«Αποφασίσαμε λοιπόν να μηνύσουμε την αντιτρομοκρατική υπηρεσία»

 Την απόφασή της να μηνύσει την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία, για τον βασανισμό του Άρη Παπαζαχαρουδάκη, γνωστοποιεί με ανακοίνωσή της η αναρχική συλλογικότητα Μασόβκα, στην οποία ανήκει ο 21χρονος. «Είτε σας αρέσει, είτε όχι, ο αγώνας ώστε ο Άρης να είναι ο τελευταίος βασανισμένος πολίτης, μόλις ξεκίνησε» τονίζει συλλογικότητα στη σχετική ανακοίνωση, που αναφέρεται στα επόμενα βήματα, αλλά και στα μέτρα που έχει λάβει για την προστασία του Άρη Π.

«Μετά την απαγωγή και τον βασανισμό του συντρόφου μας Άρη Παπαζαχαρουδάκη από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία και αφότου βεβαιωθήκαμε ότι είναι ελεύθερος, έξω, μαζί μας, αμέσως βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα παραδοσιακό ηθικό δίλημμα. Πώς θα αντιμετωπίσουμε ανοιχτά, μετωπικά, αυτούς που δεν κατάφερε ποτέ κανείς να προσεγγίσει; Μια υπηρεσία που δρα με την απόλυτη ανοχή του κράτους, με παραχωρημένες υπερεξουσίες, με χρηματοδότηση εκατομμυρίων, υπεροπλία και πλήρη ανωνυμία. Πώς θα αντιμετωπίσουμε τις σκιές που τερατούργησαν πάνω στο κορμί του και μάλιστα όταν αυτές βρίσκονται στο σκοτάδι;» αναφέρει η «Μασόβκα» στην ανακοίνωσή της, ενώ λίγο παρακάτω τονίζει:

«Αποφασίσαμε κάτι σπάνιο ακόμη και για εμάς τους ίδιους. Να αφήσουμε πίσω την καθαρότητα μιας ιδεολογικής άρνησης που θα εξέθετε μεν την υποκρισία της αστικής δικαιοσύνης. Αλλά θα άφηνε ανοιχτή την πόρτα για τον επόμενο βασανισμό. Το επόμενο θύμα. Να αφήσουμε στο πλάι τις διαφορές μας με άλλους πολιτικούς χώρους ή ατομικότητες – πάντοτε στα πλαίσια του λογικού βέβαια. Να τρέξουμε έναν αγώνα, από αυτούς στους οποίους δεν πιστέψαμε ποτέ. Και ακόμη δεν πιστεύουμε. Αλλά που γνωρίζουμε ότι με την ανάλογη κοινωνική στήριξη, μπορούν να φέρουν ελάχιστες νίκες. Από αυτές στις οποίες υποσχόμαστε ότι ακόμη και αν έρθουν- πράγμα δύσκολο – δεν θα συνηθίσουμε.

Αποφασίσαμε λοιπόν να μηνύσουμε την αντιτρομοκρατική υπηρεσία»

Εξηγεί στη συνέχεια: «Να μηνύσουμε τη «χώρα που δεν υπάρχει». Τον «αόρατο» 12ο όροφο της ΓΑΔΑ. Όσους είχαν βάρδια την ημέρα του βασανισμού. Όσους συνέδραμαν στην συγκεκριμένη επιχείρηση, όσους φόρεσαν κουκούλα και απήγαγαν τα αδέρφια μας. Όσους τους έκλεισαν σε σκοτεινά δωμάτια και απολάμβαναν τα ουρλιαχτά τους επί ώρες. Πετάμε λοιπόν το γάντι στην δημοκρατία που τα επέτρεψε. Για να μας πει την γνώμη της. Να επιλέξει την παρακαταθήκη της, όπως εμείς την δική μας. Όπως ο Άρης την δική του με το να θέσει την ζωή του σε κίνδυνο. Και εμείς τις δικές μας, με το να μείνουμε στο πλευρό του, όπως αρμόζει στους συντρόφους και τις συντρόφισσες που διεκδικούν το δίκιο τους».

Σχετικά με τα επόμενα βήματα, η συλλογικότητα σημειώνει ότι: «Πριν προβούμε σε μήνυση, θα αφήσουμε ένα χρονικό διάστημα ώστε να προετοιμάσουμε τα ονόματα, το δικηγορικό τιμ που θα αναλάβει την υπόθεση και τη δημοσιογραφική ομάδα που θα συνδράμει στην ενημέρωση. Θα ψάξουμε τους καλύτερους. Τους εντιμότερους. Τους συμβολικότερους. Και βέβαια, με την προϋπόθεση ότι θα δεχτούν να βάλουν το κεφάλι τους στον ντορβά. Στα αχαρτογράφητα νερά μιας πρωτόγνωρης μήνυσης σε μια υπηρεσία που λειτουργεί στην παρανομία, με όρους μαφίας»

Ολόκληρη η ανακοίνωση:

Μετά την απαγωγή και τον βασανισμό του συντρόφου μας Άρη Παπαζαχαρουδάκη από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία και αφότου βεβαιωθήκαμε ότι είναι ελεύθερος, έξω, μαζί μας, αμέσως βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα παραδοσιακό ηθικό δίλημμα.

Πώς θα αντιμετωπίσουμε ανοιχτά, μετωπικά, αυτούς που δεν κατάφερε ποτέ κανείς να προσεγγίσει; Μια υπηρεσία που δρα με την απόλυτη ανοχή του κράτους, με παραχωρημένες υπερεξουσίες, με χρηματοδότηση εκατομμυρίων, υπεροπλία και πλήρη ανωνυμία. Πώς θα αντιμετωπίσουμε τις σκιές που τερατούργησαν πάνω στο κορμί του και μάλιστα όταν αυτές βρίσκονται στο σκοτάδι;

Θα είχε νόημα μια πορεία; Ίσως, αλλά δεν θα ήταν αρκετή σε αυτό το βεληνεκές. Θα είχε νόημα μια καταγγελία; Μας πρόλαβε ο σύντροφός μας όταν και βγήκε επώνυμα με το θάρρος του ονόματος και του προσώπου του να καταγγείλει όσα συνέβησαν σε αυτόν και τον συγκατηγορούμενο αδερφικό του φίλο και σύντροφό μας Ο.Μ. Εμείς μπορούσαμε μόνο να τον στηρίξουμε στην επιλογή του.

Τι θα ήταν αυτό που θα είχε νόημα; Όχι απλώς σε μια ιδεολογική, προπαγανδιστική και ενημερωτική βάση όπως και ήδη έγινε μέσα από την κινητοποίηση χιλιάδων ανθρώπων που έσπευσαν να καταδικάσουν το γεγονός. Αλλά σε υλική βάση, τι θα μπορούσε να παράγει μετρήσιμο κόστος στον κρατικό μηχανισμό, έτσι ώστε να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά κάτι τέτοιο και οι βασανισμοί αγωνιστών να μείνουν στο παρελθόν; Εκεί δηλαδή όπου ανήκουν;

Η απάντηση είναι δεν ξέρουμε. Και γι’ αυτό θα είμαστε πάντοτε υπόλογοι στο κίνημά μας. Μπορεί να απαντήσαμε στον βασανισμό δημιουργώντας ένα ρεύμα αλληλεγγύης γύρω από τον βασανισμένο αδερφό μας. Όμως δεν απαντήσαμε στους βασανιστές. Εκείνοι ακόμη γυρνάνε στα σπίτια τους, ποιος ξέρει αν με τα ματωμένα χέρια τους αγκαλιάζουν τα παιδιά τους. Ποιός ξέρει αν τα μεγαλώνουν για να τους μοιάσουν, ποιός ξέρει αν τους είδε στον δρόμο ή στην γειτονιά και τον χαιρέτησαν.

Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε κάτι σπάνιο ακόμη και για εμάς τους ίδιους. Να αφήσουμε πίσω την καθαρότητα μιας ιδεολογικής άρνησης που θα εξέθετε μεν την υποκρισία της αστικής δικαιοσύνης. Αλλά θα άφηνε ανοιχτή την πόρτα για τον επόμενο βασανισμό. Το επόμενο θύμα. Να αφήσουμε στο πλάι τις διαφορές μας με άλλους πολιτικούς χώρους ή ατομικότητες – πάντοτε στα πλαίσια του λογικού βέβαια. Να τρέξουμε έναν αγώνα, από αυτούς στους οποίους δεν πιστέψαμε ποτέ. Και ακόμη δεν πιστεύουμε. Αλλά που γνωρίζουμε ότι με την ανάλογη κοινωνική στήριξη, μπορούν να φέρουν ελάχιστες νίκες. Από αυτές στις οποίες υποσχόμαστε ότι ακόμη και αν έρθουν- πράγμα δύσκολο – δεν θα συνηθίσουμε.

Αποφασίσαμε λοιπόν να μηνύσουμε την αντιτρομοκρατική υπηρεσία.

Να μηνύσουμε τη «χώρα που δεν υπάρχει». Τον «αόρατο» 12ο όροφο της ΓΑΔΑ. Όσους είχαν βάρδια την ημέρα του βασανισμού. Όσους συνέδραμαν στην συγκεκριμένη επιχείρηση, όσους φόρεσαν κουκούλα και απήγαγαν τα αδέρφια μας. Όσους τους έκλεισαν σε σκοτεινά δωμάτια και απολάμβαναν τα ουρλιαχτά τους επί ώρες. Πετάμε λοιπόν το γάντι στην δημοκρατία που τα επέτρεψε. Για να μας πει την γνώμη της. Να επιλέξει την παρακαταθήκη της, όπως εμείς την δική μας. Όπως ο Άρης την δική του με το να θέσει την ζωή του σε κίνδυνο. Και εμείς τις δικές μας, με το να μείνουμε στο πλευρό του, όπως αρμόζει στους συντρόφους και τις συντρόφισσες που διεκδικούν το δίκιο τους.

