Κεραμέως και Άδωνις εισάγουν τα προγράμματα της “Ελληνικής Αγωγής” στα σχολεία

 Παρά την απάντηση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής ότι δεν πρόκειται για διαφήμιση, παραμένουν τα ερωτήματα για την εισαγωγή εκπαιδευτικών προγραμμάτων της κερδοσκοπικης εταιρείας ιδιοκτησίας Υπουργού στα δημοτικά σχολεία της χώρας μετά από έγκριση του Υπουργείου Παιδείας.

Η Κεραμεώς και το Υπουργείο Παιδείας έχουν εγκρίνει τα Εκπαιδευτικά προγράμματα της “Ελληνικής Αγωγής” του Αδωνι Γεωργιάδη για χρήση στα δημόσια σχολεία της χώρας στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Το μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει δεν αφορά μόνο το περιεχόμενο και το νεοσυντηρητικό χαρακτήρα αυτών των εκπαιδευτικών προγραμμάτων που προωθούν την αρχαιολαγνεία και τη προγονοπληξία. Αλλά αναδύεται και ένα ζήτημα μια ενδοκυβερνητικής διαπλοκής, καθώς η  Ελληνική Αγωγή ανήκει στον Υπουργό Ανάπτυξης, Αδωνι Γεωργιάδη. Στον επίσημο διαδικτυακό τόπο της υπάρχει και χαιρετισμός του Υπουργού (https://ellinikiagogi.gr/poioi-eimaste/) ο οποίος εξάλλου ποτέ δεν έκρυψε την εν λόγω επιχειρηματική του δραστηριότητα.

Είναι όμως ηθικό, πολιτικά ορθό σε ένα δημοκρατικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα, τα εκπαιδευτικά προγράμματα που ανήκουν σε εταιρία υπουργού να εγκρίνονται από άλλο Υπουργείο και να “παραδίδονται” στα σχολεία έστω και για προαιρετική χρήση; Ο εκπαιδευτικός Δημήτρης Πολυχρονιάδης στο διαδικτυακό τόπο tvxs αποκάλυψε ότι το Υπουργείο Παιδείας από το σχολικό έτος 2020-2021 έχει εγκρίνει εκπαιδευτικά προγράμματα της Ελληνικής Αγωγής του κ.Γεωργιάδη. Ο εκπαιδευτικός έκανε λόγο για επιδρομή της ιδεολογικής κυριαρχίας της δήθεν «αριστείας» στο σώμα & το περιεχόμενο της Δημόσιας Εκπαίδευσης.

Η σχετική έγκριση έγινε στις 13 Μαρτίου του 2021 και αφορά 14 προγράμματα στο σύνολο. Μερικά από αυτά είναι “τα Ανθεστήρια”, ο “Οίκος”, το “Παίζωμεν παιδιά” κτλ.

Προφανώς μέσω του δημόσιου σχολείου η “Ελληνική Αγωγή” επιδιώκει μία έμμεση διαφήμιση σε γονείς και μαθητές δημοτικού. Είναι πρωτοφανές και πολύ ανησυχητικό από πολιτική άποψη, εταιρείες υπουργών που έχουν σκοπό τη μεγιστοποίηση των κερδών τους να διαφημίζονται εμμέσως στα δημοτικά σχολεία της χώρας. Ο περιβόητος ανταγωνισμός που διακηρυττεί ο υπουργός Ανάπτυξης για τη λειτουργία της αγοράς, πάει περίπατο όταν πρόκειται για τη δική του εταιρεία και τα δικά του ιδιοτελή συμφέροντα.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του κ. Δημήτρη Πολυχρονιάδη:

Αυτά είναι μερικά από τα προγράμματα του εν λόγω ΟΙΚΟΥ (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ) που, τυχαίο!!!, εγκρίνονται δια χειρός Ι.Ε.Π., από το 2020 – 2021:

1. «ΤΑ ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ», 2. «Ο ΟΙΚΟΣ», 3. «ΠΑΙΖΩΜΕΝ ΠΑΙΔΙΑΝ», 4.«ΜΥΘΟΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ ΜΕΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ», 5. «ΘΗΣΕΥΣ, Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ», 6. «ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΘΕΟΙ», 7. «ΤΟ ΣΩΜΑ», 8. «Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ», 9. «Η ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ», 10. « Η ΕΙΡΕΣΙΩΝΗ», 11. «ΑΓΩΝΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ», 12. «Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΦΑΙΣΤΟΥ», 13. «ΗΡΑΚΛΗΣ, Ο ΡΩΜΑΛΕΟΣ ΗΡΩΣ», 14. «ΟΔΥΣΣΕΥΣ, Ο ΠΟΛΥΜΗΧΑΝΟΣ ΗΡΩΣ»

Δεν είναι ούτε ένα ούτε δύο, μοιάζουν να είναι πολλά για να αποτελούν μέρος μίας διεκπεραιωτικής διαδικασίας, μάλλον πρόκειται για μία σκόπιμη και μεθοδική διαδικασία κοινωνικού σωφρονισμού. Είναι ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ!

Εδώ μιλάμε για πρόγραμμα (ή παραπρόγραμμα;) σπουδών, καθ’ όλα συνειδητή προσπάθεια διαμόρφωσης ιδεολογικής ταυτότητας και συνείδησης. Και φυσικά δεν είναι δωρεάν, το κόστος είναι 5 ευρώ το δίωρο για κάθε μαθητή/μαθήτρια. Τόσο πάει το κόστος παρακολούθησης κάθε προγράμματος, γιατί μιλάμε για σχολή που δίνει πτυχία εθνικοφροσύνης! Μα είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι και εδώ είναι η αβλεψία ενός Συμβούλου – εισηγητή που δεν κατάλαβε τι ενέκρινε και μάλιστα επί δύο συναπτά έτη;

Αναρωτιόμαστε ποια είναι η προστιθέμενη αξία όλης αυτής της παλέτας «εκπαιδευτικών» προγραμμάτων στην ήδη υπάρχουσα δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση προκειμένου να χρήζουν έγκρισης από το Ι.Ε.Π. Ως γνωστό, στοιχεία της μυθολογίας και της αρχαίας ιστορίας, διδάσκονται έτσι κι αλλιώς στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και εν πάση περιπτώσει εδώ δεν υπάρχουν ούτε μουσειακά εκθέματα, ούτε «θόλος» παραστατικών απεικονίσεων με νέες τεχνολογίες, τίποτε άλλο εκτός από τη χρήση διαδραστικού πίνακα για συζήτηση, την έρευνα και την δραματοποίηση των αρχαίων κειμένων.

