), so that those who are not Greek speakers can translate the text and read it. However, the lyrics will be listed in four languages: Greek, Palestinian Arabic, English and Russian. Thank you.
), чтобы те, кто не говорит по-гречески, могли перевести текст и прочитать его. Однако текст песни будет доступен на четырёх языках: греческом, палестинском арабском, английском и русском. Спасибо.Ο αρχικός πυρήνας της μπάντας διαμορφώθηκε το 2001, στη βάση κάποιων πρώτων εμφανίσεων σε μικρές μουσικές σκηνές της Αθήνας και κάποιων πρώιμων τραγουδιών που, ωστόσο, τότε παίζονταν μόνο μεταξύ φίλων. Με επιρροές από τη λεγόμενη «ελληνική ροκ σκηνή», στα πρώτα βήματά του – και με διαφορετικό όνομα – το τότε μουσικό ακουστικό σχήμα έπαιζε «διασκευές», χωρίς να εστιάζει στο δικό του υλικό. Οι «Υπεραστικοί» δημιουργούνται το χειμώνα του 2004 ως «ακουστικό τρίο» που, σταδιακά, αρχίζει, πέραν των «διασκευών», να δίνει έμφαση στη δική του μουσική δουλειά, με «ροκ» και «φολκ» μάλλον στοιχεία και ελληνικό πάντα στίχο. Την περίοδο αυτή αρχίσαμε να παίρνουμε μέρος σε συναυλίες αλληλεγγύης και σε κινηματικές-καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, όποτε μάς προσκαλούσαν. Η επιλογή, όμως, της προσπάθειας για μια συνεπή καλλιτεχνική δράση στο πλευρό των άλλων εργαζομένων θα γινόταν σε μεταγενέστερη περίοδο. Παράλληλα, κάναμε και κάποιες απόπειρες δημιουργίας ηλεκτρικού σχήματος (ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσο, τύμπανα) που δεν είχαν, ωστόσο, διαρκές αποτέλεσμα και εξαντλήθηκαν, τελικά, σε ελάχιστες εμφανίσεις και δύο “demo”. Από αυτές, όμως, τις απόπειρες διασώθηκε η συνεργασία με ένα από τα σημερινά βασικά μέλη της μπάντας, τον μπασίστα μας. Το χειμώνα του 2006, με την αντικατάσταση ενός μέλους από το αρχικό τρίο και τον ερχομό του λυράρη μας, διαμορφώθηκε ο βασικός πυρήνας του σχήματος που είναι σήμερα οι «Υπεραστικοί» και ουσιαστικά άρχισαν να μπαίνουν οι βάσεις των μετέπειτα προσπάθειών μας. (Η γνωριμία με το νέο, βασικό έκτοτε, μέλος είχε γίνει λίγα χρόνια νωρίτερα, στις κινητοποιήσεις ενάντια στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνη του 2003 στη Θεσσαλονίκη, στην οποία είχαμε ταξιδέψει από την Αθήνα. Είχαν προηγηθεί και κάποιες μουσικές συμπράξεις στο πλαίσιο, όμως, άλλης μουσικής ομάδας). Πλέον οι «ροκ» μουσικές επιρροές της μπάντας άρχισαν να συμβαδίζουν με στοιχεία της ελληνικής μουσικής παράδοσης, κάτι που βρήκε έκφραση, σταδιακά, στις επιλογές των γνωστών τραγουδιών που παίζαμε αλλά και στο δικό μας υλικό. Με τον καιρό καταλήξαμε να επιχειρούμε άτακτες μουσικές διαδρομές στο παραδοσιακό, το λεγόμενο «έντεχνο», το «ροκ» και το κοινωνικό και πολιτικό ελληνικό τραγούδι, κάτι που, ασφαλώς, επηρέασε και την καλλιτεχνική μας παραγωγή. Ακουστικές κιθάρες, κρητική λύρα, φλογέρα και