Συνάδελφος από την Υεμένη, συνόψισε – όπως μου το μετέφεραν- με τον καλύτερο τρόπο την διεθνή αντίδραση και το νόημά της: «Είναι με βεβαιότητα ήρωας αυτός που τον θρηνούν και που τιμούν στο θάνατό του άνθρωποι και λαοί πέρα και πάνω από κουλτούρες». Κι ο ήρωας που αποχαιρετά σε σεβασμό και συγκίνηση ο πλανήτης σήμερα, λέγεται Μίκης Θεοδωράκης. 

Δεν ήταν η μόνη φωνή από τον Αραβικό κόσμο που τίμησε τη μνήμη και το έργο του Μίκη. Σε όλο τον αραβικό τύπο τα αφιερώματα ήταν εκτενή και οι αναφορές στην ένταξή του στον Παλαιστινιακό αγώνα παντού παρούσες. Και δεν ήταν μόνο οι εφημερίδες και οι ιστότοποι, τα κανάλια και τα ραδιόφωνα. Οι προσωπικές ανακοινώσεις, οι αναφορές και τα μηνύματα ήταν τόσα, που μόνον με όσα γράφτηκαν κι ακούστηκαν στην Ελλάδα μπορούν να συγκριθούν. «Σήμερα, ο Κόσμος έχασε έναν Έλληνα Μουσικό, που δεν ήταν διάσημος μόνον για τις συνθέσεις του για ταινίες σαν το Ζορμπά και το Ζ, αλλά και ως συν-συνθετης του Παλαιστινιακού Εθνικού Ύμνου και γιατί φορούσε την παλαιστινιακή καφίγια σε πολλά κονσερτα και δημόσιες εμφανίσεις … Η υποστήριξή του στα δίκαια του Παλαιστινιακού λαού είναι μνημειώδης», έγραψε ο «Νέστορας» του παναραβικού κινήματος, Μααν Μπασούρ.

To Αλ Τζαζίρα αποχαιρετά «τον μουσικό γίγαντα, τον πολιτικό και τον ακτιβιστή» και στέκεται στους αποχαιρετισμούς από ηγετικές φυσιογνωμίες των λαών που υπέστησαν χούντες αλλά και Τούρκων πολιτικών που στάθηκαν στην συνεισφορά του στην ελληνοτουρκική φιλία. Αναφέρεται συγκεκριμένα ο χιλιανός πρέσβυς στην Αθήνα, που επισκέφτηκε την οικία της οικογένειας για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για όσα ο Θεοδωράκης έκανε για τη Χική τα χρόνια της δικτατορίας Πινοτσέτ, αλλά και ο Δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, Εκρεμ Ιμάμογλου, που χαιρέτησε το ρόλο του Μίκη στο πλησίασμα των δύο λαών.

 

Ειδική μνεία γίνεται σε όλα τα τουρκικά μέσα στη σχέση του και τις δηλώσεις του Ομέρ Ζουλφού Λιβανελί, του μεγάλου Τούρκου συνθέτη που μαζί με το Μίκη ίδρυσαν τον σύνδεσμο ΕλληνοΤουρκικής Φιλίας, κάτι που αποφάσισαν «ένα βράδυ πίνοντας ρακί». «Είναι αβάσταχτος ο πόνος», ήταν η πρώτη δήλωση του Λιβανελί.

«Η μουσική ως έμβλημα της αντίστασης» είναι ο υπότιτλος της είδησης του θανάτου του στην αργεντίνικη Pagina12, ενώ η λατινοαμερικάνικη υπηρεσία του BBC στέκεται στη «μεγάλη του φιλία με τον Πάμπλο Νερούδα» και καταγράφει τη δήλωση του βιογράφου του Νερούδα ότι αυτό που τους έδεσε ήταν «ο αγώνας για την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη». «Ο Νερούδα λάτρευε τη μουσική του Έλληνα και του ζήτησε να μελοποιήσει και άλλα ποιήματά του, όπως το Στον Εμιλιάνο Ζαπάτα…». O χιλιανικος Τύπος, ακόμη και ο συντηρητικός, του επιφυλάσσει ύμνους για την προσφορά του στη χώρα.

Μια ολόκληρη σελίδα του επεφύλαξε η κουβανική Γκρανμά, στον «Έλληνα, το μεγάλο φίλο» της Κούβας. Και ο ηγέτης της Κούβας Μιγκέλ Ντίαζ Κανέλ, τον αποχαιρέτησε στο επίσημο μήνυμά του ως φίλο της Κούβας, ως «προσωπικό φίλο του Φιντέλ και του Τσε» και «υπερασπιστή όλων των επαναστατικών υποθέσεων του πλανήτη». Στο τουίτερ έγραψε πως «έβαλε να ακούσει το Κάντο Χενεράλ», στη μνήμη αυτού για τον οποίο «όλος ο κόσμος ακολουθεί το θρήνο της Ελλάδας.. Τον θρηνεί και η Κούβα που ήταν δίπλα της στρατευμένος αλληλέγγυος».