Τα περισσότερα εξ αυτών των προγραμμάτων αποσκοπούν: «…στην επαφή των παιδιών με την μητρική τους γλώσσα (sic) και στη δημιουργική καλλιέργεια των τρόπων κατάκτησης γνώσης με συμμετοχικές και βιωματικές διαδικασίες». Και ποια είναι η μητρική γλώσσα των παιδιών μας; Βασικός στόχος κάθε προγράμματος είναι οι μαθητές (της πρωτοβάθμιας φυσικά, γιατί «έχουν γνώση οι φύλακες», οι συντελεστές των προγραμμάτων ξέρουν πολύ καλά ότι αυτά δεν μπορούν να απευθύνονται σε μαθητές δευτεροβάθμιας, άλλωστε η διαπαιδαγώγηση πρέπει να ξεκινάει από τα γεννοφάσκια) να έρθουν σε επαφή με την αρχαιότερη μορφή της γλώσσας μας για να συνειδητοποιήσουν τα κοινά στοιχεία με την νεότερη μορφή της.

Σκοπός όλων των προγραμμάτων είναι να συμβάλλουν στη διαμόρφωση πολιτών με συγκροτημένη ατομική και κοινωνική ταυτότητα, με δημοκρατικό ήθος αλλά και με κριτική σκέψη και ηθική και γνωστική αυτονομία.

Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ μεγάλο σκοπό, μία συγκεκριμένου τύπου πολιτειότητα που εδρεύει στην αρχαιοελληνική μας προέλευση και στην αρχαία ελληνική, μητρική μας γλώσσα, σκοπός για τον οποίο φυσικά το δημόσιο σχολείο κρίνεται ανεπαρκές και φτηνό σύμφωνα πάντα με τις ευλογίες και τη νομιμοποίηση του ΙΕΠ.

Σύμφωνα με τον Βολταίρο: ο Διαφωτισμός έπρεπε να αρχίσει από τους «μεγάλους». Μόνο αφού θα είχε κατακτήσει τις καρδιές και τα μυαλά των υψηλών ηγετών της κοινωνίας, θα μπορούσε να ασχοληθεί με τις κατώτερες μάζες. Αλλά για τον Βολταίρο και πολλούς από τους οπαδούς του, υπήρχε ένας κίνδυνος που έπρεπε να αντιμετωπιστεί με πολλή προσοχή. Κάποιος έπρεπε να φροντίσει να αποτρέψει τις μάζες από το να μάθουν να διαβάζουν…

Σήμερα για το ΙΕΠ «…το να διδάσκουν τις μάζες να διαβάζουν, θα μπορούσε να έχει μια πιο ευεργετική επίδραση. Δίνει τη δυνατότητα για μια διαδικασία εκπολιτισμού, κατά την οποία οι κυριαρχούμενες ομάδες θα γίνονταν περισσότερο ηθικές, πιο υπάκουες, περισσότερο επηρεασμένες από την πραγματική κουλτούρα».

Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα επιδρομή της «αριστείας» του νεοφιλελευθερισμού – νεοσυντηρητισμού και των εκπροσώπων της στο σώμα και στο περιεχόμενο της Δημόσιας Εκπαίδευσης με ξεκάθαρες πολιτικές στοχεύσεις που δεν είναι άλλες από:

• τη διάχυση «καλών πρακτικών» (sic) σε ό, τι αφορά την εδραίωση της λογικής της επί πληρωμή αγοράς εκπαιδευτικών προϊόντων από την πρώιμη ακόμα παιδική ηλικία,
• την αποψίλωση του Δημόσιου Σχολείου από τη βασική του αποστολή της μετάδοσης ολόπλευρης και στέρεας γνώσης και όχι πληροφοριών, με δωρεάν χαρακτήρα προς όλους,
• τη διάδοση νεοσυντηρητικών – παρωχημένων αντιλήψεων στους μαθητές με χαρακτηριστικά προγονοπληξίας – αρχαιολατρίας και εθνικισμού αντίστοιχων με αυτές που επικρατούσαν και διαδίδονταν στους μαθητές των Δημόσιων & Ιδιωτικών Σχολείων της χώρας μας κατά την μετεμφυλιακή περίοδο (1949 – 1963) αλλά και την περίοδο της φασιστικής δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1967 – 1974).

Με την πρακτική και τις τακτικές αυτές του Ι. Ε. Π. και του ΥΠΑΙΘ, σε ό, τι αφορά την έγκριση τέτοιου είδους «εκπαιδευτικών» προγραμμάτων, ίσως να μην είναι μακριά και η επαναφορά των εορτών για την «πολεμική αρετή» των Ελλήνων ή ακόμα χειρότερα, για τους θιασώτες του «μαθήματος» των εργαστηρίων δεξιοτήτων, η ένταξη ανάλογων «εκπαιδευτικών» θεματικών αξόνων στο πλαίσιο της διδασκαλίας δεξιοτήτων που θα τονώνουν την «εθνική ταυτότητα» των μαθητών και το αντίστοιχο φρόνιμα των μαθητών/μαθητριών.

Φαίνεται ότι κάποιοι/κάποιες στο Ι. Ε. Π. και στο ΥΠΑΙΘ της κυβέρνησης της Ν. Δ. ταυτίζουν την έγκριση «εκπαιδευτικών» προγραμμάτων με τις μαζικές τηλεπωλήσεις βιβλίων αρχαιολατρικού – εθνικιστικού χαρακτήρα αμφιβόλου επιστημονικής και παιδαγωγικής αξίας, ευτελίζοντας έως εξευτελισμού την έννοια της «αριστείας» την οποία τόσο σφοδρά έχουν καπηλευτεί σε επίπεδο πολιτικής συνθηματολογίας. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο γεγονός που ενδέχεται να επιφέρει ζοφερές καταστάσεις και αποτελέσματα για τους μετέχοντες της Δημόσιας Εκπαίδευσης οι οποίοι είναι οι μαθητές/μαθήτριές μας, τα παιδιά όλων μας.

Για να αποτρέψουμε αυτές τις ζοφερές καταστάσεις για τους μαθητές/μαθήτριές μας, για τα παιδιά μας, ως αποτέλεσμα όσων αφήνουμε να διδάσκονται, οφείλουμε να αντιδράσουμε άμεσα κι όχι όταν θα είναι πια αργά.

*Ο Δ. Πολυχρονιάδης είναι εκπαιδευτικός της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (Δάσκαλος), Διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου Πολιτικών & Κοινωνικών Επιστημών (Ιστορικός της Εκπ/σης), Πρόεδρος του Δ. Σ. του Συλλόγου Εκπ/κών Π. Ε. Αμαρουσίου πρώην μέλος του Δ. Σ. της Δ. Ο. Ε.

Η (μη) αντίδραση της κυβέρνησης και η απάντηση του ΙΕΠ

Αν και η κυβέρνηση αναγκάστηκε να τοποθετηθεί για το γεγονός της έγκρισης προγραμμάτων της Ελληνικής Αγωγής (συμφερόντων Αδωνι Γεωργιάδη) από το Υπουργείο Παιδείας, οι άμεσα εμπλεκόμενοι (Υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως και Υπουργός Ανάπτυξης, Αδωνις Γεωργιάδης) δεν απάντησαν αλλά  κρύφθηκαν πίσω από ανακοίνωση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής.

Αυτή έχει ως εξής:

Το εν λόγω εκπαιδευτικό υλικό, το οποίο υποβλήθηκε στο ΙΕΠ στο πλαίσιο προαιρετικών δράσεων εκτός σχολικού ωρολογίου προγράμματος, απευθύνεται σε μαθητές/τριες της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και αφορά στην επαφή των παιδιών, μέσω δημιουργικών δραστηριοτήτων, με περιόδους της αρχαίας ελληνικής ιστορίας και προϊστορίας, με ιστορίες των ηρώων της μυθολογίας, με τη γνωριμία τους με τη μουσική στην αρχαία Ελλάδα και με τα παιχνίδια που έπαιζαν τα παιδιά στην αρχαιότητα, με τα έθιμα και τις γιορτές που διοργάνωναν οι αρχαίοι, καθώς και με τη σημασία που είχε για τους αρχαίους Έλληνες η φροντίδα της άσκησης του σώματος και οι αθλητικοί αγώνες, όπως «Ναυμαχία της Σαλαμίνος», «Ο Δίσκος της Φαιστού: Ένα κρυμμένο μυστικό», «Οδυσσεύς, ο πολυμήχανος ήρωας», «Θησεύς, ο βασιλεύς των Αθηνών», «Η Αργοναυτική εκστρατεία», «Μυθοταξιδεύουμε μετά μουσικής», «Παίζωμεν παιδιάν;», «Ανθεστήρια» και «Ειρεσιώνη», «Αγών-Αθλητισμός», «Το σώμα».

Όπως ρητά προβλέπεται στην σχετική έγκριση, η συμμετοχή είναι προαιρετική και δωρεάν, το υλικό δεν μπορεί να αφορά έμμεση ή άμεση διαφήμιση/προώθηση εμπορικών προϊόντων φορέων, επιχειρήσεων ή υπηρεσιών ατόμων ή φορέων, και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κανενός είδους διαφημιστικό ή άλλο εμπορικό σκοπό, ενώ δεν επιτρέπεται και οποιαδήποτε μελλοντική εμπορική διάθεση του εκπαιδευτικού προγράμματος και συνοδευτικού υλικού με την αναφορά της συγκεκριμένης έγκρισης”.

Τα ερωτημάτα που επιμένουν:

Πώς και δεν πρόκειται για έμμεση διαφήμιση της εταιρείας, αφού αν κάποιος γονιός ενδιαφερθεί να συνεχίσει το παιδί του να φοιτά πάνω στα προγράμματα που προσφέρει η Ελληνική Αγωγή, θα το εγγράψει σε αυτή; Αυτό είναι αυτααπόδεικτο.

Αναπάντητο παραμένει και το κεντρικό πολιτικό ζήτημα που τίθεται για το αν είναι πολιτικά αποδεκτό Υπουργός να στέλνει τα εκπαιδευτικά προϊόντα της (κερδοσκοπικής) εταιρίας του στο Υπουργείο Παιδείας και αυτά τελικά να εγκρίνονται προς χρήση ενώ ο κ. Γεωργιάδης παραμένει υπουργός;

*Ο Δ. Πολυχρονιάδης είναι εκπαιδευτικός της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (Δάσκαλος), Διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου Πολιτικών & Κοινωνικών Επιστημών (Ιστορικός της Εκπ/σης), Πρόεδρος του Δ. Σ. του Συλλόγου Εκπ/κών Π. Ε. Αμαρουσίου πρώην μέλος του Δ. Σ. της Δ. Ο. Ε.

Πηγή

Κίνα – Ρωσία: Ένας γάμος από συνοικέσιο

 Η συνάντηση Ζι - Πούτιν, που έγινε με την αντιπαράθεση για το Ουκρανικό ζήτημα σε οξύτατους τόνους, και την ΕΕ να προσπαθεί να αρνηθεί να συρθεί αμαχητί στα αμερικάνικα σχέδια επί ευρωπαϊκού εδάφους, είχε ως στόχο να στείλει ένα σαφές μήνυμα προς τη Δύση. Αν, πως και τι θα υλοποιηθεί, μένει να δειχθεί.

“Εγώ κι εσύ απέναντι στον Κόσμο”, You and me against the world. Η κλασσική έκφραση της αγγλικής γλώσσας – ενδεικτική και της εχθρότητας με την οποία ο προτεσταντικός κόσμος πλησιάζει την κοινωνία – αποτελεί λες την περίληψη όσων υποσχέθηκαν, εν είδει γάμου, η Ρωσία και η Κίνα, για τις μεταξύ τους σχέσεις. Και μπορεί οι γάμοι συμφέροντος παραδοσιακά να κρατούν πολύ, όμως αυτό συμβαίνει γιατί έχουν και ξεκάθαρους τους ρόλους των μελών τους, πέρα από υποσχέσεις και ευχολόγια. Αυτό ακριβώς λείπει προς το παρόν, από την (προαναγγελθείσα) συμμαχία Ρωσίας – Κίνας, που πάντως στη δεδομένη στιγμή γίνεται προς το συμφέρον και των δύο. 

Τα της είδησης: Οι ηγέτες Κίνας και Ρωσίας, Ζι Ζινπινγκ και Βλαντιμίρ Πούτιν, συναντήθηκαν την περασμένη Παρασκευή σε κλίμα ιδιαίτερα θετικό, επισφραγίζοντας την όλο και πιο ευρεία συνεργασία τους, σε κάθε τομέα, με σαφείς αναφορές στον επιστημονικό (διαστημική εξερεύνηση, αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, τεχνολογική ανάπτυξη, διαδίκτυο και τεχνητή νοημοσύνη κατονομάζονται, συγκεκριμένα). 

