Το ψηφιδωτό της Θεοτόκου (Βρεφοκρατούσας) στην Αγιά Σοφιά, στην Κωνσταντινούπολη.
Η Ελλάς Ευγνωμονούσα, Θεόδωρος Βρυζάκης (1858)
Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2024
Νεκρός ο διοικητής της Χεζμπολάχ που αποτέλεσε στόχο της νέας ισραηλινής σφαγής στη Βηρυτό – Έξι οι νεκροί
Ο Ibrahim Qubaisi, ένας εκ των διοικητών της Χεζμπολάχ και αρχηγός του τμήματος πυραύλων της, έπεσε νεκρός από τη νέα ισραηλινή σφαγή στα νότια προάστια της Βηρυτού νωρίτερα σήμερα, Τρίτη. Ακόμη, από την επίθεση δολοφονήθηκαν άλλοι έξι άνθρωποι.
Όπως ανέφερε νωρίτερα το Reuters, ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στόχευσε διοικητή της Χεζμπολάχ στα νότια προάστια της Βηρυτού την Τρίτη. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, ο αρχηγός του τμήματος πυραύλων της Χεζμπολάχ Ibrahim Qubaisi έπεσε νεκρός όταν ο πέμπτος όροφος του κτιρίου στο οποίο διέμενε βομβαρδίστηκε.
Επιπλέον, σύμφωνα με την εφημερίδα «The Guardian», έξι άνθρωποι σκοτώθηκαν και 15 τραυματίστηκαν από το χτύπημα, σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας του Λιβάνου, καθώς συνεχίζονται οι επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης.
Το Ισραήλ σφυροκοπά τον Λίβανο για δεύτερη συνεχή ημέρα, με τον απολογισμό των νεκρών της πρώτης επιδρομής να ανέρχεται στους 558 εκ των οποίων τα 50 είναι παιδιά και οι 94 γυναίκες.
Στους 558 οι νεκροί στον Λίβανο μετά την ισραηλινή σφαγή – Τα 50 ήταν παιδιά
Ο αριθμός των νεκρών από τα ισραηλινά πλήγματα στον Λίβανο από χθες, Δευτέρα, αυξήθηκε στους 558, δήλωσε σήμερα ο υπουργός Υγείας Φιράς Αμπιάντ σε συνέντευξη Τύπου.
Ο νεότερος απολογισμός από την ισραηλινή σφαγή στον Λίβανο «έφθασε τους 558 νεκρούς, μεταξύ των οποίων 50 παιδιά και 94 γυναίκες», δήλωσε ο υπουργός, ενώ σύμφωνα με τον ίδιο 1.835 άνθρωποι τραυματίστηκαν.
Ο απολογισμός «διαψεύδει όλους τους ισραηλινούς ισχυρισμούς ότι στοχοποιούνται μαχητές», πρόσθεσε ο υπουργός. «Η πραγματικότητα, δυστυχώς, είναι ότι η μεγάλη πλειονότητα, εάν όχι το σύνολο, είναι άνθρωποι χωρίς οπλισμό που βρίσκονταν στα σπίτια τους», δήλωσε ο ίδιος.
Πρόκειται για τον βαρύτερο απολογισμό από τον τελευταίο πόλεμο μεταξύ της Χεζμπολάχ και του Ισραήλ το 2006.
Ο προηγούμενος απολογισμός που είχε ανακοινώσει χθες βράδυ το υπουργείο Υγείας του Λιβάνου ήταν 492 νεκροί.
Ο υπουργός δήλωσε επίσης ότι 16 διασώστες και πυροσβέστες τραυματίστηκαν και ένα νοσοκομείο στην Μπιντ Τζμπέιλ, στον νότιο Λίβανο, αποτέλεσε στόχο πλήγματος.
Η Δευτέρα ήταν η πιο θανατηφόρα μέρα στον Λίβανο από το τέλος του εμφυλίου πολέμου το 1990, έπειτα από τους μεγάλης έκτασης βομβαρδισμούς του Ισραήλ, κατά τους οποίους επλήγησαν 1.600 στόχοι, παραδέχεται ο IDF.
«Στη διάρκεια των τελευταίων ωρών, ο στρατός έπληξε τρομοκρατικούς στόχους της Χεζμπολάχ στο νότιο Λίβανο, κυρίως εκτοξευτήρες ρουκετών, εγκαταστάσεις τρομοκρατικών υποδομών και κτίρια μέσα στα οποία ήταν αποθηκευμένα όπλα», ανέφερε σε ανακοίνωση.
Ανδρέας Σ. Λόντος: Ο «άσωτος» αγωνιστής του ’21, που αυτοκτόνησε λόγω χρεών
Ο Ανδρέας Σ. Λόντος ήταν προεστός (Κοτσάμπασης) της Βοστίτσας (Αιγίου), με πολιτική και στρατιωτική δράση, τόσο στα χρόνια της Επανάστασης όσο και μετά την απελευθέρωση.
Ο Ανδρέας Λόντος γεννήθηκε το 1784 στη Βοστίτσα (Αίγιο) και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του κοτσάμπαση της περιοχής Σωτηράκη Λόντου (1750-1812).
Μετά τον αποκεφαλισμό του πατέρα του από τους Τούρκους πήγε στην Κωνσταντινούπολη και χάρη στο όνομα της οικογένειάς του και τον χαρακτήρα του απέκτησε πολλές γνωριμίες. Το 1818 επέστρεψε στη Βοστίτσα και ανέλαβε τη θέση του κοτσάμπαση, αναγνωρισμένος από την Υψηλή Πύλη. Στις 17 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Αντώνιο Πελοπίδα.
