ΜΗΝΥΜΑ ΣΟΚ από τους Ολυμπιακούς Αγώνες μπροστά σε όλους

Μιχαήλ Στασινόπουλος

 Ανώτατος δικαστικός, πανεπιστημιακός, πολιτικός, λογοτέχνης και ακαδημαϊκός. Διετέλεσε πρώτος Πρόεδρος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, μέχρι την ψήφιση του Συντάγματος του 1975.

Μιχαήλ Στασινόπουλος (1903 – 2002)

Ανώτατος δικαστικός, πανεπιστημιακός, πολιτικός, λογοτέχνης και ακαδημαϊκός. Διετέλεσε πρώτος Πρόεδρος της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας, μέχρι την ψήφιση του Συντάγματος του 1975.

Γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1903 στη Μεσσήνη και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αναγορεύθηκε διδάκτωρ νομικής το 1934. Το 1937 διορίσθηκε Υφηγητής Διοικητικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1943 τακτικός Καθηγητής της Παντείου Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών, της οποίας διετέλεσε πρύτανης από το 1951 έως το 1958. Το 1929 εισήλθε στο δικαστικό σώμα ως εισηγητής στο Συμβούλιο της Επικρατείας, του οποίου διετέλεσε Πρόεδρος από το 1966 έως το 1969, οπότε αποπέμφθηκε επειδή εξέδωσε απορριπτική απόφαση για τη νομιμότητα του δικτατορικού καθεστώτος.

Την τριετία 1948 - 1951 ήταν πρόεδρος της επιτροπής που συνέταξε τον Υπαλληλικό Κώδικα κι ένα χρόνο αργότερα ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητική θέση ως Υπουργός Προεδρίας και Εργασίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Δημητρίου Κιουσόπουλου. Τη διετία 1951 - 1953 διετέλεσε Πρόεδρος του ΕΙΡ και στη συνέχεια της Λυρικής Σκηνής (1953 - 1954). Το 1958 υπηρέτησε επί δίμηνο ως Υπουργός Προεδρίας στην Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Γεωργακόπουλου.

Ο Μιχαήλ Στασινόπουλος ανέπτυξε πλούσια συγγραφική δραστηριότητα. Πρωτοεμφανίστηκε ως λογοτέχνης στο περιοδικό «Μούσα» (1920 - 1923). Δημοσίευσε πολυάριθμα επιστημονικά συγγράμματα και λογοτεχνικά έργα, καθώς και μεταφράσεις έργων γάλλων ποιητών και πεζογράφων. Το 1968 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1978 εξελέγη πρόεδρός της. Κατά τα έτη 1969 και 1970 προτάθηκε από τον Πρόεδρο του Γαλλικού Συμβουλίου Επικρατείας Ρενέ Κασέν ως υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, λόγω της ενεργού αντίθεσής του με το δικτατορικό καθεστώς.

Στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 εξελέγη πρώτος βουλευτής Επικρατείας με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Παραιτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου, δέκα ημέρες μετά το δημοψήφισμα που κατάργησε τη Βασιλεία, όταν η νέα Βουλή τον εξέλεξε προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας με 206 ψήφους. Παρέμεινε στο ανώτατο αξίωμα της χώρας έως τις 19 Ιουλίου 1975, οπότε τον διαδέχθηκε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος.

Το 1976 και το 1978 διορίστηκε εθνικός δικαστής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την εκδίκαση της υπόθεσης της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του διέθεσε περιουσιακά του στοιχεία και συνέστησε το Ίδρυμα «Μιχαήλ Στασινόπουλος», με σκοπό τη χορήγηση υποτροφιών στο Διοικητικό Δίκαιο.

Ο Μιχαήλ Στασινόπουλος πέθανε στις 31 Οκτωβρίου 2002, σε ηλικία 99 ετών.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/280

Παύλος Σιδηρόπουλος

 Έλληνας ρόκερ, δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της γνωστής ποιήτριας Έλλης Αλεξίου.

Παύλος Σιδηρόπουλος (1948 – 1990)

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1948 στην Αθήνα. Ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της γνωστής ποιήτριας Έλλης Αλεξίου. Σ' αυτές τις δύο διαφορετικές του ρίζες έβλεπε την αιτία της συνύπαρξης σ' αυτόν του ρόκερ και του σκεπτικιστή.

