Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου (στα αριστερά)
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη (Ανάσα, η τέχνη της καρδιάς 1995 ) [στα δεξιά]
Ακολουθεί το τραγούδι.
Εμένα με συμφέρει να βγαίνει το φεγγάρι
και το προφίλ του ανθρώπου να υποφέρει
στα πούπουλα της χήνας που πήρε μαξιλάρι.
Μα πάλι, πού να κοιμηθεί
που δεν μπορεί, δεν ξέρει.
Εμένα με συμφέρει δωμάτια που κοιτάνε
τον Αύγουστο στου ακάλυπτου τα μέρη.
Να γδύνονται οι γυναίκες κι ας μη τους αγαπάνε
τους άντρες που `χουν απλωθεί στου κρεβατιού το χέρι.
Εμένα με συμφέρει να παίρνει η φύση εκδίκηση
για της ψυχής τη μαύρη, την άσκοπη διοίκηση.
Να ζούμε για να ζούμε δεν βλέπω την ουσία.
Γιατί δεν είναι ευ ζην αυτό,
αυτό είναι ευθανασία!
Τηλεφωνείς και σου `ρχεται το γεύμα.
Στο πλάνο η Χιροσίμα με τ' άσπρο μανιτάρι.
Και γλώσσα φρέσκια, ελληνική,
χωρίς ούτε ένα πνεύμα.
Εμένα με συμφέρει τριήμερα που πάμε
με πράγματα και βάρκες φορτωμένοι,
που μια κομμένη ρίζα ανήμποροι κρατάμε.
Παιδιά, χορέψτε την Ιτιά με την καρδιά καμένη!
Εμένα με συμφέρει να παίρνει η φύση εκδίκηση
για της ψυχής τη μαύρη, την άσκοπη διοίκηση.
Να ζούμε για να ζούμε δεν βλέπω την ουσία.
Γιατί δεν είναι ευ ζην αυτό,
αυτό είναι ευθανασία!
Εμένα με συμφέρει που νιώθουμε όλοι κάτι
τις Κυριακές μετά το μεσημέρι
που μένεις στο τραπέζι και παίζεις με τ' αλάτι,
μα κάποια γεύση έχει χαθεί.
Κι ο άνθρωπος το ξέρει...
Ο όρος Μικρασιατική Καταστροφή είναι όρος που έχει υιοθετηθεί από την ελληνική ιστοριογραφία για να περιγράψει τα αποτελέσματα της Μικρασιατικής Εκστρατείας στην Ελλάδα και στον Ελληνισμό γενικότερα.
Συγκεκριμένα αναφέρεται στο τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1919-22, τη φυγή από την Τουρκία της ελληνικής διοίκησης, που είχε εγκατασταθεί στα δυτικά μικρασιατικά παράλια, κατά τη Συνθήκη των Σεβρών, όπως και τη σχεδόν άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού μετά την κατάρρευση του μετώπου και τη γενικευμένη πλέον εκδίωξη και εξόντωση μεγάλου μέρους του ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας. Συνολικά, το φθινόπωρο του 1922 έφθασαν στην Ελλάδα περίπου 900.000 Μικρασιάτες πρόσφυγες.
Ο πλήρης απολογισμός της καταστροφής αυτής που συντελέσθηκε ιστορικά σε δύο περιόδους, (αμφότερες τετραετίες), 1914-1918 και 1920-1924 είναι πράγματι πολύ δύσκολος. Οι αρπαγές και οι λεηλασίες σπιτιών και περιουσιών, οι γεωργικές και κτηνοτροφικές καταστροφές, το γκρέμισμα σχολείων, ναών και άλλων ευαγών ιδρυμάτων, η καταστροφή βιοτεχνικών και βιομηχανικών επιχειρήσεων, με τον παράλληλο ευτελισμό κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας στον οποίο περιλαμβάνονταν βασανισμοί αιχμαλώτων, ακρωτηριασμοί, θανάτωση βρεφών, βιασμοί, η ηθική οδύνη υπό το κλίμα του τρόμου και της απειλής του θανάτου, αλλά και ατέλειωτες πορείες στα περιώνυμα "τάγματα εργασίας", με άγνωστο αριθμό ανθρώπων που χάθηκαν σ' αυτά, οι απαγχονισμοί, τα δημόσια λυντσαρίσματα, καθώς και οι εκτελέσεις με αποφάσεις των τουρκικών Δικαστηρίων της Ανεξαρτησίας δεν έχουν μέχρι σήμερα ερευνηθεί πλήρως.