Στα τέλη Ιανουαρίου του 1821 φιλοξένησε στην οικία του τη σύναξη των προκρίτων (Διάσκεψη της Βοστίτσας) και παρά την κοινωνική θέση του υποστήριξε τις απόψεις του Παπαφλέσσα για άμεση έναρξη της Επανάστασης. Στις 24 Μαρτίου, επικεφαλής σώματος 400 αγωνιστών, πήγε στην Πάτρα, που είχε ήδη απελευθερωθεί από τον Παναγιώτη Καρατζά και άλλους οπλαρχηγούς. Εκεί διορίστηκε μέλος τού Αχαϊκού ή Επαναστατικού Διευθυντηρίου, αλλά οι διαφωνίες ανάμεσα στους αρχηγούς είχαν ως συνέπεια τη διάλυση της πολιορκίας του φρουρίου της Πάτρας και στη συνέχεια την κατάληψη της πόλης από τον Γιουσούφ πασά.
Ο Λόντος εξακολούθησε να ασχολείται με στρατιωτικά ζητήματα – παρ’ ότι δεν ήταν ο ίδιος στρατιωτικός – επικεφαλής αγωνιστών που συντηρούσε με δικά του
χρηματικά μέσα. Αναμίχθηκε στη δολοφονία του Αντώνη Οικονόμου στην Ύδρα και συντάχθηκε πολιτικά με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Τον Οκτώβριο του 1822 πήγε στο Μεσολόγγι και τον ενίσχυσε, κατά το διάστημα της πρώτης πολιορκίας της πόλης, με 700 περίπου αγωνιστές. Επιστρέφοντας στην Πελοπόννησο πήρε μέρος στην εξόντωση των υπολειμμάτων της στρατιάς του Δράμαλη.
Κατά τις εμφύλιες διαμάχες, συντάχθηκε αρχικά με τους κυβερνητικούς. Όταν όμως διαπίστωσε ότι ο Γεώργιος Κουντουριώτης απέκτησε υπερβολική δύναμη, προσχώρησε στην παράταξη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και πήρε μέρος στις ένοπλες συγκρούσεις μαζί με τους οπαδούς του. Μετά τη μάχη στην Κερπινή (Δεκέμβριος 1824), κατά την οποία υπερίσχυσαν οι κυβερνητικοί, αναγκάστηκε, μαζί με τον εξάδελφό του Ανδρέα Ζαΐμη να καταφύγει στη Δυτική Στερεά και στη συνέχεια στον αγγλοκρατούμενο Κάλαμο της Λευκάδας.
αγωνιστές για να βοηθήσει στην αντιμετώπιση των εισβολέων. Επειδή
όμως η κυβέρνηση Κουντουριώτη εξακολουθούσε να τους καταδιώκει,
κρύφτηκαν στο χωριό Σπάθαρι Γορτυνίας έως τα μέσα Μαΐου του 1825.
Αργότερα, όταν χορηγήθηκε γενική αμνηστία και ο Κολοκοτρώνης διορίστηκε
γενικός αρχηγός του στρατού της Πελοποννήσου, συνέπραξε μαζί του,
με περιορισμένα όμως αποτελέσματα, επειδή οι μεταξύ τους σχέσεις δεν ήταν πάντοτε καλές. Επειδή ενεργούσε αυθαίρετα σε βάρος των κατοίκων της Κορινθίας, η Γ’ Εθνοσυνέλευση, της οποίας υπήρξε μέλος, του αφαίρεσε την αρχηγία των στρατιωτικών δυνάμεων της Βοστίτσας.
Κατά το διάστημα της διακυβέρνησης του Καποδίστρια συνέπραξε με την αντιπολίτευση και μετά την άφιξη του Όθωνα ονομάστηκε συνταγματάρχης και αργότερα προήχθη σε υποστράτηγο. Συμμετείχε ενεργά στη συνταγματική εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 και αμέσως κατόπιν ανέλαβε το Υπουργείο
των Στρατιωτικών. Επίσης υπηρέτησε ως πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης,
που είχε συσταθεί για τη σύνταξη του Συντάγματος, ενώ τον Μάρτιο του
1844 χρημάτισε υπουργός των Εσωτερικών.
Καθώς όμως ήταν σπάταλος κι έκανε άστατη ζωή δεν μπορούσε να συντηρηθεί με το μισθό που έπαιρνε και χρεωνόταν. Την οικογενειακή περιουσία την είχε ξοδέψει ή χάσει κατά τη διάρκεια του Αγώνα. Κάποτε μάλιστα ο Οδυσσέας Ανδρούτσος βλέποντάς τον να σκορπάει αλόγιστα χρήματα, του είχε πει: «Λόντο, Λόντο, κράτα και παραπίσω τα χρήματά σου, να μην ψωμοζητήσει το σπίτι σου!». Ό Λόντος τότε του είχε απαντήσει: «Πλούτη μου είναι η πατρίδα, χωράφια μου είναι η Ελλάδα».
Χαρακτηριστικές είναι οι αναφορές του Μακρυγιάννη στ’ απομνημονεύματά του για την άστατη ζωή του Λόντου. «Και τα παιδιά όπου τα στέλνουν να φωτιστούν γράμματα κι αρετή, από μέσα το κράτος κι άπ’ όξω, φωτίζονται την τραγουδική και ηθική του θεάτρου· και πουλούνε τα βιβλία τους οι μαθηταί να πάνε ν’ ακούσουνε την Ρίτα Βάσω την τραγουδίστρια του θεάτρου· ότι παλαβώσανε οι γέροντες, όχι τα παιδάκια, να μην πουλήσουνε τα βιβλία τους. Τό γέρο Λόντο, όπου δεν έχει ούτε ένα δόντι, τον παλάβωσε η Ρίτα Μπάσσο του θεάτρου και τον αφάνισε τόσα τάλαρα δίνοντας κι’ άλλα πισκέσια».