Η μουσική του πορεία ξεκινά το 1970 από τη Θεσσαλονίκη, όπου σπουδάζει Μαθηματικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Εκεί γνωρίζει τον Παντελή Δεληγιαννίδη, με τον οποίο δημιουργούν το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας». Μαζί κυκλοφορούν τον δίσκο 45 στροφών «Το ξέσπασμα / Ο κόσμος τους» και συμμετέχουν στη συλλογή «Ζωντανοί στο κύτταρο». Από το 1972 έως το 1974 ενσωματώνονται στα «Μπουρμπούλια». Καρπός αυτής της συνεργασίας είναι το 7ινστο «Ο Ντάμης ο σκληρός».

Εν μέσω δικτατορίας, το σχήμα διαλύεται και τα «Μπουρμπούλια» ακολουθούν τον Διονύση Σαββόπουλο. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος επιλέγει να συνεργαστεί με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και συμμετέχει ως τραγουδιστής σε τρεις δίσκους του: «Θεσσαλικός Κύκλος», «Μετανάστες» και «Οροπέδιο».

Το 1976 δημιουργεί, μαζί με τους Βασίλη και Νίκο Σπυρόπουλο, το γκρουπ «Σπυριδούλα» και κυκλοφορούν ίσως τον κορυφαίο δίσκο της ελληνικής ροκ δισκογραφίας, τον «Φλου». Και αυτό το σχήμα διαλύεται, αφήνοντας πίσω του έναν ολοκληρωμένο ροκ ήχο και μια σειρά συναυλιών.

Το 1979 ο Παύλος Σιδηρόπουλος δημιουργεί το σχήμα «Εταιρία Καλλιτεχνών», με αγγλικό στίχο, χωρίς όμως καμία δισκογραφική δουλειά. Την ίδια περίοδο κάνει και το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, ως πρωταγωνιστής στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου «Ο Ασυμβίβαστος», ενώ ο ίδιος ερμηνεύει και το soundtrack της ταινίας, τραγούδια του οποίου αποτελούν κάποια από τα πλέον γνωστά του, όπως το «Να μ' αγαπάς». Επίσης, συμμετέχει στην ταινία «Αλδεβαράν» με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο, η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Στη μικρή καριέρα του ως ηθοποιός περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη «Οικογένεια Ζαρντή», που προβλήθηκε στην ΕΡΤ-1.

Η συνεχής αλλαγή συνεργατών σταματάει το 1980. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος καταλήγει σ' ένα σχήμα, τους «Απροσάρμοστους», που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί τους μέχρι το τέλος. Το 1982 κυκλοφορεί ο δίσκος «Εν Λευκώ», ο οποίος αντιμετώπισε προβλήματα λογοκρισίας για 3 κομμάτια, για προτροπή στη χρήση ναρκωτικών και για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Το 1985 κυκλοφορεί σε παραγωγή Δημήτρη Πουλικάκου το δίσκο «Zorba the freak» και το 1989 το «Χωρίς Μακιγιάζ» που είναι ζωντανά ηχογραφημένος στο «Μετρό».

Το 1990 ο Παύλος Σιδηρόπουλος αντιμετωπίζει προβλήματα με το δεξί του χέρι που προφανώς από κάποιο πρόβλημα στα αγγεία παραλύει. Στις 6 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου, ευρισκόμενος στο σπίτι μιας φίλης του στο Νέο Κόσμο, πέφτει σε κώμα από υπερβολική χρήση ηρωίνης και αφήνει την τελευταία του πνοή κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Κηδεύτηκε στις 10 Δεκεμβρίου, στο κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Δισκογραφία

