Συχνά – αν όχι πάντα πλην εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα – οι καταστροφές που αφήνουν πίσω τους τα ισχυρά φυσικά φαινόμενα συμβαίνουν στις πιο φτωχές και υποβαθμισμένες περιοχές.
Σαν να έρχεται ως διαρκή υπενθύμιση αυτού που ο λαός λέει «όπου φτωχός και η μοίρα του», αλλά που ως πικρή διαπίστωση δεν περιέχει τίποτα το μοιρολατρικό. Αντίθετα, διατυπώνει την πραγματικότητα σε όλη της τη διάσταση.
Η τελευταία όμως κακοκαιρία κατά μία «περίεργη» ιδιοτροπία πήγε και χτύπησε κι εκείνες τις περιοχές της Αττικής που φέρουν το όνομα των προνομιούχων ή έστω των πιο προνομιούχων σε σχέση με άλλες – ωστόσο διευκρινίζουμε, όχι και τη χάρη κατ’ ανάγκη.Προφανώς και αποκαλύφθηκε η γύμνια ενός κράτους, το οποίο αποκεντρώνει προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση αρμοδιότητες, αλλά την ίδια στιγμή την απογυμνώνει από χρήματα και προσωπικό, και που αμέσως μετά κεντρικό κράτος και Τοπική Αυτοδιοίκηση εκχωρούν το σύνολο των ευθυνών τους σε εργολάβους και επενδυτές. Σε όλους αυτούς, δηλαδή, που φάνηκαν ολοκληρωτικά ανίκανοι και φυσικά μη πρόθυμοι, διότι η προθυμία κοστίζει σε χρήμα, να διαχειριστούν μία έκτακτη κατάσταση, αλλά όχι απρόβλεπτη. Ξεκινώντας από τους εργολάβους στους οποίους κάποιοι Δήμοι αναθέτουν αρμοδιότητες μέχρι την ιδιωτικοποιημένη ΔΕΗ και τον ιδιωτικό πάροχο νερού στην Εκάλη. Κάπως έτσι φτάσαμε στις 250. 000 οικογένειες χωρίς ρεύμα για 2, 3, 4 ημέρες… Δηλαδή χωρίς θέρμανση, χωρίς τροφή, χωρίς νερό, χωρίς βασικές παροχές διαβίωσης και δυνατότητες πρόσβασης στην επικοινωνία με τον έξω κόσμο.
Και όλα αυτά ενώ επί 10 ημέρες σχεδόν, τάχα συνεδρίαζε η Πολιτική Προστασία, αλλά που δεν αποδείχτηκε ικανή να προβλέψει και να προστατέψει τίποτα, αφού δεν ήταν πρόθυμη να επιβάλει, πριν ακόμα ενσκύψει ο χιονιάς, στους πανταχόθεν εργολάβους και ιδιώτες να αναλάβουν τις ευθύνες που ποτέ δεν ανέλαβαν από τότε που τους εκχωρήθηκαν.
Αν και είναι γνωστό πλέον ότι δεν τους εκχωρήθηκαν ευθύνες για να τις αναλάβουν , αλλά για να αυγατίσουν τις καταθέσεις τους ακριβώς από τη μη ανάληψή τους. Γι ‘αυτό και η άριστη κυβέρνηση έσπευσε να γλιτώσει τον ιδιώτη της εθνικής οδού Αθηνών – Λαμίας από τον κίνδυνο να φεσωθεί είτε με πρόστιμο αν άφηνε το δρόμο να κλείσει, είτε με έξοδα για την φροντίδα και τον καθαρισμό του οδικού άξονα.
Κι έμεινε ο εναερίτης της υπέροχης φωτογραφίας – η οποία πλέον περνάει στην κατηγορία του μνημείου – να ενσαρκώνει τη γενναιότητα, τη λεβεντιά, το σθένος, την αυταπάρνηση των εργαζόμενων αυτού του τόπου. Γιατί, μέχρι αυτή τη στιγμή αν σταδιακά τα σπίτια αρχίζουν να φωτίζονται είναι χάρη σε αυτόν τον εναερίτη και τους συναδέλφους του και όχι χάρη στους ακριβοπληρωμένους CEO ή όπως αλλιώς τους λένε.