Τα μεγάλα χρέη που είχε δημιουργήσει, ίσως να συνέβαλαν στην αυτοκτονία του Ανδρέα Λόντου στις 24 Σεπτεμβρίου 1846. Γράφει σχετικά στα απομνημονέυματά του ο Μακρυγιάννης: « …έπεσε σε μεγάλον χρέος, ότι δεν έβαινε ποτές πήχη εις τα πράματά του. Ένας άνθρωπος, μόνος του, έπαιρνε τον μιστόν του υποστρατήγου, όπου μπορούσε να ζήση καλά· ότι φαμελιά δεν είχε. Εκείνο όπου φάνη, εμπήκε σε μια μεγάλη ποσότη χρέος. Από αυτό ήταν, από άλλο — μίαν αυγή ευρέθη σκοτωμένος, όλο του το κεφάλι σκόρπιον και η πιστιόλα του άδεια. ·Αυτό μόνον ο θεός το ξέρει — μόνος του σκοτώθη, άλλος τον σκότωσε. Ζοϋσε κι’ ο Κωλέτης τότε. Δεν άφησαν να τον θάψουν με παπάδες και με παράταξιν.Αυτό τό φιλονίκησαν καμόσες ημέρες,κι’ αφού δεν άφηναν να τον θάψουν με παράταξιν τον μπαλσάμωσαν και τον πήραν οι συγγενείς του και τον πήγαν εις την Βοστίτζα, την πατρίδα του...»
Βούλα Ζουμπουλάκη
 |
Σημαντική Ελληνίδα ηθοποιός, που διακρίθηκε κυρίως για τις θεατρικές ερμηνείες της. Η Βούλα Ζουμπουλάκη γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου στις 24 Σεπτεμβρίου του 1924. Θέλοντας να κάνει το χατήρι της οικογένειάς της εισήχθη στη Νομική Σχολή Αθηνών, ενώ παράλληλα σπούδαζε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Μονωδίας του Εθνικού Ωδείου, καθώς από πολύ μικρή είχε δείξει ιδιαίτερη κλίση στο τραγούδι. Πρωτοεμφανίστηκε στη Λυρική Σκηνή το 1950, στην όπερα του Βέρντι «Χορός μεταμφιεσμένων». Γρήγορα, όμως, άλλαξε κατεύθυνση και με την προτροπή του σπουδαίου έλληνα ηθοποιού Δημήτρη Μυράτ, τον οποίο παντρεύτηκε στο Κάιρο το 1951, μεταπήδησε στο θέατρο. Η Μαρτίριο από το «Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» του Λόρκα είναι ο πρώτος της σημαντικός ρόλος, στο θέατρο Κοτοπούλη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Στο ίδιο θέατρο, διευθυντής του οποίου ήταν ο Δημήτρης Μυράτ, θα συνεχίζει με παραστάσεις όπως: «Φαύλος κύκλος» του Δημήτρη Ψαθά, «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, «Επτά χρόνια φαγούρα» του Τζορτζ Άξελροντ, «Η δικηγορίνα» του Λουί Βερνέιγ, «Λυσσασμένη γάτα» του Τένεσι Ουίλιαμς κ.ά. Από το 1957 πρωταγωνιστεί στο θίασο του Δημήτρη Μυράτ στην «Υπόθεση Ντρέιφους» του Μανώλη Σκουλούδη, «Το φως της καρδιάς» του Τένεσι Ουίλιαμς, τους «Δίκαιους» του Αλμπέρ Καμί και στη θρυλική παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλο (1961), στην οποία ερμηνεύει το τραγούδι «Πέτρα» του Μάνου Χατζιδάκι. Από το 1968 το θεατρικό σχήμα γίνεται «Θίασος Μυράτ - Ζουμπουλάκη» και συνεχίζουν με έργα όπως: «Εσθήρ» του Ρακίνα, «Απαγορευμένο τετράδιο» της Άλμπα ντε Τσέσπεντες, «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, «Διάλογοι» του Πλάτωνα, «Εκάβη» του Ευριπίδη, «Να ντύσουμε τους γυμνούς» του Λουίτζι Πιραντέλλο κ.ά. Μετά το θάνατο του Δημήτρη Μυράτ (1991), συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο, και με το Μοντέρνο Θέατρο του Γιώργου Μεσσάλα.  Το 1961 και το 1965 τιμήθηκε με το βραβείο Μαρίκας Κοτοπούλη ως η καλύτερη θεατρική ηθοποιός, το 1966 με το Α' βραβείο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το ρόλο της στην ταινία «Σύντομο διάλειμμα» του Ντίνου Κατσουρίδη, ενώ το 1990 απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Ποιότητας για τη ερμηνεία της στη ταινία του Γιάννη Αλεξάκη «Αθηναίοι». Στις ελάχιστες τηλεοπτικές εμφανίσεις της ανήκει και η τηλεοπτική σειρά «Πορφύρα και αίμα» του Νίκου Φώσκολου (1978). Η Βούλα Ζουμπουλάκη πέθανε στις 7 Σεπτεμβρίου 2015 στην Αθήνα, σε ηλικία 90 ετών. Σύμφωνα με τον γνωστό θεατρικό κριτικό Κώστα Γεωργουσόπουλο, «η Ζουμπουλάκη διακρίθηκε σε ρόλους δραματικούς και κωμικούς. Είναι ηθοποιός με σκηνική άνεση, αίσθηση του σκηνικού χρόνου και αντίληψη των αποχρώσεων του χαρακτήρα που υποδύεται με κριτήριο πάντα το μέτρο και εφόδιο την ψυχολογία του βάθους». Φιλμογραφία
Τηλεοπτικές σειρές
Εμφανίσεις στο Εθνικό ΘέατροΠηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/1468 |
Αλέξιος Β’ Κομνηνός
Αυτοκράτορας της Ρωμανίας, που βασίλεψε για τρία χρόνια (1180 – 1183), αλλά δεν κυβέρνησε ποτέ. Ανήκε στη δυναστεία των Κομνηνών.
Ο Αλέξιος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 10 Σεπτεμβρίου 1169 και ήταν γιος του αυτοκράτορα Μανουήλ Α' Κομνηνού και της δεύτερης συζύγου του Μαρίας, κόρης του γάλλου πρίγκηπα της Αντιοχείας Ραϊμούνδου του Πουατιέ. Στις 2 Μαρτίου 1180 και για λόγους πολιτικής του πατέρα του, ο δεκαετής Αλέξιος παντρεύτηκε την οκταετή πριγκίπισσα Αγνή, κόρη του φράγκου βασιλιά Λουδοβίκου του 7ου, η οποία έλαβε το όνομα Άννα.