κρουστά έδιναν πλέον το μουσικό στίγμα της μπάντας. Βασική παράμετρο στη δράση του σχήματος και σημείο συσπείρωσής του αποτέλεσε η προσπάθεια για μια τέχνη οργανική στο κίνημα, για μια τέχνη που επιδιώκει να συνδεθεί με τους κοινωνικούς αγώνες. Την περίοδο αυτή αρχίσαμε συστηματικά να παίρνουμε μέρος σε συναυλίες σε κοινωνικούς χώρους, καταλήψεις, πολιτικά στέκια, αναπτύσσοντας – όποτε φυσικά μάς δινόταν η ευκαιρία – καλλιτεχνική κινηματική δράση δίπλα στους αγώνες των άλλων εργαζομένων, ως εργαζόμενοι και οι ίδιοι. Οι εμφανίσεις σε μικρές μουσικές σκηνές, έτσι κι αλλιώς, δεν αρκούσαν για να βιοποριστούμε, οπότε κάναμε (και κάνουμε) και άλλες δουλειές, όταν δεν ήμασταν (είμαστε) άνεργοι. Το καλοκαίρι του 2008 πήραμε μέρος στις διαδικασίες συγκρότησης της συλλογικότητας εργαζομένων-καλλιτεχνών «Τέχνη Εν Κινήσει» (ΤΕΚ), της οποίας είμαστε και σήμερα μέλη. Από το 2008 και μέχρι σήμερα, η μπάντα γνώρισε κάποιες σημαντικές ανακατατάξεις ως προς τα μέλη της, πριν κατασταλάξει στη σημερινή 5μελή σύνθεσή της (λύρα, μπάσο, πνευστά, ακουστικές κιθάρες, κρουστά). Τελευταίο μέλος που υποδεχτήκαμε ήταν ο κρουστός μας, φίλος που από καιρό ερχόταν σε συναυλίες του σχήματος και κατά καιρούς μας συνόδευε με τα κρουστά του. Τώρα πια αποτελεί βασικό μέλος της μπάντας.
Για ποιό λόγο παίζετε μουσική;
Παίζουμε μουσική και τραγουδάμε, μάλλον, για να επικοινωνήσουμε, για να εκφραστούμε και να εκφράσουμε, για να προσπαθήσουμε «να σμίξουμε» – όπως γράφει ο ποιητής – το λαό και να ενωθούμε μαζί του, για να πάρουμε θέση σχετικά με όσα συμβαίνουν γύρω μας και μας αφορούν. Συνήθως σε αυτή την ερώτηση οι απαντήσεις δίνουν έμφαση στην ανάγκη έκφρασης του μουσικού. Χωρίς να παραβλέπουμε αυτή την ανάγκη, θεωρούμε τη διάσταση της επικοινωνίας πολύ σημαντική. Άλλωστε τα ίδια τα υλικά της καλλιτεχνικής παραγωγής τα γεννάει, τα δίνει η ζωντανή κοινωνική πραγματικότητα και οι σχέσεις που διαμορφώνονται στο πλαίσιο της. Δεν προκύπτουν από κάποια δήθεν αποσυρμένη από το κοινωνικό γίγνεσθαι καλλιτεχνική διάνοια που απλώς εκφράζει τον εαυτό της. Μέσα στη δίνη των κοινωνικών σχέσεων που γεννά η αστική κοινωνία σήμερα, τροφοδοτείται η ανάγκη μας να μιλήσουμε ανοικτά, να πάρουμε θέση. Και είναι ακριβώς μέσα σε αυτή τη δίνη που βρίσκουμε τα υλικά για τα τραγούδια που φτιάχνουμε και με τα οποία επιδιώκουμε να τοποθετηθούμε ξεκάθαρα, να πάρουμε θέση στο πλευρό της εργατικής τάξης που ενώ παράγει όλο τον κοινωνικό πλούτο καταδικάζεται στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Δίπλα σε όλα αυτά που ενέχουν ένα βαθμό στράτευσης, υπάρχει, βέβαια, και η χαρά, η απόλαυση που χαρίζει το να παίζεις μουσική, συμμετέχοντας σε μια ομάδα συντρόφων και φίλων, με την οποία μοιράζεσαι πολλά. Υπάρχει η συλλογική δουλειά, υπάρχει η μεταξύ μας ένωση και αλληλεγγύη.