1. Το ξέσπασμα / O κόσμος τους (Zodiac, 1971)
2. Ο Γερο-Μαθιός (Zodiac, 1971)
3. Ο Ντάμης ο σκληρός/ Απογοήτευση (Zodiac, 1972)
4. Φλου (ΕΜΙ, 1978)
5. Εν λευκώ (ΕΜΙ, 1982)
6. Zorba the freak (ΕΜΙ,1985)
7. Παύλος Σιδηρόπουλος (EMI, 1987)
8. Χωρίς μακιγιάζ - Ζωντανή ηχογράφηση (MBI, 1989)
9. Άντε και καλή τύχη μάγκες (ΕΜΙ, 1991)
10. Τα μπλουζ του πρίγκηπα (MBI, 1992)
11. Παύλος Σιδηρόπουλος (EMI, 1993)
12. Εν αρχή ην ο λόγος (7η Διάσταση, 1994)
13. O Ασυμβίβαστος και Πέντε Σπάνια τραγούδια (Lyra, 1994)
14. Ταξιδεύοντας (7η Διάσταση,1996)
15. Επιτυχίες (ΜΒΙ,1997)
16. Στιγμές (Δίφωνο, 1997)
17. Day after Day (ΕΜΙ, EP με δύο ανέκδοτα τραγούδια, 2001)
18. Τα τραγούδια του Παύλου (EMI, 2002)

Επιλεγμένες Συμμετοχές

1. Ζωντανοί στο Κύτταρο (Zodiac, 1971)
2. Θεσσαλικός κύκλος, του Γιάννη Μαρκόπουλου (EMI - COLUMBIA, 1975)
3. Ανεξάρτητα, του Γιάννη Μαρκόπουλου (EMI, 1975)
4. Οροπέδιο, του Γιάννη Μαρκόπουλου (EMI, 1976)
5. Crazy love στου Ζωγράφου (ΜΙΝΟS, 1979)
6. Σε άλλη γη, του Σταύρου Λογαρίδη (1980)
7. Νοκ άουτ, του Γιώργου Χατζηνάσιου (Minos, 1986)
8. H Συναυλία στο Ηρώδειο, του Γιάννη Μαρκόπουλου (PHILIPS, 1990)

Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/26

Τζένη Καρέζη

 Ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1934 ως Ευγενία Καρπούζη...

Τζένη Καρέζη (1936 – 1992)

Η Τζένη Καρέζη ήταν δημοφιλής ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Η Ευγενία Καρπούζη, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου 1934. Έζησε τα παιδικά της χρόνια σε διάφορες πόλεις, ακολουθώντας τις μεταθέσεις των γονιών της που ήταν εκπαιδευτικοί. Ο πατέρας της, Κωνσταντίνος Καρπούζης, ήταν μαθηματικός και η μητέρα της, Θεώνη, δασκάλα. Στη Θεσσαλονίκη μπήκε εσωτερική στο Γαλλικό Σχολείο Καλογριών και αργότερα συνέχισε στο αντίστοιχο Σεν Ζοζέφ στην Αθήνα.

Τα πρώτα χρόνια

H αγάπη της για το θέατρο άρχισε να εκδηλώνεται από τα μαθητικά της, ακόμη, χρόνια κι εκφράστηκε με τη συμμετοχή της στις σχολικές παραστάσεις. Τη χρονιά αποφοίτησής της από την Ελληνογαλλική Σχολή το 1951 πήρε μέρος στην παράσταση της «Aντιγόνης» του Σοφοκλή που ανέβηκε στο θέατρο «ΡΕΞ» από τους τελειόφοιτους, ερμηνεύοντας τον ομώνυμο ρόλο.

Την ίδια χρονιά έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου μαθήτευσε δίπλα στον Δημήτρη Pοντήρη, τον Άγγελο Tερζάκη, την Kατερίνα και τον Γιώργο Παππά, που υπήρξε και ο πρώτος μεγάλος της έρωτας. Αποφοίτησε το 1954 και αμέσως χρίστηκε πρωταγωνίστρια. Ο πρώτος της ρόλος στο θεατρικό σανίδι ήταν δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, στο έργο του Αντρέ Ρουσέν «Ωραία Ελένη», που ανέβηκε τον Οκτώβριο του 1954 στο Θέατρο Κοτοπούλη. Ακολούθησε ο ρόλος της Αντέλα στο έργο του Λόρκα «Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα», στο οποίο πρωταγωνιστούσε η Κατίνα Παξινού και σκηνοθέτησε ο Αλέξης Μινωτής. Το χρονικό διάστημα 1955-1959 έπαιξε με επιτυχία σπουδαίους ρόλους στο Εθνικό Θέατρο: Οφηλία (Άμλετ), Κορντέλια (Βασιλιάς Ληρ), Μυρίννη (Λυσιστράτη) κ.ά.

