Κυριακή 28 Ιουλίου 2024
Υδροχοΐδες
Σμήνος μετεώρων, το οποίο συναντάται με τη Γη μεταξύ 15ης Ιουλίου και 15ης Αυγούστου, οπότε και παρατηρείται βροχή διαττόντων αστέρων (κοινώς πεφτάστερα).
Σμήνος μετεώρων (διαττόντων αστέρων ή μετεωριτών), το οποίο συναντάται με τη Γη μεταξύ 15ης Ιουλίου και 15ης Αυγούστου, οπότε και παρατηρείται βροχή διαττόντων αστέρων (κοινώς πεφτάστερα). Το ουράνιο αυτό φαινόμενο (Aquariids στα Αγγλικά) κορυφώνεται στις 28 και 29 Ιουλίου κάθε χρόνου.
Οι Υδροχοΐδες οφείλουν την ονομασία τους στο γεγονός ότι το ακτινοβόλο σημείο τους είναι τοποθετημένο μέσα στα όρια του αστερισμού του Υδροχόου (Aquarius). Είναι απομεινάρια των κομητών Μάρσντεν (Marsden) και Κραχτ (Kracht) και παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά το 1870 από τον άγγλο αντισυνταγματάρχη του Πυροβολικού και ερασιτέχνη αστρονόμο Τζορτζ Τάπμαν (1838-1922).
Η βροχή των Υδροχοίδων μπορεί να παρατηρηθεί καλύτερα στο ύπαιθρο, μακριά από τα φώτα της πόλης, την ώρα πριν από την αυγή. Οι παρατηρητές από το Νότιο Ημισφαίριο έχουν καλύτερη ορατότητα του ουράνιου αυτού φαινόμενου.
Παναγιώτης Τριβουλίδης: Ο νικητής του Μαραθωνίου της Βοστώνης
Έλληνας αθλητής του στίβου, αργυρός ολυμπιονίκης στο αγώνισμα της διελκυστίνδας στη Μεσολυμπιάδα του 1906 και νικητής του Μαραθωνίου της Βοστώνης το 1920.
Ο Παναγιώτης Τριβουλίδης ήταν δρομέας μεγάλων αποστάσεων με διεθνείς διακρίσεις. Κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο αγώνισμα της διελκυστίνδας στη Μεσολυμπιάδα του 1906 και ήταν ο μεγάλος νικητής του φημισμένου Μαραθωνίου της Βοστώνης το 1920.
O Παναγιώτης Τριβουλίδης γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1891 στο Λάχι Λακωνίας. Το 1906 είναι κάτοικος Πειραιά και ως αθλητής του Πειραϊκού Συνδέσμου συμμετέχει με την εθνική ομάδα της διελκυστίνδας (Βασίλειος Ψάχος, Γεώργιος Ψάχος, Κωνσταντίνος Λάζαρος, Σπυρίδων Λάζαρος, Σπυρίδων Βέλλας, Αντώνιος Τσίτας, Κωνσταντίνος Παρνασσάς, Γεώργιος Παπαχρήστου και Παναγιώτης Τριβουλίδης) στη Μεσολυμπιάδα της Αθήνας και κατακτά το αργυρό μετάλλιο, το οποίο όμως δεν αναγνωρίζεται από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή.
Στη συνέχεια ασχολείται με τις μεγάλες αποστάσεις και τον μαραθώνιο. Στις 16 Απριλίου 1911 τερματίζει στην 3η θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα μαραθωνίου δρόμου με επίδοση 3:12:18. Στους Πανελλήνιους Αγώνες του 1912 ως αθλητής του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς (μία από τις δύο ιδρυτικές συνιστώσες του Ολυμπιακού ΣΦΠ) κόβει πρώτος το νήμα στα 5 μίλια με 27:54.5 (29 Μαρτίου), ενώ δύο ημέρες αργότερα κατακτά την τρίτη θέση στα 20 χλμ. Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανωμάλου Δρόμου του 1912 (18 Μαρτίου) τερματίζει στη δεύτερη θέση και δύο χρόνια αργότερα κατακτά τη 2η θέση στα 5.000 μ.