Παρενθετικά, έχει ενδιαφέρον πως, ειδικά στους τεχνολογικούς τομείς, η συνεργασία έχει καταγραφεί ως απειλή από το γνωστό γεράκι, τον Χένρι Κίσσινγκερ, προ μηνών: Ο πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ και αρχιτέκτονας της προσέγγισης με την Κίνα επί Νίξον, έχει μιλήσει ανοικτά περί της ανάγκης να αποφευχθεί η «επικίνδυνη» συμμαχία Κίνας – Ρωσίας, γιατί θεωρεί ότι οι δύο μαζί είναι «αήττητες». 

Οι υποσχέσεις μιας συνεργασίας «χωρίς όρια» στην οποία «όλα επιτρέπονται», η τελετή του γάμου από συνοικέσιο, έγινε στο Πεκίνο, πριν την έναρξη των Χειμερινών Ολυμπιακών* και περιείχε και ένα αυστηρότατο προγαμιαίο συμβόλαιο, λεπτομερές και πολυσέλιδο, έτσι ώστε να γίνουν κατανοητές από όλους οι προειδοποιήσεις που περιέχει αλλά και τα οφέλη, οικονομικά και στρατηγικά, που επιφέρει. Η νέα συμφωνία για το φυσικό αέριο, αξίας άνω των 117,5 δισεκατομμυρίων, που σημαίνει μεταφορά των εξαγωγών της Ρωσίας προς την Ανατολή και μεγαλύτερη ενεργειακή ανεξαρτησία της Κίνας από τη Δύση, ήταν η προίκα που επιδείχθηκε, όμως κάθε γραμμή της μακροσκελέστατης ανακοίνωσης αφήνει να εννοηθεί πως έρχονται και πολλά ακόμη. Στις σημαντικότατες λεπτομέρειες: το μεταξύ των δύο κρατών ενεργειακό εμπόριο θα γίνεται σε ευρώ, και όχι σε δολάρια, ένα ακόμη μικρό βήμα προς την ανατροπή της δολαριακής κυριαρχίας.

«Η αλληλεγγύη μεταξύ Κίνας και Ρωσίας επανορίζει την παγκόσμια τάξη πραγμάτων, καθώς οι δύο χώρες γνωρίζουν πολύ καλά από που προέρχονται οι απειλές για την παγκόσμια σταθερότητα .. Αντιμέτωπες με την ηγεμονία των ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία είναι οι μόνες χώρες που έχουν την ικανότητα να προφυλάξουν τα θεμελιώδη συμφέροντά τους και την εθνική τους κυριαρχία», Λου Ζιανγκ, Κινεζική Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών

Η συνάντηση, που έγινε με το κλίμα αντιπαράθεσης για το Ουκρανικό ζήτημα σε οξύτατους τόνους, και την ΕΕ να προσπαθεί να αρνηθεί να συρθεί αμαχητί στα αμερικάνικα σχέδια επί ευρωπαϊκού εδάφους*, είχε ως στόχο ένα σαφές μήνυμα προς τη Δύση – την αθέλητη προξενήτρα, στην περίπτωσή μας.

Με το μηντιακό, προπαγανδιστικό μηχανισμό της Δύσης εν πλήρει εξελίξει, να πουλάει ρωσική επιθετικότητα από το πουθενά, με το ΝΑΤΟικό και αμερικάνικο στρατό να συγκεντρώνεται σε όλες τις περί τη Ρωσία πρώην σοβιετικές δημοκρατίες που έχουν μπει στο ΝΑΤΟ και, βεβαίως, και στην Ουκρανία, με τη Ρωσία να απαντά σε οξύτατη διπλωματική γλώσσα, με τα μεγαλύτερα πρακτορεία ειδήσεων να «στήνουν» συνεργεία στα ουκρανικά σύνορα, ήταν λογικό οι ρυθμοί προσέγγισης Ρωσίας – Κίνας να εκτιναχθούν. Λογικό και απολύτως αναμενόμενο. Ήταν κάτι που το προέβλεπαν όλοι, και για το οποίο έχουν μιλήσει και γράψει οι σοβαρότεροι αναλυτές στον αγγλόφωνο κόσμο. Πολλοί εκ των αναλυτών, μάλιστα, επέμεναν να αναλύουν λόγους ενδεικτικούς της ανάγκης για προσέγγιση με μία από τις δύο αντίπαλες της Δύσης χώρες και αποφυγή με κάθε τρόπο αυτής της συμμαχίας.  

Ειρήσθω εν παρόδω, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες δηλώσεις έγινε από τον σύμβουλο και απεσταλμένο του Ομπάμα στην Ανατολική Ασία, σήμερα μέλος διαφόρων δεξαμενών σκέψης, τον Ντάνιελ Ράσελ, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων πως ένας από τους στόχους της συνάντησης ήταν «να αμφισβητήσουν την παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ». Η αλήθεια είναι πως η παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ ήδη έχει ξεφτύσει, και η ειρωνική αναφορά σε «συγκεκριμένο παράγοντα» του κινεζο- ρωσικού ανακοινωθέντος δεν είναι παρά μια υπενθύμιση αυτού. Η σωστή λέξη δεν είναι «αμφισβήτηση» αλλά «απειλή» και μάλιστα σαφής.

Για τη Ρωσία, οι αντικειμενικοί στόχοι είναι εμφανείς και κυρίως αμυντικοί. Η αναγγελθείσα σύμπραξή τους είναι και δήλωση ενάντια στην επέκταση του ΝΑΤΟ «και την εγκατάλειψη [από τη Δύση] των ψυχροπολεμικών προσεγγίσεων» σε διεθνή ζητήματα, που καταγράφεται σαφώς. Μπορεί να μη γίνεται σαφής αναφορά στη σημερινή κατάσταση και την Ουκρανία, όμως καταγράφεται πως «η Ρωσία και η Κίνα είναι ενάντιες σε προσπάθειες εξωτερικών δυνάμεων να υποσκάψουν την ασφάλεια και τη σταθερότητα στις κοινές γειτονεύουσες περιοχές τους, έχουν την πρόθεση να ανντιμετωπίσουν κάθε παρέμβαση εξωτερικών δυνάμεων στο εσωτερικό κυρίαρχων κρατών, με οποιοδήποτε πρόσχημα, αντιτίθενται στις χρωματιστές επαναστάσεις και θα αυξήσουν τη συνεργασία στους προαναφερθέντες τομείς». Εκεί που γίνεται σαφής αναφορά είναι στην συμμαχία AUKUS και στις ΗΠΑ, που αποσταθεροποιούν την περιοχή του Ινδικού και Ειρηνικού Ωκεανού. «Οι δύο πλευρές [Κίνα και Ρωσία] παραμένουν σε καθεστώς υψηλής επαγρύπνισης έναντι του αρνητικού αντίκτυπου που έχει η στρατηγική των ΗΠΑ στη σταθερότητα και την ειρήνη της περιοχής του Ινδο-Ειρηνικού», καταγράφεται συγκεκριμένα, και, παράλληλα, εναντιώνονται «σε κάθε μορφή ανεξαρτητοποίησης της Ταϊβάν». Η πολιτική της Μίας Κίνας και της Μίας Ρωσίας – ας μη ξεχνάμε ότι η διάλυση της Ρωσίας σε μικρά και ανήμπορα κρατίδια είναι μια παλιά, καλή αμερικάνικη άσκηση επί χάρτου. 

