Με Απολλώνιο εφ΄όλης της ύλης!

Ναι ρε τιμούμε τον Τσάρο για την συμβολή του στον εθνικοαπελευθερωτικό μας αγώνα !

ΞΕΣΠΑΣΕ Η ΕΠΙΖΗΣΑΣΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ: Ξεχάσαμε τι σημαίνει Έλληνας

Μας αρέσει αυτή η Ελλάδα;

Ξυπνώ το πρωί να πάρω το πρωινό. Μια «καλημέρα» Του Θεού είναι. Αλλά δεν ακούγεται. Αντιθέτως, προτιμάται η τηλεόραση. Τηλέ και όραση. Βλέπω από μακριά. Επιλέγονται πρωινές «ενημερωτικές» εκπομπές. Κτηνωδίες, θάνατοι, βιασμοί, προώθηση νεωτεριστικών καρκινωμάτων (ή «γουόκ αντζέντας», όπως συχνά αποκαλείται). Χαρακτηρίζουν «πρόοδο» οι παρουσιαστές την τεχνητή νοημοσύνη, την ομοφυλοφιλία, τα αιολικά εκτρώματα που κομματιάζουν τα βουνά μας. Μην τυχόν και διαφωνήσεις. Είσαι «ακροδεξιός», «ομοφοβικός» (αλήθεια, ξέρουν τι σημαίνει η λέξη, αυτοί που βιάζουν την ελληνική γλώσσα;), «χρυσαυγίτης», «φασίστας». Κατά τ 'αλλα, «τηλεαστέρες», «επηρεαστές», «ηθοποιοί» της δημόσιας σφαίρας γεμίζουν τα τηλεπαράθυρα. Αν κάποιος πει κάτι που δεν αρέσει, ή κόβεται ή χλευάζεται (στην καλύτερη). Δυτική δημ(ι)οκρατία του 21ου αιώνα. Καλοφάγωτη. Με τους πολιτικούς δεν θ' ασχοληθώ, γιατί θα χαλάσω το μελάνι μου.

Να βγω έξω να πάρω λίγο αέρα, βρ' αδερφέ. Χαιρετώ τον διπλανό της πολυκατοικίας, αλλά δεν υπάρχει πάντοτε η ανταπόκριση που αναμένω. Υπάρχει, όμως, αυτό το μαύρο (συνήθως) σκεύος στο χέρι. «Κινητό» καλείται. Κινητό αντικείμενο, ακίνητο μυαλό. (Όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε και «αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα αγέλαστα.) Τα ίδια αντικρίζω και όταν βγαίνω από την πολυκατοικία. Μπαίνω στο τρένο και πάλι τα ίδια. Τα ίδια και άλλα. Γιατί εκεί μπορεί να δεις άντρες (;) με φούστες. Πάντως, κανείς δεν δίνει σημασία. Φυσιολογικότατο. Μπαίνει μετά ένας παπάς, όμως, και τον κοιτάνε λες και είναι εξωγήινος. Φυσιολογικότατο. Θα φθάσω στον προορισμό μου και θα περπατήσω. 

Όλοι τρέχουν. Τρέχουν για υποχρεώσεις, σχολεία, δραστηριότητες, φροντιστήρια, αθλήματα... Όμως, ποιος τρέχει με τον ίδια ζήλο για την εκκλησία; Ποιος τρέχει με τον ίδιο ζήλο για κάποια εθνική εορτή; Ποιος τρέχει με τον ίδιο τρόπο όταν κάποιος παράνομος μετανάστης επιτίθεται σε μια γυναίκα στον δρόμο; (Επ' ευκαιρία, οι φεμινιστικές οργανώσεις και το «MeToo» γιατί δεν ενδιαφέρονται;) Γιατί δεν τρέχουμε όταν καίγονται τα δάση (ή τρέχουμε για να ξεφύγουμε); Γιατί δεν τρέχουμε όλοι να φωνάξουμε; Για όσα όσα έκαναν, για όσα κάνουν και για όσα θα κάνουν; Δεν είναι ρητορικές ερωτήσεις. Δεν τρέξαμε και δεν τρέχουμε για όλα αυτά, καθώς προτιμήσαμε και προτιμούμε την καταπάτηση του Συντάγματος και των ατομικών μας ελευθεριών. Τρέχουμε για την καφετέρια, για το εμβόλιο, για τον αγώνα ποδοσφαίρου, για την αγορά νέου κινητού, για, για, για... Τρέχουμε, επειδή κοιταζόμαστε στον καθρέφτη καθημερινά και λέμε τι ωραία που είναι αυτή η φωτογραφία, τι χάλια που είναι η άλλη, ποια να ανεβάσω στο τάδε και στο κείθε δίκτυο (συνήθως, προτιμάται το στιγμαίο γραμμάριο, κοινώς «ίνσταγκραμ») και πως θα δείχνουμε πιο «σύγχρονοι». Δεν μας αρέσει η «καρακιτσαρία».