Αφού υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Ναυτικό, τον Σεπτέμβριο του 1916, μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εγκαταστάθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης κι εργαζόταν ως βοηθός σερβιτόρου στο εστιατόριο των πολυκαταστημάτων Wanamaker's. Παράλληλα, συνέχισε να γυμνάζεται και ν’ ασχολείται με το μαραθώνιο, παρέα με τον φιλανδό ολυμπιονίκη Χάνες Κολεμάινεν. Αγωνιζόταν με τα χρώματα του συλλόγου Millrose Athletic Association, που είχε ιδρύσει το αφεντικό του, Τζον Γουοναμέικερ, για την ψυχαγωγία των υπαλλήλων του, με το όνομα Peter Trivoulidas. Τον συναντάμε ακόμη και ως Peter Trivoulidis ή Peter Trivoulides.
Στον αγώνα μετείχαν 76 δρομείς και αποτελούσε κριτήριο για τη συγκρότηση της αμερικανικής ομάδας που θα μετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1920 στην Αμβέρσα. Ο Τριβουλίδης ως αλλοδαπός δεν μπορούσε ν’ αγωνιστεί με τα αμερικανικά χρώματα κι έτσι συμπεριλήφθηκε στην ελληνική ολυμπιακή ομάδα. Δημοσιεύματα της εποχής εκείνης τον περιγράφουν ως μελαψό και μικρόσωμο (1,72 μ. και 65 κιλά), με ανοιχτό στέρνο, μεγάλα στρογγυλά μάτια, με «αστείο» τρέξιμο, καθώς σήκωνε ψηλά πίσω τα πόδια του και οι κάλτσες του ήταν πάντα πεσμένες στους αστραγάλους.
Στις 22 Αυγούστου ξεκίνησε τον μαραθώνιο, αλλά εγκατέλειψε γύρω στο 20ο χιλιόμετρο, προς μεγάλη απογοήτευση των ελλήνων φιλάθλων, που είχαν πιστέψει ότι μπορούσε να επαναλάβει το κατόρθωμα του Σπύρου Λούη. Λέγεται ότι ο αμερικανός προπονητής του, που τον ακολουθούσε με μοτοσυκλέτα, κατέβηκε και τον χαστούκισε, επειδή δεν θεώρησε τις εξηγήσεις του πειστικές. Το μαραθώνιο κέρδισε ο φίλος του Χάνες Κολεμάινεν, με τον οποίον προπονιόταν μαζί στη Νέα Υόρκη. Την επόμενη ημέρα στον αγώνα του ανωμάλου δρόμου των 8.000 μ. ο Τριβουλίδης τερμάτισε στην 39η θέση.
Μετά τους Ολυμπιακούς της Αμβέρσας, ο Παναγιώτης Τριβουλίδης ξαναγύρισε στη Νέα Υόρκη για μόνιμη διαμονή. Δημοσίευμα του 1959 αναφέρει ότι είχε αποκτήσει επτά παιδιά (πέντε σύμφωνα με άλλες πληροφορίες).
Ο Παναγιώτης Τριβουλίδης πέθανε στις 28 Ιουλίου 1970 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, σε ηλικία 79 ετών.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/642
Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος
Η μεγαλύτερη, πιο πολύνεκρη -και η πιο παράλογη για πολλούς ιστορικούς- πολεμική αναμέτρηση που γνώρισε ο κόσμος μέχρι την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η μεγαλύτερη και πιο πολύνεκρη πολεμική αναμέτρηση που γνώρισε ο κόσμος μέχρι την έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ξεκίνησε στις 28 Ιουλίου 1914, όταν η Αυστροουγγαρία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Σερβίας και τελείωσε με την ταπεινωτική ήττα της Γερμανίας και των συμμάχων της στις 11 Νοεμβρίου 1918. Ονομάστηκε Α' Παγκόσμιος Πόλεμος ή Μεγάλος Πόλεμος, επειδή εξαπλώθηκε πέρα από τα σύνορα της Ευρώπης και αναμίχθηκαν σ’ αυτόν όλες οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής.