Για εμάς η συγκεκριμένη δίκη έχει την βαρύτητα χιλιάδων υποθέσεων. Φέρει το βαρίδι ολόκληρης της επαναστατικής ιστορίας. Τις ουλές, τα βογγητά, τους φόβους και τους πόνους χιλιάδων αγωνιστών που τα υπέστησαν στην ιστορία του τόπου από τη Μεταξική Δικτατορία, μέχρι τα χουντικά ΕΑΤ – ΕΣΑ και από τη Μπουμπουλίνας μέχρι την ΓΑΔΑ και το σήμερα. Και αυτό είναι ένα βάρος που δεν μπορούμε να σηκώσουμε μόνοι μας. Θα χρειαστεί κόπος, θα χρειαστεί υπομονή, θα χρειαστεί μόχθος, κοινός πολυμέτωπος αγώνας, για την ενημέρωση, τα έξοδα, την ασφάλεια όσων εμπλέκονται, στήριξη στους δρόμους, στις δικαστικές αίθουσες. Αλληλεγγύη. Από αυτήν που κράτησε τα αδέρφια μας όρθια αν και σακατεμένα. Από αυτήν που έχουμε κατακλυστεί τις τελευταίες μέρες.

Πριν προβούμε σε μήνυση, θα αφήσουμε ένα χρονικό διάστημα ώστε να προετοιμάσουμε τα ονόματα, το δικηγορικό τιμ που θα αναλάβει την υπόθεση και τη δημοσιογραφική ομάδα που θα συνδράμει στην ενημέρωση. Θα ψάξουμε τους καλύτερους. Τους εντιμότερους. Τους συμβολικότερους. Και βέβαια, με την προϋπόθεση ότι θα δεχτούν να βάλουν το κεφάλι τους στον ντορβά. Στα αχαρτογράφητα νερά μιας πρωτόγνωρης μήνυσης σε μια υπηρεσία που λειτουργεί στην παρανομία, με όρους μαφίας.

Ταυτόχρονα, προσεγγίζοντας το θέμα κοντοπρόθεσμα, η δημοσιότητα αποτέλεσε κατάρα αλλά και ασπίδα του συντρόφου μας. Σε βάθος χρόνου όμως η δημοσιότητα κοπάζει και τότε βρίσκουν την κατάλληλη στιγμή να χτυπήσουν. Δεν θα το επιτρέψουμε ούτε αυτό.

Αντιμετωπίζοντας τα γεγονότα με απόλυτη σοβαρότητα, καθώς τίποτα δεν μπορεί να μας εγγυηθεί για την σωματική ακεραιότητα του συντρόφου μας, έχουμε καταλήξει στις εξής ενέργειες δίχως να αναμένουμε το πότε θα ολοκληρωθεί η συγκεκριμένη έρευνα του τμήματος εσωτερικών υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ. ή το πότε θα ξεκινήσει ο δικαστικός μαραθώνιος ενός αναρχικού που στρέφεται ενάντια στους βασανιστές του:

Η κατοικία του συντρόφου θα περιφρουρείται συγκεκριμένες ώρες κάθε μέρα.

Ο σύντροφός μας δεν θα βρεθεί ξανά μόνος του σε δημόσιο χώρο. Πάντοτε θα συνοδεύεται από μέλη της συλλογικότητας ή άτομα του φιλικού του περιβάλλοντος. Κανείς δεν θα μπορέσει να τον απάγει ξανά ή να τον ξυλοκοπήσει στη μέση του δρόμου. Τουλάχιστον χωρίς να ενημερωθεί η κοινωνία.

Έχουμε προετοιμάσει με τη βοήθεια της τεχνολογίας ένα σύστημα άμεσης επικοινωνίας, το οποίο ενεργοποιείται με το πάτημα ενός κουμπιού και έχει ως αποδέκτες περίπου 80 άτομα. Μέλη της συλλογικότητας, φίλους, ακόμα και δημοσιογράφους που στάθηκαν δίπλα μας. Όλοι θα λάβουν ενημέρωση σε τρέχοντα χρόνο αν συμβεί το οτιδήποτε στον Άρη.

Οι πρακτικές αυτές δεν είναι οι μόνες. Όσο αυξάνεται η καταστολή, αντιστοίχως θα αυξάνονται και τα μέτρα αυτοπροστασίας. Είμαστε διατεθειμένοι να το φτάσουμε έως το τέλος. Καμία συντρόφισσα, κανένας σύντροφος, κανένας/μία αλληλέγγυος που θα συμβληθεί στον αγώνα αυτό δεν θα μείνει αβοήθητος και απροστάτευτος.

Προς το παρόν, οι ενοχλήσεις των μυστικών και φανερών αστυνομικών υπηρεσιών προς τον σύντροφό μας έχουν παραμείνει στο επίπεδο της συνεχούς παρακολούθησης – συνοδείας (δίκυκλα της ομάδας Δέλτα συχνά πυκνά κάνουν κύκλους γύρω του σε απόσταση 20-30 μέτρων όποτε βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας). Ως διόλου ανησυχητικό σημάδι επίσης, θεωρούμε και τις άσεμνες χειρονομίες που έκανε άγνωστος με ασημί όχημα Volkswagen (τον αριθμό κυκλοφορίας του οχήματος κρατάμε για παν ενδεχόμενο) ο οποίος όλως τυχαίως βρισκόταν σταθμευμένος μαζί με ακόμα ένα άτομο κάτω από το σπίτι του συντρόφου και εξαφανίστηκαν όταν έφτασαν κάποιοι από εμάς μαζί με τον Άρη με προορισμό την οικεία του το Σάββατο 27/3 και ώρα 4.00. Αν επρόκειτο για συμβατικό όχημα της αστυνομίας, τουλάχιστον είχε πινακίδες. Το λες και μια πρόοδο αυτό…

Παράλληλα, μας έγινε συνήθεια πια πέριξ του πολιτικού χώρου που πραγματοποιούμε τις συνελεύσεις μας να ξεροσταλιάζουν ασφαλίτες. Έξω από κλειστά φαρμακεία, εγκαταλελειμμένα σπίτια, σε παιδικές χαρές, σε γήπεδα μπάσκετ και όπου αλλού φανταστεί κανείς, πάντοτε με ένα απλανές βλέμμα του στυλ «ψάχνω κάτι στη γειτονιά, το οποίο έψαχνα και πριν από μία εβδομάδα, αλλά δεν το βρίσκω, οπότε ξεκουράζομαι για λίγο – συνήθως όσο διαρκεί η συνέλευση – στη μέση του πουθενά».

Αν αποσκοπείτε στην τρομοκράτησή μας, έχετε αποτύχει. Μέσα από την τεράστια αλληλεγγύη που έχουμε δεχτεί και παρά τη πρωτόγνωρη καταστολή, καινούριοι σύντροφοι και συντρόφισσες εντάχθηκαν στη συλλογικότητά μας. Μάλλον θα το έχετε διαπιστώσει και οι ίδιοι.

Αν πάλι η συνεχής παρουσία σας αποσκοπεί στην τρομοκράτηση των υπολοίπων. Των φίλων, των συμμάχων, των κοινωνικών μας σχέσεων, των οικείων μας, αυτό θα το δείξουν οι ίδιοι.

Παράλληλα με τις ενέργειες που περιγράψαμε για την προστασία του Άρη θα καλέσουμε άμεσα σε ανοιχτή συνέλευση για να αναδείξουμε από κοινού με όλο τον κόσμο του αγώνα το ζήτημα των βασανισμών που λαμβάνουν χώρα στη ΓΑΔΑ και όχι μόνο. Θα βάλουμε το θέμα στο δημόσιο διάλογο όσο και αν τα μπουκωμένα από εκατομμύρια ευρώ δια του Πέτσα καθεστωτικά μέσα εξαπάτησης της κοινής γνώμης σφυρίζουν αδιάφορα. Ούτως ή άλλως η πλήρης απαξίωσή τους είναι ένα ακόμα καινοτόμο και πολύ ελπιδοφόρο φαινόμενο εν καιρώ πανδημίας και εγκλεισμού.

Οι βασανιστές πρέπει να βάλουν καλά στο λιγοστό μυαλό που διαθέτουν ότι οι μέθοδοι που ακολουθούσαν σταματούν εδώ. Οι αιχμάλωτοι έχουν ανθρώπινα δικαιώματα και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Οι κρατούμενοι δεν είναι σάκος για να βγάζουν επάνω τους τα αρρωστημένα απωθημένα τους. Οι δε καθοδηγητές τους, οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι δηλαδή, θα ματώσουν εκεί που πονάνε περισσότερο, στα δημοσκοπικά ευρήματα, στην επιρροή τους προς το κοινωνικό σύνολο.

Είτε σας αρέσει, είτε όχι, ο αγώνας ώστε ο Άρης να είναι ο τελευταίος βασανισμένος πολίτης, μόλις ξεκίνησε.

Κανένας μόνος, καμία μόνη απέναντι στο κράτος.

Αναρχική Συλλογικότητα Μασόβκα

---

Πηγή: thepressproject.gr