Εφημερίδες, ενημερωτικοί ιστότοποι, δελτία ειδήσεων και ενημερωτικές εκπομπές κάλυψαν με πολλά ρεπορτάζ υπό τον ήχο δραματικών μουσικών και με ριψοκίνδυνα σάλτα των ρεπόρτερ πάνω από πεσμένους κορμούς δέντρων και κομμένα καλώδια της ΔΕΗ.
Υπάρχει, όμως, και η αθέατη πλευρά. Εκείνη που κρύβεται πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας. Εκείνη που δεν βρίσκει ποτέ χώρο να μιλήσει και να εκφραστεί. Εκείνη που ντροπιάζει το γένος των ανθρώπων.
Αλήθεια, πόσα δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες τηλεοπτικού χρόνου απασχόλησαν οι εξαθλιωμένοι, πεινασμένοι, παγωμένοι κάτοικοι των αντίσκηνων στην Ελαιώνα, στην Αμυγδαλέζα, στη Μαλακάσα;
Αλήθεια, σε πόσα δελτία ειδήσεων μίλησε η μάνα με το μωρό στην αγκαλιά που πετάχτηκε στο δρόμο επειδή έληξε η σύμβαση της ΜΚΟ, άρα έληξε και ο «ανθρωπισμός» της;
Ποιος κρατικός μηχανισμός φρόντισε, ενόσω τάχα «συνεδρίαζε», να εξασφαλίζει ζεστή διαμονή, ζεστά ρούχα, ζεστό φαγητό για τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους άστεγους; Αν και για αυτούς τους τελευταίους (τους άστεγους) φροντίζει να κόβει πρόστιμα για μη αποστολή sms… Εξαιρετικά αντανακλαστικά των οργάνων την τάξης!
Διότι, ξέρετε, στα σπίτια που δεν είχαν ρεύμα και που ίσως εξακολουθούν να μην έχουν, κάποτε το ρεύμα θα επιστρέψει. Αλλά σε εκείνους δεν θα επιστρέψει το ρεύμα ποτέ διότι κατ’ αρχήν δεν έχουν σπίτι. Είχαν σκηνή… και τώρα δεν έχουν ούτε καν αυτό το κομμάτι πανί. Και εδώ που τα λέμε, δεν έχουν καν ζωή.
Αλήθεια, αν ξεχάσουμε την κακοκαιρία των ημερών, πόσες χιλιάδες οικογένειες μένουν χωρίς ρεύμα ή ζουν με το φόβο της «φιλάνθρωπης» ΔΕΗ, η οποία έχει εντυπωσιακά αντανακλαστικά να εντοπίζει τους «κακοπληρωτές», αλλά όχι να συντηρεί το δίκτυό της; Η οποία ΔΕΗ, ειρήσθω εν παρόδω, αν ευαρεστηθεί θα εξετάσει την πρωθυπουργική πρόταση να μειώσει το λογαριασμό κατά το «υπέρογκο» ποσοστό του 10% για τα νοικοκυριά που έμειναν χωρίς ρεύμα. Αν θέλει… αφού οι πρωθυπουργοί δεν πρωθυπουργεύουν, απλώς υπηρετούν την οικονομική ολιγαρχία. Και όχι αυτό δεν είναι ειρωνεία, είναι πραγματικότητα.
Πόσες χιλιάδες οικογένειες δε μπορούν να γεμίσουν το ψυγείο τους; Πόσες χιλιάδες οικογένειες δεν έχουν κανένα εισόδημα; Και πόσος τηλεοπτικός ή άλλος χρόνος τους αναλογεί σε μία κανονική ημέρα, πέρα από τις έκτακτες των έκτακτων περιστατικών; Καθόλου, ελάχιστος;
Αν, όμως, αν σε ένα από όλα τα σπίτια που θα επιστρέψει το ρεύμα – και ευχόμαστε να γίνει γρήγορα – κάποιος, έστω ένας μόνο, σκεφτεί ότι εκεί έξω ένα παιδί δεν έχει και θα συνεχίζει να μην έχει στέγη, κουβέρτα και ζεστό γάλα, τότε θα είναι μια καλή αρχή να περάσουμε από την προϊστορία, στην ιστορία του Ανθρώπου.