Και για να μην νομίζετε ότι ο γράφων είναι κάποιο αγγελικό πλάσμα, μιλήστε του και θα σας πει όλα τα κακά που έχει κάνει στη ζωή του. Γιατί και αυτός έχει βάλει το λιθαράκι του στην διαμόρφωση της σημερινής καταστάσεως. Όμως, διερωτάται καθημερινώς: Μας αρέσει η Ελλάδα της διαφθοράς, η Ελλάδα της ανομίας, η Ελλάδα της ανωμαλίας και της διαστροφής, η Ελλάδα των καμένων δασών και των αιολικών εκτρωμάτων, η Ελλάδα των κατεστραμένων καλλιεργειών, η Ελλάδα των όπου ένα παιδί αντικρίζει στο καθιστικό της οικίας του δυο γονείς (;) του ίδιου φύλου, η Ελλάδα των αστέγων, η Ελλάδα του διαπολιτισμού, η Ελλάδα του υλισμού, η Ελλάδα της αδράνειας, η Ελλάδα της πνευματικής ένδειας, η Ελλάδα που πονά και κλαίει; Μας αρέσει αυτή η Ελλάδα; Η χαροκαμένη μάνα;

Τώρα που είπα το μακρύ και το κοντό μου, οι αναμάρτητοι να με λιθοβολήσουν.

• (Το κείμενο εγράφτη στις 19 Μαρτίου του 2024 και προσφέρεται για ελεύθερη χρήση από τον οποιονδήποτε. Ο γράφων δεν αποκομίζει υλικό κέρδος και δεν τον νοιάζει η αναφορά στο ιστολόγιο ή στον ίδιο [κοινώς, όλοι μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε, χωρίς κανέναν περιορισμό]. Το μόνο που θέλει ο γράφων είναι να υπάρξει προβληματισμός.)

Αγία Ματρώνα η εν Θεσσαλονίκη

Οὐκ ἄξιον λαθεῖν σε Μάρτυς Ματρῶνα,
Κἂν ἔνδον εἱρκτῆς ἐκπνέῃς κεκρυμμένη.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ θάνε Ματρῶνα ἑνὶ εἱρκτῇ.

Η Οσία Ματρώνα έζησε στη Θεσσαλονίκη και συγκαταλέγεται μεταξύ των Μαρτύρων των πρώτων αιώνων της Εκκλησίας μας, κατά την περίοδο των διωγμών. Υπήρξε ακόλουθος μιας πλούσιας και ευγενούς Ιουδαίας, με το όνομα Παντίλλα ή Παυτίλλα, η οποία ήταν σύζυγος του στρατοπεδάρχη της Θεσσαλονίκης. Καθημερινά συνόδευε την κυρία της στη συναγωγή της πόλεως, όπου ωστόσο δεν πήγαινε η ίδια, διότι κρυφά κατέφευγε σε χριστιανικό ναό, για να προσευχηθεί.

Μοιραία, όμως, επειδή για πολύ καιρό η Ματρώνα ξεγελούσε την κυρία της, μια λάθος κίνηση στάθηκε αφορμή για να αποκαλυφθεί η ταυτότητά της. Σε μία εορτή των Ιουδαίων, κατά την οποία συνήθιζαν να τρώνε πικρά χόρτα και άζυμα, η Ματρώνα άργησε να επιστρέψει από το ναό και όταν έφθασε στην συναγωγή γινόταν η τελετή των Επιτιμίων. Ένας από τους δούλους της Παντίλλας κατήγγειλε ότι η Ματρώνα ήταν Χριστιανή και ότι εξαπατά την κυρία της, φροντίζοντας κάθε φορά που αυτή προσερχόταν στην συναγωγή, εκείνη να πηγαίνει στην Εκκλησία. Αυτό προκάλεσε την οργή της Παντίλλας, που δεν δίστασε, ξεσπώντας σε κραυγές, να την κατηγορήσει ότι είναι εχθρική προς αυτήν. Διέταξε αμέσως την σύλληψή της και, αφού την συνέλαβαν και την έδεσαν, άρχισαν να την μαστιγώνουν. Η Ματρώνα, όμως, με παρρησία δήλωσε ότι είναι Χριστιανή και ότι, αν και η κυρία της εξουσίαζε το σώμα της και την ίδια της την ζωή, ωστόσο δεν μπορούσε να την μεταπείσει σε όσα πίστευε.

Η Παντίλλα, αφού την αλυσόδεσε, διέταξε να την φυλακίσουν και να σφραγίσουν την πόρτα του κελιού της. Έπειτα από τρεις ημέρες, νωρίς το πρωί, πήγε η ίδια να δει αν η Ματρώνα ζει. Έκπληκτη διαπίστωσε ότι είχε ελευθερωθεί από τα δεσμά της και στεκόταν φωτεινή ψάλλοντας, χωρίς να έχει το παραμικρό ίχνος τραύματος και βασανισμού. Εξοργισμένη η Παντίλλα διέταξε να δέσουν πάλι την Ματρώνα και να την μαστιγώσουν ανηλεώς. Εκείνη, έκπληκτη για την ιδιαίτερη σκληρότητα της κυρίας της, την ρώτησε γιατί την βασάνιζε, ομολογώντας ωστόσο την πίστη της στον Χριστό. Καταπονημένη από τα βασανιστήρια και μην μπορώντας να σταθεί στα πόδια της, η Ματρώνα κλείσθηκε και πάλι στην φυλακή.

Έπειτα από τρεις ημέρες, όταν η Παντίλλα επισκέφθηκε το κελί της φυλακής της Αγίας, αντίκρισε το ίδιο θέαμα. Την Μάρτυρα απελευθερωμένη από τα δεσμά της, με το ίδιο φωτεινό πρόσωπο, παρά τα βασανιστήρια και την πείνα που υπέστη επί δεκατέσσερις ημέρες. Τότε η κυρία της, γεμάτη οργή, διέταξε να δέσουν την Ματρώνα σε δρύινα ξύλα και να την βασανίσουν. Εξαντλημένη η Αγία από τις μαστιγώσεις και με το σώμα της γεμάτο σημάδια, ψέλλισε με αδύναμη φωνή λίγες λέξεις προσευχής και παρέδωσε το πνεύμα της.

Η Παντίλλα διέταξε τότε κάποιον με το όνομα Στρατόνικος, να τυλίξει το λείψανο της Αγίας σε δέρμα και στην συνέχεια να το ρίξει έξω από τα τείχη της πόλεως. Το ιερό λείψανό της το παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το ενταφίασαν με ευλάβεια κοντά στην Λεωφόρο, δηλαδή την Εγνατία οδό. Μετά το τέλος των διωγμών, ο Επίσκοπος Θεσσαλονίκης Αλέξανδρος πήρε το σκήνωμα της Μάρτυρος και το μετέφερε μέσα στην πόλη και, αφού έκτισε ναό, το απέθεσε εντός αυτού.

Την εποχή της Φραγκοκρατίας, όμως, το σκήνωμα της Αγίας μεταφέρθηκε στην Βαρκελώνη και εναποτέθηκε σε ναό, που καταστράφηκε κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Εκτός των τειχών της Θεσσαλονίκης υπήρχε και μονή αφιερωμένη στην Αγία Ματρώνα.

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Γνώμην ἀήττητον, Ματρώνα φέρουσα, πίστιν τὴν ἔνθεον, ἄσυλον ἔσωσας, μὴ δουλωθεῖσα τὴν ψυχήν, Ἑβραίων τὴ ἀπηνεία ὅθεν ἀριστεύσασα, καὶ τὸν δόλιον κτείνασα, μυστικῶς νενύμφευσαι, τῷ Δεσπότῃ τῆς κτίσεως. Αὐτὸν οὒν ἐκτενῶς ἐκδυσώπει, πάσης ἠμᾶς ρυσθήναι βλάβης.

 

Οπτικοακουστικό Υλικό

Ακούστε το απολυτίκιο!

 

                                Πηγή