Λίγους μήνες αργότερα, στις 24 Σεπτεμβρίου 1180, ο Μανουήλ Α' πέθανε και τον διαδέχθηκε ο εντεκάχρονος γιος του, Αλέξιος. Επειδή ήταν ανήλικος τον κηδεμόνευε η βασιλομήτωρ Μαρία, η οποία γρήγορα τον παραγκώνισε, αναθέτοντας την εξουσία στον εραστή της Αλέξιο Πρωτοσέβαστο, εξάδελφο του αυτοκράτορα Αλέξιου Β'. Η απροκάλυπτα φιλοδυτική στάση της Μαρίας και του ευνοούμενού της, καθώς και η ασυδοσία των λατίνων εμπόρων (Γενουατών και Πισατών) που κυριαρχούσαν στο θαλάσσιο εμπόριο και τις χρηματοοικονομικές δραστηριότητες στην αυτοκρατορία, προκάλεσαν την έξαρση των αντιδυτικών αισθημάτων του λαού και την αντίδραση της οικογένειας των Κομνηνών. Η ετεροθαλής αδελφή του ανήλικου αυτοκράτορα Μαρία Κομνηνή ή Πορφυρογέννητη και ο φράγκος σύζυγός της Καίσαρ Ιωάννης (Ρενιέ ντε Μονφερά, το γαλλικό όνομά του), προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον λαό της Κωνσταντινούπολης κατά του μισητού ζεύγους της Μαρίας και του Αλέξιου, αλλά απέτυχαν.
Τότε φάνηκε δυναμικά στο προσκήνιο ο Ανδρόνικος Κομνηνός, εξάδελφος του αποθανόντος αυτοκράτορα, που είχε πέσει σε δυσμένεια επί Μανουήλ Α', ως σφετεριστής του θρόνου και είχε απομακρυνθεί στον Πόντο. Με την προτροπή της Μαρίας Κομνηνής, την άνοιξη του 1182 στρατοπέδευσε στη Χαλκηδόνα (σημερινό Καντίκιοϊ), στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης, προκαλώντας στάση μέσα στη Βασιλεύουσα.
Ο Αλέξιος Πρωτοσέβαστος εγκαταλείφθηκε από τους υποστηρικτές του, αιχμαλωτίστηκε από τους στασιαστές και τυφλώθηκε. Παράλληλα, ξεκίνησε ένα πογκρόμ κατά των ρωμαιοκαθολικών ή λατίνων κατοίκων της Κωνσταντινούπολης, που ανέρχονταν σε περίπου 60.000 και αποτελούνταν από εμπόρους και τις οικογένειές τους. Ανεξακρίβωτος αριθμός λατίνων κατεσφάγη από το μαινόμενο πλήθος, ενώ τουλάχιστον 4.000 πουλήθηκαν ως σκλάβοι στους Σελτζούκους Τούρκους. Οι διασωθέντες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.
Στις 3 Μαΐου 1182 ο Ανδρόνικος Κομνηνός εισήλθε θριαμβευτικά στην Κωνσταντινούπολη ως προστάτης του ανήλικου ανιψιού του. Η πρώτη του ενέργεια ήταν να δηλητηριάσει τη Μαρία Κομνηνή και τον σύζυγό της Καίσαρα Ιωάννη. Ακολούθως, συνέλαβε τη βασιλομήτορα Μαρία, την οποία υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια και ανέθεσε τον στραγγαλισμό της στον σωματοφύλακά του Κωνσταντίνο Τρίψυχο.
Ο Ανδρόνικος στέφθηκε συναυτοκράτορας και στις 24 Σεπτεμβρίου 1183 με διαταγή του δολοφονήθηκε ο 14χρονος αυτοκράτορας Αλέξιος Β' Κομνηνός. Τον στραγγάλισαν με τη χορδή ενός τόξου. Ο Ανδρόνικος αναγορεύθηκε σε αυτοκράτορα του Βυζαντίου ως Ανδρόνικος Α' Κομνηνός και για να νομιμοποιήσει την εξουσία του παντρεύτηκε τη χήρα του Αλέξιου Β', παρότι αυτός ήταν 65 ετών και η Άννα μόλις 13.
Τη δυναστική διαμάχη στη Ρωμανία επί Αλεξίου Β' εκμεταλλεύτηκαν οι γείτονες της αυτοκρατορίας. Ο βασιλιάς των Ούγγρων Μπέλα ο 3ος, κατέλαβε περιοχές της Κάτω Πανονίας (σημερινή Βόρεια Σερβία και Βοσνία), η Βενετία τη Δαλματία και ο σουλτάνος των Σελτζούκων Τούρκων Κιλίτζ Αρσλάν ο 2ος προωθήθηκε δυτικότερα στη Μικρά Ασία, καταλαμβάνοντας το Κοτύαιον (σημερινή Κιουτάχεια) και τη Σωζόπολη της Πισιδίας.
Σχετικά...
«Αγνή η Φράγκα», ιστορικό μυθιστόρημα του δημοσιογράφου και συγγραφέα Κώστα Κυριαζή (1920-1991). Πρωτοκυκλοφόρησε το 1980 από τις εκδόσεις της ΕΣΤΙΑΣ.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/528
Νίκος Σεργιανόπουλος
Ο Νίκος Σεργιανόπουλος υπήρξε ένας από τους πιο γνωστούς Έλληνες ηθοποιούς, κυρίως μέσα από τους τηλεοπτικούς του ρόλους. Η άγρια δολοφονία του το καλοκαίρι του 2008 συντάραξε το πανελλήνιο και απασχόλησε τον Τύπο και τα κοινωνικά δίκτυα για πολλά χρόνια.
Ο Νίκος Σεργιανόπουλος γεννήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1952 στη Δράμα, όπου και μεγάλωσε. Από μικρός έκανε όνειρα για να γίνει ηθοποιός, παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειάς του.
Τηλεοπτικό ντεμπούτο στη σειρά «Η τελευταία Ιθάκη»
Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΒΘΕ) και υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Πειραματικής Σκηνής Τέχνης. Συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στην Αθήνα. Το 1986 έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο στην ταινία του Τάσου Ψαρά «Καραβάν Σαράι», που ήταν και η μοναδική συμμετοχή του στη μεγάλη οθόνη.
Την ίδια χρονιά πρωτόπαιξε και στην τηλεόραση, στη σειρά του Κώστα Αριστόπουλου «Η τελευταία Ιθάκη». Η έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης ανέβασε κατακόρυφα τις μετοχές του. Το 1992 έγινε γνωστός μέσα από την υπερπαραγωγή του MEGA «Άφρικα», που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Κένυα.
Στη συνέχεια έλαβε μέρος σε πολλές τηλεοπτικές παραγωγές («Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή», «Οι Στάβλοι της Εριέτας Ζαίμη», «Βέρα στο Δεξί» κ.ά.), αλλά για τους τηλεθεατές παρέμενε ο καθηγητής Μαρκοράς. Η «Εξαφάνιση», που προβλήθηκε από τον ALPHA, ήταν η τελευταία του τηλεοπτική δουλειά.
Η άγρια δολοφονία του
Στις 4 Ιουνίου 2008 βρέθηκε άγρια δολοφονημένος με πολλαπλά τραύματα από μαχαίρι στο διαμέρισμά του στο Παγκράτι. Ένα μήνα αργότερα συνελήφθη ο γεωργιανός Δαβίδ Μουρτινέλι, ο οποίος στις 26 Ιουλίου ομολόγησε ότι αυτός διέπραξε τη δολοφονία. Όπως αποκαλύφτηκε, ο Σεργιανόπουλος είχε «ψωνίσει» τον δολοφόνο του το προηγούμενο βράδυ στην Πλατεία Βικτωρίας.
Στις 10 Νοεμβρίου 2009, ο Μουρτινέλι καταδικάσθηκε σε κάθειρξη 20 ετών και 10 μηνών, καθώς το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο του αναγνώρισε ελαφρυντικά. Η εισαγγελική αρχή άσκησε έφεση και ο Μουρτινέλι ξαναδικάσθηκε και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο στις 18 Ιουνίου 2015.
Μερικούς μήνες πριν από τη δολοφονία του, ο Νίκος Σεργιανόπουλος είχε απασχολήσει την επικαιρότητα με μία υπόθεση ναρκωτικών. Στις 2 Δεκεμβρίου 2007 συνελήφθη, κατόπιν τυχαίου ελέγχου, έχοντας στην κατοχή του 35 γραμμάρια κοκαΐνης. Κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση ναρκωτικών, αλλά δεν προφυλακίστηκε, επειδή δήλωσε και διαγνώστηκε εξαρτημένος χρήστης.
Τάκης Λουκανίδης: Ο πληρέστερος Έλληνας ποδοσφαιριστής
Ο Τάκης Λουκανίδης υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ποδοσφαιριστές, με μεγάλη καριέρα στη Δόξα Δράμας και τον Παναθηναϊκό. Θεωρείται ένας από τους πληρέστερους ποδοσφαιριστές που πέρασαν ποτέ από τα ελληνικά γήπεδα. Στην καριέρα του αγωνίστηκε σε αρκετές θέσεις, ακόμη και του τερματοφύλακα, στην αρχή της σπουδαίας καριέρας του.
Ο Νεοτάκης (Τάκης) Λουκανίδης γεννήθηκε στο Παρανέστι Δράμας στις 24 Σεπτεμβρίου 1937. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής οι βούλγαροι κατακτητές σκότωσαν τον πατέρα του και η χήρα μητέρα του αναγκάστηκε να τον στείλει στο ορφανοτροφείο της Δράμας και από εκεί στη Γεωπονική Σχολή Κομοτηνής.
Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην ΑΕ Κομοτηνής σε ηλικία 16 ετών από τη θέση του τερματοφύλακα και στη συνέχεια ως αμυντικός και επιθετικός για να καταλήξει ως μέσος.
Την 1η Οκτωβρίου 1958 χρίστηκε διεθνής (στον αγώνα Γαλλίας - Ελλάδας 7-1 για τα προκριματικά του Κυπέλλου Εθνών) κι έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής επαρχιακής ομάδας που αξιώθηκε αυτής της τιμής. Συνολικά, ο Τάκης Λουκανίδης φόρεσε 23 φορές τη φανέλα με το εθνόσημο (1958-1967) και σημείωσε τρία γκολ.
Οι εξαιρετικές εμφανίσεις του με τη Δόξα Δράμας την πενταετία 1956-1961 προκάλεσαν το ενδιαφέρον μεγάλων ομάδων ακόμη και της Γιουβέντους, όπως έχει γραφεί. Τον κέρδισε τελικά ο Παναθηναϊκός και στις 20 Δεκεμβρίου 1961, σε ηλικία 24 ετών, κατέβηκε στην Αθήνα για να γίνει τα χρόνια που ακολούθησαν ο ποδοσφαιριστής – σύμβολο των «πρασίνων». Προτού καταλήξει στον Παναθηναϊκό πέρασε για ένα μικρό διάστημα από το ΑΠΟΕΛ, καθώς ήταν η μόνη λύση για να ενταχθεί στο «τριφύλλι».
Η μόνη λύση ήταν να φύγει από την Αθήνα. Τον Ιανουάριο του 1969 ανηφόρισε στη Θεσσαλονίκη, όπου τον ήθελε ο τότε πρόεδρος του Άρη και ισχυρός παράγων της εποχής, Νίκος Καμπάνης, για ν' αγωνιστεί στους «κιτρινόμαυρους» μόλις μία σεζόν και να κερδίσει με την ομάδα της Θεσσαλονίκης τον τελικό του Κυπέλλου του 1970, τον μόνο τίτλο που έχει κατακτήσει ο Άρης, από την καθιέρωση του εθνικού ποδοσφαίρου το 1959. Ο ίδιος δεν είχε την ευτυχία ν’ αγωνιστεί στον τελικό στο Καυταντζόγλειο Στάδιο, καθώς είχε αποβληθεί στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό.