Πάντως, το μακροσκελέστατο ανακοινωθέν είναι και παραμένει προς το παρόν εξαγγελία, ένας «οδικός χάρτης» όπως χαρακτηρίστηκε: Κίνα και η Ρωσία κατέθεσαν τα σχέδια άμυνάς τους, προειδοποιώντας ότι αν προκληθούν περαιτέρω θα τα υλοποιήσουν. Η σταθερότητα της συμμαχίας Ρωσίας – Κίνας δεν είναι δεδομένη σε βάθος χρόνου, όμως, ειδικά αν εισακουστούν οι αναλυτές που επιμένουν να λένε – απευθυνόμενοι στο Λευκό Οίκο και τους συμμάχους του – ότι πρέπει να προσεγγίσει τη Ρωσία, γιατί ο αληθινός του αντίπαλος είναι η Κίνα. Παράλληλα, και στο παρελθόν, ο τότε «γάμος» Κίνας – ΕΣΣΔ είχε εύκολα διαλυθεί: οι βλέψεις, τα συμφέροντα και οι αναφορές των δύο κρατών δεν είναι οι ίδιες και οι πολιτικές που έχουν επιλέξει είναι σε πολλά σημεία όχι μόνο διαφορετικές αλλά και συγκρουόμενες. Ωστόσο, όσο οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους μπαίνουν βαθύτερα στο ψυχροπολεμικό παιγνίδι, και αγνοούν ζητήματα ασφάλειας και ανησυχίες των άλλων κρατών, απομακρυνόμενες από κάθε διάλογο με τη Μόσχα, η συμμαχία θα βαθαίνει και θα απλώνεται συγκεκριμένα και πρακτικά και στα πεδία που στην εκτενή κοινή ανακοίνωση της Παρασκευής αποτελούν απλές αναφορές ή ευχολόγιο. 

*Οι ίδιοι οι Ολυμπιακοί αυτοί είναι μια επίδειξη της κινεζικής επιμονής σε μια πολιτική επιτευγμάτων, ας αναφερθεί: είναι η πρώτη φορά που μια χώρα μπορεί να καυχάται ότι έχει διοργανώσει και θερινούς και χειμερινούς, σε μια περίοδο που οι αγώνες «σβήνουν», κατηγορούμενοι για κόστη ικανά να υποδουλώσουν λαούς. Λεφτά υπάρχουν στην Κίνα… Παράλληλα, οι ΗΠΑ είχαν προσπαθήσει – και απέτυχαν – να οργανώσουν διεθνές μποϋκοτάζ των συγκεκριμένων αγώνων. 

**Στο σκηνικό που διαμορφώνεται, η ΕΕ αδυνατεί να παίξει αυτόνομο ρόλο, τουλάχιστον προς το παρόν, όμως έχουν διαφανεί σημαντικές διαφοροποιήσεις. Η Γερμανία ήδη έχει μπει στο στόχαστρο των ΗΠΑ – είναι εμφανές σε σειρά δημοσιευμάτων – ως «κακός» και «ανυπάκουος» σύμμαχος που δεν θέλει να αποκοπεί από τις εξαρτήσεις προς τη Μόσχα. Ιταλία, Γαλλία, Ουγγαρία προσπαθούν να παίξουν κατευναστικό ρόλο. Πλην των «προθύμων» πρώην σοβιετικών δημοκρατιών που έχουν γίνει μέλη της, η ΕΕ αρνείται προς το παρόν να μπει στο παιγνίδι υπέρ της σύγκρουσης στην Ουκρανία, την οποία επιδιώκουν οι ΗΠΑ, αν και είναι μάλλον ανίκανη να κάνει κάτι περισσότερο από το να παίζει καθυστερήσεις.

Πηγή

Δεν στηρίζουν όλοι οι Αμερικανοί έναν πόλεμο στην Ουκρανία

 Μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, στις ΗΠΑ, αντίδοτο στην παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα, που βάζει ξανά επί τάπητος όλο το πλαίσιο του Ουκρανικού ζητήματος.

της Ελένης Γουργού

Όλη την προηγούμενη εβδομάδα, ο αμερικανικός, εθνικής εμβέλειας «προοδευτικός» ραδιοφωνικός σταθμός NPR (National Public Radio) έπαιζε συνέχεια αναλύσεις για τη πρόθεση του Προέδρου Μπάιντεν να προτείνει την πρώτη μαύρη γυναίκα για μέλος του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, τη συνεχιζόμενη επιρροή του Ντόναλντ Τραμπ στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων, το τεχνητό χιόνι στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του Πεκίνου, και φυσικά για την υποτιθέμενη πρόθεση του Προέδρου Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία. Μέσα σε αυτό το κλίμα, πραγματοποιήθηκε μια ηλεκτρονική συζήτηση με θέμα «Επείγουσα συνάντηση για την κρίση στην Ουκρανία». Ήταν μια από τις πολλές που γίνονται αυτές τις μέρες, και οργανώθηκε από μια παναμερικανική (παν-ΗΠΑ-ική δηλαδή) οργάνωση ακτιβιστών με πολύπλευρη κινηματική, αντιπολεμική και αντιιμπεριαλιστική δράση. 

Διαφημίστηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από πολλούς κινηματικούς φορείς και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής, θα λέγαμε, αριστεράς. Παραβρέθηκαν περίπου τριακόσιοι άνθρωποι από πολλές Πολιτείες των ΗΠΑ. Το πάνελ των ομιλητών περιελάμβανε την Katrina vanden Heuvel, editorial director του περιοδικού The Nation, και αρθρογράφο στην Washington Post, την Ann Wright, αφυπηρετήσασα Συνταγματάρχη του Αμερικανικού Στρατού,  συνταξιοδοτημένη διπλωμάτη, συγγραφέα και ακτιβίστρια, τον Vladimir Kozin, μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας Στρατιωτικών Επιστημών, από τη Μόσχα μέσω μαγνητοσκοπημένης συνέντευξης, και του Norman Solomon, συνιδρυτή και εθνικού διευθύνοντος της οργάνωσης  RootsAction.org, που διοργάνωσε και την εκδήλωση, και επίσης συγγραφέα και ακτιβιστή.  Συντονιστής ήταν ο David Swanson, συντονιστής της εκστρατείας της οργάνωσης RootsAction.org και εκτελεστικού διευθυντή της οργάνωσης World BEYOND War. 