Κινηματογραφικό ντεμπούτο με «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο»

Στιγμιότυπο από την ταινία «Δις Διευθυντίς»

Το 1955 έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», για να ακολουθήσουν περισσότερες από 30 ταινίες: «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (1960), «Η νύφη το ’σκασε» (1962), «Τα κόκκινα φανάρια» (1963), «Δεσποινίς διευθυντής (1964), «Μια τρελή τρελή οικογένεια» (1965), «Τζένη - Τζένη» (1966), «Ένας ιππότης για τη Βασούλα» (1968), «Μια γυναίκα στην αντίσταση» (1970).

Μετά το 1960, δημιούργησε δικούς της προσωπικούς θιάσους και συνεργάστηκε με έξοχους κωμικούς, όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος. Από το 1968 μέχρι το θάνατό της έπαιξε μαζί με τον Κώστα Καζάκο, έργα των Καμπανέλλη, Άλμπι, Ίψεν, Τσέχοφ, Αναγνωστάκη, ενώ το 1985 ερμήνευσε για πρώτη φορά αρχαίο δράμα, με τη «Μήδεια», σε σκηνοθεσία Μίνωα Bολανάκη, μια παράσταση που γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Επίδαυρο και το Ηρώδειο. Δύο χρόνια αργότερα πρωταγωνίστησε στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Στούρουα, που ανέβηκε στην Επίδαυρο και τον Λυκαβηττό.

Η μεγάλη της θεατρική επιτυχία υπήρξε αναμφισβήτητα το σπονδυλωτό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο», που ανέβηκε το 1973, το οποίο και αποτέλεσε μία από τις εστίες πνευματικής αντίστασης κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Η ίδια, όσο και ο σύζυγός της Κώστας Καζάκος, συνελήφθησαν και ταλαιπωρήθηκαν από τις αρχές της χούντας. Το είδος αυτό είχε συνέχεια μετά τη μεταπολίτευση με τα έργα «Το κουκί και το ρεβύθι» (1974) και «Εχθρός Λαός» (1975). Τελευταία της θεατρική παράσταση ήταν τα «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη (1990).

Η προσωπική ζωή

Στην προσωπική της ζωή έκανε δύο γάμους. Ο πρώτος με τον δημοσιογράφο Ζάχο Χατζηφωτίου το 1962 και ο δεύτερος με τον ηθοποιό Κώστα Καζάκο το 1968, με τον οποίο έμεινε παντρεμένη έως το τέλος της ζωής της. Το ζευγάρι απέκτησε ένα γιο, τον Κωνσταντίνο Καζάκο, που ακολούθησε τα βήματα των γονιών του, όντας και ο ίδιος ηθοποιός.

Η Τζένη Καρέζη πέθανε στις 27 Ιουλίου του 1992, νικημένη από την επάρατο νόσο. Στη μνήμη της ιδρύθηκε, την ίδια χρονιά, το ίδρυμα «Τζένη Καρέζη», με σκοπό την παρηγορητική αγωγή των ασθενών που πάσχουν από καρκίνο και χρόνιες καταληκτικές νόσους και τη με κάθε μέσο ανακούφισή τους από τον πόνο.

Φιλμογραφία

• Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο (1955)
• Δελησταύρου και υιός (1957)
• Η θεία από το Σικάγο (1957)
• Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο (1957)
• Η λίμνη των πόθων (1958)
• Μια λατέρνα μια ζωή (1958)
• Το τρελλοκόριτσο (1958)
• Ναυάγια της ζωής (1959)
• Ταξείδι με τον έρωτα (1959)
• Το νησί των γενναίων (1959)
• Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλλήκαρα (1960)
• Ραντεβού στην Κέρκυρα (1960)
• Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος (1960)
• Χριστίνα (1960)Ποιά είναι η Μαργαρίτα (1961)
• Η Αθήνα τη νύχτα (1962)
• Η νύφη το 'σκασε (1962)
• Προδομένη αγάπη (1962)
• Τα κόκκινα φανάρια (1963)
• Ένας μεγάλος έρωτας (1964)
• Δεσποινίς διευθυντής (1964)
• Λόλα (1964)
• Μια τρελή τρελή οικογένεια (1965)
• Μια σφαίρα στην καρδιά (1966)
• Τζένη Τζένη (1966)
• Εκείνος κι εκείνη (1967)
• Κοντσέρτο για πολυβόλα (1967)
• Ένας ιππότης για τη Βασούλα (1968)
• Αγάπη και αίμα (1968)
• Μια γυναίκα στην αντίσταση (1970)
• Μαντώ Μαυρογένους (1971)
• Ερωτική συμφωνία (1972)
• Λυσιστράτη (1972)

Παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο

• Δοκιμασία (Οι μάγισσες του Σάλεμ) (1955) | Άμπιγαηλ Ουίλλιαμς
• Άμλετ (1955) | Οφηλία
• Η έβδομη ημέρα της δημιουργίας (1956) | Χριστίνα
• Το ζωντανό πτώμα (1956) | Σόνια, νέα τσιγγάνα
• Αι εκκλησιάζουσαι (1956) | Νέα
• Ανθή (1956) | Νίνοτσκα, αδελφή τους μικρότερη
• Κλυταιμνήστρα (1956) | Κασσάνδρα
• Βασιλεύς Ληρ (1957) | Κορδέλια
• Η κυρά της αυγής (1957) | Αντέλα
• Λυσιστράτη (1957) | Μυρρίνη
• Το Ζαμπελάκι (1957) | Ζαμπελάκι
• Θεσμοφοριάζουσαι (1958) | Κρίτυλλα
• Λυσιστράτη (1958) | Μυρρίνη
• Νύχτα στη Μεσόγειο (1958) | Μαρία ντ' Ανγκιέν
• Έγκλημα στο νησί των κατσικιών (1959) | Σίλβια

Τηλεοπτικές εμφανίσεις

• Μαρίνα Αυγέρη (1973, ΕΙΡΤ)
• Η μεγάλη περιπέτεια (1976, ΕΡΤ)
• Μαύρη χρυσαλλίδα (1990, ΕΤ-1)

Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/28

Η Μάχη του Βαφέως

 Η πρώτη μεγάλη πολεμική αναμέτρηση μεταξύ των Οθωμανών Τούρκων και των Βυζαντινών, που σηματοδότησε την αρχή του τέλους των Βυζαντινών στη Μικρά Ασία.

Η Μάχη του Βαφέως είναι η πρώτη μεγάλη πολεμική αναμέτρηση μεταξύ των Οθωμανών Τούρκων και των Βυζαντινών. Έλαβε χώρα στις 27 Ιουλίου 1302 κι έληξε με ήττα των Βυζαντινών, η οποία σηματοδότησε την αρχή του τέλους της παρουσίας τους στη Μικρά Ασία και την ανάδυση των Οθωμανών ως κυρίαρχης δύναμης μεταξύ των τουρκικών φύλων της περιοχής.

Περί το 1282 κι ενώ η Βυζαντινή Αυτοκρατορία προσπαθούσε να ξανασταθεί στα πόδια της μετά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1261, ο Οσμάν Α’ ανέλαβε της τύχες των Οθωμανών Τούρκων. Τα επόμενα χρόνια χρόνια πραγματοποίησε σειρά επιθέσεων κατά της περιοχής της Βιθυνίας, με στόχο την κατάληψη της Νίκαιας, της πρώην αυτοκρατορικής πρωτεύουσας. Οι τουρκικές επιθέσεις απειλούσαν και το ζωτικής σημασίας λιμάνι της Νικομήδειας.

Τον Απρίλιο του 1302 ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Θ’ Παλαιολόγος εκστράτευσε κατά της Μικράς Ασίας, επικεφαλής σημαντικής στρατιωτικής δύναμης, αποτελούμενης από Βυζαντινούς και Αλανούς μισθοφόρους. Ο στρατός αυτός, ενισχυμένος και από γηγενείς στρατιώτες, συγκεντρώθηκε στη Μαγνησία.

Οι Οθωμανοί, φοβούμενοι τη μεγάλη στρατιωτική δύναμη του Μιχαήλ, απέφυγαν να αντιπαρατεθούν μαζί του. Ο αυτοκράτορας προσπάθησε να τους αντιμετωπίσει, αλλά οι στρατηγοί του τον απέτρεψαν. Οι Τούρκοι πήραν θάρρος και προχώρησαν σε επιθέσεις, με αποτέλεσμα να απομονώσουν την πόλη από τους Βυζαντινούς.