Έτσι το καλοκαίρι του 1970 ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική καριέρα του, σε ηλικία 33 ετών. Μολονότι ο ίδιος ήταν πρόθυμος και ικανός να συνεχίσει, δεν του έγινε πρόταση ανανέωσης και με πίκρα αποσύρθηκε από την ενεργό ποδοσφαιρική δράση. Με την ομάδα της Θεσσαλονίκης αγωνίστηκε σε 45 παιγνίδια και σημείωσε 8 γκολ.
Στη συνέχεια ασχολήθηκε επαγγελματικά με το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ που είχε ανοίξει στην Κυψέλη.
Η στιγμή που σημάδεψε τον Τάκη Λουκανίδη ήταν ο θάνατος του γιου του, Γιώργου, σε ηλικία 31 ετών, τον Αύγουστο του 1998, σε τροχαίο δυστύχημα, στη λεωφόρο Μαρκόπουλου - Ωρωπού. Ο Γιώργος Λουκανίδης ήταν γυμναστής, ο οποίος εκείνη την εποχή εργαζόταν στην εκπομπή «Πρωινός Καφές».
Ο Τάκης Λουκανίδης πέθανε στις 11 Ιανουαρίου 2018 στην Αθήνα, σε ηλικία 80 ετών, από έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/1999
Σύναξη της Παναγίας της Φιλερήμου στην Ρόδο
.jpg)
Τῆς Φιλερήμου ἡ Εἰκὼν πελαγίζει,
Τοῖς προσιοῦσιν ἰαμάτων τὰ ῥεῖθρα.
Εἰκάδι τετάρτῃ Κούρην Φιλέρημον ὕδω.
Η σεβάσμια Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της «Φιλερήμου» ή «των Χαρίτων» είναι έργο του 10ου αιώνα μ.Χ. Κατά την παράδοση έφθασε στη Ρόδο από τα Ιεροσόλυμα και τοποθετήθηκε στο Καθολικό της Μονής του λόφου Φιλερήμου, την ακρόπολη της αρχαίας πόλεως Ιαλυσού, από τον οποίο πήρε και την προσωνυμία. Κατά τη γνώμη μερικών ερευνητών την Εικόνα έφεραν στην Ρόδο οι Ιωαννίτες Ιππότες. Πιθανότερο είναι να υπήρχε πριν την άφιξη των Ιπποτών γιατί διαφορετικά δεν δικαιολογείται η τιμή που απολάμβανε, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, από το Ορθόδοξο πλήρωμα της νήσου ήδη από τα πρώτα χρόνια της Ιπποτοκρατίας.
Η Εικόνα παρέμεινε στη Ρόδο μέχρι το 1523 μ.Χ., έτος καταλήψεως της Ρόδου από τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, όταν φεύγοντας οι Ιππότες προς την Δύση, μεταξύ των πολλών άλλων κειμηλίων, την πήραν μαζί τους. Αρχικά μεταφέρθηκε στην Ιταλία (1523 - 1527 μ.Χ.), κατόπιν στη Γαλλία (1527 - 1530 μ.Χ.) και ύστερα στη Μάλτα (1530 - 1798 μ.Χ.). Όταν ο Μέγας Ναπολέων κατέλαβε τη Μάλτα η Εικόνα φυγαδεύτηκε και μέσω της Τεργέστης έφθασε στη Ρωσία, όπου ο τσάρος Παύλος ο Α’ την υποδέχθηκε με μεγάλες τιμές και διέταξε να την καλύψουν με χρυσή επένδυση και να την κοσμήσουν με πολύτιμους λίθους.
Κατά την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 μ.Χ., για να μην καταστραφεί η Εικόνα από τους άθεους, μεταφέρθηκε από τη Μόσχα στην Αγία Πετρούπολη και κατόπιν μέσω Εσθονίας έφθασε στην Κοπεγχάγη (1919 μ.Χ.) και παραδόθηκε, ως αυτοκρατορικός θησαυρός, στη μητέρα της τσαρίνας Μαρία Φιοντόροβνα, η οποία το 1928 μ.Χ. την παρέδωσε για να μεταφερθεί στο Βελιγράδι ή κατ’ άλλους στη Μονή Παντελεήμονος του Αγίου Όρους. Η Εικόνα, με ενδιάμεσο σταθμό τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία του Βερολίνου, έφθασε στο Βελιγράδι και παραδόθηκε στην βασιλική οικογένεια των Καρατζώρτζεβιτς. Στον Ναό των ανακτόρων του Βελιγραδίου παρέμεινε μέχρι την 6η Απριλίου 1941 μ.Χ., όταν, λόγω των βομβαρδισμών του Βελιγραδίου από τα Γερμανικά στρατεύματα, μεταφέρθηκε για ασφάλεια στην Μονή του Οστρόγου, απ’ όπου την πήρε η Κυβέρνηση του Μαυροβουνίου και την τοποθέτησε στο Εθνικό Θησαυροφυλάκιο (1952 μ.Χ.). Το 1978 μ.Χ. παραδόθηκε στο Εθνικό Μουσείο του Μαυροβουνίου, όπου και βρίσκεται, εντός ειδικά διαμορφωθέντος παρεκκλησίου.
Αντίγραφο της Εικόνας, το οποίο φιλοτεχνήθηκε από τον Μοναχό Λάζαρο, ύστερα από αίτημα του Μητροπολίτη Ρόδου Κυρίλλου, μεταφέρθηκε στη Ρόδο από τον Μητροπολίτη Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας Αμφιλόχιο και τοποθετήθηκε στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Φιλερήμου την 24 Σεπτεμβρίου του έτους 2008 μ.Χ.