Η συζήτηση άρχισε στις 8:00 το βράδυ ακριβώς, όπως είχε ανακοινωθεί, και οι καλεσμένοι μίλησαν ακριβώς 15 λεπτά ο καθένας. Όλοι τους πολύ ανήσυχοι γαι το πόσο κοντά σε πόλεμο βρισκόμαστε, και μάλιστα με υπαιτιότητα των ΗΠΑ. Ξεκινά η Katrina vanden Heuvel. Συγκροτημένη, με λόγο σταθερό, κοφτό, στιβαρό, μιλά για proxy war (πόλεμο δι’ αντιπροσώπων) μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας, που συδαυλίζεται από τις ΗΠΑ. Αφιερώνει πολύ χρόνο για να εξηγήσει πώς το ΝΑΤΟ επεκτείνεται και κινείται συνεχώς όλο  και πιο κοντά στα σύνορα της Ρωσίας, μια πρακτική που αποσιωπείται ευλαβικά από τα αμερικανικά ΜΜΕ. Σημειώνει πως αυτή η τακτική κλιμάκωσης ξεκίνησε ήδη από τη δεκαετία του 1990, με τη Ρωσία γονατισμένη μετά τις τεκτονικές αλλαγές στην αρχή της δεκαετίας. Εξηγεί πως η δέσμευση του ΝΑΤΟ μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ότι δεν επρόκειτο να κινηθεί «ούτε μια ίντσα προς τα ανατολικά», διαβεβαίωση που έλαβε ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ κατά τη διάρκεια των συνομιλιών για την επανένωση της Γερμανίας, καταπατείται διαρκώς και εκκωφαντικά (σημείωση: υπάρχει μια προσπάθεια από ορισμένους αρθρογραφους να υποβαθμιστεί η σημασία της φράσης, ότι αφορούσε μόνο την περίοδο των διαπραγματεύσεων της γερμανικής επανένωσης). Η Katrina επιμένει πολύ στο ιστορικό πλαίσιο των όσων συμβαίνουν, και επαναλαμβάνει ότι τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει σε ιστορικό κενό. Θυμίζει καυστικά πως το 1997 (σημείωση: το ΝΑΤΟ είχε τότε προσκαλέσει την Τσεχία, της Ουγγαρία και την Πολωνία να  ενταχθούν στος τάξεις του) υπήρχε μια υγιής δημόσια συζήτηση στις ΗΠΑ αναφορικά με την επέκταση του ΝΑΤΟ, με αντιπαράθεση απόψεων που φιλοξενούνταν στα μεγάλα μέσα, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει τώρα, όπου οι εναλλακτικές μιας στρατιωτικής επέμβασης δεν συζητιούνται καν. Μιλά για στρατιωτικοποίηση της διεθνούς πολιτικής, συνδέει την αποχώρηση από το Αφγανιστάν με την προσπάθεια αμερικανικών «γερακιών» να πυροδοτηθεί  ένταση στην Ουκρανία, στέκεται λίγο στα τεράστια κόστη που συνοδεύουν την όλη επιχείρηση. Θυμίζει επίσης πως η Ουκρανία είναι μια διαιρεμένη χώρα, με διαφορετικές απόψεις στο εσωτερικό της, και υποστήριξε πως η Συμφωνία του Μινσκ, για αποστρατικοποίηση της Ουκρανίας, αυτονομία των ανατολικών περιοχών της και προστασία της ουκρανικής γλώσσας θα έπρεπε να βρίσκεται στο επίκεντρο της διεθνούς προσοχής, αλλά αυτό δε συμβαίνει λόγω «ιστορικής αμνησίας» των ΜΜΕ. Η Katrina είναι χείμαρρος όταν μιλά για την Ευρωπαϊκή Ένωση, που δεν έχει ενιαία στάση, και ανακουφίζεται που ευτυχώς η Γερμανία και η Γαλλία διστάζουν να στηρίξουν ανοιχτά τις ΗΠΑ. Υπογραμμίζει πως ξεχνάμε ότι και μέσα στη Ρωσία υπάρχουν πολλές διαφορετικές φωνές, και πως υπάρχουν κι εκεί «γεράκια», και ότι αν δεν είχε δαιμονοποιηθεί τόσο ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα μπορούσαμε ίσως να είχαμε μια πραγματική συζήτηση εδώ στις ΗΠΑ, όπου θα ακούγονταν όλες οι απόψεις (σημείωση: αυτό με τη δαιμονοποίηση του Πούτιν είναι μεγάλη αλήθεια, υπάρχει μια διάχυτη πεποίθηση στην αμερικανική κοινή γνώμη ότι ο ίδιος ο Πούτιν και η κυβέρνησή του στερούνται στοιχειωδών ηθικών αρχών και αναστολών, σε σημείο που αν ισχυριστεί κανείς ότι ο Πούτιν τρώει βρέφη με πιροσκί για πρωινό, πολλοί αμερικανοί θα το πιστέψουν χωρίς δεύτερη σκέψη).