Με δικό του άρθρο τον αποχαιρέτησε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, Χάινς Μπίερμπαουμ, που τον χαρακτηρίζει «σύμβολο του αγώνα για Ελευθερία, Δημοκρατία και Κοινωνική Δικαιοσύνη αλλά και ζωντανή υπενθύμιση της αντίστασης και του αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την απελπισία». Ανάλογα άρθρα τιμής εμφανίστηκαν σε σχεδόν όλα τα αριστερά μέσα του πλανήτη ενώ εκτενέστατα ήταν τα αφιερώματα σε όλο τον ευρωπαϊκό τύπο, με τo ιταλικό πρακτορείο Ansa να τον χαρακτηρίζει τον πιο διάσημο έλληνα συνθέτη στην ιστορία, και την γερμανική  Die Zeit να τον χαρακτηρίζει, «έναν Έλληνα ήρωα».

Ειδική μνεία πρέπει στα μεγάλα αφιερώματα με τα οποία τον αποχαιρετούν και οι Ιρλανδικές εφημερίδες, με τον ίδιο τον πρόεδρο της χώρας, Μάικλ Χίγγινς, στο μήνυμά του, να θυμίζει και το Γελαστό Παιδί, ένα τραγούδι- σύνδεσμο μεταξύ των δύο λαών μας και των αγώνων τους.

Είναι βέβαιο πως ο ίδιος θα έφερε ως παράσημο τον τίτλο των Τάιμς της Νέας Υόρκης: «Συνθέτης και Μαρξιστής αντάρτης», Composer and Marxist Rebel. Ότι κι αν σημαίνει για τις ΗΠΑ αυτό, για εκείνον και την πλειονότητα του πλανήτη είναι φράση – έπαινος και ενδεικτική της επιρροής του στο παγκόσμιο κίνημα. Άνθρωποι σε κάθε άκρη του πλανήτη, προσωπικότητες διεθνούς βεληνεκούς, μέσα ενημέρωσης και σοσιαλιστές ηγέτες, έκλιναν το γόνυ μπροστά στον τεράστιο Έλληνα που έφυγε πλήρης ημερών, το Μίκη Θεοδωράκη. 

Για τη Βρετανική Γκάρντιαν, που τον αποχαιρετά με ένα ευμεγέθες αφιέρωμα και επιλέγει φωτογραφία του από την εποχή των αντιμνημονιακών του ομιλιών, «θα τον θυμούνται κυρίως για τη μουσική του Ζορμπά και την ανυπακοή του στη χούντα».

Η καλιφορνέζικη Fresno Bee επιλέγει φωτογραφία του 2011, με τον Μίκη στις διαδηλώσεις κατά των μνημονίων και σημειώνει πως «η μουσική του και μια ζωή πολιτικής ανυπακοής κέρδισαν τον διεθνή έπαινο και ενέπνευσαν εκατομμύρια στην πατρίδα του». 

Σε άλλη γραμμή, μετα από ένα εκτενές βιογραφικό το αμερικάνικο NPR τον χαρακτηρίζει «αντισημίτη» και «υποστηρικτή του Στάλιν» δίνοντας συνδέσμους σε δύο άρθρα, ένα των Τάιμς του Λος Άντζελες και ένα στα ΝΕΑ, ελληνικά.

Φωτογραφικό αφιέρωμα στις συγκινητικές εκδηλώσεις των συνελλήνων του επιλέγει να κάνει το κινέζικο πρακτορείο ειδήσεων Ζινχουά,

Το The Conversation στέκεται στην παρουσία του στην Αυστραλία, αναφέρεται στη μουσική του Ζορμπά, τονίζοντας ότι είναι «από τις πιο αναγνωρίσιμες μουσικές όλου του 20ου αιώνα» αλλά και «αναπόσπαστο μέρος της ελληνοαυστραλιανής ταυτότητας» καθώς, για τους ελληνοαυστραλούς «τρίτης και τέταρτης γενιάς, που δεν γνωρίζουν ελληνικά, το να μάθουν να χορεύουν το Ζορμπά είναι μέρος της αποδοχής της ρίζας τους». Επαναφέρει, επίσης, το θρυλικό βίντεο των Αυστραλών Ιθαγενών, που χόρεψαν με τον δικό τους τρόπο το Ζορμπά – ένα ευχαριστήριο σε μια ελληνίδα που φρόντισε κάποιους από αυτούς.