Σήμερα ο ναός της Ιεράς Μονής Φιλερήμου λειτουργεί κάθε Κυριακή και εορτάζει της Ζωοδόχου Πηγής.
Λειτουργικά κείμενα
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
῾Ως ἀπόρθητον τεῖχος, καὶ ἀκρόπολιν ἄσειστον, Ῥόδος ἡ περίφημος νῆσος, τὸν Ναόν σου ἐκτήσατο, ἐν ᾧ ὥσπερ ἐν θρόνῳ ὑψηλῷ, ἐνίδρυται ἡ θεία σου Εἰκών, ἀναβλύζουσα τῆς χάριτος μυστικῶς, τὰ ῥεῖθρα τοῖς ἐκβοῶσι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τοῖς θαυμασίοις σου, δόξα Μῆτερ Φιλέρημε τῇ σῇ, πλουσίᾳ χρηστότητι.
Έτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὴν θείαν Εἰκόνα σου, ὡς θησαυρὸν τιμαλφῆ, τοῦ πλούτου Φιλέρημε, τῆς μητρικῆς σου στοργῆς, τιμῶμεν οἱ δοῦλοί σου· βρύεις γὰρ ἀενάως, ἐξ αὐτῆς πᾶσι χάριν, τοῖς προσιοῦσι πόθῳ, καὶ πιστῶς ἐκβοῶσι· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.
Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.
Τῆς Φιλερήμου τῷ Ναῷ ἐν πίστει δράμωμεν, καὶ τὴν Εἰκόνα εὐλαβῶς αὐτῆς τιμήσωμεν εὐφραινόμενοι τῷ πνεύματι ἑορτίως· ὡς πηγὴ γὰρ ζωηφόρος βρύει πάντοτε, οἰκτιρμῶν τῆς Θεομήτορος τὰ νάματα, τοῖς κραυγάζουσι· Χαῖρε Ῥόδου τὸ καύχημα.
Μεγαλυνάριον
Βρύει τῶν θαυμάτων τοὺς ποταμούς, Φιλέρημε Κόρη, ἡ Εἰκών σου ἡ εὐαγής, πληροῦσα ἀῤῥήτου, χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης, τοὺς κατασπαζομένους, αὐτὴν ἐκ πίστεως.
Έτερον Μεγαλυνάριον
Χαίρει ἡ Ῥοδόνησος ἐπὶ σοί, Φιλέρημε Μῆτερ, ὥσπερ χάριτος θησαυρόν, πλουτοῦσα ἐν κόλποις, τὴν θείαν σου Εἰκόνα, ἣν σκέπε ἐκ παντοίων, δεινῶν καὶ θλίψεων.
Ὁ Οἶκος
Τάγματα τῶν Ἀγγέλων, ἐν ὑψίστοις ὑμνοῦσι, τὴν δόξαν σου Φιλέρημε Μῆτερ· ἡμεῖς δὲ οἱ ἐν Ῥόδῳ πιστοί, τῇ εὐαγεῖ σου Εἰκόνι προστρέχοντες, εὐνοίας σου λαμβάνομεν, τὰς δωρεὰς ἀναβοῶντες·
Χαῖρε, τοῦ κόσμου ἡ σωτηρία·
χαῖρε, ἀνθρώπων ἡ προστασία.
Χαῖρε, παρθενίας εὐῶδες κειμήλιον·
χαῖρε, σωφροσύνης ὡραῖον παλάτιον.
Χαῖρε, ὅτι ἐσωμάτωσας τὸν φιλάνθρωπον Θεόν·
χαῖρε, ὅτι ἐθανάτωσας τὸν ἀρχέκακον ἐχθρόν.
Χαῖρε, τοῦ Φιλερήμου ἄνασσα πανολβία·
χαῖρε, Δωδεκανήσου θαυμαστὴ θυμηδία.
Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἰάσεις λαμβάνομεν·
χαῖρε, δι᾿ ἧς κινδύνων σῳζόμεθα.
Χαῖρε, πηγὴ ζωηφόρος θαυμάτων·
χαῖρε, ἀκτὶς φωτοφόρος χαρίτων.
Χαῖρε, Ρόδου τὸ καύχημα.
Κάθισμα
Ἦχος α΄. Τὸν τάφον σου Σωτηρ.
Μετὰ τὴν α΄ Στιχολογίαν
Εἰκόνι τῇ σεπτῇ, τῆς Ἁγνῆς Φιλερήμου, προσπέσωμεν πιστοί, ἐν θερμῇ κατανύξει, καρδίας ὑποκλίνοντες, καὶ τοῦ σώματος γόνατα, καὶ βοήσωμεν· Θεοχαρίτωτε Κόρη, σκέπε πάντοτε, ἐκ πειρασμῶν πολυτρόπων, τοὺς σὲ μακαρίζοντας.
Έτερον Κάθισμα
Ἦχος δ΄. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.
Μετὰ τὴν β΄ Στιχολογίαν
Τὸ ἀντίτυπον τῆς σῆς, θείας Εἰκόνος Ἀγαθή, τῶν Ῥοδίων ὁ λαός, ὥσπερ ταμεῖον ἀληθῶς, τῶν δωρεῶν κεκτημένος τῆς χάριτός σου, ᾄδει σοι ᾠδήν, χαριστήριον, καὶ τὸν ἀσπασμόν, ἀναφέρει σοι, τοῦ Γαβριὴλ Φιλέρημε Παρθένε, μετ᾿ εὐφροσύνης κραυγάζων σοι· Χαῖρε Μαρία, Εὐλογημένη, σωτηρία τοῦ κόσμου.