Στη συνέχεια παίρνει το μικρόφωνο η Ann Wright, μιλώντας από το σπίτι της στη Χονολούλου της Χαβάης, μια από τους τρεις αξιωματούχους του στρατού και του State Department που παραιτήθηκαν για να διαμαρτυρηθούν εναντίον του πολέμου στο Ιράκ. Η Ann είναι αυθόρμητη, συναισθηματική και ανήσυχη. Σημειώνει πως η ίδια η ουκρανική κυβέρνηση δεν στηρίζει τις κινήσεις των ΗΠΑ που υποτίθεται ότι γίνονται για το «συμφέρον» της Ουκρανίας, καθώς ο ίδιος ο ουκρανός πρόεδρος ζήτησε από τον Τζο Μπάιντεν να «κάνει ένα βήμα πίσω». H Ann αναφέρεται ιδιαίτερα στη στρατιά του Ειρηνικού (Pacific Command), το τμήμα εκείνο του αμερικανικού στρατού που έχει την ευθύνη του Ειρηνικού και Ινδικού Ωκεανού (η Ann υπηρέτησε σε αυτό το τμήμα). Χαρακτηρίζει τον Αμερικανό Υπουργό Εξωτερικών Μπλίνκεν «γεράκι» και τις κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στη Ρωσία πράξεις ιδιαίτερα μεγάλης σκληρότητας. Παραδέχεται ότι υπάρχουν προβλήματα, αλλά αντιτάσσει ότι ο πόλεμος δεν είναι η λύση και ότι η διπλωματική οδός εγκαταλείφθηκε πολύ νωρίς. Η Ann βλέπει διασυνδέσεις στις κινήσεις των ΗΠΑ στην Ουκρανία και την πολιτική απέναντι στην Κίνα, και παροτρύνει τους παρευρισκόμενους να διαμαρτυρηθούν μαζικά στους κοινοβουλευτικούς αντιπροσώπους της περιφέρειάς τους (σημείωση: ένας στάνταρ τρόπος να ασκούν οι πολίτες πιέσεις στους εκλεγμένους αντιπροσώπους τους στο Κογκρέσσο, για οποιοδήποτε ζήτημα, είναι να τους κατακλύζουν με επιστολές και τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας, κάτι που μπορεί να φαίνεται παράξενο σε κάποιον μη Αμερικανό, αλλά είναι πολύ διαδεδομένο και ενίοτε λειτουργεί πραγματικά). 

Ακολουθεί η μαγνητοσκοπημένη συνέντευξη του Vladimir Kozin, Ρώσου διπλωμάτη, πολύ ψηλά στην ιεραρχία και στρατιωτικού συμβούλου στα ανώτατα κλιμάκια. Ο Vladimir μιλάει ωραία και στρωτά αγγλικά, και διαλέγει αργά και προσεχτικά τις λέξεις που χρησιμοποιεί. Εκφράζει τη δυσαρέσκεια της Ρωσίας για τα όσα συμβαίνουν σε διπλωματικό επίπεδο και διαμαρτύρεται ότι δεν υπάρχει καμιά προσπάθεια από τη μεριά των αμερικανών να αποκλιμακωθεί η ένταση στην περιοχή του Ντονμπάς. Αποκαλύπτει ότι η αμερικανική πλευρά είναι διατεθειμένη να συζητήσει μόνο δευτερεύοντα ζητήματα και όχι τον πυρήνα του προβλήματος (σημείωση: η ρωσική πλευρά θεωρεί ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η γενικότερη ασφάλεια σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Ασία και ότι οι διαπραγματεύσεις θα πρέπει να αφορούν όλο αυτό το πλαίσιο). Ο Vladimir ερωτάται για τη θέση της Γαλλίας και της Κροατίας, που διστάζουν να συνταχθούν με τις ΗΠΑ σε αυτή τη φάση, και απαντά ότι υπάρχει η διεθνής δέσμευση του 1993 για τη μη αποστολή όπλων σε περιοχές συρράξεων, και συμπληρώνει ότι η Γερμανία αρνείται να στείλει στρατό προς την Ουκρανία. Σε σχετική ερώτηση, απαντά ότι η Ρωσία θα υποστηρίξει τους πληθυσμούς στο Ντονμπάς, αλλά δεν προτίθεται να προχωρήσει πέραν τούτου. Εμφανίζεται ενωτικός και καθησυχαστικός, και κάνει έκκληση για εξεύρεση διπλωματικής λύσης. 

Ο επόμενος είναι ο Norman Solomon, ο οποίος εκτός όλων των άλλων, είχε στηρίξει ενεργά την καμπάνια του Bernie Sanders το 2016. Ο Norman μιλά ήρεμα και εστιάζει στον κίνδυνο των πυρηνικών όπλων και στην ανάγκη να αποσοβηθεί πάση θυσία ένας πόλεμος. Κατακεραυνώνει τη σιωπή στα ΜΜΕ που κατά τη γνώμη του ισοδυναμεί με μεροληψία. Αποδίδει μεγάλες ευθύνες στη Hillary Clinton και την προεδρική της εκστρατεία, κατά την οποία απέδωσε στη Ρωσία την ήττα της και μαζί την ευθύνη για όλα τα δεινά της προβληματικής αμερικανικής δημοκρατίας. Εξηγεί πώς αυτή η αντίληψη παραμένει ζωντανή, και πως είναι πολύ δημοφιλές να κατηγορεί κανείς τη Ρωσία για όλα τα στραβά χωρίς έτσι να κριτικάρει τους αμερικανικούς θεσμούς. Σημειώνει πως ακόμα και προοδευτικοί αμερικανοί υιοθετούν πλέον αυτό το αφήγημα, και πως τα μεγάλα ΜΜΕ σπρώχνουν διαρκών προς αυτή την κατεύθυνση, αποσιωπώντας τον τεράστιο αριθμό αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων ανά τον κόσμο (μιλά για περίπου 750 βάσεις) και το ρόλο των ΗΠΑ στη διεθνή πολιτική σκηνή. Σε αυτό το σημείο υπάρχουν κάποιες διαμαρτυρίες στο chat για το τί σημαίνει «προοδευτικός» σήμερα στις ΗΠΑ. Για τον Norman δεν έχει σημασία ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, αρκεί να μην ξεσπάσει πόλεμος και δη πυρηνικός. Κλείνει κατακεραυνώνοντας κάποια μέλη του Κογκρέσσου που δηλώνουν ότι είναι υπέρ της ειρήνης, κατηγορώντας τους ότι δεν πράττουν αρκετά και ότι υποχωρούν την κρίσιμη στιγμή. 

Ο συντονιστής David Swanson περνάει στις ερωτήσεις του κοινού, που έρχονται από όλα τα μέρη της Αμερικής και είναι όλες τους σύντομες και σαφείς. Κάποιος ρωτά αν αμφισβητείται ότι είναι η Ρωσία εκείνη που έχει την επιθετική συμπεριφορά, και η Katrina απαντά αμέσως ότι είναι  το ΝΑΤΟ εκείνο που επεκτείνεται συνεχώς, ότι αυτός δεν είναι ένας μονοπολικός κόσμος, ότι και στις δυο πλευρές αυτός που έχει την επιθετική συμπεριφορά είναι ο άκρατος μιλιταρισμός, ότι η ανάγκη της Aμερικής να σημειώνει διεθνείς θριάμβους (“triumphalism”) είναι το μεγάλο πρόβλημα, και να σκεφτούμε πώς θα αντιδρούσαν οι ΗΠΑ αν περικυκλώνονταν από στρατό συμμαχικό της Ρωσίας, θυμίζοντας και τον Κόλπο των Χοίρων. Στο chat συζητούν κάποιοι για τους ήρωες, όπως τους αποκαλούν, Snowden, Assange και Manning, και αυτό είναι  τόσο ασυνήθιστο για δημόσια συζήτηση τέτοιου μεγέθους στην Αμερική που μου μοιάζει σαν αναπάντεχη πηγή με καθαρό νεράκι. 