Ο στρατός του Μιχαήλ διαλύθηκε χωρίς μάχη, καθώς οι γηγενείς στρατιώτες έφυγαν για να υπερασπιστούν την περιουσία τους, ενώ οι Αλανοί μισθοφόροι έφυγαν κι επέστρεψαν στη Θράκη. Ο Μιχαήλ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την επιχείρηση, ακολουθούμενος από κύμα προσφύγων, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη Θράκη. Έτσι, η εκστρατεία του νεαρού βασιλιά τελείωσε με εξευτελιστική ήττα.

Για να αντιμετωπίσει την τουρκική απειλή στη Νικομήδεια, ο πατέρας του Μιχαήλ και συναυτοκράτορας Ανδρόνικος Β’ Παλαιολόγος, έστειλε στρατιωτική δύναμη από 2.000 άνδρες (οι μισοί απ' αυτούς ήταν Αλανοί μισθοφόροι), υπό τις διαταγές του Μέγα Εταιρειάρχη (αρχηγού της Βασιλικής Φρουράς) Γεωργίου Μουζάλωνος, με σκοπό να διασχίσει τον Βόσπορο και να βοηθήσει την πόλη.

Στο πεδίο του Βαφέως, κοντά στη Νικομήδεια, στις 27 Ιουλίου 1302, οι Βυζαντινοί συνάντησαν έναν υπέρτερο στρατό αποτελούμενο από 5.000 ιππείς υπό τη διοίκηση του Οσμάν Α’, καθώς και στρατιώτες από άλλες τουρκικές φυλές. Το ιππικό του Οσμάν επιτέθηκε στους Βυζαντινούς και γρήγορα διέσπασε τις γραμμές τους, αναγκάζοντας τον Μουζάλωνα να υποχωρήσει στη Νικομήδεια.

Η ήττα των Βυζαντινών στην πεδιάδα του Βαφέως αποτέλεσε σημαντικό σταθμό στη διαδικασία απώλειας της Μικράς Ασίας και την πρώτη μεγάλη νίκη των Οθωμανών Τούρκων. Η κατάρρευση της βυζαντινής Μικράς Ασίας ακολούθησε ταχύτατα, καθώς η μικρασιατική ενδοχώρα είχε πια καταληφθεί σε όλη της την έκταση από διάφορους Τούρκους εμίρηδες. Η μαζική απομάκρυνση του χριστιανικού πληθυσμού από την περιοχή προς το ευρωπαϊκό μέρος της αυτοκρατορίας προκάλεσε καθοριστικές αλλαγές στη δημογραφική ισορροπία της περιοχής και σε συνδυασμό με την ήττα του Μιχαήλ στη Μαγνησία, επέτρεψε στους Τούρκους να φθάσουν και να σταθεροποιηθούν στις ακτές του Αιγαίου.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/1260

Άγιος Παντελεήμων ο Μεγαλομάρτυς και Ιαματικός

Γαλακτόμικτον, Μάρτυς, αἷμα σῆς κάρας,
Δι' ἣν ὑδατόμικτον ὁ Χριστὸς χέει.
Φάσγανον ἑβδομάτῃ λάχεν εἰκάδι Παντελεήμων.

Ο Άγιος Παντελεήμων (Παντελέων το πρότερον όνομα) καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος, ο οποίος ήταν εθνικός και μετά τις νουθεσίες του γιου του έγινε χριστιανός. Μητέρα του ήταν η Ευβούλη, η οποία προερχόταν από χριστιανική οικογένεια (βλέπε 30 Μαρτίου). Εκπαιδεύτηκε στην ιατρική από τον Ευφρόσυνο και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο (βλέπε 26 Ιουλίου) που ήταν ιερέας της Εκκλησίας της Νικομήδειας.

Κάποια στιγμή όταν οχιά δάγκωσε έναν νεαρό και ουσιαστικά τον θανάτωσε ο Άγιος Παντελεήμονας επικαλούμενος τον Χριστό τον ανάστησε.