Υπάρχει πολιτικό τραγούδι στην Ελλάδα;
Καταρχάς, θέση μας είναι ότι υπάρχει ανάγκη για πολιτικό τραγούδι σήμερα. Αυτό τουλάχιστον μάς δείχνει η εμπειρία μιας σειράς κινηματικών καλλιτεχνικών εκδηλώσεων και παρεμβάσεων στις οποίες έχουμε πάρει μέρος. Στις άτακτες μουσικές διαδρομές μας στο ελληνικό τραγούδι, οι αναφορές μας σε παλαιότερα τραγούδια που έχουν εδραιωθεί στη συνείδηση του λαού ως πολιτικά (μεταξύ αυτών και κάποια αντάρτικα τραγούδια), βρίσκουν μεγάλη ανταπόκριση. Όλοι, με μια φωνή και βαθιά συγκίνηση, τα τραγουδούν. Πριν από ένα περίπου χρόνο, βρεθήκαμε, εκπροσωπώντας την «Τέχνη Εν Κινήσει», μαζί και με άλλα μέλη της, να παίζουμε με πολύ λιτά τεχνικά μέσα, χωρίς μικρόφωνα, στην κατάληψη που είχαν κάνει απεργοί γιατροί σε χώρο του Υπ.Υγείας. Με την προτροπή μιας απεργού να παίξουμε τραγούδια αισιόδοξα και ελπιδοφόρα, ξεκίνησε η συναυλία αλληλεγγύης, μαζεύοντας σιγά σιγά κοντά στο χώρο που παίζαμε απεργούς και αλληλέγγυους. Κάποια στιγμή έφτασε η ώρα των αντάρτικων τραγουδιών. Ένας απεργός με πραγματικά στεντόρεια φωνή έκανε τα «Μαλλιά Σγουρά» να ακουστούν από το Υπ. Υγείας μέχρι τουλάχιστον την Υπατία στην Πατησίων (έτσι λέγαμε γελώντας και έκπληκτοι από την ένταση της φωνής του), όπου έδιναν τότε τον αγώνα τους οι μετανάστες απεργοί πείνας. Λίγο νωρίτερα προσπαθούσαμε μαζί με τους απεργούς να θυμηθούμε τους στίχους του «Μπεζεντάκου», ενώ με ευκολία είχαμε σύσσωμοι και ενθουσιασμένοι τραγουδήσει τους «Ήρωες». Προς το τέλος της συναυλίας ένας εύσωμος παπάς που παρευρισκόταν στο χώρο και είχε πλησιάσει, όταν αρχίσαμε να παίζουμε πολιτικά τραγούδια, σιγοτραγουδώντας ενίοτε, καθώς έφευγε έπιασε τον λυράρη μας από τον ώμο και του είπε πως «τραγουδά από την ψυχή».
Νομίζουμε πως είναι περισσότερο επίκαιρα από ποτέ τα πολιτικά τραγούδια, σε συνθήκες επίθεσης σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής της εργατικής τάξης. Μιλάμε για τραγούδια που υψώνουν το ανάστημά τους απέναντι στην κυρίαρχη ιδεολογία, απέναντι στην αστική εκμεταλλευτική κοινωνία και τις σαθρές αξίες της, απέναντι στον ιμπεριαλισμό. Τόσο με το αισθητικό όσο και με το ιδεολογικό του φορτίο, ένα τραγούδι, στο βαθμό που συνδέεται με επαναστατικές ιδέες, μπορεί, ίσως, να επενεργήσει ριζοσπαστικά στις συνειδήσεις των εργαζομένων. Μπορεί να προβληματίσει, μπορεί να κινητοποιήσει, να εμψυχώσει, ακόμη ίσως και να φωτίσει πτυχές της κοινωνικής ζωής, αφυπνίζοντας. Οι σημερινές συνθήκες της ελληνικής κοινωνίας δημιουργούν προϋποθέσεις για μια τέχνη που θα εκφράζει τις καλύτερες επιδιώξεις του αγωνιζόμενου λαού, τις αγωνίες και τα βάσανά του, τους φόβους και τις ελπίδες του. Που δε θα είναι τέχνη της ήττας και της παραίτησης. Για μια τέχνη που δε θα εξαντλείται στη διαπίστωση και την περιγραφή της αστικής παρακμής και των προσωπικών αδιεξόδων μέσα σε αυτή, αλλά παρουσιάζοντας την πραγματικότητα δυναμικά, θα παίρνει και θέση, θα δείχνει κατεύθυνση. Κατεύθυνση ταξική. Αυτήν, της πάλης για κοινωνική απελευθέρωση, της πάλης για την κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα. Νομίζουμε πως γεννιέται τέτοια τέχνη σήμερα και την κατεύθυνσή της επιδιώκουμε να ακολουθήσουμε και εμείς.
