Μας αρέσει αυτή η Ελλάδα;

Ξυπνώ το πρωί να πάρω το πρωινό. Μια «καλημέρα» Του Θεού είναι. Αλλά δεν ακούγεται. Αντιθέτως, προτιμάται η τηλεόραση. Τηλέ και όραση. Βλέπω από μακριά. Επιλέγονται πρωινές «ενημερωτικές» εκπομπές. Κτηνωδίες, θάνατοι, βιασμοί, προώθηση νεωτεριστικών καρκινωμάτων (ή «γουόκ αντζέντας», όπως συχνά αποκαλείται). Χαρακτηρίζουν «πρόοδο» οι παρουσιαστές την τεχνητή νοημοσύνη, την ομοφυλοφιλία, τα αιολικά εκτρώματα που κομματιάζουν τα βουνά μας. Μην τυχόν και διαφωνήσεις. Είσαι «ακροδεξιός», «ομοφοβικός» (αλήθεια, ξέρουν τι σημαίνει η λέξη, αυτοί που βιάζουν την ελληνική γλώσσα;), «χρυσαυγίτης», «φασίστας». Κατά τ 'αλλα, «τηλεαστέρες», «επηρεαστές», «ηθοποιοί» της δημόσιας σφαίρας γεμίζουν τα τηλεπαράθυρα. Αν κάποιος πει κάτι που δεν αρέσει, ή κόβεται ή χλευάζεται (στην καλύτερη). Δυτική δημ(ι)οκρατία του 21ου αιώνα. Καλοφάγωτη. Με τους πολιτικούς δεν θ' ασχοληθώ, γιατί θα χαλάσω το μελάνι μου.

Να βγω έξω να πάρω λίγο αέρα, βρ' αδερφέ. Χαιρετώ τον διπλανό της πολυκατοικίας, αλλά δεν υπάρχει πάντοτε η ανταπόκριση που αναμένω. Υπάρχει, όμως, αυτό το μαύρο (συνήθως) σκεύος στο χέρι. «Κινητό» καλείται. Κινητό αντικείμενο, ακίνητο μυαλό. (Όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε και «αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα αγέλαστα.) Τα ίδια αντικρίζω και όταν βγαίνω από την πολυκατοικία. Μπαίνω στο τρένο και πάλι τα ίδια. Τα ίδια και άλλα. Γιατί εκεί μπορεί να δεις άντρες (;) με φούστες. Πάντως, κανείς δεν δίνει σημασία. Φυσιολογικότατο. Μπαίνει μετά ένας παπάς, όμως, και τον κοιτάνε λες και είναι εξωγήινος. Φυσιολογικότατο. Θα φθάσω στον προορισμό μου και θα περπατήσω. 

Όλοι τρέχουν. Τρέχουν για υποχρεώσεις, σχολεία, δραστηριότητες, φροντιστήρια, αθλήματα... Όμως, ποιος τρέχει με τον ίδια ζήλο για την εκκλησία; Ποιος τρέχει με τον ίδιο ζήλο για κάποια εθνική εορτή; Ποιος τρέχει με τον ίδιο τρόπο όταν κάποιος παράνομος μετανάστης επιτίθεται σε μια γυναίκα στον δρόμο; (Επ' ευκαιρία, οι φεμινιστικές οργανώσεις και το «MeToo» γιατί δεν ενδιαφέρονται;) Γιατί δεν τρέχουμε όταν καίγονται τα δάση (ή τρέχουμε για να ξεφύγουμε); Γιατί δεν τρέχουμε όλοι να φωνάξουμε; Για όσα όσα έκαναν, για όσα κάνουν και για όσα θα κάνουν; Δεν είναι ρητορικές ερωτήσεις. Δεν τρέξαμε και δεν τρέχουμε για όλα αυτά, καθώς προτιμήσαμε και προτιμούμε την καταπάτηση του Συντάγματος και των ατομικών μας ελευθεριών. Τρέχουμε για την καφετέρια, για το εμβόλιο, για τον αγώνα ποδοσφαίρου, για την αγορά νέου κινητού, για, για, για... Τρέχουμε, επειδή κοιταζόμαστε στον καθρέφτη καθημερινά και λέμε τι ωραία που είναι αυτή η φωτογραφία, τι χάλια που είναι η άλλη, ποια να ανεβάσω στο τάδε και στο κείθε δίκτυο (συνήθως, προτιμάται το στιγμαίο γραμμάριο, κοινώς «ίνσταγκραμ») και πως θα δείχνουμε πιο «σύγχρονοι». Δεν μας αρέσει η «καρακιτσαρία».

Και για να μην νομίζετε ότι ο γράφων είναι κάποιο αγγελικό πλάσμα, μιλήστε του και θα σας πει όλα τα κακά που έχει κάνει στη ζωή του. Γιατί και αυτός έχει βάλει το λιθαράκι του στην διαμόρφωση της σημερινής καταστάσεως. Όμως, διερωτάται καθημερινώς: Μας αρέσει η Ελλάδα της διαφθοράς, η Ελλάδα της ανομίας, η Ελλάδα της ανωμαλίας και της διαστροφής, η Ελλάδα των καμένων δασών και των αιολικών εκτρωμάτων, η Ελλάδα των κατεστραμένων καλλιεργειών, η Ελλάδα των όπου ένα παιδί αντικρίζει στο καθιστικό της οικίας του δυο γονείς (;) του ίδιου φύλου, η Ελλάδα των αστέγων, η Ελλάδα του διαπολιτισμού, η Ελλάδα του υλισμού, η Ελλάδα της αδράνειας, η Ελλάδα της πνευματικής ένδειας, η Ελλάδα που πονά και κλαίει; Μας αρέσει αυτή η Ελλάδα; Η χαροκαμένη μάνα;

Τώρα που είπα το μακρύ και το κοντό μου, οι αναμάρτητοι να με λιθοβολήσουν.

• (Το κείμενο εγράφτη στις 19 Μαρτίου του 2024 και προσφέρεται για ελεύθερη χρήση από τον οποιονδήποτε. Ο γράφων δεν αποκομίζει υλικό κέρδος και δεν τον νοιάζει η αναφορά στο ιστολόγιο ή στον ίδιο [κοινώς, όλοι μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε, χωρίς κανέναν περιορισμό]. Το μόνο που θέλει ο γράφων είναι να υπάρξει προβληματισμός.)