Τα αίτια και η αφορμή του Α Παγκοσμίου Πολέμου
Τα αίτια, που οδήγησαν στην έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου θα πρέπει να αναζητηθούν στις οικονομικές συνθήκες της εποχής και στις επεκτατικές βλέψεις των διαφόρων κρατών, που αύξησαν τον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Ειδικότερα, η οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας, που προήλθε από τη ραγδαία εκβιομηχάνισή της, οδήγησε στην όξυνση του ανταγωνισμού της με την Αγγλία για την κυριαρχία στις μεγάλες αγορές του κόσμου. Ταυτόχρονα, η γαλλική πολιτική της «ρεβάνς», δηλαδή η επιθυμία της Γαλλίας να αποκαταστήσει το γόητρό της και να ανακτήσει την Αλσατία και τη Λορένη (που είχε χάσει στο Γαλλογερμανικό πόλεμο του 1870 - 1871), είχε δημιουργήσει ένταση στις σχέσεις της με τη Γερμανία.
Την ίδια εποχή, η Αυστροουγγαρία βρισκόταν σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία σχετικά με την κυριαρχία στα Βαλκάνια. Τα νέα εθνικά βαλκανικά κράτη, που είχαν δημιουργηθεί μετά την παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κρατούσαν ευνοϊκή στάση απέναντι στις διεκδικήσεις των εθνικών μειονοτήτων της Αυστροουγγαρίας και απειλούσαν την ενότητά της. Έτσι, η Αυστροουγγαρία επιθυμούσε να διατηρηθεί το στάτους - κβο των Βαλκανίων. Η Ρωσία, από την άλλη πλευρά, επιθυμούσε να βρει διέξοδο στη Μεσόγειο, υποστήριζε την κίνηση του πανσλαβισμού και θεωρούσε τον εαυτό της φυσικό προστάτη των ορθόδοξων λαών των Βαλκανίων, πράγματα που έβρισκαν αντίθετες τη Γερμανία και την Αυστροουγγαρία.
Τη σπίθα του πολέμου άναψε η δολοφονία του διαδόχου του θρόνου της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκου Φερδινάνδου και της συζύγου του Σοφίας από τον νεαρό σερβοβόσνιο εθνικιστή Γκαβρίλο Πρίντσιπ στο Σαράγεβο της Βοσνίας στις 28 Ιουνίου 1914. Για τη δολοφονία οι Αυστριακοί θεώρησαν υπεύθυνη την κυβέρνηση της Σερβίας και τής κήρυξαν τον πόλεμο στις 28 Ιουλίου 1914.
Την 1η Αυγούστου η Γερμανία κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Ρωσίας και δύο ημέρες αργότερα κατά της Γαλλίας. Στις 4 Αυγούστου η Αγγλία και στις 23 Αυγούστου η Ιαπωνία κηρύσσουν με τη σειρά τους τον πόλεμο κατά της Γερμανίας, όταν αυτή εισβάλει στο Βέλγιο (4 Αυγούστου).
Οι πολεμικές επιχειρήσεις
Στην αρχή του πολέμου, οι πιο μεγάλες μάχες έγιναν στη Γαλλία και το Βέλγιο («Δυτικό Μέτωπο»). Οι Γερμανοί κυρίευσαν μεγάλο τμήμα των χωρών αυτών και απείλησαν το Παρίσι. Οι Γάλλοι κατόρθωσαν να οργανώσουν την άμυνά τους σ’ ένα μέτωπο 750 χλμ. από τη Βόρεια Θάλασσα ως το βορειοδυτικό άκρο της Ελβετίας, όπου έγινε ένας φοβερός πόλεμος χαρακωμάτων, που κράτησε έως το 1918.