- Με τι ασχολείσται αυτή τη στιγμή;
Όπως, ήδη, αναφέραμε, από το 2008 συμμετέχουμε στις διαδικασίες και τις δράσεις της συλλογικότητας εργαζομένων-καλλιτεχνών «Τέχνη Εν Κινήσει». Βασική επιδίωξη στο πλαίσιό της, είναι η συσπείρωση καλλιτεχνών από διαφορετικούς καλλιτεχνικούς χώρους και η προσπάθεια για μια τέχνη αντίστασης στο πλευρό των εργαζομένων, μπροστά στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται, σήμερα, ο κόσμος της εργασίας από το κεφάλαιο. Η σύνδεση των καλλιτεχνών με τους εργατικούς αγώνες θεωρούμε ότι μπορεί να δώσει οξυγόνο στην καλλιτεχνική παραγωγή και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια «ζωντανή» τέχνη με κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις, για μια τέχνη ικανή να επενεργήσει στις συνειδήσεις των εργαζομένων και να εκφράσει τις καλύτερες επιδιώξεις τους. Σε αυτό το μετερίζι μάς βρίσκουν σήμερα οι αγώνες του λαού μας, σε μια περίοδο που δοκιμαζόμαστε, όπως όλοι οι εργαζόμενοι, σε μια περίοδο που μάς καλεί για ανυποχώρητες μάχες, για μαζική πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, ενάντια τη συγκυβέρνηση και τα δεκανίκια της, ενάντια στην τρόικα.
Ως προς τη μουσική δουλειά της μπάντας, από το 2010, χάρη στην προτροπή και βοήθεια συντρόφων και φίλων, οι οποίοι ήταν και συνεχίζουν να είναι δίπλα σε κάθε μας προσπάθεια, αρχίσαμε να απευθύνουμε την καλλιτεχνική μας παραγωγή και μέσω του διαδικτύου. Για την ώρα είναι λίγα τα νέα τραγούδια που έχουμε παρουσιάσει, όμως υπάρχει πολύ υλικό που «περιμένει». Παράλληλα, επιδιώκουμε να παίρνουμε μέρος σε καλλιτεχνικές-κινηματικές εκδηλώσεις, σε συναυλίες αλληλεγγύης, σε καλλιτεχνικές παρεμβάσεις σε απεργιακές κινητοποιήσεις και να βρισκόμαστε, εργαζόμενοι και εμείς, στο πλευρό της τάξης μας, στο πλευρό αυτών που παλεύουν για μια άλλη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση, στο πλευρό αυτών που αγωνίζονται για μια καλύτερη ζωή για το λαό, ζωή που δεν μπορεί να ανατείλει στον καπιταλισμό. Σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις, παρεμβάσεις και δράσεις παίζουμε πλέον ως «Υπεραστικοί», επιδιώκοντας την αδιαμεσολάβητη απεύθυνση της καλλιτεχνικής μας παραγωγής στους εργαζόμενους (κάτι που αποτελεί πια ισχυρό συνεκτικό στοιχείο της μπάντας), ενώ εργαζόμαστε ως μουσικοί σε μικρές μουσικές σκηνές και καφενεία με άλλα μουσικά σχήματα (πέραν άλλων δουλειών που κάνουμε όταν δεν είμαστε άνεργοι). Στην τρέχουσα περίοδο και με τη βοήθεια αρκετών συνεργατών, οι οποίοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν περιφερειακά μέλη της μπάντας που λειτουργεί ως κολεκτίβα, προσπαθούμε να ενορχηστρώσουμε και να ηχογραφήσουμε μια σειρά τραγουδιών, εμπνευσμένων από τη σύγχρονη ζωή και την κοινωνική πραγματικότητα και από τους αγώνες της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού.
Ως μουσική-καλλιτεχνική ομάδα, θέτουμε τις όποιες δυνάμεις μας στη διάθεση των οργανώσεων των εργαζομένων και όλων των αγωνιστών για κινηματικές καλλιτεχνικές δράσεις στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια, στα εργατικά κέντρα, στα σωματεία, στις γειτονιές, στους κοινωνικούς χώρους, σε απεργίες, διαδηλώσεις και πορείες, όπου πάλλεται η λαϊκή αντίσταση, νικώντας την απαισιοδοξία, την ηττοπάθεια, την ακινησία και τη σήψη.
Επίσης, την ιστοσελίδα των Υπεραστικών θα την βρείτε εδώ.
Το τραγούδι λανσαρίστηκε το 2010 [πιθανώς], ενώ περιλαμβάνεται στον δίσκο «Προκήρυξη», ο οποίος κυκλοφόρησε το 2021. Να το ακούσουμε...
