Ο Λευτέρης ή αλλιώς Κόμης Χ. είναι Θεσσαλονικιός, ένας ονειροπόλος άνθρωπος, λατρεύει την οικογένειά του, του αρέσει το καλό φαγητό και το μπάσκετ. Αγαπά το διάβασμα αλλά τελευταία δεν έχει το χρόνο και την ηρεμία που χρειάζεται για να συγκεντρωθεί. Μιλάει σταράτα και του αρέσει να του μιλάνε έτσι. Μισεί την υποκρισία, του τη σπάει η επανάληψη. Αγαπημένη του συνήθεια, το τσιπουράκι με τα φιλαράκια του. Και γύρω γύρω, σαν αύρα, μουσική και μουσική.
”Όλοι οι ράπερς (σχεδόν) έχουν και ένα ψευδώνυμο. Διάλεξα κάτι που μου υπενθυμίζει να είμαι προσγειωμένος. Να έχει μια ισορροπία στο άκουσμα του. Είναι ο συνδυασμός του «Κόμη», που είναι τίτλος ευγενείας ενός ανθρώπου που είναι κάποιος. Και το άγνωστο «Χ» των μαθηματικών. Και η λέξη κλειδί εδώ είναι το «άγνωστος». Δηλαδή, μπορεί να φτάσω κάπου ψηλά και να θεωρούμαι κάποιος και την άλλη στιγμή να είμαι ξανά ένας ακόμα, ο άγνωστος. Το «Χ» βέβαια έχει και άλλη σημασία για μένα αφού είναι το αρχικό γράμμα του «Χάος Εν Τάξει», που είναι το πρώτο μου συγκρότημα όταν ήμουν πιτσιρικάς στη Τούμπα. Εκεί ξεκίνησαν όλα.
” Η πρώτη του επαφή με την μουσική ήταν στην Αυστραλία όπου έζησε τα μισά εφηβικά του χρόνια. Εκεί ήταν το πρώτο άκουσμα και έτσι ήρθε η μεγάλη του καψούρα με τη ραπ μουσική. Το να ακούει αυτά τα τραγούδια ήταν σαν να βλέπει ταινία δράσης. Η ερμηνεία, ο στίχος, η θεματολογία τον γέμιζαν ανδρεναλίνη. Πάντα του έμοιαζαν κουλ αυτοί οι άνθρωποι και απλά κάποια στιγμή αποφάσισε πως θέλει να το προσπαθήσει κι εκείνος. Βρήκε φιλους-συνοδοιπόρους και ξεκινήσανε.
”Η έμπνευση έρχεται από τα πάντα. Όλα τα γύρω μου. Το τίποτα μερικές φορές. Μπορεί απλά να μου σκάσει ένα θέμα και να αρχίσω να αναλύω τρόπους που μπορεί να γίνει μια μουσική ιστορία. Θέλει υπομονή για να γίνει σωστά αλλά σχεδόν πάντα λειτουργεί. Δεν θέλω να περάσω κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα. Ή μάλλον, δεν κάνω κάτι στοχευμένα. Το προσωπικό πάθος, αγώνα, πιστεύω βγάζω προς τα έξω. Είναι η ψυχοθεραπεία μου. Αν τώρα είναι κάπου κάποιο μήνυμα που γεννιέται απ’όλα αυτά, ελπίζω να είναι: ανθρωπιά.”
Η πρώτη φορά που τραγούδησε σε κόσμο ήταν στην Τρίτη Λυκείου, μπροστά στο σχολείο του στη Τούμπα και τα πρώτα του τραγούδια τα έγραφε στην ώρα του μαθήματος. Κατά καιρούς τον έχουν επηρεάσει πολλοί, αλλά σίγουρα προβάδισμα έχουν οι φίλοι και συνεργάτες που εκτιμά και ακούει τη γνώμη τους. Μόνο εκείνοι μπορούσαν και μπορούν να τον επηρεάσουν. Αυτοί θα είναι και οι πιο αυστηροί κριτές για τον Κόμη X.
”Την πρώτη φορά που ανέβηκα στην σκηνή ένιωθα εκστασιασμενος. Πορωμένος. Αλλού. Ένιωθα πως άνηκα εκεί. Πάνω στη σκηνή. Δεν ακούω ένα είδος μουσικής. Ακούω πολλά πράγματα και γενικά μου αρέσει η ποικιλία και τα «άκυρα». Από ραπ σε ρεμπέτικο. Από ροκ σε τζαζ. Και πάντα ανάλογα με τη διάθεση. Συνδέω τη μουσική με τα πάντα. Ανθρώπους, τόπους, διαδρομές, ημερομηνίες… Ας πούμε τον Νικόλα τον Παπάζογλου. Θα μου θυμίζει πάντα τα φοιτητικά μου χρόνια. Τα όμορφα και τα άσχημα που έζησα εκεί.”.
Το τραγούδι «Ήρωες» που κυκλοφόρησε το 2007 το ξεχωρίζει λίγο παραπάνω από όλα τα υπόλοιπα. Γιατί είναι το πρώτο που έγινε κλιπ (το πρώτο οπτοκοποιημένο ραπ τραγούδι απο τη Θεσσαλονίκη επίσης!) και ακούστηκε και παραπέρα, κι επειδή πιάνει ένα θέμα ευαίσθητο. Τους αφανείς ήρωες της καθημερινότητας. Τους γονείς. Τους ανθρώπους που ξημεροβραδιάζονται για το μεροκάματο…
”Το 2007 πήραμε μέρος στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Εμείς μπήκαμε στο διαγωνισμό και νιώσαμε νικητές μόνο και μόνο που βρεθήκαμε εκεί. Με το τραγούδι μας, με το είδος μας. Το διασκεδάσαμε πάνω απ’ολα. Κάναμε φίλους. Αυτό ήταν η νίκη. Το βραβείο ήταν το κερασάκι στη τούρτα. Αγάπη είναι ότι λέει το τραγούδι. Αυτά τα μικρά τεράστια πράγματα όπως το γέλιο. Αυτά τα καθημερινά, τα δεδομένα που αν χαθούν, χάνεσαι.
Πάμε να το ακούσουμε...
.jpg/374px-Paiting_of_Heart_of_jesus_in_%C3%89glise_Saint-Charles-Borrom%C3%A9e_(Charlesbourg).jpg?20210317134406)