Η συζήτηση συνεχίζεται με επισημάνσεις για τη στάση του ΝΑΤΟ, τη μονομέρεια των ΜΜΕ (θυμίζει τίποτα για τα καθ’ημάς;), την κατακραυγή για τους Δημοκρατικούς που μέσω του RussiaGate αποδίδουν όλες τις αδυναμίες του αμερικανικού συστήματος σε ρωσικό δάκτυλο, την αναγνώριση του ρόλου της αμυντικής βιομηχανίας των ΗΠΑ στη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής, την επικρότηση της στάσης σωματείων βετεράνων εναντίον του πολέμου, και την επώδυνη διαπίστωση ότι σήμερα το αντιπολεμικό κίνημα δεν κατεβάζει χιλιάδες στο δρόμο, όπως το ’80 ή και αργότερα. Η εξήγηση για αυτό, σύμφωνα με τους ομιλητές, είναι ότι πολλοί αμερικανοί δεν νιώθουν να απειλούνται οι ίδιοι από έναν πιθανό πόλεμο κα ότι η άκρατη δαιμονοποίηση του Πούτιν κάνει έναν πόλεμο να φαντάζει όχι και τόσο κακή επιλογή.   Ξεχωρίζει η αναφορά της Katrina σε μια έρευνα σε αγροτικές και φτωχές περιοχές του Wisconsin, στις οποίες σάρωσε ο Τραμπ το 2016. Εκεί, όπως δήλωσαν οι ίδιοι οι ψηφοφόροι, τον προτίμησαν επειδή πολιτεύτηκε με σύνθημα «Σταματήστε τους πολέμους», άσχετα με το τί έπραξε τελικά.  Αυτό, λέει η Katrina, σημαίνει ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται. Και η Ann κλείνει λέγοντας ότι «όπως βάλαμε τις μάσκες μας και βγήκαμε στο δρόμο με το κίνημα των Black Lives Matter, έτσι να τις βάλουμε και να διαδηλώσουμε και τώρα».

Η συνάντηση βαίνει προς το τέλος της και στο chat ανεβαίνουν ανακοινώσεις για αντιπολεμικές διαδηλώσεις σε όλη την Αμερική, σύνδεσμοι για ψηφίσματα που ζητούν υπογραφές, και ενημερωτικές ιστοσελίδες πέρα από την πεπατημένη. 

Ακούγοντας τους προβληματισμούς για τη μονομέρεια στην ενημέρωση στην Αμερική, αναρωτιέται κανείς πόσο διαφορετικά είναι άραγε τα πράγματα στην Ελλάδα. Εκεί όπου ο Υπουργός των Εξωτερικών βιάστηκε να επισκεφτεί την Ουκρανία και όπου το κυρίαρχο αφήγημα περί διαβολικού Πούτιν υιοθετείται από τα κυρίαρχα μέσα με την ίδια ή και περισσότερη προσήλωση, με το διεθνή ρόλο της χώρας να είναι ωστόσο πολύ διαφορετικός από αυτόν των ΗΠΑ. Ποια από όλα τα ζητήματα που θίχτηκαν σε αυτή την ηλεκτρονική συζήτηση βρίσκουν μια θέση στις βαθυστόχαστες αναλύσεις των ειδημόνων στα περισσότερα ελληνικά κανάλια και εφημερίδες, ηλεκτρονικές και έντυπες; Η απάντηση που διαφαίνεται είναι τόσο θλιβερή, όσο ήταν αναζωογονητική η  διαπίστωση ότι στην Αμερική υπάρχουν ακόμα κάποιοι λίγοι που βρίσκονται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Πηγή

Νεκρός βρέθηκε Έλληνας ανταποκριτής του ΑΠΕ στο Κάιρο

 Νεκρός βρέθηκε χθες, Σάββατο, ο ανταποκριτής του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων στο Κάιρο Νικόλαος Κάτσικας, σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών.

Ο Νικόλαος Κάτσικας εργαζόταν ως ανταποκριτής του ΑΠΕ και συνεργαζόταν με την ΕΡΤ στο Κάιρο επί σειρά ετών με επαγγελματισμό και αίσθηση στο καθήκον.

Το υπουργείο Εξωτερικών εκφράζει τα ειλικρινή συλλυπητήρια στους οικείους του.

Οι αρμόδιες προξενικές αρχές βρίσκονται σε συνεχή επαφή με τις αρμόδιες αιγυπτιακές αρχές, αναφέρει το υπουργείο Εξωτερικών.

Ο Νίκος Κάτσικας είχε γεννηθεί στις 7 Μαΐου 1966 και είχε καταγωγή από τον Πειραιά. Εργαζόταν ως ανταποκριτής του ΑΠΕ-ΜΠΕ στο Κάιρο από τον Σεπτέμβριο του 2016, και στην ιστορική εφημερίδα «Φως» του Καΐρου από τη δεκαετία του 2000 (ανέλαβε και εξέδωσε 550 φύλλα από τα 700 περίπου που συνολικά μετράει η συγκεκριμένη έκδοση).

Ήταν αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας έκδοσης «Νέο Φως» του Καΐρου (συνέχεια του ιστορικού Φωτός), της μηνιαίας έκδοσης «Αλεξανδρινός Ταχυδρόμος» και της ενημερωτικής ιστοσελίδας «Πυραμίς».

Εργαζόταν με πείσμα και πάθος με στόχο τη διατήρηση του ρόλου των Αιγυπτιώτικων ΜΜΕ ως «γέφυρας του Ελληνισμού που παρεπιδημεί στην αγαπημένη μας Χώρα του Νείλου με την ακόμα πιο αγαπημένη Μητέρα Πατρίδα», όπως έγραφε χαρακτηριστικά ο ίδιος στο φωτογραφικό λεύκωμα «150 χρόνια Ελληνικός Τύπος στη Χώρα του Νείλου», το οποίο εκδόθηκε το 2016 και την επιμέλειά του είχε ο έμπειρος δημοσιογράφος.

Ήταν αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Καΐρου. Ήταν πτυχιούχος Βυζαντινής Μουσικής, ενώ χειροθετήθηκε το 2006 Άρχοντας Πρωτοψάλτης από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρο, τον οποίο έχει ακολουθήσει σε πλείστες ποιμαντικές επισκέψεις στην Αφρική. Ήταν μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ).

Πηγή