δεν πτοήθηκε από την ήττα του στην Καστέλα. Συνέχισε την πολιορκία της Ακρόπολης, την οποία τελικά κατέλαβε στις 25 Μαΐου 1827, θέτοντας τέλος στην Επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα. Είχε προηγηθεί η καταστροφική ήττα των Ελλήνων στη μάχη του Αναλάτου (24 Απριλίου), μία ημέρα μετά τον θάνατο του Γεωργίου Καραϊσκάκη στο Φάληρο.

Πηγή