Αφορμή του μαρτυρίου του στάθηκε ένα ακόμα θαύμα του Αγίου. Κάποτε είχε θεραπεύσει έναν τυφλό, ο οποίος και ανέφερε το γεγονός της θεραπείας του στον βασιλιά, λέγοντάς του ότι τον θεράπευσε ο Παντελέων στο όνομα του Χριστού, στον οποίο και ο ίδιος πλέον πίστευε. Ο βασιλιάς αφού τον άκουσε, αμέσως διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ο ίδιος ο Παντελέων προσήχθη στον βασιλιά, ο οποίος διέταξε τον βασανισμό του με σκοπό την άρνηση της πίστεώς του.

Ο Άγιος βασανίσθηκε σκληρά με διάφορους τρόπους, όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις αφού ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά του με τη μορφή του πνευματικού του Ερμόλαου και του έδωσε θάρρος. Τέλος διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που τον καλούσε όχι ως Παντελέοντα αλλά ως Παντελεήμονα. Μόλις όμως ο δήμιος άπλωσε το χέρι του για να κόψει με το σπαθί του το κεφάλι του Αγίου, το σπαθί λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί. Μπροστά σε τέτοιο θαύμα και οι παραβρισκόμενοι στρατιώτες έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος εκουσίως παραδόθηκε στο μαρτύριο. Λέγεται ότι από τη πληγή του δεν έτρεξε αίμα αλλά γάλα και το δέντρο της ελιάς, στο οποίο τον είχαν δέσει καρποφόρησε ξαφνικά.

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’.
Ἀθλοφόρε Ἅγιε, καὶ ἰαματικὲ Παντελεῆμον, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. α’.
Μιμητὴς ὑπάρχων τοῦ ἐλεήμονος, καὶ ἰαμάτων τὴν χάριν παρ᾽αὐτοῦ κομισάμενος, ἀθλοφόρε καὶ Μάρτυς Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, ταῖς εὐχαῖς σου τὰς ψυχικὰς ἡμῶν νόσους θεράπευσον, ἀπελαύνων τοῦ ἀεί, πολεμίου τὰ σκάνδαλα, ἐκ τῶν βοώντων ἀπαύστως· Σῶσον ἡμᾶς Κύριε.

Μεγαλυνάριον
Ῥεῖθρα ἰαμάτων ὡς ἐκ πηγῆς, χάριτι θαυμάτων, βρύει χρῄζουσι δωρεάν, ὁ Παντελεήμων, ὁ πάνσοφος ἀκέστωρ· οἱ ῥώσεως διψῶντες δεῦτε ἀρύσασθε σε.

Ὁ Οἶκος
Τοῦ Ἀναργύρου τὴν μνήμην, τοῦ γενναίου τὴν ἄθλησιν, τοῦ πιστοῦ τὰς ἰατρείας, εὐσεβῶς ὑμνήσωμεν φιλόχριστοι, ἵνα λάβωμεν ἔλεος, μάλιστα οἱ βορβορώσαντες, ὡς κἀγώ, τοὺς ἑαυτῶν ναούς· ψυχῶν γὰρ καὶ σωμάτων ὁμοῦ τὴν θεραπείαν περέχει. Σπουδάσωμεν οὖν, ἀδελφοί, ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν ἔχειν τοῦτον ἀσφαλῶς, τόν ῥυόμενον ἐκ πλάνης τοὺς βοῶντας ἀπαύστως· Σῶσον ἡμᾶς Κύριε.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ'. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Μαρτυρήσας γενναίως ὑπὲρ Χριστοῦ, καὶ τὴν πίστιν κηρύξας τῷ σῷ πατρί, ἀνείλκυσας πανεύφημε, τοῦ βυθοῦ τῆς ἀγνοίας, καὶ τυράννων μὴ πτήξας, τὸ ἄθεον φρόνημα, τῶν δαιμόνων κατῄσχυνας, τὸ ἀνίσχυρον θράσος· ὅθεν καὶ τὴν χάριν, ἐκ Θεοῦ ἐκομίσω, ἰᾶσθαι νοσήματα, τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, Παντελεῆμον πανεύφημε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Οπτικοακουστικό Υλικό

Ακούστε το απολυτίκιο!

Ακούστε το απολυτίκιο!

Η εορτή του Αγ. Παντελεήμονος στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

                         Πηγή