Η Μικρασιάτικη καταστροφή σήμανε και το τέλος των επιτυχημένων πολέμων της προηγούμενης δεκαετίας από την Ελλάδα, καθώς επίσης τερματίστηκε η πολιτική του αλυτρωτισμού ("Μεγάλη Ιδέα") η οποία ήταν κυρίαρχη στην ελληνική πολιτική για ένα αιώνα.
Κατακαημένο Αϊβαλί και παινεμένο Αϊδίνι χαροκαμένο Εσκή Σεχήρ αρχοντοπούλα Σμύρνη.
Μαρμαρωμένε βασιλιά, τι όνειρο, τι παγανιά ο τάφος σου άδειος και σε μια γωνιά μια χούφτα λόγια, αδιάβαστα χαρτιά. Μαρμαρωμένε βασιλιά τι όνειρο, τι παγανιά αντί για σε αναστήθηκε η Τουρκιά η Πόλη πάει και η Σμύρνη στη φωτιά, διπλοχαμένη Αγιά Σοφιά στερνή φωνή στην ερημιά την Προύσσα καίνε και στο Αϊβαλί σταυρός αγκάθι ξύδι και χολή.
Κλάψτε για το Καραχισάρ και για τα Μοσχονήσια, δουλεύει ο Χάρος στα Βουρλά κι ο θάνατος στην Προύσσα.
Χαμένη γη και προσφυγιά τα πόδια εδώ, αλλού η καρδιά κομμάτια μου ψάχνω να βρω να κάνω ρίζες να ξανασταθώ και να φωνάξω με φωνή που να ματώσουν οι ουρανοί όλοι μας σφάζαν και μας πνίγανε μαζί, Εγγλέζοι, Γάλλοι κι Αμερικανοί.
Από πού παν στο Κασαμπά στην Πάρσα και στ’ Αξάρι δεν πάνε πια στην Αμισσό, στο Αζάχτι ή στο Αξάρι.
Μαρμαρωμένε βασιλιά, τι όνειρο τι παγανιά μες του πετρέλαιου τη δρακοσπηλιά να σ’ αναστήσω ήρθα μ’ όνειρα παλιά πέτρινε πεθαμένε βασιλιά.
Κατακαημένο το Αϊβαλί και παινεμένο τ’ Αϊδίνι χαροκαμένο Εσκή Σεχήρ αρχοντοπούλα Σμύρνη.
Το Άξιον Εστί είναι μια ποιητική σύνθεση που γράφτηκε από τον Οδυσσέα Ελύτη και κυκλοφόρησε το 1959. Εν πολλοίς ήταν αυτό που χάρισε στον δημιουργό του το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979, κάνοντάς τον έτσι τον 2ο Έλληνα που τιμήθηκε με το ανώτερο βραβείο της παγκόσμιας Λογοτεχνίας (είχε προηγηθεί ο Γιώργος Σεφέρης το 1963).
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη εσύ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη (x3)
λησμονάτε τη χώρα μου
Αετόμορφα τα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά (x3)
στου γλαυκού το γειτόνεμα
Τα πικρά μου χέρια με τον Κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ (x3)
με φοβέρες και μ' αίματα
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη εσύ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη (x3)
λησμονάτε τη χώρα μου