Έτερον Κάθισμα
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Μετὰ τὸν Πολυέλεον
Η῾ Ῥόδος ἀγάλλεται, Μῆτερ Ἁγνὴ πανδημεί, τιμῶσα τὸ τύπωμα, τῆς θεαυγοῦς σου Μορφῆς, Φιλέρημε σήμερον. Ὅθεν αὐτὴν ὡς πλοῦτον, οἰκτιρμῶν κεκτημένη, ῥύου ταῖς μητρικαῖς σου, πρὸς Χριστὸν ἱκεσίαις, κινδύνων πολυτρόπων ἀεί, καὶ πάσης κακώσεως.
Έτερον Κάθισμα
Ἦχος δ΄. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.
Η῾ Ῥοδόνησος ἀεί, χαίρει Παρθένε ἐπὶ σοί, ὥσπερ θεῖον θησαυρόν, τῶν μητρικῶν σου οἰκτιρμῶν, τῆς σῆς Εἰκόνος τὸ Ἔκτυπον κεκτημένη, καὶ ἐν τῷ Ναῷ, τῷ ἁγίῳ σου, σπεύδουσα πιστῶς, μακαρίζει σε, χαῖρε βοῶσα Ἄχραντε Μαρία, Εὐλογημένη Φιλέρημε· μὴ οὖν ἀπώσῃ, τῶν οἰκετῶν σου, τὰς ἐκ πόθου δεήσεις.
Ἰδιόμελον ἐκ τῆς Λιτῆς
Ἦχος α΄.
Εὐφραίνου καὶ ἀγάλλου, ἡ περίφημος Ῥόδος, καὶ τὰς πέριξ νήσους συγκάλεσον, πρὸς ἑόρτιον πανήγυριν, τῆς Κεχαριτωμένης Φιλερήμου· ἰδοὺ γὰρ σήμερον ἡ Θεόνυμφος, τὴν τιμιωτάτην Εἰκόνα αὐτῆς, ὡς σκεῦος μυστικοῦ ἁγιασμοῦ, διὰ πολλὴν εὐσπλαγχνίαν προβάλλεται, καὶ παρέχει δαψιλῶς, τῆς εὐλογίας πᾶσι τὰ δωρήματα. Δεῦτε οὖν πνευματικῶς, αὐτὴν ἀσπασώμεθα, ὡς ἐξ ἑνὸς στόματος βοῶντες· Θεοτόκε Πανύμνητε, τῆς βοηθείας σου δίδου τὴν ἰσχύν, τῷ λαῷ σου ὡς φιλάγαθος.
Έτερον Ἰδιόμελον ἐκ τῆς Λιτῆς
Ἦχος α΄.
Πνευματικὴ πανήγυρις σήμερον, εὐφροσύνης πρόξενος ἡμῖν, ὦ ἀδελφοὶ ἐπεδήμησε. Δεῦτε οὖν δαυϊτικῶς, εἰς οἶκον Κυρίου πορευσώμεθα, καὶ τῇ Εἰκόνι τῆς Ἁγνῆς Θεοτόκου, ἐν κατανύξει προσπέσωμεν· ὡς χρυσέα γὰρ μανναδόχος στάμνος, τὸ μάννα τῆς χάριτος παρέχει ἀεί, τοῖς εὐσεβῶς ἀναβοῶσι· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, Φιλέρημε Κυρία Θεονύμφευτε, τῆς Ῥόδου τὸ καύχημα, καὶ Ὀρθοδόξων τὸ κραταίωμα· μετὰ σοῦ ὁ Κύριος, ὁ διὰ σοῦ δωρούμενος ἡμῖν, τὸ μέγα καὶ πλούσιον ἔλεος.
Έτερον Ἰδιόμελον ἐκ τῆς Λιτῆς
Ἦχος β΄.
Δεῦτε σήμερον οἱ πιστοί, τῆς Φιλερήμου τὴν ἑόρτιον Σύναξιν, ἐν κατανύξει ἑορτάσωμεν, καὶ τὴν ὑπέρτιμον Εἰκόνα αὐτῆς, ἐν εὐλαβείᾳ τιμήσωμεν· τῶν ἰαμάτων γὰρ ἡμῖν, πηγὴ ἀστείρευτος δείκνυται, νόσους θεραπεύουσα, θλίψεις διασκεδάζουσα, δαίμονας ἀποδιώκουσα, καὶ τὰς δεήσεις πάντων ἐκπληροῦσα, τῶν ἐπ᾿ αὐτῇ πεποιθότων, καὶ ἐκ καρδίας βοώντων· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ἡ τῆς Ῥόδου ἀπόρθητος ἀκρόπολις, προστασία καὶ σκέπη, καὶ θεῖον καταφύγιον.
Έτερον Ἰδιόμελον ἐκ τῆς Λιτῆς
Ἦχος πλ. δ΄.
᾿Εν εὐσήμῳ ἡμέρᾳ ἑορτῆς ἡμῶν σαλπίσωμεν, πνευματικῇ κιθάρᾳ, τῶν Ῥοδίων τὸ θεόλεκτον ποίμνιον· ἡ γὰρ Πανάχραντος Θεοτόκος, ηὐδόκησε τὴν νῆσον ἡμῶν, ὡς πολυτίμητον δῶρον, τὸ ἀντίτυπον τῆς Εἰκόνος αὐτῆς, ὡς εὔσπλαγχνος ἡμῖν δωρησάμενη. Ὅθεν βοήσωμεν αὐτῇ, σὺν τῷ Ἀρχαγγέλῳ Γαβριήλ, ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, Κυρία Φιλέρημε Θεόνυμφε, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί, καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Σχετικά κείμενα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
Εν αρχή ην ο πόνος, τούτες τις τρομερές μέρες του φετινού Αυγούστου. Ναι, ο πόνος. Γιατί πριν από κάθε ανάλυση, ακόμα και την εμβριθέστερη...
-
Τίτλοι αρχής (το παρακάτω βίντεο ανέβηκε από το κανάλι bellllllochannel στο Youtube) Μοιάζει...
-
Πηγή εικόνας: i-diadromi.gr Καλήν εσπέραν άρχοντες, αν είναι ορισμός σας, Χριστού τη Θεία γέννηση, να πω στ’ αρχοντικό σας. Χριστός γεννάται...
