Από τα πρώτα χρόνια της έλευσης της τηλεόρασης στην Ελλάδα, οι πιο ικανοί και αδίστακτοι ραδιοπειρατές αποφάσισαν να δοκιμάσουν την τύχη τους στα τηλεοπτικά κύματα.
Το φαινόμενο της τηλεπειρατείας γνώρισε μεγάλη έξαρση τη δεκαετία του ’80, ενώ δεν πατάχθηκε μέχρι τα τέλη του ’90.
Η εισβολή σε μία τηλεοπτική συχνότητα δεν ήταν απλή υπόθεση. Ήταν σίγουρα πολύ πιο περίπλοκη από τη ραδιοφωνική πειρατεία. Άλλωστε, μέχρι και το 1989, στην Ελλάδα εξέπεμπαν μόνο κρατικά κανάλια. Ιδιωτικοί σταθμοί εθνικής ή τοπικής εμβέλειας δεν υπήρχαν και ως εκ τούτου, οι μόνες διαθέσιμες συχνότητες ήταν αυτές της ΕΡΤ.
Η πάγια τακτική των τηλεπειρατών ήταν να δρουν τη νύχτα, καθώς μετά τα μεσάνυχτα δεν μεταδιδόταν πρόγραμμα. Σε αντίθεση με τους ερτζιανούς «συναδέλφους» τους, οι τηλεπειρατές δεν έπαιζαν δικό τους πρόγραμμα. Συνήθως εκμεταλλεύονταν τις συχνότητες για να παίξουν ταινίες που είχαν νοικιάσει από βίντεοκλαμπ ή μουσική της αρεσκείας τους. Τη δεκαετία του ’90, ιδιαίτερη έξαρση γνώρισε και η προβολή ταινιών πορνό. Ωστόσο οι τηλεθεατές δεν ήξεραν ούτε σε ποια συχνότητα ούτε ποια ώρα θα έβλεπαν το σπάνιο και απαγορευμένο θέαμα. Φυσικά μιλάμε για την εποχή που δεν υπήρχε ίντερνετ και στα βίντεο κλάμπ οι περισσότεροι ντρέπονταν να νοικιάσουν τις κασέτες που ήταν σε ξεχωριστό χώρο.
Οι πειρατικές προβολές είχαν τοπική εμβέλεια και συνήθως οι δράστες εντοπίζονταν εντός λίγων ωρών.
Αν κάποιος κρατούσε τα ίχνη του κρυφά για πάνω από λίγες μέρες, θεωρούταν κατόρθωμα.
Το στήσιμο και η μεθοδολογία ήταν στάνταρ. Η δουλειά γινόταν με έναν τελικό ενισχυτή, μία συσκευή για βίντεο, μία παρεμβολική κεραία και φυσικά, εξειδικευμένες τεχνικές γνώσεις. Το συνολικό μπάτζετ του εν λόγω εξοπλισμού ανερχόταν το 1985 σε περίπου 200.000 δραχμές.
Οι τηλεπειρατές απέφευγαν να χρησιμοποιούν μεγάλες κεραίες για να μην τραβάνε την προσοχή. Παράλληλα, η ισχύς που εξέπεμπαν, κυμαινόταν μεταξύ 200 και 500 βατ. Ήταν η ελάχιστη που χρειαζόταν προκειμένου να σκεπάζεται πλήρως το σήμα της ΕΡΤ, ενώ οι ίδιοι βρίσκονταν μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά.
Έλληνες τηλεπειρατές στο στόχαστρο των ΗΠΑ
Παρά την αυστηρή νομοθεσία που προέβλεπε μέχρι και φυλάκιση για όσους παρασιτούσαν στις τηλεοπτικές συχνότητες, οι τηλεπειρατές συνέχιζαν απτόητοι τη δράση τους μέχρι και τη δεκαετία του ’90. Η έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης είχε μάλιστα διευκολύνει το έργο τους. Πλέον «καταλάμβαναν» αυθαίρετα συχνότητες και εξέπεμπαν ανενόχλητοι όλη μέρα.
Στην πραγματικότητα, πολλά τοπικά κανάλια που λειτουργούν μέχρι σήμερα ξεκίνησαν ως πειρατικά.
Μάλιστα, καθώς το ζήτημα της τηλεοπτικής αδειοδότησης δεν ξεκαθάρισε ποτέ, το καθεστώς λειτουργίας μικρών σταθμών, παραμένει θολό.
Το 1993 στη χώρα λειτουργούσαν περισσότεροι από 150 τηλεοπτικοί σταθμοί τοπικής εμβέλειας. Δύο χρόνια αργότερα, σε μεγάλη έρευνα που δημοσίευσε η αμερικανική Associated Press, γινόταν λόγος για τουλάχιστον 180 κανάλια που εξέπεμπαν χωρίς άδεια. Ωστόσο, το κύριο πρόβλημα που επεσήμανε το αμερικανικό μέσο ήταν το πρόγραμμα των σταθμών αυτών.
Το φαινόμενο της προβολής προγραμμάτων χωρίς την απόδοση του ανάλογου χρηματικού αντιτίμου στους δημιουργούς ήταν παγκόσμιο. Σύμφωνα με την AP όμως, η Ελλάδα βρισκόταν στην κορυφαία τετράδα. Φλέρταρε δηλαδή με ένα το χάλκινο μετάλιο.
«Δώδεκα τηλεοπτικοί σταθμοί με άδειες λειτουργίας και κάπου 180 πειρατικοί σταθμοί διεκδικούν την προσοχή 4,5 εκατομμυρίων τηλεθεατών. Οι τελευταίοι καταλαμβάνουν αυθαίρετα κάποια τηλεσυχνότητα και εκπέμπουν ανενδοίαστα με υλικό που μπορούν να προμηθευτούν από το βιντεοκλάμπ της γειτονιάς τους.
Η κατάσταση αυτή δεν προκαλεί την οργή μόνο των νόμιμων τηλεοπτικών σταθμών, αλλά έχει ξεσηκώσει και τις αμερικανικές εταιρείες παραγωγής και διανομής τηλεοπτικών προγραμμάτων και κινηματογραφικών ταινιών. Μόνο το 1993 έχουν χάσει 60 εκατομμύρια δολάρια από πνευματικά δικαιώματα.», ανέφερε χαρακτηριστικά το δημοσίευμα της Associated Press.
Οι Αμερικανοί που διεξήγαγαν την έρευνα για λογαριασμό της Ουάσιγκτον κατέτασσαν την Ελλάδα στην τέταρτη θέση της «μαύρης λίστας» των χωρών με τις περισσότερες παραβιάσεις πνευματικών δικαιωμάτων. Στις τρεις πρώτες φιγούραραν η Ιταλία, η Σαουδική Αραβία και η Ιαπωνία.
Μάλιστα, ο αμερικανός διαπραγματευτής στην Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (GATT), Μίκι Κάντορ, ο άνθρωπος που γνωστοποίησε διεθνώς την εν λόγω «μαύρη λίστα», έδωσε στην Ελλάδα περιθώριο μέχρι τον Απρίλιο του 1995 για να πατάξει την πειρατεία.
Πράγματι, η ελληνική κυβέρνηση συνέταξε ένα νέο θεσμικό πλαίσιο για να φέρει στο Κοινοβούλιο. Σύμφωνα με αυτό, προβλεπόταν η παροχή αδειών σε μόλις 20 τηλεοπτικούς σταθμούς.
Εκ του αποτελέσματος, το σχέδιο δεν τέθηκε ποτέ σε εφαρμογή.
αρχική εικόνα: pixnio
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου