Tears for Fears are an English pop rock band formed in Bath in 1981 by Curt Smith and Roland Orzabal. Founded after the dissolution of their first band, the mod-influenced Graduate, Tears for Fears were associated with the synth-pop bands of the 1980s, and attained international chart success as part of the Second British Invasion.
The band's debut album, The Hurting (1983), reached number one on the UK Albums Chart, and their first three hit singles – "Mad World", "Change", and "Pale Shelter" – all reached the top five in the UK Singles Chart. Their second album, Songs from the Big Chair (1985), reached number one on the US Billboard 200, achieving multi-platinum status in both the US and the UK. The album contained two US Billboard Hot 100 number one hits: "Shout" and "Everybody Wants to Rule the World"; both songs reached the top five in the UK, and "Everybody Wants to Rule the World" won the Brit Award for Best British Single in 1986. Their belated follow-up album, The Seeds of Love (1989), entered the UK chart at number one and yielded the transatlantic top 5 hit "Sowing the Seeds of Love".
After touring The Seeds of Love in 1990, Orzabal and Smith had an acrimonious split. Orzabal retained the Tears for Fears name as a solo project, releasing the albums Elemental (1993) – which produced the international hit "Break It Down Again" – and Raoul and the Kings of Spain (1995). Orzabal and Smith reconciled in 2000 and released an album of new material, Everybody Loves a Happy Ending, in 2004. The duo have toured on a semi-regular basis since then. After being in development for almost a decade, the band's seventh album, The Tipping Point, was released in 2022, giving the band their sixth UK Top 5 album and their highest chart peak in 30 years and reaching the Top 10 in numerous other countries, including the US.
In 2021, Orzabal and Smith were honoured with the Ivor Novello Award for 'Outstanding Song Collection' recognising their "era-defining Tears for Fears albums" and "critically acclaimed, innovative hit singles".
History
Formation and influences
Orzabal and Smith met as teenagers in Bath, Somerset, England. Their professional debut came with the band Graduate, a mod revival/new wave act whose influences included the Jam and two-tone music. In 1980, Graduate released an album, Acting My Age, and a single "Elvis Should Play Ska" (referring to Elvis Costello). The single just missed the top 100 in the UK, but performed well in Spain and in Switzerland. The band split in 1981. Shortly afterwards, Orzabal and Smith became session musicians for the band Neon, where they first met future Tears for Fears drummer Manny Elias. Neon also featured Pete Byrne and Rob Fisher, who went on to become Naked Eyes. The pair continued working together, drawing inspiration from artists such as Talking Heads, Peter Gabriel and Brian Eno.
Impressed by the synth-pop sound of Gary Numan's "Are 'Friends' Electric?" (1979), Orzabal and Smith began to explore the possibilities of electronic music. Their new creative direction was assured upon hearing the work of bands such as Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD), Depeche Mode and the Human League. The likes of OMD and Soft Cell had popularised the "duo" presentation within synth-pop, inspiring Orzabal and Smith to package themselves as a two-man unit. Orzabal was also influenced by post-punk band Joy Division, whose music explored themes of suicidal ideation.
The duo initially adopted the name History of Headaches. Their eventual Tears for Fears moniker was inspired by primal therapy, developed by the American psychologist Arthur Janov, which gained tremendous publicity after John Lennon became Janov's patient in 1970. When Orzabal and Smith finally met Janov in the mid-1980s, they were disillusioned to find he had become quite "Hollywood" and wanted the band to write a musical for him.
As Tears for Fears, Orzabal and Smith intended to form the nucleus of the group and bring in surrounding musicians to help them complete the picture. Around this time they met local musician Ian Stanley, who offered them free use of his home 8-track studio. Stanley began working with the duo as their keyboard-player and, after recording two demos, Tears for Fears were signed to Mercury Records in the UK in 1981 by A&R manager Dave Bates. Their first single, "Suffer the Children", produced by David Lord, was released on that label in November 1981, followed by the first edition of "Pale Shelter" (produced by Mike Howlett) in March 1982, but neither release was successful.
The Hurting and first hit singles (1982–1983)
The band achieved their first success with their third single, "Mad World", which reached No. 3 in the UK in November 1982. Their first album, The Hurting, was released in March 1983.
The album, produced by Chris Hughes and Ross Cullum, showcased guitar- and synthesizer-based songs with lyrics reflecting Orzabal's bitter childhood and his interest in primal therapy. The album was a big success and had a lengthy chart run (65 weeks) in the UK, where it reached No. 1 and platinum status. It also reached the top 20 in several other countries and yielded the international hit singles "Mad World" (top 5 hit in South Africa), "Change" (top 40 hit in Australia, Canada, Ireland, Israel, Italy, the Netherlands, Poland and South Africa – their first single to reach the US Billboard Hot 100), and a re-recorded version of "Pale Shelter". All three of these singles reached the Top 5 in the UK.
Towards the end of 1983, the band released a new, slightly more experimental single, "The Way You Are", intended as a stopgap while they worked on their second album. The single was a top-30 hit in the UK, but did not come close to matching the success of their three previous hits, despite a national concert tour in December of that year (captured on the In My Mind's Eye live video release). The single, which heavily featured sampling and programmed rhythms, was a departure from Tears for Fears' previous musical approach. In the liner notes to their 1996 B-sides compilation album Saturnine Martial & Lunatic they wrote "this was the point we realised we had to change direction", though the somewhat experimental style of the single continued to be reflected in their forthcoming B-sides.
Songs from the Big Chair and worldwide fame (1984–1986)
.jpg)
In early 1984, they began working with a new producer, Jeremy Green, on their new single "Mothers Talk". However, the band were ultimately unhappy with the results and so producer Chris Hughes was brought back into the fold and the "Mothers Talk" single re-produced for release in August 1984. A departure from their earlier works, the single became a top-20 hit in the UK, but it was the follow-up single "Shout" (released in the UK in November 1984) that was the real beginning of the band's international fame.
"Shout", a top-5 UK hit, paved the way for their second album, Songs from the Big Chair (released in February 1985), which entered the UK album chart at No. 2 and remained in the upper reaches of the chart for the next 12 months. They did away with the predominantly synthpop feel of the first album, instead expanding into a more sophisticated sound that would become the band's stylistic hallmark. Anchored on the creative hub of Orzabal, Stanley and producer Hughes, the new Tears for Fears sound helped to propel Songs from the Big Chair into becoming one of the year's biggest sellers worldwide, eventually being certified triple platinum in the UK and quintuple platinum in the US (where it remained the No. 1 album for five weeks in the summer of 1985).
The album's title was inspired by the book and television miniseries Sybil, the chronicle of a woman with dissociative identity disorder who sought refuge in her analyst's "big chair", Orzabal and Smith stating they felt each of the album's songs had a distinctive personality of its own. The band had also recorded a track titled "The Big Chair", which was released as the B-side to "Shout" but was not included on the album.
The album's success came in conjunction with the array of hit singles it yielded: "Mothers Talk" (re-recorded yet again for its US release in 1986), "Shout" (No. 4 UK, No. 1 in the US, Australia, Canada, Germany, the Netherlands, Switzerland and a huge hit in other territories), "Everybody Wants to Rule the World" (their highest-charting UK and Irish hit at No. 2 and another No. 1 in the US and in Canada), "Head over Heels" (UK No. 12, US No. 3, Ireland No. 5, Canada No. 8), and "I Believe (A Soulful Re-Recording)" (UK No. 23 and Ireland No. 10). Some regions even saw the release of limited edition 10" singles for these hits, and a variety of double packs and picture discs in addition to the regular 7" and 12" formats.
Following the album's release, the band went on a world tour that lasted most of the year, playing notably at the Montreux Golden Rose Rock and Pop Festival in May 1985. In September 1985, the band performed "Shout" at the 1985 MTV Video Music Awards at the Radio City Music Hall in New York. Also during the tour, Orzabal and Smith discovered an American female singer/pianist, Oleta Adams, who was performing in a Kansas City hotel bar, and whom they invited to collaborate on their next album. Towards the end of the year, they released a video collection/documentary titled Scenes from the Big Chair.
In February 1986, having completed the lengthy and exhausting Big Chair world tour, Tears for Fears were honoured at the 1986 Brit Awards in London, where they won the Best British Single award for "Everybody Wants to Rule the World".[22] The band was also nominated for Best British Group and Best British Album, and Chris Hughes was nominated for Best Producer. Tears for Fears performed the song at the ceremony, which became the final public performance of drummer Manny Elias who left the group shortly afterwards.
At the same time, the band was nominated for Favorite Pop/Rock Duo/Group and Favorite Pop/Rock Duo/Group Video Artist at the 1986 American Music Awards in Los Angeles; performing "Everybody Wants to Rule the World" during the TV show. And in April, a remixed version of "Mothers Talk" was released in North America, reaching the US Top 30.
The same year, Orzabal and Stanley worked together on a side project named Mancrab and released a single, "Fish for Life", which was written for the soundtrack of the film The Karate Kid, Part II. The track was written and produced by Orzabal and Stanley, and featured vocals by US singer/dancer Eddie Thomas, who was one of the dancers in the video for "Everybody Wants to Rule the World".
Live Aid
On 13 July 1985, Tears for Fears were scheduled to perform at JFK Stadium in Philadelphia for the Live Aid charity event. However, on the morning of the event, it was announced that the band (who had actually been billed to appear before they had even agreed to do so) had pulled out of the show. They were replaced by blues rock group George Thorogood and the Destroyers [broken anchor], which had a strong Philadelphia-area following. The official reason given for their non-appearance was that two of their backing musicians, guitarist Andrew Sanders and saxophonist Will Gregory, had quit due to the expiration of their contract; they were replaced by Alan Griffiths on guitar and Josephine Wells on saxophone for the remaining bulk of the 1985 world tour. In place of appearing, the band pledged to donate proceeds from their concerts played in Tokyo, Sydney, London and New York.
As a further donation, the band also recorded a slightly rewritten version of one of their biggest hits and released it for the British fundraising initiative Sport Aid in 1986, a sister project of Band Aid in which people took part in running races of varying length and seriousness to raise more money for African famine relief projects. Sport Aid's slogan was "I Ran the World", therefore Tears for Fears released "Everybody Wants to Run the World" (No. 5 in the UK and No. 4 in Ireland). Indirectly, the band were involved in the earlier Band Aid single "Do They Know It's Christmas?" from 1984, which featured a slowed down sample from their song "The Hurting" (from their debut album of the same name) in the introduction.
The Seeds of Love (1987–1990)
It was 1989 before the group released their third album, The Seeds of Love (on which Ian Stanley appeared for the last time as a member of Tears for Fears), at a reported production cost of over a million pounds. With Stanley and Chris Hughes having both left the project and the band early during the recording sessions due to creative differences, the album was written largely by Orzabal along with keyboardist Nicky Holland (who had toured with Tears for Fears on their "Big Chair" world tour in 1985). Moving from various studios and using various sets of producers over many months, the band ultimately decided to scrap the recordings and take the reins themselves with assistance from engineer Dave Bascombe. Much of the material was recorded in jam sessions and later edited down. The length of the production was difficult for the band's management company, which had financially over-extended itself in other business matters and was hoping for an earlier release date to pay off its debts.
The album retained the band's classic sound while showing increasing influences ranging from jazz and blues to the Beatles, the latter being evident on the hit single "Sowing the Seeds of Love". The second single from the album was "Woman in Chains" (a top 40 hit in the UK, Canada, France, Ireland, Italy, Netherlands, Sweden and the US), on which Phil Collins played drums and Oleta Adams—whom Orzabal would later guide to a successful solo career—shared vocals.
The album was a worldwide success, entering the UK Albums Chart at no. 1, making the top 10 in the US and in numerous other countries, eventually going on to sell millions of copies internationally. The band set out on an extensive "Seeds of Love" world tour sponsored by Philips to start recovering the debt incurred during the recording process. The band's show in Santa Barbara, California, in May 1990 would be captured on the Going to California live video as the singles "Advice for the Young at Heart" and "Famous Last Words" delivered modest chart success.
A 64-page companion book, simply titled Tears for Fears – The Seeds of Love, was released by Virgin Books in 1990 and offered extensive insight from Orzabal, Holland and Adams into the songwriting and production process for the album, as well as the musical scores for each track and rare promotional photographs from the era.
Break-up (1991–1992)
After The Seeds of Love, Orzabal and Smith had an acrimonious falling out and parted company in 1991. The split was blamed on Orzabal's perfectionist approach to production and delays caused by Smith's jetsetting lifestyle and desire to slow down the pace of their work (Smith was also going through a divorce at the time). Another factor in the break-up was the band's manager, Paul King, who declared bankruptcy in 1990 and was later convicted of fraud in 2004.
Following the break-up, Orzabal retained the Tears for Fears name and released the 1992 single "Laid So Low (Tears Roll Down)". The single was released to promote the band's greatest hits collection Tears Roll Down (Greatest Hits 82–92), which featured every single to reach the Top 20, either in the UK or internationally, apart from the Sport Aid fundraiser. The album peaked at no. 2 in the UK, where it was certified double platinum, and also reached the Top 10 in several other countries, including France, Italy and New Zealand.
Solo era: Elemental and Raoul and the Kings of Spain (1993–1999)
In 1993, Orzabal (still under the name Tears for Fears) released the album Elemental together with longtime collaborator Alan Griffiths. Co-produced by Tim Palmer, it yielded the international hit "Break It Down Again" (top 20 in the UK, Canada, France, and Italy) and was supported with another successful world tour, including a college tour of the US where "Break It Down Again" reached no. 25. Although it charted considerably lower in the US than the previous two studio albums (no. 45), it still earned a Gold disc there for sales of over half a million copies.
Orzabal, still working with Griffiths and Palmer, released another Tears for Fears album, Raoul and the Kings of Spain, in 1995. This album was a more contemplative work that delved into his own Spanish heritage and showcased a new Latin musical influence (Raoul was originally the name Orzabal's parents wanted to give him, and is also the name of his own first son). The album was not a commercial success by Tears for Fears standards, though minor chart success came via the single release of the title track (top 40 in the UK) and (to a lesser extent) the single "God's Mistake".
In 1996 a B-sides compilation album, Saturnine Martial & Lunatic, was released on Mercury, which included B-sides and some rare tracks from the successful 1982–93 period.
Reunion: Everybody Loves a Happy Ending (2000–2009)
Around 2000, the duo began talking again after Orzabal helped Smith with some routine legal paperwork. Smith flew back to England (where Orzabal still lived) and they had dinner and decided to work on a new album together.
The songwriting sessions included Charlton Pettus (Smith's collaborator since the mid-1990s), and 14 songs were written and recorded in less than six months. After initially being signed to Arista Records by L.A. Reid in 2003, record company mergers and the departure of Reid led to the band opting to terminate the contract. The ensuing album, Everybody Loves a Happy Ending, was eventually released in September 2004 on New Door Records in the U.S. Two U.S. tours followed, and the 2004 tour included an unrehearsed guest appearance by Oleta Adams at the Kansas City show for a performance of "Woman in Chains".
Everybody Loves a Happy Ending was released in the UK and Europe in March 2005 on Gut Records, shortly after the comeback single "Closest Thing to Heaven" became the first Tears for Fears UK Top 40 hit in a decade. The promo video for the single was a colourful fantasy that featured Hollywood actress Brittany Murphy riding in a hot air balloon. The European releases of the album contained all fourteen tracks recorded during the recording sessions, while the US version only contained twelve. A brief tour of larger UK venues followed in April.
A live performance at the Parc des Princes stadium in Paris, recorded in June 2005, was released on CD and DVD in France and Benelux. Titled Secret World – Live in Paris, it was released on the XIII Bis label in early 2006 and became a best-seller, with over 70,000 physical copies sold in addition to downloads. The CD contained a new studio song, "Floating Down the River", and a remastered Curt Smith/Mayfield track, "What Are We Fighting For?".
During this period, "Mad World" was re-recorded by Michael Andrews and Gary Jules for the soundtrack of the 2001's film Donnie Darko; a 2003 single release of the song reached number one in the UK for three consecutive weeks and won Orzabal his second Ivor Novello Award. This version also reached the Top 40 in numerous other countries between 2003 and 2013.
In 2006, Songs from the Big Chair was re-issued again by Universal Music. It included the rare piano version of "The Working Hour", which had previously only been available as a limited edition item.
In August 2009, the Raoul and the Kings of Spain album was also re-issued by Cherry Red Records, featuring seven bonus B-side tracks from the time of its original release.
2010–2020
In April 2010, Tears for Fears joined the reformed 1980s group Spandau Ballet on their seven-date tour of Australia and New Zealand, before a four-date headlining tour of their own in Southeast Asia (Philippines, Singapore, Hong Kong and Taiwan) and a 17-date tour of the United States. In 2011 and 2012, they played dates in the US, Japan, South Korea, Manila and South America.
In May 2013, Smith confirmed that he was writing and recording new Tears for Fears material with Orzabal and Charlton Pettus. In August 2013, Tears for Fears released their first newly recorded material in nearly a decade, with a cover of Arcade Fire's "Ready to Start" made available on SoundCloud. In 2014, the track was included on a limited edition 3-track 10" vinyl EP from the band called Ready Boy & Girls?, released exclusively for Record Store Day, which also featured covers of Hot Chip's "Boy from School" and Animal Collective's "My Girls". All three songs were recorded as "kick-start" projects as the band commenced work on their seventh studio album. In an interview on BBC Radio Devon in October 2014, Orzabal stated that the band had now signed to Warner Music Group and that around five or six songs had so far been completed for the new album.
To commemorate the 30th anniversary of the band's debut album The Hurting, Universal Music reissued it in October 2013 in two deluxe editions. Deluxe editions of the band's second album, Songs from the Big Chair, were released on 10 November 2014. On 12 November 2014, Tears for Fears performed "Everybody Wants to Rule the World" on ABC's Jimmy Kimmel Live! TV programme. In mid 2015, the band began a series of live dates in the United States and Canada.
In July 2016, the band played their first live dates in the UK in over ten years: the Newmarket Nights festival at Newmarket Racecourse on 29 July and a closing night headlining appearance at Camp Bestival at Lulworth Castle in Dorset on 31 July. The gigs marked the band's first UK festival appearances since Knebworth in 1990. The band again toured the United States and Canada in September and October 2016.
In 2017, the band toured North America with co-headliners Hall & Oates, and also played in Israel, at the British Summer Time Festival in London's Hyde Park on 8 July, and at the Rock in Rio festival in Brazil on 22 September. In a July 2017 interview, Orzabal stated that the band had collaborated with songwriter/producer Sacha Skarbek on their seventh album, The Tipping Point, and divulged several song titles from it including "My Demons", "I Love You but I'm Lost", "End of Night" and "Up Above the World". In an interview with SiriusXM Canada the same month, Orzabal divulged that although the band had signed with Warner Music to release their new album (which had been scheduled for October 2017), Universal Music had then approached Warner Music about buying the rights to the album so that they could release it (Universal being the rights holders of the vast majority of the band's back catalogue).
Roland Orzabal's wife, Caroline, died in the summer of 2017. Tears for Fears initially withdrew from the remaining shows on their pending North American tour, but they resumed the tour in September 2017 at the Staples Center in Los Angeles. During his late wife's illness, Orzabal began writing songs that appear on the 2022 Tears for Fears album, The Tipping Point.
On 26 October 2017, the band performed a 65-minute live set at the BBC Radio Theatre in London for the Radio 2 in Concert series, which was broadcast on both radio and television (via the BBC Red Button service). The following night, the band played their first full-length UK concert since 2005, at London's Royal Albert Hall. Prior to this, on 12 October, "I Love You but I'm Lost" was released as a single from a new 16-track Tears For Fears compilation album titled Rule the World: The Greatest Hits. In October 2017, the band announced an 11-date UK arena tour for April–May 2018, featuring Alison Moyet as the support act. However, the tour was postponed to early 2019 due to Orzabal's health problems following the death of his wife.
The band performed at further UK and European festivals in the summer of 2019, starting with the Hampton Court Palace Festival on 18 and 19 June, the Forest Live festival at Delamere Forest on 21 June, and the Nocturne Live Concert Series at Blenheim Palace on 22 June.
In February 2020, Songs from the Big Chair was the subject of an episode of the BBC series Classic Albums featuring new interviews with the band and all key personnel from the album's creation and subsequent success. To coincide with the album's 35th anniversary, the 2014 deluxe boxed set was reissued by Universal Music, as well as a new 12-inch vinyl picture disc of the album.
In October 2020, The Seeds of Love album was reissued as various deluxe editions and returned the band to the UK Top 20.
In November 2020, after a change in management, Everybody Loves a Happy Ending was made available through various streaming services for the first time.
The Tipping Point and Songs for a Nervous Planet (2021–present)
On 12 June 2021, Tears for Fears released the live double album Live at Massey Hall (recorded in 1985) for Record Store Day and in September, Orzabal and Smith were honoured at the Ivor Novello Awards.
On 7 October 2021, Smith appeared on the BBC Radio 2 programme The Zoe Ball Breakfast Show to introduce the band's single "The Tipping Point", the first track from their seventh album, The Tipping Point, released on Concord Records on 25 February 2022.
In November 2021, Tears for Fears announced a summer tour of the US and UK to commence in May 2022. The band had to cancel the tour before its completion, due to Smith suffering four broken ribs in a road accident in July 2022. Two further singles, "No Small Thing" and "Break the Man", were released before the album (respectively in early December 2021 and mid-January 2022).
The Tipping Point received largely positive reviews from critics and entered the UK Charts at number 2 while topping the UK Album Sales Chart, the UK Physical Albums Sales Chart, the UK Downloads Albums Chart, the UK Vinyl Albums Chart, and also the Scottish regional album chart. It also reached the Top 10 in numerous other countries (entering the US Billboard 200 at number 8) and topped the US Billboard's Top Alternative Albums, Top Rock Albums and Top Album Sales charts.
On 1 June 2022, a video was released for the song "My Demons" (the fourth single from The Tipping Point), and while the band was on tour, "Everybody Wants to Rule the World" re-entered the UK Singles Chart and entered the Billboard Global 200.
In April 2023, Tears for Fears announced the second part of the Tipping Point World Tour. In June 2023, "Everybody Wants to Rule the World" returned to the UK Singles Chart once again for an additional 22 week chart run, reaching its peak position at number 72 in September.
On 12 September 2024, Tears for Fears announced the release of the Songs for a Nervous Planet album, featuring eighteen live tracks, recorded on 11 July 2023 in Franklin, Tennessee, during the band's Tipping Point World Tour, as well as four (or five in some limited editions) new studio tracks.The cover art, described as "mixed media digital collage with AI being just one of the many tools used in the creative process", was criticized by some fans. Tears for Fears described the cover art as "a vibrant artwork that evoked a sense of sci-fi, futuristic themes, and an escape from what is known". Two of the new tracks were released as singles from the album before its issue: "The Girl That I Call Home" on 12 September and "Astronaut" on 4 October 2024. Songs for a Nervous Planet entered the Top 10 in the UK (becoming the band's seventh UK top 10 album) and the Top 40 in several other countries.
Band members
Current members
- Roland Orzabal – guitars, keyboards, lead and backing vocals, bass (1981–present)
- Curt Smith – bass, keyboards, lead and backing vocals (1981–1991, 2000–present)
Current touring band
- Charlton Pettus – guitar, keyboards
- Douglas Petty – keyboards
- Jamie Wollam – drums
Former members
- Ian Stanley – keyboards, backing vocals (1981–1987)
- Manny Elias – drums, percussion (1981–1986)
https://en.wikipedia.org/wiki/Tears_for_Fears
"Everybody Wants to Rule the World" is a song by the English pop rock band Tears for Fears from their second studio album Songs from the Big Chair (1985). It was written by Roland Orzabal, Ian Stanley, and Chris Hughes and produced by Hughes. It was released on 22 March 1985 by Phonogram, Mercury, and Vertigo Records as the third single from the album. "Everybody Wants to Rule the World" is a new wave and synth-pop song with lyrics that detail the desire humans have for control and power and centre on themes of corruption.
An international success, the song peaked at number two in Ireland, Australia, and the United Kingdom and at number one in Canada, New Zealand, and on both the US Billboard Hot 100 and Cashbox. It was certified gold by both Music Canada (MC) and the British Phonographic Industry (BPI). Retrospectively, music critics have praised "Everybody Wants to Rule the World", with some ranking the song among the decade's best. Along with "Shout" (1984), it is one of the band's signature songs.
A music video received promotion from MTV. In 1986, the song won Best Single at the Brit Awards, and was re-recorded by the band as a charity single for the Sport Aid campaign the same year. "Everybody Wants to Rule the World" has been covered extensively since its release, most notably by New Zealand singer Lorde for the soundtrack to the film adaptation of The Hunger Games: Catching Fire.
Background and release
"Everybody Wants to Rule the World" was written by Roland Orzabal, Ian Stanley and Chris Hughes, and produced by Hughes. The song was a "last-minute" addition during recording sessions of Songs from the Big Chair (1985). The decision to include the song in the album came after Orzabal played two chords on his acoustic guitar for Hughes.[2] It was recorded in two weeks and added as the final track on the album. According to Orzabal, the final line in the song's chorus, originally written as "Everybody wants to go to war", contributed to his indifference towards the track.
In an interview with Mix magazine, Hughes said that "as a piece of recording history, [the song is] bland as hell". Orzabal's unimpressed reaction to the track during their songwriting sessions prompted Hughes to convince him to record it, in a calculated effort to garner American chart success. After completing their sessions at 6 p.m., they would spend an hour reviewing each recording many times; this helped Orzabal to create the song's guitar figure and change its title. Orzabal acknowledged that the shuffle beat used in the song was "alien" to their way of writing music, stating it was "jolly rather than square and rigid in the manner of "Shout", but it continued the process of becoming more extrovert." In a 2025 podcast, Orzabal stated that the basic rhythm track had been inspired in part by Simple Minds' "Waterfront" and in part by Linx's 1981 hit "Throw Away the Key". Curt Smith, the song's lead singer, said the themes were "quite serious – it's about everybody wanting power, about warfare and the misery it causes."
"Everybody Wants to Rule the World" was first released on 22 March 1985 through Phonogram, Mercury and Vertigo Records as the third single from Songs from the Big Chair. The song was released for sale (as a 7-inch, 10-inch and 12-inch vinyl set) which included its B-side, interviews from the band and different versions of the song. To accommodate the vinyl release, a CD video set was also distributed and included the song's music video along with audios of bonus tracks.
Composition and lyrical interpretation
8 time signature and a tempo of 112 beats per minute. The band stated that the driving shuffle rhythm was influenced by Simple Minds' 1983 song "Waterfront", and Linx's 1981 song "Throw Away the Key". "Everybody Wants to Rule the World" incorporates synthesizers, guitar, a shuffle groove, two guitar solos, and keyboards.
According to Joe Strummer (of The Clash) in a 1988 interview, he was in a restaurant and saw Orzabal, whereupon he told him that "you owe me a fiver", explaining that the title of "Everybody Wants to Rule the World" was an exact lift of the first line of the middle eight in "Charlie Don't Surf". According to Strummer, Orzabal simply reached into his pocket and gave him a five pound note, confirming that this had been the case. The song's lyrics detail the desire humans have for control and power. In 2017, Tal Rosenberg of Pitchfork stated that its lyrics could be applied in different scenarios such as the environment ("Turn your back on mother nature"), short-lived financial success ("Help me make the most of freedom and of pleasure/Nothing ever lasts forever"), dictatorial rule ("Even while we sleep/We will find you"), and the Cold War ("Holding hands while the walls come tumbling down").
The song's lyrics have elicited different political interpretations. A writer for The Economist called the track "a Cold War anthem" and noted its "timeless message", stating that "the song's lyrics speak to the anxieties of every age". Marc Ambinder from The Atlantic used the lyrics "Say that you'll never, never, never need it / One headline, why believe it? / Everybody wants to rule the world" in his article about the United States government's use of "original classified authority" and the abuse of power between the branches of government. Dominic Pino of National Review described the track as a "conservative pop song", noting the lyrics' tension between "personal ambition" and "channeling that personal ambition to good ends", comparing these themes to James Madison's concerns about private interest in the Federalist Papers. Curt Smith challenged this interpretation.
Tears for Fears revisited the song and its message in a 2017 interview with Yahoo! Music, stating that the song's themes were still "just as poignant" as they were when they first wrote it. They mentioned that they discussed the Cold War with "Everybody Wants to Rule the World" and Songs from the Big Chair but that was the "U.S. and Russia then, and now the concern is more with the U.S. and [North] Korea."
Reception and legacy
Consequence of Sound editor Michael Roffman praised the group for being able to produce a "timeless and influential composition" with minimal effort. Roffman also noted that "Everybody Wants to Rule the World" was appropriate when it was first released, calling it a "meditative commentary on an era that was so corrupt economically and spiritually." AllMusic's Stanton Swihart expressed in his retrospective review that the group "perfectly captured the zeitgeist of the mid-'80s while impossibly managing to also create a dreamy, timeless pop classic." Pitchfork called it a song with "near-universal appeal", as well as a staple for "classic-rock radio, pharmacies, bars, and parties". In their review for the best albums of the 1980s, Eric Henderson from Slant Magazine stated that the song "seems like one of the great indictments of the materialism and false triumphalism of the decade."
"Everybody Wants to Rule the World" was voted the 25th best single in The Village Voice's Pazz & Jop critics' poll for 1985 with 17 points, sharing the spot with Tom Petty and the Heartbreakers' "Don't Come Around Here No More" (1985) and Sade's "Smooth Operator" (1984). Pitchfork placed the song at number 82 on their list for the best songs of the 80s expressing that "underneath the synth-pop sheen, its vague message" and its lesson in how power-driven society could be, the song was able to reach "Reagan and Margaret-era youth fed up with political greed". Kevin Korber from Spectrum Culture ranked the song at 24 on his 80s decade list, calling the song a "testament to how much of a free-for-all the pop landscape was in the 1980s". Korber dismissed the song's vague lyrics but praised its complex melodic structure, saying it was "both the perfect representation of its time and a timeless composition". Treble included the song at number 49 on their decade list. In 2021, Rolling Stone ranked the song at number 319 in their updated list of the 500 Greatest Songs of All Time.
In 1986, the song won "Best Single" at the Brit Awards. Band member and co-writer Roland Orzabal argued that the song deserved to win the Ivor Novello International Hit of the Year award, claiming that the winner—"19" by Paul Hardcastle—was not an actual song, but only a "dialogue collage". In 2015, 30 years after its release, the song was honoured at the annual BMI Awards in London for achieving 6 million radio airplays. "Everybody Wants to Rule the World" is regarded as the group's signature song, along with "Shout" (1984).
"Everybody Wants to Rule the World" was banned for broadcast by the BBC for the duration of the first Gulf War (2 August 1990 – 28 February 1991) due to the song's political themes. For several years, the song was used as the title theme to the political HBO talk show, Dennis Miller Live.
Commercial performance
In the United Kingdom, "Everybody Wants to Rule the World" debuted at number 16 on the UK Singles Chart, in the issue dated 24 March 1985. On the week of 14 April 1985, the song peaked at number two, where it stayed for an additional week, both times being blocked from the top spot by "We Are the World" by USA for Africa. "Everybody Wants to Rule the World" received a quadruple platinum certification by the British Phonographic Industry (BPI) on 18 October 2024 for 2,400,000 sales and re-entered the UK Singles Chart in 2022 and 2023. In addition, as of May 2023, is the 12th most streamed song from the 1970s, 1980s, and 1990s by British artists in the United Kingdom.The song peaked at number three in Belgium, and at number two in both the Netherlands and Ireland.
In the United States, "Everybody Wants to Rule the World" debuted at number 70 on the Billboard Hot 100 in the issue dated 16 March 1985.On the week of 27 April 1985, the song rose to number 18. On the week of 8 June 1985, the song moved to #1, replacing Wham!'s "Everything She Wants" (1984) on the chart; it would spend a total of two weeks in this position. The song was a commercial success in other American markets, peaking at number two on the Adult Contemporary and Top Rock Tracks and charting at number one on the Hot Dance Club Play, Hot Dance Music/Maxi-Singles Sales, and Cash Box charts. It ranks as the 345th best-charting single of all time in the United States. In Canada, the song reached the number one spot, earning a gold certification from Music Canada (MC) for 40,000 sales shipments on 1 May 1985.
In Australia, the song reached the number two position. On the report dated 19 May 1985, the song debuted at number four on the New Zealand Top 40 Singles chart; it would later peak at number one. It was certified Gold by the Recorded Music NZ (RMNZ) for sales of 10,000.
B-side: "Pharaohs"
"Pharaohs" is the B-side to the "Everybody Wants to Rule the World" single. It samples a recording of BBC Radio 4 announcer Brian Perkins reading the Shipping Forecast for the North Sea region of the United Kingdom. The title of the song has an identical enunciation to the Faroe Islands ("Faroes"), one of the places referenced in the forecast. Orzabal, Ian Stanley, Curt Smith and Hughes share writing credits. "Pharaohs" is included on the Groove Armada compilation album Back to Mine (2000). Chris Hughes wrote about the song in the liner notes of Saturnine Martial & Lunatic (1996), saying:
"Pharaohs" shipping forecast read by Brian Perkins:
Music video
The video for "Everybody Wants to Rule the World" was directed by Nigel Dick. It was filmed in Los Angeles, Desert Hot Springs, Palm Springs, and Cabazon, California. Curt Smith admitted to Pitchfork that the video shoot was a "disaster"; Dick was "in tears" on the second night of shooting. Smith also mentioned that there was an accident while filming the "dirt bikes and four-wheel [sic] off-road vehicles" scene, with one child flying out of a vehicle and smashing his head, leaving him unconscious.
The video begins with Smith driving a vintage Austin-Healey 3000 sports car while a toddler points toy guns in Smith's direction. The car is then seen driving through a desert, on Interstate 10, this scene is intercut with the band performing the song in a studio. In the chorus, a plane is seen. Smith parks the car at the Wheel Inn diner and makes a call from a telephone booth. The camera pans to show a statue of a prospector and his donkey in the foreground. Smith leaves the diner in the car while singing the song's lyrics. The following scene shows two men in suits performing synchronised dance movements in front of two gas pumps. Shots of young people riding three-wheeled ATVs and dirt bikes through desert sand dunes are also shown. Smith is then shown singing in the desert wearing black sunglasses as many of the dirt bike and ATV riders approach from behind him and pass to either side.
The music video promoted the group in America, due to "heavy rotation" on the music video channel MTV. HuffPost editor Daryl Deino ranked the video at number three on their year-end list for best music videos of 1985 stating that the video "represents pure Americana as it was in 1985". Deino also mentioned that the video "proves that at times, artists were able to do so much with so little."
https://en.wikipedia.org/wiki/Everybody_Wants_to_Rule_the_World
Οι Tears for Fears είναι ένα αγγλικό ποπ ροκ συγκρότημα που σχηματίστηκε στο Μπαθ το 1981 από τους Curt Smith και Roland Orzabal . Ιδρυμένοι μετά τη διάλυση του πρώτου τους συγκροτήματος, των Graduate με επιρροές από τους mod , οι Tears for Fears συνδέθηκαν με τα synth-pop συγκροτήματα της δεκαετίας του 1980 και σημείωσαν διεθνή επιτυχία στα charts ως μέρος της Δεύτερης Βρετανικής Εισβολής .
Το ντεμπούτο άλμπουμ του συγκροτήματος, The Hurting (1983), έφτασε στο νούμερο ένα στο UK Albums Chart , και τα τρία πρώτα τους hit singles - " Mad World ", " Change " και " Pale Shelter " - έφτασαν όλα στο top 5 του UK Singles Chart . Το δεύτερο άλμπουμ τους, Songs from the Big Chair (1985), έφτασε στο νούμερο ένα στο US Billboard 200 , επιτυγχάνοντας πολυπλατινένιο status τόσο στις ΗΠΑ όσο και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το άλμπουμ περιείχε δύο επιτυχίες που έφτασαν στο νούμερο ένα του US Billboard Hot 100 : " Shout " και " Everybody Wants to Rule the World ". Και τα δύο τραγούδια έφτασαν στο top 5 του Ηνωμένου Βασιλείου, και το "Everybody Wants to Rule the World" κέρδισε το βραβείο Brit για το Καλύτερο Βρετανικό Single το 1986. Το καθυστερημένο επόμενο άλμπουμ τους, The Seeds of Love (1989), μπήκε στο UK chart στο νούμερο ένα και απέδωσε την υπερατλαντική επιτυχία " Sowing the Seeds of Love ".
Μετά την περιοδεία The Seeds of Love το 1990, ο Orzabal και ο Smith χώρισαν οργισμένα. Ο Orzabal διατήρησε το όνομα Tears for Fears ως σόλο project, κυκλοφορώντας τα άλμπουμ Elemental (1993) - από τα οποία προέκυψε η διεθνής επιτυχία " Break It Down Again " - και Raoul and the Kings of Spain (1995). Ο Orzabal και ο Smith συμφιλιώθηκαν το 2000 και κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ με νέο υλικό, το Everybody Loves a Happy Ending , το 2004. Το ντουέτο κάνει περιοδείες σε ημι-τακτική βάση από τότε. Αφού βρισκόταν σε ανάπτυξη για σχεδόν μια δεκαετία, το έβδομο άλμπουμ του συγκροτήματος, The Tipping Point , κυκλοφόρησε το 2022, δίνοντας στο συγκρότημα το έκτο άλμπουμ τους στο Top 5 του Ηνωμένου Βασιλείου και την υψηλότερη κορυφή των charts σε 30 χρόνια, φτάνοντας στο Top 10 σε πολλές άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ.
Το 2021, οι Orzabal και Smith τιμήθηκαν με το βραβείο Ivor Novello για την «Εξαιρετική Συλλογή Τραγουδιών», αναγνωρίζοντας τα «οριστικά άλμπουμ Tears for Fears» και τα «καινοτόμα hit singles που έλαβαν εξαιρετικές κριτικές».
Ιστορία
Σχηματισμός και επιρροές
Ο Orzabal και ο Smith γνωρίστηκαν ως έφηβοι στο Bath του Somerset της Αγγλίας . Το επαγγελματικό τους ντεμπούτο ήρθε με το συγκρότημα Graduate , ένα συγκρότημα της mod revival /new wave, του οποίου οι επιρροές περιλάμβαναν τους Jam και τη δίχρωμη μουσική. Το 1980, οι Graduate κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ, το Acting My Age , και ένα single "Elvis Should Play Ska" (αναφερόμενος στον Elvis Costello ). Το single έχασε οριακά το top 100 στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά είχε καλή απόδοση στην Ισπανία και την Ελβετία . Το συγκρότημα διαλύθηκε το 1981. Λίγο αργότερα, ο Orzabal και ο Smith έγιναν μουσικοί session για το συγκρότημα Neon , όπου γνώρισαν για πρώτη φορά τον μελλοντικό ντράμερ των Tears for Fears, Manny Elias . Στους Neon συμμετείχαν επίσης οι Pete Byrne και Rob Fisher , οι οποίοι αργότερα έγιναν Naked Eyes . Το ζευγάρι συνέχισε να συνεργάζεται, αντλώντας έμπνευση από καλλιτέχνες όπως οι Talking Heads , ο Peter Gabriel και ο Brian Eno .
Εντυπωσιασμένοι από τον synth-pop ήχο του " Are 'Friends' Electric? " (1979) του Gary Numan , ο Orzabal και ο Smith άρχισαν να εξερευνούν τις δυνατότητες της ηλεκτρονικής μουσικής. Η νέα δημιουργική τους κατεύθυνση εξασφαλίστηκε ακούγοντας τη δουλειά συγκροτημάτων όπως οι Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD), οι Depeche Mode και οι Human League . Συγκροτήματα όπως οι OMD και οι Soft Cell είχαν διαδώσει την παρουσίαση του "ντουέτου" μέσα στη synth-pop, εμπνέοντας τον Orzabal και τον Smith να συγκροτήσουν ένα συγκρότημα δύο ατόμων. Ο Orzabal επηρεάστηκε επίσης από το post-punk συγκρότημα Joy Division , του οποίου η μουσική εξερευνούσε θέματα αυτοκτονικού ιδεασμού.
Το δίδυμο αρχικά υιοθέτησε το όνομα History of Headaches (Ιστορία των Πονοκέφαλων). Το τελικό τους ψευδώνυμο Tears for Fears (Δάκρυα για Φόβους) ήταν εμπνευσμένο από την αρχέγονη θεραπεία , που ανέπτυξε ο Αμερικανός ψυχολόγος Arthur Janov , η οποία κέρδισε τεράστια δημοσιότητα αφότου ο John Lennon έγινε ασθενής του Janov το 1970. Όταν ο Orzabal και ο Smith συνάντησαν τελικά τον Janov στα μέσα της δεκαετίας του 1980, απογοητεύτηκαν όταν διαπίστωσαν ότι είχε γίνει αρκετά «Χολιγουντιανός» και ήθελαν το συγκρότημα να γράψει ένα μιούζικαλ γι' αυτόν.
Ως Tears for Fears, οι Orzabal και Smith σκόπευαν να σχηματίσουν τον πυρήνα του συγκροτήματος και να φέρουν γύρω τους μουσικούς για να τους βοηθήσουν να ολοκληρώσουν την εικόνα. Γύρω από αυτή την εποχή γνώρισαν τον ντόπιο μουσικό Ian Stanley , ο οποίος τους πρόσφερε δωρεάν χρήση του 8-track studio του σπιτιού του . Ο Stanley άρχισε να συνεργάζεται με το ντουέτο ως πληκτράς τους και, αφού ηχογράφησαν δύο demo, οι Tears for Fears υπέγραψαν συμβόλαιο με την Mercury Records στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1981 από τον μάνατζερ της A&R , Dave Bates. Το πρώτο τους single, " Suffer the Children ", σε παραγωγή του David Lord , κυκλοφόρησε από την ίδια δισκογραφική εταιρεία τον Νοέμβριο του 1981, ακολουθούμενο από την πρώτη έκδοση του "Pale Shelter" (σε παραγωγή του Mike Howlett ) τον Μάρτιο του 1982, αλλά καμία από τις δύο κυκλοφορίες δεν ήταν επιτυχημένη.
The Hurting και τα πρώτα επιτυχημένα singles (1982–1983)
Το συγκρότημα σημείωσε την πρώτη του επιτυχία με το τρίτο τους single, " Mad World ", το οποίο έφτασε στο Νο. 3 στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Νοέμβριο του 1982. Το πρώτο τους άλμπουμ, The Hurting , κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1983.
Το άλμπουμ, σε παραγωγή των Chris Hughes και Ross Cullum, παρουσίαζε τραγούδια βασισμένα σε κιθάρα και συνθεσάιζερ, με στίχους που αντανακλούσαν την πικρή παιδική ηλικία του Orzabal και το ενδιαφέρον του για την πρωτόγονη θεραπεία . Το άλμπουμ σημείωσε μεγάλη επιτυχία και είχε μακρά πορεία στα charts (65 εβδομάδες) στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου έφτασε στο Νο. 1 και στην πλατινένια θέση. Έφτασε επίσης στο top 20 σε αρκετές άλλες χώρες και απέφερε τις διεθνείς επιτυχίες " Mad World " (επιτυχία στο top 5 στη Νότια Αφρική), " Change " (επιτυχία στο top 40 στην Αυστραλία, τον Καναδά, την Ιρλανδία, το Ισραήλ, την Ιταλία, την Ολλανδία , την Πολωνία και τη Νότια Αφρική - το πρώτο τους single που έφτασε στο αμερικανικό Billboard Hot 100 ) και μια επαναηχογραφημένη έκδοση του " Pale Shelter ". Και τα τρία αυτά single έφτασαν στο Top 5 στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Προς τα τέλη του 1983, το συγκρότημα κυκλοφόρησε ένα νέο, ελαφρώς πιο πειραματικό single, το " The Way You Are ", το οποίο προοριζόταν ως προσωρινό ενδιάμεσο ενδιάμεσο ενδιάμεσο ενδιάμεσο άλμπουμ. Το single ήταν μια επιτυχία στο top 30 στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά δεν πλησίασε την επιτυχία των τριών προηγούμενων επιτυχιών τους, παρά την εθνική περιοδεία τους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους (η οποία καταγράφηκε στο ζωντανό βίντεο κυκλοφορίας του In My Mind's Eye ). Το single, το οποίο περιείχε σε μεγάλο βαθμό sampling και προγραμματισμένους ρυθμούς, ήταν μια απόκλιση από την προηγούμενη μουσική προσέγγιση των Tears for Fears. Στις σημειώσεις του άλμπουμ συλλογής B-sides του 1996 , Saturnine Martial & Lunatic, έγραψαν "αυτό ήταν το σημείο που συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να αλλάξουμε κατεύθυνση", αν και το κάπως πειραματικό στυλ του single συνέχισε να αντικατοπτρίζεται στις επερχόμενες B-sides τους.
Τραγούδια από τη Μεγάλη Καρέκλα και παγκόσμια φήμη (1984–1986)
Στις αρχές του 1984, άρχισαν να συνεργάζονται με έναν νέο παραγωγό, τον Jeremy Green, στο νέο τους single " Mothers Talk ". Ωστόσο, το συγκρότημα τελικά δεν ήταν ικανοποιημένο με τα αποτελέσματα και έτσι ο παραγωγός Chris Hughes επέστρεψε στην ομάδα και το single "Mothers Talk" επανακυκλοφόρησε για κυκλοφορία τον Αύγουστο του 1984. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες δουλειές τους, το single έγινε επιτυχία στο top 20 στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά το επόμενο single " Shout " (κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Νοέμβριο του 1984) ήταν η πραγματική αρχή της διεθνούς φήμης του συγκροτήματος.
Το "Shout", μια επιτυχία που έφτασε στο top 5 του Ηνωμένου Βασιλείου, άνοιξε το δρόμο για το δεύτερο άλμπουμ τους, Songs from the Big Chair (κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1985), το οποίο μπήκε στο βρετανικό chart άλμπουμ στο Νο. 2 και παρέμεινε στα υψηλότερα επίπεδα του chart για τους επόμενους 12 μήνες. Ξεπέρασαν την κυρίαρχη synthpop αίσθηση του πρώτου άλμπουμ, επεκτεινόμενοι σε έναν πιο εκλεπτυσμένο ήχο που θα γινόταν το στυλιστικό σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος. Βασισμένο στο δημιουργικό κέντρο των Orzabal, Stanley και παραγωγού Hughes, ο νέος ήχος των Tears for Fears βοήθησε το Songs from the Big Chair να γίνει ένα από τα πιο δημοφιλή άλμπουμ της χρονιάς παγκοσμίως, τελικά πιστοποιημένο ως τριπλά πλατινένιο στο Ηνωμένο Βασίλειο και πενταπλά πλατινένιο στις ΗΠΑ (όπου παρέμεινε το άλμπουμ Νο. 1 για πέντε εβδομάδες το καλοκαίρι του 1985).
Ο τίτλος του άλμπουμ είναι εμπνευσμένος από το βιβλίο και την τηλεοπτική μίνι σειρά Sybil , το χρονικό μιας γυναίκας με διαταραχή διασχιστικής ταυτότητας που αναζήτησε καταφύγιο στη «μεγάλη καρέκλα» του αναλυτή της. Οι Orzabal και Smith δηλώνουν ότι ένιωθαν ότι κάθε τραγούδι του άλμπουμ είχε τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα. Το συγκρότημα είχε επίσης ηχογραφήσει ένα κομμάτι με τίτλο «The Big Chair», το οποίο κυκλοφόρησε ως B-side του «Shout», αλλά δεν συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ.
Η επιτυχία του άλμπουμ ήρθε σε συνδυασμό με την πληθώρα των επιτυχημένων singles που απέφερε: "Mothers Talk" (επαναηχογραφημένο για άλλη μια φορά για την κυκλοφορία του στις ΗΠΑ το 1986), " Shout " (Νο. 4 στο Ηνωμένο Βασίλειο, Νο. 1 στις ΗΠΑ, την Αυστραλία, τον Καναδά, τη Γερμανία, την Ολλανδία, την Ελβετία και μια τεράστια επιτυχία σε άλλες περιοχές), " Everybody Wants to Rule the World " (η επιτυχία τους στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία με την υψηλότερη θέση στα charts, Νο. 2 και άλλη Νο. 1 στις ΗΠΑ και τον Καναδά), " Head over Heels " (Ηνωμένο Βασίλειο Νο. 12, ΗΠΑ Νο. 3, Ιρλανδία Νο. 5, Καναδάς Νο. 8) και " I Believe (A Soulful Re-Recording) " (Ηνωμένο Βασίλειο Νο. 23 και Ιρλανδία Νο. 10). Σε ορισμένες περιοχές κυκλοφόρησαν ακόμη και περιορισμένης έκδοσης singles 10" για αυτές τις επιτυχίες, καθώς και μια ποικιλία από διπλά πακέτα και picture discs εκτός από τις κανονικές μορφές 7" και 12".
Μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, το συγκρότημα ξεκίνησε μια παγκόσμια περιοδεία που διήρκεσε το μεγαλύτερο μέρος του έτους, παίζοντας κυρίως στο Φεστιβάλ Ροκ και Ποπ Golden Rose του Μοντρέ τον Μάιο του 1985. Τον Σεπτέμβριο του 1985, το συγκρότημα ερμήνευσε το "Shout" στα Βραβεία Μουσικής Βίντεο MTV του 1985 στο Radio City Music Hall στη Νέα Υόρκη. Επίσης, κατά τη διάρκεια της περιοδείας, ο Orzabal και ο Smith ανακάλυψαν μια Αμερικανίδα τραγουδίστρια/πιανίστα, την Oleta Adams , η οποία εμφανιζόταν σε ένα μπαρ ξενοδοχείου στο Κάνσας Σίτι , και την οποία κάλεσαν να συνεργαστεί στο επόμενο άλμπουμ τους. Προς το τέλος του έτους, κυκλοφόρησαν μια συλλογή βίντεο/ντοκιμαντέρ με τίτλο Scenes from the Big Chair .
Τον Φεβρουάριο του 1986, έχοντας ολοκληρώσει την μακρά και εξαντλητική παγκόσμια περιοδεία Big Chair, οι Tears for Fears τιμήθηκαν στα Brit Awards του 1986 στο Λονδίνο, όπου κέρδισαν το βραβείο Καλύτερου Βρετανικού Single για το τραγούδι "Everybody Wants to Rule the World". Το συγκρότημα ήταν επίσης υποψήφιο για το βραβείο Καλύτερου Βρετανικού Συγκροτήματος και Καλύτερου Βρετανικού Άλμπουμ, και ο Chris Hughes ήταν υποψήφιος για το βραβείο Καλύτερου Παραγωγού. Οι Tears for Fears ερμήνευσαν το τραγούδι στην τελετή, η οποία έγινε η τελευταία δημόσια εμφάνιση του ντράμερ Manny Elias, ο οποίος έφυγε από το συγκρότημα λίγο αργότερα.
Ταυτόχρονα, το συγκρότημα ήταν υποψήφιο για τα βραβεία Αγαπημένο Ποπ/Ροκ Ντουέτο/Ομάδα και Αγαπημένο Καλλιτέχνη Βίντεο Ποπ/Ροκ Ντουέτου/Ομάδας στα Αμερικανικά Μουσικά Βραβεία του 1986 στο Λος Άντζελες , ερμηνεύοντας το "Everybody Wants to Rule the World" κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής εκπομπής. Και τον Απρίλιο, μια remixed έκδοση του "Mothers Talk" κυκλοφόρησε στη Βόρεια Αμερική , φτάνοντας στο US Top 30.
Την ίδια χρονιά, ο Orzabal και ο Stanley συνεργάστηκαν σε ένα παράλληλο project με τίτλο Mancrab και κυκλοφόρησαν ένα single, το "Fish for Life", το οποίο γράφτηκε για το soundtrack της ταινίας The Karate Kid, Part II . Το κομμάτι γράφτηκε και παράχθηκε από τον Orzabal και τον Stanley, και τα φωνητικά περιείχε ο Αμερικανός τραγουδιστής/χορευτής Eddie Thomas, ο οποίος ήταν ένας από τους χορευτές στο βίντεο κλιπ για το "Everybody Wants to Rule the World".
Ζωντανή Βοήθεια
Στις 13 Ιουλίου 1985, οι Tears for Fears είχαν προγραμματίσει μια εμφάνιση στο στάδιο JFK στη Φιλαδέλφεια για την φιλανθρωπική εκδήλωση Live Aid . Ωστόσο, το πρωί της εκδήλωσης, ανακοινώθηκε ότι το συγκρότημα (το οποίο είχε στην πραγματικότητα προγραμματιστεί να εμφανιστεί πριν καν συμφωνήσει) είχε αποσυρθεί από την παράσταση. Αντικαταστάθηκαν από το μπλουζ ροκ συγκρότημα George Thorogood and the Destroyers, το οποίο είχε ισχυρό κοινό στην περιοχή της Φιλαδέλφειας. Ο επίσημος λόγος που δόθηκε για τη μη εμφάνισή τους ήταν ότι δύο από τους μουσικούς που τους υποστήριζαν, ο κιθαρίστας Andrew Sanders και ο σαξοφωνίστας Will Gregory , είχαν παραιτηθεί λόγω λήξης του συμβολαίου τους. Αντικαταστάθηκαν από τον Alan Griffiths στην κιθάρα και την Josephine Wells στο σαξόφωνο για το υπόλοιπο της παγκόσμιας περιοδείας του 1985. Αντί να εμφανιστούν, το συγκρότημα δεσμεύτηκε να δωρίσει τα έσοδα από τις συναυλίες του στο Τόκιο, το Σίδνεϊ, το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη.
Ως περαιτέρω δωρεά, το συγκρότημα ηχογράφησε επίσης μια ελαφρώς ξαναγραμμένη έκδοση μιας από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του και την κυκλοφόρησε για τη βρετανική πρωτοβουλία συγκέντρωσης χρημάτων Sport Aid το 1986, ένα αδελφό έργο του Band Aid στο οποίο άνθρωποι συμμετείχαν σε αγώνες δρόμου ποικίλης διάρκειας και σοβαρότητας για να συγκεντρώσουν περισσότερα χρήματα για έργα ανακούφισης από τον λιμό στην Αφρική. Το σύνθημα του Sport Aid ήταν "I Run the World", επομένως οι Tears for Fears κυκλοφόρησαν το " Everybody Wants to Run the World " (Νο. 5 στο Ηνωμένο Βασίλειο και Νο. 4 στην Ιρλανδία). Έμμεσα, το συγκρότημα συμμετείχε στο προηγούμενο single του Band Aid " Do They Know It's Christmas? " από το 1984, το οποίο περιείχε ένα επιβραδυντικό sample από το τραγούδι τους "The Hurting" (από το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους ) στην εισαγωγή.
Οι Σπόροι της Αγάπης (1987–1990)
Ήταν το 1989 πριν το συγκρότημα κυκλοφορήσει το τρίτο άλμπουμ του, The Seeds of Love (στο οποίο ο Ian Stanley εμφανίστηκε για τελευταία φορά ως μέλος των Tears for Fears), με αναφερόμενο κόστος παραγωγής άνω του ενός εκατομμυρίου λιρών. Καθώς ο Stanley και ο Chris Hughes είχαν εγκαταλείψει και οι δύο το project και το συγκρότημα νωρίς κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων λόγω δημιουργικών διαφορών, το άλμπουμ γράφτηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Orzabal μαζί με τον πληκτρά Nicky Holland (ο οποίος είχε περιοδεύσει με τους Tears for Fears στην παγκόσμια περιοδεία τους "Big Chair" το 1985). Μετακομίζοντας από διάφορα στούντιο και χρησιμοποιώντας διάφορα σετ παραγωγών για πολλούς μήνες, το συγκρότημα τελικά αποφάσισε να ακυρώσει τις ηχογραφήσεις και να αναλάβει τα ηνία μόνο του με τη βοήθεια του ηχολήπτη Dave Bascombe. Μεγάλο μέρος του υλικού ηχογραφήθηκε σε jam sessions και αργότερα επεξεργάστηκε. Η διάρκεια της παραγωγής ήταν δύσκολη για την εταιρεία management του συγκροτήματος, η οποία είχε επεκταθεί οικονομικά σε άλλα επιχειρηματικά θέματα και ήλπιζε σε μια νωρίτερα ημερομηνία κυκλοφορίας για να αποπληρώσει τα χρέη της.
Το άλμπουμ διατήρησε τον κλασικό ήχο του συγκροτήματος, ενώ παράλληλα έδειξε αυξανόμενες επιρροές που κυμαίνονταν από την τζαζ και την μπλουζ μέχρι τους Beatles , με τους τελευταίους να είναι εμφανείς στο επιτυχημένο single " Sowing the Seeds of Love ". Το δεύτερο single από το άλμπουμ ήταν το " Woman in Chains " (μια επιτυχία που έφτασε στο top 40 στο Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά, τη Γαλλία, την Ιρλανδία, την Ιταλία, την Ολλανδία, τη Σουηδία και τις ΗΠΑ), στο οποίο ο Phil Collins έπαιξε ντραμς και η Oleta Adams -την οποία ο Orzabal αργότερα θα καθοδηγούσε σε μια επιτυχημένη σόλο καριέρα- μοιράστηκε τα φωνητικά.
Το άλμπουμ σημείωσε παγκόσμια επιτυχία, μπαίνοντας στο νούμερο 1 των UK Albums Charts, φτάνοντας στο top 10 στις ΗΠΑ και σε πολλές άλλες χώρες, και τελικά πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα διεθνώς. Το συγκρότημα ξεκίνησε μια εκτεταμένη παγκόσμια περιοδεία με τίτλο "Seeds of Love", υπό την αιγίδα της Philips, για να αρχίσει να ανακτά το χρέος που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης. Η συναυλία του συγκροτήματος στη Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνια , τον Μάιο του 1990, θα καταγραφόταν στο ζωντανό βίντεο του Going to California, καθώς τα singles " Advice for the Young at Heart " και " Famous Last Words " σημείωσαν μέτρια επιτυχία στα charts.
Ένα συνοδευτικό βιβλίο 64 σελίδων, με τον απλό τίτλο Tears for Fears – The Seeds of Love , κυκλοφόρησε από την Virgin Books το 1990 και προσέφερε εκτενή εικόνα από τους Orzabal, Holland και Adams σχετικά με τη διαδικασία σύνθεσης και παραγωγής του άλμπουμ, καθώς και τη μουσική επένδυση για κάθε κομμάτι και σπάνιες διαφημιστικές φωτογραφίες από την εποχή.
Διαζύγιο (1991–1992)
Μετά το The Seeds of Love , ο Orzabal και ο Smith είχαν έναν οξύ καβγά και χώρισαν το 1991. Ο χωρισμός αποδόθηκε στην τελειομανή προσέγγιση του Orzabal στην παραγωγή και στις καθυστερήσεις που προκλήθηκαν από τον jetsetting τρόπο ζωής του Smith και την επιθυμία του να επιβραδύνει τον ρυθμό της δουλειάς τους (ο Smith περνούσε επίσης διαζύγιο εκείνη την εποχή). Ένας άλλος παράγοντας στη διάλυση ήταν ο μάνατζερ του συγκροτήματος, Paul King, ο οποίος κήρυξε πτώχευση το 1990 και αργότερα καταδικάστηκε για απάτη το 2004.
Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, ο Orzabal διατήρησε το όνομα Tears for Fears και κυκλοφόρησε το single του 1992 " Laid So Low (Tears Roll Down) ". Το single κυκλοφόρησε για την προώθηση της συλλογής με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συγκροτήματος, Tears Roll Down (Greatest Hits 82–92) , η οποία περιελάμβανε όλα τα single που έφτασαν στο Top 20, είτε στο Ηνωμένο Βασίλειο είτε διεθνώς, εκτός από την εκδήλωση συγκέντρωσης χρημάτων για το Sport Aid. Το άλμπουμ έφτασε στο Νο. 2 στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου έγινε διπλά πλατινένιο, και έφτασε επίσης στο Top 10 σε αρκετές άλλες χώρες, όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Νέα Ζηλανδία.
Σόλο εποχή: Elemental και Raoul and the Kings of Spain (1993–1999)
Το 1993, οι Orzabal (που εξακολουθούσαν να ονομάζονται Tears for Fears) κυκλοφόρησε το άλμπουμ Elemental μαζί με τον μακροχρόνιο συνεργάτη τους Alan Griffiths. Σε συμπαραγωγή του Tim Palmer , το άλμπουμ απέδωσε τη διεθνή επιτυχία " Break It Down Again " (στο top 20 στο Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά, τη Γαλλία και την Ιταλία) και συνοδεύτηκε από μια ακόμη επιτυχημένη παγκόσμια περιοδεία, συμπεριλαμβανομένης μιας περιοδείας για το κολέγιο στις ΗΠΑ, όπου το "Break It Down Again" έφτασε στο νούμερο 25. Αν και σημείωσε σημαντικά χαμηλότερες θέσεις στις ΗΠΑ από τα δύο προηγούμενα στούντιο άλμπουμ (νο. 45), κέρδισε έναν χρυσό δίσκο εκεί με πωλήσεις άνω του μισού εκατομμυρίου αντιτύπων.
Ο Orzabal, συνεργαζόμενος ακόμα με τους Griffiths και Palmer, κυκλοφόρησε ένα ακόμη άλμπουμ των Tears for Fears, με τίτλο Raoul and the Kings of Spain , το 1995. Αυτό το άλμπουμ ήταν ένα πιο στοχαστικό έργο που εμβάθυνε στην ισπανική του κληρονομιά και ανέδειξε μια νέα λατινοαμερικανική μουσική επιρροή (Raoul ήταν αρχικά το όνομα που ήθελαν να του δώσουν οι γονείς του Orzabal, και είναι επίσης το όνομα του δικού του πρωτότοκου γιου). Το άλμπουμ δεν σημείωσε εμπορική επιτυχία σύμφωνα με τα πρότυπα των Tears for Fears, αν και η μικρή επιτυχία στα charts ήρθε μέσω της κυκλοφορίας του single του ομώνυμου κομματιού (στο top 40 στο Ηνωμένο Βασίλειο) και (σε μικρότερο βαθμό) του single " God's Mistake ".
Το 1996 , κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ συλλογής B-sides, με τίτλο Saturnine Martial & Lunatic , από την Mercury, το οποίο περιελάμβανε B-sides και μερικά σπάνια κομμάτια από την επιτυχημένη περίοδο 1982-93.
Επανένωση: Όλοι αγαπούν ένα ευτυχισμένο τέλος (2000–2009)
Γύρω στο 2000, το δίδυμο άρχισε να μιλάει ξανά αφού ο Orzabal βοήθησε τον Smith με κάποια τυπικά νομικά έγγραφα. Ο Smith επέστρεψε στην Αγγλία (όπου ο Orzabal εξακολουθούσε να ζεί) και δείπνησαν μαζί και αποφάσισαν να δουλέψουν μαζί σε ένα νέο άλμπουμ.
Οι συνεδρίες σύνθεσης τραγουδιών περιελάμβαναν τον Charlton Pettus (συνεργάτη του Smith από τα μέσα της δεκαετίας του 1990) και 14 τραγούδια γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν σε λιγότερο από έξι μήνες. Αφού αρχικά υπέγραψε συμβόλαιο με την Arista Records από τον LA Reid το 2003, οι συγχωνεύσεις δισκογραφικών εταιρειών και η αποχώρηση του Reid οδήγησαν το συγκρότημα στην επιλογή να τερματίσει το συμβόλαιο. Το άλμπουμ που ακολούθησε, Everybody Loves a Happy Ending , κυκλοφόρησε τελικά τον Σεπτέμβριο του 2004 από την New Door Records στις ΗΠΑ. Ακολούθησαν δύο περιοδείες στις ΗΠΑ και η περιοδεία του 2004 περιελάμβανε μια άπειρη εμφάνιση ως guest της Oleta Adams στην παράσταση του Κάνσας Σίτι για μια ερμηνεία του "Woman in Chains".
Το "Everybody Loves a Happy Ending" κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη τον Μάρτιο του 2005 από την Gut Records , λίγο αφότου το single επιστροφής "Closest Thing to Heaven" έγινε η πρώτη επιτυχία του Tears for Fears UK Top 40 εδώ και μια δεκαετία. Το διαφημιστικό βίντεο για το single ήταν μια πολύχρωμη φαντασία που παρουσίαζε την ηθοποιό του Χόλιγουντ Brittany Murphy να κάνει βόλτα με ένα αερόστατο . Οι ευρωπαϊκές κυκλοφορίες του άλμπουμ περιείχαν και τα δεκατέσσερα κομμάτια που ηχογραφήθηκαν κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, ενώ η αμερικανική έκδοση περιείχε μόνο δώδεκα. Ακολούθησε μια σύντομη περιοδεία σε μεγαλύτερους χώρους του Ηνωμένου Βασιλείου τον Απρίλιο.
Μια ζωντανή εμφάνιση στο στάδιο Parc des Princes στο Παρίσι, ηχογραφημένη τον Ιούνιο του 2005, κυκλοφόρησε σε CD και DVD στη Γαλλία και τις χώρες της Μπενελούξ . Με τίτλο Secret World – Live in Paris , κυκλοφόρησε από την δισκογραφική εταιρεία XIII Bis στις αρχές του 2006 και έγινε best seller, με πάνω από 70.000 φυσικές πωλήσεις, εκτός από τα downloads. Το CD περιείχε ένα νέο τραγούδι στούντιο, το "Floating Down the River", και ένα remastered κομμάτι των Curt Smith/Mayfield, το "What Are We Fighting For?".
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το "Mad World" επαναηχογραφήθηκε από τους Michael Andrews και Gary Jules για το soundtrack της ταινίας Donnie Darko του 2001. Ένα single του τραγουδιού που κυκλοφόρησε το 2003 έφτασε στο νούμερο ένα στο Ηνωμένο Βασίλειο για τρεις συνεχόμενες εβδομάδες και χάρισε στον Orzabal το δεύτερο βραβείο Ivor Novello . Αυτή η έκδοση έφτασε επίσης στο Top 40 σε πολλές άλλες χώρες μεταξύ 2003 και 2013.
Το 2006, το Songs from the Big Chair επανακυκλοφόρησε από την Universal Music. Περιλάμβανε τη σπάνια έκδοση για πιάνο του "The Working Hour", η οποία προηγουμένως ήταν διαθέσιμη μόνο σε περιορισμένη έκδοση.
Τον Αύγουστο του 2009, το άλμπουμ Raoul and the Kings of Spain επανακυκλοφόρησε επίσης από την Cherry Red Records , με επτά επιπλέον κομμάτια B-side από την εποχή της αρχικής κυκλοφορίας του.
2010–2020
Τον Απρίλιο του 2010, οι Tears for Fears συμμετείχαν στην αναμορφωμένη ομάδα Spandau Ballet της δεκαετίας του 1980 στην επταήμερη περιοδεία τους στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, πριν από μια δική τους περιοδεία τεσσάρων ημερών ως headliners στη Νοτιοανατολική Ασία (Φιλιππίνες, Σιγκαπούρη, Χονγκ Κονγκ και Ταϊβάν) και μια περιοδεία 17 ημερών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 2011 και το 2012, έπαιξαν στις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα, τη Μανίλα και τη Νότια Αμερική.
Τον Μάιο του 2013, ο Smith επιβεβαίωσε ότι έγραφε και ηχογραφούσε νέο υλικό για τους Tears for Fears με τους Orzabal και Charlton Pettus. Τον Αύγουστο του 2013, οι Tears for Fears κυκλοφόρησαν το πρώτο τους πρόσφατα ηχογραφημένο υλικό μετά από σχεδόν μια δεκαετία, με μια διασκευή του " Ready to Start " των Arcade Fire να είναι διαθέσιμη στο SoundCloud . Το 2014, το κομμάτι συμπεριλήφθηκε σε ένα περιορισμένης έκδοσης EP βινυλίου 10" 3 κομματιών από το συγκρότημα με τίτλο Ready Boy & Girls?, που κυκλοφόρησε αποκλειστικά για την Record Store Day , το οποίο περιείχε επίσης διασκευές των " Boy from School " των Hot Chip και " My Girls " των Animal Collective . Και τα τρία τραγούδια ηχογραφήθηκαν ως "έναρξη" έργων καθώς το συγκρότημα ξεκίνησε να εργάζεται για το έβδομο άλμπουμ του. Σε μια συνέντευξη στο BBC Radio Devon τον Οκτώβριο του 2014, ο Orzabal δήλωσε ότι το συγκρότημα είχε πλέον υπογράψει με την Warner Music Group και ότι περίπου πέντε ή έξι τραγούδια είχαν ολοκληρωθεί μέχρι στιγμής για το νέο άλμπουμ.
Για να τιμήσει την 30ή επέτειο του ντεμπούτου άλμπουμ του συγκροτήματος, The Hurting , η Universal Music το επανέκδωσε τον Οκτώβριο του 2013 σε δύο deluxe εκδόσεις. Οι deluxe εκδόσεις του δεύτερου άλμπουμ του συγκροτήματος, Songs from the Big Chair , κυκλοφόρησαν στις 10 Νοεμβρίου 2014. Στις 12 Νοεμβρίου 2014, οι Tears for Fears ερμήνευσαν το "Everybody Wants to Rule the World" στην τηλεοπτική εκπομπή Jimmy Kimmel Live! του ABC . Στα μέσα του 2015, το συγκρότημα ξεκίνησε μια σειρά από ζωντανές εμφανίσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά.
Τον Ιούλιο του 2016, το συγκρότημα έδωσε τις πρώτες του ζωντανές εμφανίσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο μετά από δέκα χρόνια: στο φεστιβάλ Newmarket Nights στο Newmarket Racecourse στις 29 Ιουλίου και μια εμφάνιση ως headliners στο Camp Bestival στο Lulworth Castle στο Dorset στις 31 Ιουλίου. Οι συναυλίες σηματοδότησαν τις πρώτες εμφανίσεις του συγκροτήματος σε φεστιβάλ στο Ηνωμένο Βασίλειο από το Knebworth το 1990. Το συγκρότημα περιόδευσε ξανά στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 2016.
Το 2017, το συγκρότημα περιόδευσε στη Βόρεια Αμερική με τους συν-headliners Hall & Oates , και έπαιξε επίσης στο Ισραήλ, στο British Summer Time Festival στο Hyde Park του Λονδίνου στις 8 Ιουλίου και στο φεστιβάλ Rock in Rio στη Βραζιλία στις 22 Σεπτεμβρίου. Σε μια συνέντευξη τον Ιούλιο του 2017, ο Orzabal δήλωσε ότι το συγκρότημα είχε συνεργαστεί με τον τραγουδοποιό/παραγωγό Sacha Skarbek στο έβδομο άλμπουμ τους, The Tipping Point , και αποκάλυψε αρκετούς τίτλους τραγουδιών από αυτό, όπως τα "My Demons", " I Love You but I'm Lost ", "End of Night" και "Up Above the World". Σε μια συνέντευξη με το SiriusXM Canada τον ίδιο μήνα, ο Orzabal αποκάλυψε ότι παρόλο που το συγκρότημα είχε υπογράψει με την Warner Music για την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ (το οποίο είχε προγραμματιστεί για τον Οκτώβριο του 2017), η Universal Music είχε στη συνέχεια προσεγγίσει την Warner Music για την αγορά των δικαιωμάτων του άλμπουμ, ώστε να μπορέσουν να το κυκλοφορήσουν (η Universal είναι οι κάτοχοι των δικαιωμάτων της συντριπτικής πλειοψηφίας του παλαιότερου καταλόγου του συγκροτήματος).
Η σύζυγος του Roland Orzabal, Caroline, πέθανε το καλοκαίρι του 2017. Οι Tears for Fears αρχικά αποσύρθηκαν από τις υπόλοιπες συναυλίες της επικείμενης περιοδείας τους στη Βόρεια Αμερική, αλλά συνέχισαν την περιοδεία τον Σεπτέμβριο του 2017 στο Staples Center στο Λος Άντζελες. Κατά τη διάρκεια της ασθένειας της εκλιπούσας συζύγου του, ο Orzabal άρχισε να γράφει τραγούδια που περιλαμβάνονται στο άλμπουμ των Tears for Fears του 2022, The Tipping Point .
Στις 26 Οκτωβρίου 2017, το συγκρότημα έδωσε μια ζωντανή εμφάνιση 65 λεπτών στο BBC Radio Theatre στο Λονδίνο για τη σειρά Radio 2 in Concert , η οποία μεταδόθηκε τόσο στο ραδιόφωνο όσο και στην τηλεόραση (μέσω της υπηρεσίας BBC Red Button ). Το επόμενο βράδυ, το συγκρότημα έδωσε την πρώτη ολοκληρωμένη συναυλία του στο Ηνωμένο Βασίλειο από το 2005, στο Royal Albert Hall του Λονδίνου . Πριν από αυτό, στις 12 Οκτωβρίου, το " I Love You but I'm Lost " κυκλοφόρησε ως single από ένα νέο άλμπουμ συλλογής 16 κομματιών Tears For Fears με τίτλο Rule the World: The Greatest Hits . Τον Οκτώβριο του 2017, το συγκρότημα ανακοίνωσε μια περιοδεία 11 ημερών σε αρένες του Ηνωμένου Βασιλείου για τον Απρίλιο-Μάιο του 2018, με την Alison Moyet ως support act. Ωστόσο, η περιοδεία αναβλήθηκε για τις αρχές του 2019 λόγω προβλημάτων υγείας του Orzabal μετά τον θάνατο της συζύγου του.
Το συγκρότημα εμφανίστηκε σε άλλα φεστιβάλ στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη το καλοκαίρι του 2019, ξεκινώντας με το Φεστιβάλ Hampton Court Palace στις 18 και 19 Ιουνίου, το φεστιβάλ Forest Live στο Delamere Forest στις 21 Ιουνίου, και τη σειρά Nocturne Live Concert Series στο Blenheim Palace στις 22 Ιουνίου.
Τον Φεβρουάριο του 2020, το "Songs from the Big Chair" ήταν το θέμα ενός επεισοδίου της σειράς του BBC "Classic Albums", που περιελάμβανε νέες συνεντεύξεις με το συγκρότημα και όλα τα βασικά μέλη από τη δημιουργία και την επακόλουθη επιτυχία του άλμπουμ. Για να συμπέσει με την 35η επέτειο του άλμπουμ, το πολυτελές σετ σε κουτί του 2014 επανεκδόθηκε από την Universal Music, καθώς και ένας νέος δίσκος βινυλίου 12 ιντσών με εικόνες του άλμπουμ.
Τον Οκτώβριο του 2020, το άλμπουμ The Seeds of Love επανεκδόθηκε σε διάφορες πολυτελείς εκδόσεις και επέστρεψε το συγκρότημα στο UK Top 20.
Τον Νοέμβριο του 2020, μετά από μια αλλαγή στη διοίκηση, το Everybody Loves a Happy Ending έγινε διαθέσιμο μέσω διαφόρων υπηρεσιών streaming για πρώτη φορά.
Το Σημείο Ανατροπής και Τραγούδια για έναν Νευρικό Πλανήτη (2021–σήμερα)
Στις 12 Ιουνίου 2021, οι Tears for Fears κυκλοφόρησαν το διπλό άλμπουμ Live at Massey Hall (ηχογραφημένο το 1985) για την Record Store Day και τον Σεπτέμβριο, οι Orzabal και Smith τιμήθηκαν στα βραβεία Ivor Novello .
Στις 7 Οκτωβρίου 2021, ο Smith εμφανίστηκε στην εκπομπή The Zoe Ball Breakfast Show του BBC Radio 2 για να παρουσιάσει το single του συγκροτήματος " The Tipping Point ", το πρώτο κομμάτι από το έβδομο άλμπουμ τους, The Tipping Point , που κυκλοφόρησε από την Concord Records στις 25 Φεβρουαρίου 2022.
Τον Νοέμβριο του 2021, οι Tears for Fears ανακοίνωσαν μια καλοκαιρινή περιοδεία στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο που θα ξεκινούσε τον Μάιο του 2022. Το συγκρότημα αναγκάστηκε να ακυρώσει την περιοδεία πριν από την ολοκλήρωσή της, λόγω του ότι ο Smith υπέστη τέσσερα κατάγματα πλευρών σε τροχαίο ατύχημα τον Ιούλιο του 2022. Δύο ακόμη singles, "No Small Thing" και "Break the Man", κυκλοφόρησαν πριν από το άλμπουμ (αντίστοιχα στις αρχές Δεκεμβρίου 2021 και στα μέσα Ιανουαρίου 2022).
Το "The Tipping Point" έλαβε σε μεγάλο βαθμό θετικές κριτικές από τους κριτικούς και μπήκε στα UK Charts στο νούμερο 2, ενώ παράλληλα βρέθηκε στην κορυφή του UK Album Sales Chart, του UK Physical Albums Sales Chart, του UK Downloads Albums Chart, του UK Vinyl Albums Chart, καθώς και του σκωτσέζικου regional album chart. Έφτασε επίσης στο Top 10 σε πολλές άλλες χώρες (μπαίνοντας στο US Billboard 200 στο νούμερο 8) και βρέθηκε στην κορυφή των US Billboard 's Top Alternative Albums , Top Rock Albums και Top Album Sales charts.
Την 1η Ιουνίου 2022, κυκλοφόρησε ένα βίντεο για το τραγούδι "My Demons" (το τέταρτο single από το The Tipping Point ), και ενώ το συγκρότημα βρισκόταν σε περιοδεία, το "Everybody Wants to Rule the World" επανήλθε στο UK Singles Chart και μπήκε στο Billboard Global 200.
Τον Απρίλιο του 2023, οι Tears for Fears ανακοίνωσαν το δεύτερο μέρος της παγκόσμιας περιοδείας Tipping Point . Τον Ιούνιο του 2023, το "Everybody Wants to Rule the World" επέστρεψε για άλλη μια φορά στα UK Singles Chart για μια επιπλέον περίοδο 22 εβδομάδων στα charts, φτάνοντας στην κορύφωσή του στο νούμερο 72 τον Σεπτέμβριο.
Στις 12 Σεπτεμβρίου 2024, οι Tears for Fears ανακοίνωσαν την κυκλοφορία του άλμπουμ Songs for a Nervous Planet , το οποίο περιλαμβάνει δεκαοκτώ ζωντανά κομμάτια, ηχογραφημένα στις 11 Ιουλίου 2023 στο Φράνκλιν του Τενεσί , κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας περιοδείας Tipping Point του συγκροτήματος, καθώς και τέσσερα (ή πέντε σε ορισμένες περιορισμένες εκδόσεις) νέα κομμάτια στούντιο. Το εξώφυλλο, που περιγράφεται ως «ψηφιακό κολάζ μικτών μέσων με την Τεχνητή Νοημοσύνη να είναι απλώς ένα από τα πολλά εργαλεία που χρησιμοποιούνται στη δημιουργική διαδικασία», επικρίθηκε από ορισμένους θαυμαστές. Οι Tears for Fears περιέγραψαν το εξώφυλλο ως «ένα ζωντανό έργο τέχνης που προκάλεσε μια αίσθηση επιστημονικής φαντασίας, φουτουριστικών θεμάτων και μια απόδραση από αυτό που είναι γνωστό». Δύο από τα νέα κομμάτια κυκλοφόρησαν ως singles από το άλμπουμ πριν από την κυκλοφορία του: το "The Girl That I Call Home" στις 12 Σεπτεμβρίου και το "Astronaut" στις 4 Οκτωβρίου 2024. Το "Songs for a Nervous Planet" μπήκε στο Top 10 στο Ηνωμένο Βασίλειο (και έγινε το έβδομο άλμπουμ του συγκροτήματος που μπήκε στο top 10 του Ηνωμένου Βασιλείου) και στο Top 40 σε αρκετές άλλες χώρες.
Μέλη της μπάντας
Τρέχοντα μέλη
- Ρόλαντ Όρζαμπαλ – κιθάρες, πλήκτρα, κύρια και δεύτερα φωνητικά, μπάσο (1981–σήμερα)
- Κερτ Σμιθ – μπάσο, πλήκτρα, κύρια και δεύτερα φωνητικά (1981–1991, 2000–σήμερα)
Τρέχουσα μπάντα σε περιοδεία
- Τσάρλτον Πέτους – κιθάρα, πλήκτρα
- Ντάγκλας Πέτι – πλήκτρα
- Τζέιμι Γουόλαμ – ντραμς
Πρώην μέλη
- Ίαν Στάνλεϊ – πλήκτρα, δεύτερα φωνητικά (1981–1987)
- Μάνι Ελίας – ντραμς, κρουστά (1981–1986)
Το « Everybody Wants to Rule the World » είναι ένα τραγούδι του αγγλικού ποπ ροκ συγκροτήματος Tears for Fears από το δεύτερο στούντιο άλμπουμ τους, Songs from the Big Chair (1985). Γράφτηκε από τους Roland Orzabal , Ian Stanley και Chris Hughes και η παραγωγή έγινε από τον Hughes. Κυκλοφόρησε στις 22 Μαρτίου 1985 από τις Phonogram , Mercury και Vertigo Records ως το τρίτο single του άλμπουμ. Το «Everybody Wants to Rule the World» είναι ένα τραγούδι new wave και synth-pop με στίχους που περιγράφουν λεπτομερώς την επιθυμία των ανθρώπων για έλεγχο και δύναμη και επικεντρώνονται σε θέματα διαφθοράς .
Σημειώνοντας διεθνή επιτυχία, το τραγούδι έφτασε στο νούμερο δύο στην Ιρλανδία, την Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο και στο νούμερο ένα στον Καναδά, τη Νέα Ζηλανδία, καθώς και στο αμερικανικό Billboard Hot 100 και στο Cashbox . Πιστοποιήθηκε χρυσό τόσο από το Music Canada (MC) όσο και από τη Βρετανική Φωνογραφική Βιομηχανία (BPI). Αναδρομικά, οι μουσικοί κριτικοί έχουν επαινέσει το "Everybody Wants to Rule the World", με ορισμένους να το κατατάσσουν ανάμεσα στα καλύτερα της δεκαετίας. Μαζί με το " Shout " (1984), είναι ένα από τα τραγούδια-υπογραφή του συγκροτήματος .
Ένα μουσικό βίντεο προβλήθηκε από το MTV . Το 1986, το τραγούδι κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Single στα Brit Awards και ηχογραφήθηκε ξανά από το συγκρότημα ως φιλανθρωπικό single για την καμπάνια Sport Aid την ίδια χρονιά. Το "Everybody Wants to Rule the World" έχει διασκευαστεί εκτενώς από την κυκλοφορία του, κυρίως από τη Νεοζηλανδή τραγουδίστρια Lorde για το soundtrack της κινηματογραφικής μεταφοράς του The Hunger Games: Catching Fire .
Ιστορικό και κυκλοφορία
Το "Everybody Wants to Rule the World" γράφτηκε από τους Roland Orzabal , Ian Stanley και Chris Hughes , και η παραγωγή έγινε από τον Hughes. Το τραγούδι προστέθηκε "τελευταίας στιγμής" κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του Songs from the Big Chair (1985). Η απόφαση να συμπεριληφθεί το τραγούδι στο άλμπουμ ήρθε αφού ο Orzabal έπαιξε δύο συγχορδίες στην ακουστική του κιθάρα για τον Hughes. Ηχογραφήθηκε σε δύο εβδομάδες και προστέθηκε ως το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ. Σύμφωνα με τον Orzabal, ο τελευταίος στίχος στο ρεφρέν του τραγουδιού, που αρχικά γράφτηκε ως "Everybody wants to go to war", συνέβαλε στην αδιαφορία του για το κομμάτι.
Σε μια συνέντευξη στο περιοδικό Mix , ο Hughes είπε ότι «ως κομμάτι της ιστορίας των ηχογραφήσεων, [το τραγούδι είναι] απίστευτα ήπιο». Η δυσαρεστημένη αντίδραση του Orzabal στο κομμάτι κατά τη διάρκεια των συνεδριών σύνθεσης τραγουδιών τους ώθησε τον Hughes να τον πείσει να το ηχογραφήσει, σε μια υπολογισμένη προσπάθεια να κερδίσουν επιτυχία στα αμερικανικά charts. Αφού ολοκλήρωναν τις συνεδρίες τους στις 6 μ.μ., αφιέρωναν μια ώρα εξετάζοντας κάθε ηχογράφηση πολλές φορές. Αυτό βοήθησε τον Orzabal να δημιουργήσει την κιθαριστική φιγούρα του τραγουδιού και να αλλάξει τον τίτλο του. Ο Orzabal αναγνώρισε ότι ο ρυθμός shuffle που χρησιμοποιήθηκε στο τραγούδι ήταν «ξένο» προς τον τρόπο που γράφουν μουσική, δηλώνοντας ότι ήταν «χαρούμενος παρά τετράγωνος και άκαμπτος όπως το « Shout », αλλά συνέχισε τη διαδικασία να γίνει πιο εξωστρεφής». Σε ένα podcast του 2025 , ο Orzabal δήλωσε ότι το βασικό ρυθμικό κομμάτι είχε εμπνευστεί εν μέρει από το « Waterfront » των Simple Minds και εν μέρει από την επιτυχία των Linx του 1981 «Throw Away the Key». Ο Curt Smith , ο τραγουδιστής του τραγουδιού, είπε ότι τα θέματα ήταν «αρκετά σοβαρά - αφορούν όλους όσους θέλουν εξουσία, τον πόλεμο και τη δυστυχία που προκαλεί».
Το "Everybody Wants to Rule the World" κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 22 Μαρτίου 1985 μέσω των Phonogram , Mercury και Vertigo Records ως το τρίτο single από το Songs from the Big Chair . Το τραγούδι κυκλοφόρησε προς πώληση (ως σετ βινυλίου 7 ιντσών , 10 ιντσών και 12 ιντσών ) που περιελάμβανε την B-side, συνεντεύξεις από το συγκρότημα και διαφορετικές εκδοχές του τραγουδιού. Για να φιλοξενήσει την κυκλοφορία βινυλίου, διανεμήθηκε επίσης ένα σετ βίντεο CD που περιελάμβανε το μουσικό βίντεο του τραγουδιού μαζί με ηχητικά από τα bonus tracks.
Σύνθεση και στιχουργική ερμηνεία
Το "Everybody Wants to Rule the World" είναι ένα τραγούδι new wave και synth-pop . Η παρτιτούρα για το τραγούδι είναι σε ρε μείζονα κλίμακα [ 18 ] ( το πρωτότυπο είναι ελαφρώς αποκουρδισμένο) με12
8χρονική υπογραφή και τέμπο 112 παλμών ανά λεπτό. Το συγκρότημα δήλωσε ότι ο ρυθμός shuffle που οδηγούσε την εκτέλεση επηρεάστηκε από το τραγούδι " Waterfront " των Simple Minds του 1983 , και το τραγούδι "Throw Away the Key" των Linx του 1981. Το "Everybody Wants to Rule the World" ενσωματώνει συνθεσάιζερ , κιθάρα , ένα shuffle groove, δύο σόλο κιθάρας , και πλήκτρα .
Σύμφωνα με τον Joe Strummer (των The Clash ) σε μια συνέντευξη του 1988, βρισκόταν σε ένα εστιατόριο και είδε τον Orzabal, οπότε του είπε ότι «μου χρωστάς πέντε δολάρια», εξηγώντας ότι ο τίτλος «Everybody Wants to Rule the World» ήταν μια ακριβής ανύψωση του πρώτου στίχου από το μεσαίο οκτώ στο « Charlie Don't Surf ». Σύμφωνα με τον Strummer, ο Orzabal απλώς έβαλε το χέρι του στην τσέπη του και του έδωσε ένα χαρτονόμισμα των πέντε λιρών, επιβεβαιώνοντας ότι αυτό είχε συμβεί. Οι στίχοι του τραγουδιού περιγράφουν λεπτομερώς την επιθυμία που έχουν οι άνθρωποι για έλεγχο και δύναμη. Το 2017, ο Tal Rosenberg των Pitchfork δήλωσε ότι οι στίχοι του θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε διαφορετικά σενάρια, όπως το περιβάλλον («Turn your back on mother nature »), η βραχύβια οικονομική επιτυχία («Help me make the best of freedom and of pleasure/Nothing ever lasts forever»), η δικτατορική διακυβέρνηση («Even while we sleep/We will find you») και ο Ψυχρός Πόλεμος («Keep hands while the walls come tumble»).
Οι στίχοι του τραγουδιού έχουν προκαλέσει διαφορετικές πολιτικές ερμηνείες. Ένας αρθρογράφος του The Economist αποκάλεσε το κομμάτι «ύμνο του Ψυχρού Πολέμου» και σημείωσε το «διαχρονικό μήνυμά» του, δηλώνοντας ότι «οι στίχοι του τραγουδιού μιλούν για τις αγωνίες κάθε εποχής». Ο Marc Ambinder από το The Atlantic χρησιμοποίησε τους στίχους «Say that you'll never, never, never need it / One title, why believe it? / Everybody wants to rule the world» στο άρθρο του σχετικά με τη χρήση της «αρχικής απόρρητης εξουσίας » από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και την κατάχρηση εξουσίας μεταξύ των κλάδων της κυβέρνησης . Ο Dominic Pino του National Review περιέγραψε το κομμάτι ως «συντηρητικό ποπ τραγούδι», σημειώνοντας την ένταση των στίχων μεταξύ της «προσωπικής φιλοδοξίας» και της «διοχέτευσης αυτής της προσωπικής φιλοδοξίας για καλούς σκοπούς», συγκρίνοντας αυτά τα θέματα με τις ανησυχίες του James Madison σχετικά με το ιδιωτικό συμφέρον στα Federalist Papers. Ο Curt Smith αμφισβήτησε αυτήν την ερμηνεία.
Οι Tears for Fears επανεξέτασαν το τραγούδι και το μήνυμά του σε μια συνέντευξη του 2017 με το Yahoo! Music , δηλώνοντας ότι τα θέματα του τραγουδιού ήταν ακόμα «εξίσου συγκινητικά» όπως ήταν όταν το έγραψαν για πρώτη φορά. Ανέφεραν ότι συζήτησαν τον Ψυχρό Πόλεμο με τα τραγούδια "Everybody Wants to Rule the World" και "Songs from the Big Chair", αλλά αυτό ήταν οι « ΗΠΑ και η Ρωσία τότε, και τώρα η ανησυχία είναι περισσότερο για τις ΗΠΑ και τη [Βόρεια] Κορέα ».
Υποδοχή και κληρονομιά
Ο Michael Roffman, συντάκτης του Consequence of Sound , επαίνεσε το συγκρότημα για την ικανότητά του να παράγει μια «διαχρονική και επιδραστική σύνθεση» με ελάχιστη προσπάθεια. Ο Roffman σημείωσε επίσης ότι το «Everybody Wants to Rule the World» ήταν εύστοχο όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά, αποκαλώντας το ένα «στοχαστικό σχόλιο σε μια εποχή που ήταν τόσο διεφθαρμένη οικονομικά και πνευματικά». Ο Stanton Swihart του AllMusic εξέφρασε στην αναδρομική του κριτική ότι το συγκρότημα «αιχμαλώτισε τέλεια το zeitgeist των μέσων της δεκαετίας του '80, ενώ παράλληλα κατάφερε απίστευτα να δημιουργήσει ένα ονειρικό, διαχρονικό ποπ κλασικό». Το Pitchfork το χαρακτήρισε τραγούδι με «σχεδόν παγκόσμια απήχηση», καθώς και βασικό στοιχείο για «κλασικό ροκ ραδιόφωνο, φαρμακεία, μπαρ και πάρτι». Στην κριτική τους για τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας του 1980, ο Eric Henderson από το Slant Magazine δήλωσε ότι το τραγούδι «φαίνεται σαν ένα από τα μεγάλα κατηγορήματα του υλισμού και του ψευδούς θριαμβολογισμού της δεκαετίας».