Την περίοδο που οι Γερμανοί πολιορκούσαν το Παρίσι, τους επιτέθηκαν οι Ρώσοι και κυρίευσαν σημαντικά εδάφη της Ανατολικής Πρωσίας («Ανατολικό Μέτωπο»). Ο αρχιστράτηγος του γερμανικού στρατού φον Μόλτκε διόρισε διοικητή του στρατού της Ανατολικής Πρωσίας τον γηραιό στρατηγό Χίντεμπουργκ, ο οποίος κατόρθωσε να απωθήσει τους Ρώσους, νικώντας τους στις μάχες του Τάνεμπεργκ (26-31 Αυγούστου 1914) και των Μαζουριανών Λιμνών (9-14 Σεπτεμβρίου).
Οι Ρώσοι με νέες δυνάμεις οργάνωσαν την άμυνα τους στη γραμμή από την Ανατολική Πρωσία ως τα Καρπάθια (900 χλμ.) και ο πόλεμος αυτός έγινε αγώνας χαρακωμάτων. Τον Μάιο του 1915 οι Ρώσοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, αφού έχασαν πολύ στρατό.
Τον Οκτώβριο του 1915, η «Αντάντ» κήρυξε τον πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, προσπαθώντας να βοηθήσει τους Ρώσους. Ο συμμαχικός στόλος με βάση τη Λήμνο επιχείρησε να περάσει τα στενά των Δαρδανελλίων, αλλά δεν το κατόρθωσε, γιατί οι Τούρκοι τους απώθησαν. Απόπειρα να εισχωρήσουν από την ξηρά με απόβαση στη χερσόνησο της Καλλίπολης, επίσης, απέτυχε. Οι Σύμμαχοι αναζητούσαν βάση για το στόλο και το στρατό τους στο Αιγαίο και χωρίς την άδεια της Ελλάδας, που τηρούσε ουδετερότητα, αποβιβάστηκαν στη Θεσσαλονίκη (2 Οκτωβρίου 1915). Οι Γερμανοί και οι Βούλγαροι κατέλαβαν τη Σερβία κι έτσι δημιουργήθηκε το «Βαλκανικό Μέτωπο».
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος τότε έκαμε το χωριστικό κίνημα (κίνημα «Εθνικής Αμύνης»). Πήγε στη Θεσσαλονίκη και σχημάτισε φιλική κυβέρνηση προς την «Αντάντ» (26 Αυγούστου 1916). Η Ελλάδα χωρίστηκε στα δυο: Το «κράτος των Αθηνών» υπό τον βασιλιά Κωνσταντίνο υποστήριζε την ουδετερότητα και το «κράτος της Θεσσαλονίκης» υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο την έξοδο στον πόλεμο στο πλευρό της «Αντάντ». Τη λύση έδωσαν οι Γάλλοι, δια του γερουσιαστή Ζονάρ, που υποχρέωσαν το βασιλιά Κωνσταντίνο να φύγει από την Ελλάδα. Έτσι, η ενωμένη Ελλάδα εισήλθε στον πόλεμο στο πλευρό της «Αντάντ» και στις 27 Ιουνίου 1917 κήρυξε τον πόλεμο κατά των «Κεντρικών Δυνάμεων».
Στο Δυτικό Μέτωπο, στις φονικές μάχες των χαρακωμάτων προστέθηκε το 1916 η φοβερή μάχη του Βερντέν, ανάμεσα σε Γάλλους και Γερμανούς, που κράτησε 10 μήνες (21 Φεβρουαρίου - 18 Δεκεμβρίου), με τρομακτικές απώλειες και για τους δύο αντιπάλους. Οι Σύμμαχοι, για να εξασθενήσουν τη Γερμανία, απέκλεισαν με τους στόλους τους τη Βαλτική και την Αδριατική. Οι Γερμανοί, όμως, με τα υποβρύχιά τους βύθισαν πολλά συμμαχικά πλοία. Στις 3 Φεβρουαρίου 1917, οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήλθαν στον πόλεμο για να «εξασφαλίσουν την ελευθερία των θαλασσών», όπως διακήρυξε ο αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον και βαθμηδόν η πλάστιγγα του πολέμου άρχισε να γέρνει προς τη μεριά της «Αντάντ».
Τον Μάρτιο του 1917 (Φεβρουάριο με το παλαιό ημερολόγιο) ξέσπασε επανάσταση στη Ρωσία που ανέτρεψε τον τσάρο Νικόλαο Β' και ανακηρύχτηκε δημοκρατία με επικεφαλής τον σοσιαλδημοκράτη πολιτικό Αλεξάντρ Κερένσκι. Ο ρωσικός στρατός συνέχισε να μάχεται στο ανατολικό μέτωπο, αλλά χωρίς ηθικό. Στις 24 Οκτωβρίου 1917, οι μπολσεβίκοι του Λένιν ανέτρεψαν τον Κερένσκι και ανέλαβαν την εξουσία, εγκαθιστώντας σταδιακά κομμουνιστικό καθεστώς στην αχανή χώρα («Οκτωβριανή Επανάσταση»). Το νέο καθεστώς υπέγραψε χωριστή συνθήκη με τη Γερμανία στις 3 Μαρτίου 1918 («Συνθήκη Μπρεστ-Λιτόφσκ») και η Ρωσία εξήλθε του πολέμου.
Το τέλος του Πολέμου
Οι Γερμανοί άρχισαν να βλέπουν ότι χάνουν τον πόλεμο και οι σύμμαχοί τους να τούς εγκαταλείπουν, υπογράφοντας χωριστές συνθήκες ειρήνης με τους δυτικούς συμμάχους. Για να αποφύγουν μεγαλύτερη αιματοχυσία, επαναστάτησαν και ζήτησαν να κλείσει ανακωχή με βάση τους 14 όρους του Αμερικανού προέδρου Γουίλσον, που είχαν δημοσιοποιηθεί σταδιακά από τις 8 Ιανουαρίου έως τις 27 Σεπτεμβρίου 1918 (4 Οκτωβρίου 1918).
Στις 9 Νοεμβρίου εγκαθιδρύεται στη Γερμανία καθεστώς αβασίλευτης δημοκρατίας και την επομένη ο αυτοκράτορας Γουλιέλμος Β' εγκαταλείπει τη χώρα. Στις 5 το πρω¨ϊ της 11ης Νοεμβρίου 1918 υπογράφεται η παράδοση της Γερμανίας μέσα σ’ ένα βαγόνι τραίνου στο δάσος της Κομπιένης (60 χλμ βόρεια του Παρισιού) και στις 11 το πρωϊ της ίδιας ημέρας, ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, που στοίχισε 16 εκατομμύρια νεκρούς και εξαφανισθέντες, 20 εκατομμύρια τραυματίες στα πεδία των μαχών και ανυπολόγιστες ζημίες στην Ευρώπη, λαμβάνει τέλος. Οι συνέπειές του, όμως, θα στοιχειώνουν για πολλά χρόνια ακόμα τη Γηραιά Ήπειρο και θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην έκρηξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 18 Ιουνίου 1919, θα υπογραφεί η συνθήκη των Βερσαλιών, με τη συμμετοχή του Ελευθερίου Βενιζέλου, που επέβαλε επαχθείς όρους στην ηττημένη Γερμανία.
Η Ελλάδα, κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, είχε συνολικές απώλειες 27.000 ανδρών στα πεδία των μαχών (6.000 νεκρούς και αγνοούμενους και 21.000 τραυματίες). Η Ελλάδα βγήκε κερδισμένη εδαφικά από τον Μεγάλο Πόλεμο. Με την συνθήκη του Νεϊγί (27 Νοεμβρίου 1919) της αποδόθηκε η Δυτική Θράκη, ενώ με τη συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) της παραχωρήθηκαν η Ανατολική Θράκη (μέχρι τα πρόθυρα της Κωνσταντινούπολης), τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, καθώς και η δυνατότητα εξάσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων στην περιοχή της Σμύρνης. Στην Ιταλία δόθηκαν τα Δωδεκάνησα και το Καστελόρριζο, ενώ στη Μεγάλη Βρετανία αναγνωρίστηκε η προσάρτηση της Κύπρου.
Δείτε ακόμα...
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/802
Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου
Eιρηνικώς έζησας Eιρήνη πάλαι,
Kαι νυν κατοικείς ένθα ειρήνη βρύει.
Η Οσία Ειρήνη έζησε στα χρόνια της βασίλισσας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις άγιες εικόνες.
Η Ειρήνη καταγόταν από την Καππαδοκία και διακρινόταν όχι μόνο για την ευσέβειά της, αλλά και για την σωματική ωραιότητά της και για την ευγενή ανατροφή της. Είχε ζητηθεί λοιπόν σε γάμο, από διακεκριμένο άνδρα του παλατιού και ξεκίνησε για την Κωνσταντινούπολη. Στη διαδρομή όμως, πέρασε από τη Μονή του Χρυσοβαλάντου και τόσο ελκύστηκε από τη συναναστροφή των καλογριών, ώστε πήρε τη μεγάλη απόφαση να παραμείνει μαζί τους. Έτσι απέρριψε τις κοσμικές δόξες, γύρισε στην πατρίδα της, πούλησε τα υπάρχοντά της, βοηθώντας πολλούς φτωχούς και τα υπόλοιπα χρήματα τα εναπόθεσε στη Μονή. Έγινε μοναχή και η ζωή της μέσα στο μοναστήρι υπήρξε πολύ ασκητική και αγία.
Όταν πέθανε η ηγουμένη, η Ειρήνη, παρά την άρνηση της, ορίστηκε διάδοχος της. Από τη νέα της θέση, επετέλεσε τα καθήκοντα της άριστα. Ο Θεός μάλιστα, την προίκισε με το προφητικό και θαυματουργικό χάρισμα. Έτσι διά της προσευχής της, απάλλαξε πολλούς από τα δαιμόνια. Προαισθάνθηκε τον θάνατο της και απεβίωσε ειρηνικά, γεμάτη χαρά για το ευχάριστο ουράνιο ταξίδι της.
Λειτουργικά κείμενα
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Βασιλείας γήινους πάλαι οὐκ ἔτυχες, ἀλλ' ἄφθάρτων στεφάνων νῦν σὲ ἠξίωσεν, ὁ Νυμφίος σου Χριστὸς ὁ ὡραιότατος, ᾧ καθιέρωσας σαυτήν, ὅλῃ καρδίᾳ καὶ ψυχῇ, Εἰρήνη Ὁσία Μῆτερ, Χρυσοβαλάντου ἡ δόξα, ἡμῶν δὲ προσφυγὴ καὶ βοήθεια.
Οπτικοακουστικό Υλικό
Ακούστε το απολυτίκιο!
Ακούστε το απολυτίκιο!
Άγιοι Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμένας οι Απόστολοι και Διάκονοι
Eἰς τὸν Πρόχορον.
Mίμημα ὁ Πρόχορος ἐπιστηθίου,
Ὤφθη ἀληθῶς. Eὖγε τῆς προθυμίας!
Eἰς τὸν Nικάνορα.
Tὸ δίκτυόν σου Nικάνωρ Θεοῦ Λόγῳ,
Πολλοὺς ἀγρεῦσαν ἐρρύη τέλει βίου.
Eἰς τὸν Tίμωνα.
Tιμῶ σέ, Tίμων, ὡς Ἀποστόλων ἕνα,
Ὡς Mαρτύρων τε τῶν κεκαυμένων ἕνα.
Eἰς τὸν Παρμενᾶν.
Ἔχει σε τύμβος, ἀλλὰ μέχρι σαρκίου,
Ψυχὴ γὰρ ἡ σή, Παρμενᾶ, μετ’ Ἀγγέλων.
Τετρὰς Μαθητῶν, τοῦ θεανθρώπου Λόγου,
Τριάδα σεπτὴν πᾶσι κηρύττει λόγῳ.
Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Μυστῶν ξυνελήλυθε τετράς.
«Ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος» (Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιο, κ΄ 26). Όποιος, δηλαδή, θέλει να γίνει μέγας μεταξύ σας, είπε ο Κύριος, ας είναι υπηρέτης σας και ας μαθαίνει να γίνεται εξυπηρετικός στους άλλους. Σ’ αυτήν την κατηγορία ανθρώπων ανήκαν και οι απόστολοι (από τους 70 μαθητές του Κυρίου) Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμένος. Αυτοί ήταν μεταξύ των επτά εκλεγμένων διακόνων της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας των Ιεροσολύμων (Πράξ. στ' 5). Το έργο τους ήταν να υπηρετούν και να επιστατούν στη διατροφή των απόρων μελών της Εκκλησίας, ιδιαίτερα των ορφανών και των χηρών. Αλλά υπηρετούσαν και στη διάδοση του θείου λόγου.
Έτσι αργότερα, ο μεν Πρόχορος ακολούθησε τον ευαγγελιστή Ιωάννη στη Μικρά Ασία, όπου έγινε επίσκοπος Νικομήδειας και αναδείχθηκε τέλειος διάκονος του επισκοπικού καθήκοντος, ο δε Τίμων υπέστη μαρτυρικό θάνατο στη Βόστρα της Αραβίας, όπου είχε σταλεί να υπηρετήσει το Ευαγγέλιο. Οι άλλοι δύο, ο Νικάνωρ και ο Παρμενάς, πέθαναν στην Ιερουσαλήμ, εκτελώντας το διακονικό τους έργο. Κηδεύθηκαν από τους ίδιους τους Αποστόλους, κάτω από το πένθος όλης της Εκκλησίας, την οποία υπηρέτησαν με τόσο ζήλο και επιτυχία. Έτσι, ο καθένας χωριστά, αναδείχθηκε «πιστὸς διάκονος ἐν Κυρίῳ» (Επιστολή προς Έφεσίους, στ' 21). Δηλαδή πιστός διάκονος στο έργο του Κυρίου.
Λειτουργικά κείμενα
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς θεῖοι συνέκδημοι, τῶν Ἀποστόλων Χριστοῦ, θεόθεν ἐκρίθητε διακονεῖν εὐσεβῶς, τῷ θείῳ πληρώματι, Πρόχορε θεηγόρε, σὺν Νικάνορι ἅμα, Τίμων ὁ θεοκήρυξ. Παρμενᾶς τε ὁ θεῖος, πρεσβεύοντες τῷ Κυρίῳ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀπόστολοι Ἅγιοι, πρεσβεύσατε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ , ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
Κοντάκιον
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Διάκονοι σεπτοί, καὶ αὐτόπται τοῦ Λόγου, καὶ σκεύη ἐκλογῆς, ἀνεδείχθητε πίστει, Νικάνορ καὶ Πρόχορε, Παρμενᾶ, Τίμων ἔνδοξε· ὅθεν σήμερον, τὴν ἱερὰν ὑμῶν μνήμην, ἑορτάζομεν, ἐν εὐφροσύνῃ καρδίας, ὑμᾶς μακαρίζοντες.