Το "Everybody Wants to Rule the World" ψηφίστηκε ως το 25ο καλύτερο single στην ψηφοφορία των κριτικών Pazz & Jop του The Village Voice για το 1985 με 17 βαθμούς, μοιράζοντας τη θέση με το " Don't Come Around Here No More " (1985) των Tom Petty and the Heartbreakers και το " Smooth Operator " (1984) των Sade . Το Pitchfork τοποθέτησε το τραγούδι στο νούμερο 82 στη λίστα του με τα καλύτερα τραγούδια της δεκαετίας του '80, εκφράζοντας ότι "κάτω από τη λάμψη της synth-pop , το ασαφές μήνυμά του" και το μάθημά του για το πόσο εξουσιαστική μπορεί να είναι η κοινωνία, το τραγούδι κατάφερε να φτάσει " στη νεολαία της εποχής του Ρίγκαν και της Μάργκαρετ που έχει βαρεθεί την πολιτική απληστία". Ο Kevin Korber από το Spectrum Culture το κατέταξε στην 24η θέση στη λίστα του για τη δεκαετία του '80, αποκαλώντας το τραγούδι "απόδειξη του πόσο ελεύθερο ήταν το ποπ τοπίο τη δεκαετία του 1980". Ο Κόρμπερ απέρριψε τους αόριστους στίχους του τραγουδιού, αλλά επαίνεσε την περίπλοκη μελωδική δομή του, λέγοντας ότι ήταν «τόσο η τέλεια αναπαράσταση της εποχής του όσο και μια διαχρονική σύνθεση». Οι Treble συμπεριέλαβαν το τραγούδι στο νούμερο 49 στη λίστα της δεκαετίας. Το 2021, το Rolling Stone κατέταξε το τραγούδι στο νούμερο 319 στην ενημερωμένη λίστα του με τα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών .
Το 1986, το τραγούδι κέρδισε το βραβείο " Καλύτερου Single " στα Brit Awards . Το μέλος του συγκροτήματος και συν-συγγραφέας Roland Orzabal υποστήριξε ότι το τραγούδι άξιζε να κερδίσει το βραβείο Ivor Novello International Hit of the Year, υποστηρίζοντας ότι ο νικητής - " 19 " του Paul Hardcastle - δεν ήταν ένα πραγματικό τραγούδι, αλλά μόνο ένα "κολάζ διαλόγου". Το 2015, 30 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το τραγούδι τιμήθηκε στα ετήσια βραβεία BMI στο Λονδίνο για την επίτευξη 6 εκατομμυρίων ραδιοφωνικών αναπαραγωγών. Το "Everybody Wants to Rule the World" θεωρείται το τραγούδι-υπογραφή του συγκροτήματος , μαζί με το " Shout " (1984).
Το τραγούδι «Everybody Wants to Rule the World» απαγορεύτηκε για μετάδοση από το BBC κατά τη διάρκεια του πρώτου Πολέμου του Κόλπου (2 Αυγούστου 1990 - 28 Φεβρουαρίου 1991) λόγω των πολιτικών θεμάτων του. Για αρκετά χρόνια, το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε ως το ομώνυμο θέμα στην πολιτική εκπομπή του HBO , Dennis Miller Live .
Εμπορική απόδοση
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το "Everybody Wants to Rule the World" έκανε το ντεμπούτο του στο νούμερο 16 του UK Singles Chart , στο τεύχος της 24ης Μαρτίου 1985. Την εβδομάδα της 14ης Απριλίου 1985, το τραγούδι έφτασε στο νούμερο δύο, όπου παρέμεινε για μια επιπλέον εβδομάδα, και τις δύο φορές αποκλείστηκε από την πρώτη θέση από το " We Are the World " από τις ΗΠΑ για την Αφρική . Το "Everybody Wants to Rule the World" έλαβε τετραπλά πλατινένιο πιστοποιητικό από τη Βρετανική Φωνογραφική Βιομηχανία (BPI) στις 18 Οκτωβρίου 2024 για 2.400.000 πωλήσεις και επανήλθε στο UK Singles Chart το 2022 και το 2023. Επιπλέον, από τον Μάιο του 2023, είναι το 12ο τραγούδι με τις περισσότερες αναμεταδόσεις από τις δεκαετίες του 1970, του 1980 και του 1990 από Βρετανούς καλλιτέχνες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το τραγούδι έφτασε στο νούμερο τρία στο Βέλγιο, και στο νούμερο δύο τόσο στην Ολλανδία όσο και στην Ιρλανδία.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το "Everybody Wants to Rule the World" έκανε το ντεμπούτο του στο νούμερο 70 του Billboard Hot 100 στο τεύχος της 16ης Μαρτίου 1985. Την εβδομάδα της 27ης Απριλίου 1985, το τραγούδι ανέβηκε στο νούμερο 18. Την εβδομάδα της 8ης Ιουνίου 1985, το τραγούδι μετακινήθηκε στο #1, αντικαθιστώντας το " Everything She Wants " (1984) των Wham! στο chart. Θα παρέμενε συνολικά δύο εβδομάδες σε αυτή τη θέση. Το τραγούδι σημείωσε εμπορική επιτυχία σε άλλες αμερικανικές αγορές, φτάνοντας στο νούμερο δύο στα Adult Contemporary και Top Rock Tracks και φτάνοντας στο νούμερο ένα στα Hot Dance Club Play , Hot Dance Music/Maxi-Singles Sales , και Cash Box charts. Κατατάσσεται ως το 345ο single με τις καλύτερες επιδόσεις στα charts όλων των εποχών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στον Καναδά, το τραγούδι έφτασε στην πρώτη θέση, κερδίζοντας χρυσή πιστοποίηση από το Music Canada (MC) για 40.000 πωλήσεις την 1η Μαΐου 1985.
Στην Αυστραλία, το τραγούδι έφτασε στη δεύτερη θέση. [Στην έκθεση της 19ης Μαΐου 1985, το τραγούδι έκανε το ντεμπούτο του στο νούμερο τέσσερα του chart Top 40 Singles της Νέας Ζηλανδίας . Αργότερα έφτασε στο νούμερο ένα. Πιστοποιήθηκε ως Χρυσό από την Recorded Music NZ (RMNZ) για πωλήσεις 10.000 αντιτύπων.
Β-πλευρά: "Φαραώ"
Το "Pharaohs" είναι η δεύτερη πλευρά του single "Everybody Wants to Rule the World". Περιλαμβάνει samples από μια ηχογράφηση του εκφωνητή του BBC Radio 4, Brian Perkins, να διαβάζει την Πρόγνωση Ναυτιλίας για την περιοχή της Βόρειας Θάλασσας του Ηνωμένου Βασιλείου . Ο τίτλος του τραγουδιού έχει την ίδια προφορά με τα Νησιά Φερόε ("Φαρόες"), ένα από τα μέρη που αναφέρονται στην πρόγνωση. Οι Orzabal, Ian Stanley, Curt Smith και Hughes μοιράζονται τα credits. Το "Pharaohs" περιλαμβάνεται στο άλμπουμ συλλογής Groove Armada Back to Mine (2000). Ο Chris Hughes έγραψε για το τραγούδι στις σημειώσεις του Saturnine Martial & Lunatic (1996), λέγοντας:
Πρόβλεψη ναυτιλίας για τους «Φαραώ» που διαβάζει ο Brian Perkins :
Μουσικό βίντεο
Το βίντεο για το "Everybody Wants to Rule the World" σκηνοθετήθηκε από τον Nigel Dick . Γυρίστηκε στο Λος Άντζελες , στο Ντέζερτ Χοτ Σπρινγκς, στο Παλμ Σπρινγκς και στο Καμπαζόν της Καλιφόρνια . Ο Κερτ Σμιθ παραδέχτηκε στο Pitchfork ότι τα γυρίσματα του βίντεο ήταν μια "καταστροφή". Ο Ντικ "έκλαιγε" τη δεύτερη νύχτα των γυρισμάτων. Ο Σμιθ ανέφερε επίσης ότι υπήρξε ένα ατύχημα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της σκηνής με "μοτοσικλέτες και τετρακίνητα οχήματα εκτός δρόμου", με ένα παιδί να πετάγεται έξω από ένα όχημα και να χτυπάει το κεφάλι του, αφήνοντάς το αναίσθητο.
Το βίντεο ξεκινά με τον Smith να οδηγεί ένα vintage σπορ αυτοκίνητο Austin-Healey 3000 , ενώ ένα νήπιο σημαδεύει με παιχνίδια όπλα προς την κατεύθυνση του Smith. Στη συνέχεια, το αυτοκίνητο φαίνεται να οδηγεί μέσα από μια έρημο, στον Διαπολιτειακό Αυτοκινητόδρομο 10, η σκηνή αυτή διακόπτεται με το συγκρότημα να ερμηνεύει το τραγούδι σε ένα στούντιο. Στο ρεφρέν, φαίνεται ένα αεροπλάνο. Ο Smith παρκάρει το αυτοκίνητο στο εστιατόριο Wheel Inn και κάνει μια κλήση από έναν τηλεφωνικό θάλαμο. Η κάμερα κάνει πανοραμική λήψη για να δείξει ένα άγαλμα ενός μεταλλωρύχου και του γαϊδουριού του στο προσκήνιο. Ο Smith αφήνει το εστιατόριο στο αυτοκίνητο ενώ τραγουδάει τους στίχους του τραγουδιού. Η ακόλουθη σκηνή δείχνει δύο άνδρες με κοστούμια να εκτελούν συγχρονισμένες χορευτικές κινήσεις μπροστά από δύο αντλίες βενζίνης. Εμφανίζονται επίσης πλάνα νεαρών να οδηγούν τρίτροχα ATV και μοτοσικλέτες μέσα από αμμόλοφους της ερήμου. Στη συνέχεια, ο Smith εμφανίζεται να τραγουδάει στην έρημο φορώντας μαύρα γυαλιά ηλίου, καθώς πολλοί από τους αναβάτες μοτοσικλετών και ATV πλησιάζουν από πίσω του και περνούν εκατέρωθεν.
Το μουσικό βίντεο προώθησε το συγκρότημα στην Αμερική, λόγω της « έντονης εναλλαγής » στο κανάλι μουσικών βίντεο MTV . Ο συντάκτης της HuffPost, Daryl Deino, κατέταξε το βίντεο στο νούμερο τρία στη λίστα τους για τα καλύτερα μουσικά βίντεο του 1985, δηλώνοντας ότι το βίντεο «αντιπροσωπεύει την καθαρή αμερικανική κουλτούρα όπως ήταν το 1985». Ο Deino ανέφερε επίσης ότι το βίντεο «αποδεικνύει ότι κατά καιρούς, οι καλλιτέχνες κατάφεραν να κάνουν τόσα πολλά με τόσο λίγα».
https://en.wikipedia.org/wiki/Everybody_Wants_to_Rule_the_World
Ακολουθεί το τραγούδι./The song follows.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Καλῶς ἦρθες στὴν ζωή σου
Δὲν ὑπάρχει γυρισμός
Ἀκόμα καὶ ὅταν κοιμόμαστε
Θὰ σὲ βροῦμε
Νὰ ἐνεργεῖς μὲ τὸ βέλτιστον ἦθος
Γύρνα τὴν πλάτη σου στὴν Μητέρα Φύση
Ὅλοι θέλουν νὰ ἡγεμονεύουν τὸν κόσμο
Εἶναι τὸ δικό μου σχέδιο
Οἱ δικές μου τύψεις
Βοήθησέ με νὰ ἀποφασίσω
Βοήθησέ με νὰ τὸ ὑλοποιήσω
Τὸ μέγιστον τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς εὐχαρίστησης
Τίποτε δὲν κρατᾶ ἐς ἀεί
Ὅλοι θέλουν νὰ ἡγεμονεύουν τὸν κόσμο
Ὑπάρχει ἕνα δωμάτιο ὅπου το φῶς δὲν θὰ σὲ βλέπει
Κρατούμενοι χέρι-χέρι, ἐνῷ οἱ τοῖχοι καταρρέουν
Ὅταν συμβεῖ, θὰ εἶμαι ἀκριβῶς ὀπίσω σου
Χαίρομαι ἀφάνταστα ποὺ σχεδὸν τὰ καταφέραμε
Λυπᾶμαι βαθύτατα ποὺ ἔμελλε νὰ ξεθωριάσει
Ὅλοι θέλουν νὰ ἡγεμονεύουν τὸν κόσμο
Δὲν ἀντέχω αὐτὴν τὴν ἀτολμία
Παντρεμένος μὲ τὴν παραλυσία
Ὅλοι θέλουν νὰ ἡγεμονεύουν...
Πὲς ὅτι ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτὲ δὲν θὰ τὸ χρειαστεῖς
Ἕνα πρωτοσέλιδο, γιατί νὰ τὸ πιστέψεις;
Ὅλοι θέλουν νὰ ἡγεμονεύουν τὸν κόσμο
Ὅλοι γιὰ τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν εὐχαρίστηση
Τίποτε δὲν κρατᾶ ἐς ἀεί
Ὅλοι θέλουν νὰ ἡγεμονεύουν τὸν κόσμο
Μουσική Παρασκευή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου