Η Αμαλία-Μαρία "Μελίνα" Μερκούρη (Αθήνα, 18 Οκτωβρίου 1920 – Νέα Υόρκη, 6 Μαρτίου 1994) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και πολιτικός με αντιδικτατορική δράση. Καταγόταν από φημισμένη οικογένεια πολιτικών. Ηθοποιός, βραβευμένη με πλήθος διεθνών βραβείων και παγκόσμιας ακτινοβολίας προσωπικότητα, διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού - η μακροβιότερη στην Ελλάδα - τα έτη 1981-89 και 1993-94, σε όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.[1][2][3][4]
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η οικογένεια Μερκούρη προερχόταν από την Αργολίδα και μέλη της είχαν πολεμήσει στην επανάσταση του 1821. Ο παππούς της Μελίνας, Σπυρίδων Μερκούρης, είχε διατελέσει για πολλά χρόνια δήμαρχος Αθηναίων. Ο πατέρας της, Σταμάτης Μερκούρης, ήταν αξιωματικός του Ιππικού και χρημάτισε βουλευτής και υπουργός (Λαϊκό Κόμμα, Εθνικό Ριζοσπαστικό Κόμμα, ΕΔΑ) ενώ για πολλά χρόνια συμμετείχε στη διοίκηση της ομάδας του Παναθηναϊκού. Στην κατοχή, ο Σταμάτης Μερκούρης ίδρυσε την αντιστασιακή οργάνωση με την ονομασία «Ριζοσπαστική Οργάνωσις» τον Ιανουάριο του 1942. Ο θείος της, Γεώργιος Μερκούρης, είχε ακροδεξιές πολιτικές απόψεις και ήταν ιδρυτής του Ελληνικού Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, καθώς και διοικητής της Εθνικής Τράπεζας την περίοδο της Κατοχής, γεγονός που προκάλεσε την οργή της οικογένειας Μερκούρη, ενώ αρνήθηκαν να παραστούν στην κηδεία του, το 1943.[5][6] Η μητέρα της, Ειρήνη Λάππα, ήταν αδελφή του ναυάρχου Πύρρου Λάππα, ο οποίος διατέλεσε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, γενικός γραμματέας της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων και αρχηγός του Στρατιωτικού Οίκου του βασιλιά Παύλου.[7]
Το Σεπτέμβρη του 1938 η Μελίνα γίνεται δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με συμμαθητές τη Δέσπω Διαμαντίδου, την Αλέκα Παΐζη, τον Ανδρέα Φιλιππίδη, τον Αλέξη Δαμιανό κ.ά. Το χειμώνα του 1939 παντρεύεται τον κατά πολύ μεγαλύτερο της, πάμπλουτο κτηματία Παναγή Χαροκόπο. Στην κατοχή η νεαρή Μελίνα, ούσα σπουδάστρια της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, συνδέθηκε ερωτικά με τον μαυραγορίτη επιχειρηματία Φειδία Γιαδικιάρογλου, ενώ τυπικά ήταν παντρεμένη με τον Χαροκόπο (η συζυγική τους σχέση ουσιαστικά είχε λήξει). Ο ίδιος ήταν γνωστός και πριν από τον πόλεμο. Κυνικός, καιροσκόπος αλλά παράλληλα πολύ γοητευτικός, είχε την άποψη, η οποία υπήρξε για εκείνον στάση ζωής «Είμαστε νέοι και η ζωή είναι μικρή - ας τη ζήσουμε. Ας τη γλεντήσουμε όσο είναι ακόμα καιρός!».[8][9][10] Για τη συγκεκριμένη περίοδο η Μελίνα κατηγορήθηκε έντονα για το γεγονός ότι ζούσε μέσα στις ανέσεις σε διαμέρισμα 400 τ.μ. στην οδό Ακαδημίας 4 (μεγάλο μέρος του οποίου όμως είχαν επιτάξει οι Γερμανοί) τη στιγμή που ο Ελληνικός λαός λιμοκτονούσε και ότι δεν συνεισέφερε στην εθνική αντίσταση[11]. Η Μελίνα, για αυτή την περίοδο της ζωής της, είχε μιλήσει δημόσια, τόσο στην αυτοβιογραφία της «Γεννήθηκα Ελληνίδα» όσο και στην τηλεόραση ως Υπουργός Πολιτισμού. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια ανέλαβε την ευθύνη της, για τη μη συμμετοχή της στην Αντίσταση κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Η αφήγησή της στον δημοσιογράφο Γιώργο Δουατζή, είναι καθηλωτική: « [...]Εγώ δεν είμαι περήφανη για το τι έκανα μέσα στη Κατοχή. Αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, που κάποτε θα εξηγηθεί. Θέλω να σου πω, ότι στην Κατοχή, αυτά τα παιδιά που ήμασταν εμείς, ήταν σκληρά και ευαίσθητα μαζί. Και αυτό έχει γίνει συνείδηση ζωής, για ό,τι συνέβη και παραπέρα. H Ελλάδα που γνωρίσαμε εμείς, είναι τρομακτική, είναι κατοχές, είναι τρεις κατοχές. Έβλεπες τους ανθρώπους μέσα στα κάρα, τα πτώματα των ανθρώπων και περνούσες. Σου λέω, ότι ήμουνα τολμηρή, ήμουνα ιδιωτικά τολμηρή. Δεν ήμουνα για την Ελλάδα, δεν έκανα αντίσταση και ίσως είναι η μόνη τύψη που έχω στη ζωή μου[...] »[12]
Για την παροιμιώδη ειλικρίνεια της και ειδικότερα για εκείνη την περίοδο της ζωής της, είχε αναφερθεί ο Βασίλης Διαμαντόπουλος «Ήταν στο χαρακτήρα της. Ήταν άνθρωπος ανοιχτός, δεν έκρυβε τίποτα.»
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η άποψη του Λυκούργου Καλλέργη, για τη Μελίνα εκείνης της εποχής, ο οποίος υπήρξε μέλος του ΕΑΜ κατά τη διάρκεια της Κατοχής και ενταγμένος στον χώρο της Αριστεράς. «Παρότι ήμουν και είμαι αριστερός, το θέμα της χλιδής στην οποία ζούσε, δεν μ΄ενοχλούσε. Άλλωστε η Μελίνα φιλοξενούσε ανθρώπους, τάιζε ανθρώπους, βοηθούσε φίλους.[...] »[11]
Με την άποψη αυτή συμφωνεί και η σπουδαία Ελληνίδα συγγραφέας Άλκη Ζέη, η οποία ανέφερε πως την περίοδο της κατοχής, η Μελίνα έκρυβε αριστερούς και τους έδινε χρήματα.[13]
Την ίδια εποχή ο Σπύρος Μερκούρης, αδελφός της Μελίνας, είχε περάσει στην Αντίσταση ως μέλος της ΕΠΟΝ. Πολλές φορές η Μελίνα σύμφωνα με μαρτυρίες, έπαιρνε κρυφά τα χρήματα του Γιαδικιάρογλου και τα έδινε στον αδερφό της για την Αντίσταση, έκρυβε τόσο τον ίδιο όσο και τους συντρόφους του στην οργάνωση και παράλληλα βοηθούσε τους εξαθλιωμένους συναδέλφους της. Ήταν γνωστό ότι στην κατοχή, παρά τις αντιρρήσεις του τότε συζύγου της, το σπίτι της Μελίνας με δική της εντολή, ήταν πάντα ανοιχτό και φιλόξενο για πολύ κόσμο που είχε ανάγκη, παρέχοντας τους τροφή και στέγη.[8][14][15][6][16]
Παρά τις κατά καιρούς κριτικές, η απέχθεια της προς τους Ναζί κατακτητές, αποδεικνύεται μέσα από ένα περιστατικό κατά τη διάρκεια της κατοχής, όπου άντρες των SS αποπειράθηκαν να την εκτελέσουν εν ψυχρώ. Ένα απόγευμα καθώς η Μελίνα βρισκόταν σε ένα μπαρ της Ομόνοιας μαζί με τους στενούς της φίλους Δέσπω Διαμαντίδου και Ανδρέα Φιλιππίδη, αλλά και με τον τότε δεσμό της Φειδία (Αλέξης), μπήκαν τρεις άνδρες των SS μαζί με έναν σκύλο Αλσατίας. Ο Φειδίας άρχισε να πειράζει τον σκύλο μιλώντας στα γερμανικά. Εκείνοι όταν άκουσαν ότι κάποιος από την παρέα μιλούσε γερμανικά, τους διέταξαν να έρθουν κοντά τους στο τραπέζι. Όλοι υπάκουσαν στην εντολή, εκτός από τη Μελίνα. «Και εσύ!» της φώναξαν. Εκείνη πεισματικά συνέχισε να αγνοεί την εντολή τους. «Θα μετρήσω ως το τρία και θα πυροβολήσω» την προειδοποίησε ένας Γερμανός, βγάζοντας ένα ρεβόλβερ, με το οποίο στη συνέχεια την σημάδευε. Η Μελίνα παρέμεινε στη θέση της. Μετά από λίγο, ο άνδρας πυροβόλησε κάνοντας θρύψαλα το ποτήρι δίπλα στον αγκώνα της. Η Μελίνα πετάχτηκε με οργή πάνω και άρχισε να τον βρίζει, παραβλέποντας ότι θα μπορούσε να την πυροβολήσει ξανά. Την ίδια στιγμή ο μπάρμαν είχε καλέσει την Στρατιωτική Αστυνομία, οι οποίοι μάζεψαν τους άντρες των SS. Όπως περιέγραψε η ίδια στην αυτοβιογραφία της, γύρισε προς το μέρος του Φειδία και τον χτύπησε στο πρόσωπο μπροστά στους θαμώνες του μπαρ.[17][6]
Οι επικρίσεις για τον τρόπο ζωής της κατά την περίοδο της Κατοχής, υπήρξαν έντονες και πολλές φορές σκληρές, ωστόσο μια πλειάδα ανθρώπων με έντονη αντιστασιακή δράση κατά την περίοδο της Κατοχής, έγιναν στενοί φίλοι της, οι οποίοι ουδέποτε την κατηγόρησαν ή ενοχλήθηκαν από τον πρότερο "ταραχώδη" βίο της. Από τον σπουδαίο συγγραφέα Ιάκωβο Καμπανέλλη (ο οποίος έγραψε την «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» ειδικά για εκείνη), την ηθοποιό Ολυμπία Παπαδούκα, τον μεγάλο Έλληνα ηθοποιό Μάνο Κατράκη, τον ηθοποιό και γραμματέα του ΕΑΜ θεάτρου Δημήτρη Μυράτ, τη συγγραφέα Άλκη Ζέη, τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο, έως τον Μανώλη Γλέζο, υπήρξαν για πολλά χρόνια φίλοι της.[11][12]
Κατά την περίοδο του εμφυλίου, παρ΄όλο που η Μελίνα Μερκούρη ζούσε στο Κολωνάκι το οποίο ήλεγχαν οι Άγγλοι, η ίδια επισκεπτόταν στην Ασφάλεια φίλους και συναδέλφους της, που είχαν συλληφθεί λόγω των πολιτικών τους φρονημάτων. Η Αλέκα Παΐζη χρόνια αργότερα διηγιόταν με ευγνωμοσύνη, την επίσκεψη της Μελίνας στη φυλακή όπου και κρατείτο, για να της συμπαρασταθεί.[11]
Στα τέλη της δεκαετίας του 40, η Μελίνα γνώρισε τον Πύρρο Σπυρομήλιο με τον οποίο υπήρξαν ζευγάρι για εφτά ολόκληρα χρόνια. Κατά πολλούς υπήρξε ο μεγάλος έρωτας της ζωής της, πριν συναντήσει τον Ντασέν. Ο Πύρρος Σπυρομήλιος ήταν αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού και ήρωας του αλβανικού μετώπου. [18] Πέθανε τον Μάρτιο του 1961 από υπερτροφία της καρδιάς, γεγονός που συνέτριψε τη Μελίνα, παρόλο που είχαν μεσολαβήσει πέντε χρόνια από τον οριστικό χωρισμό τους.[11]
Το 1955 υπήρξε η χρονιά - σταθμός της καριέρας και της ζωής της. Ήταν η χρονιά που πρωταγωνίστησε στην πρώτη κινηματογραφική της ταινία, την Στέλλα. Η ταινία διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών και κατά την προβολή της, γνώρισε και ερωτεύτηκε τον Ζυλ Ντασέν, με τον οποίο έμεινε μαζί του, έως το τέλος της ζωής της.[11]
Θέατρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρωτοεμφανίζεται στη θεατρική σκηνή το 1944 στο Θέατρο Βρετάνια με το θίασο του Γιώργου Παππά και Αντώνη Γιαννίδη, με το έργο του Αλέξη Σολομού «Το μονοπάτι της Λευτεριάς» και ακολουθεί το έργο του Laszlo Bus-Fekete «H κόμισσα και ο καμαριέρης». Ακολουθούν: 1945-1946 «Μις Μπα», «Θα σε παντρευτώ Τέρας», «Το Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», «Πωλείται Κέφι», «Η Μπόρα Πέρασε», «Επικίνδυνη Στροφή», «Ο Άνθρωπος και τα Όπλα», «Φαύλος Κύκλος», «Της Νύχτας τα Καμώματα», «Ένας Φίλος θα ‘ρθει απόψε» 1946 «Τρισεύγενη», «Ανατολικά του Σουέζ», «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ», «Δεν θα τα πάρεις μαζί σου», 1947 «Άνθρωπος και Υπεράνθρωπος», «Γαμήλιο Εμβατήριο», «Ο Βασιλικός», «Το τραγούδι της Κούνιας», 
Το 1949 στο θέατρο τέχνης του Κάρολου Κουν, ερμήνευσε την Μπλανς Ντιμπουά στο «Λεωφορείον ο Πόθος». Η παράσταση σημείωσε πραγματικό θρίαμβο τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά. Στην πρεμιέρα το κοινό σηκώθηκε όρθιο φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά της και ξέσπασαν σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Ήταν ο ρόλος που επί της ουσίας την καθιέρωσε ως πρωταγωνίστρια, δίνοντας μία ηχηρή απάντηση στους αμφισβητίες της. Ο ίδιος ο Δημήτρης Ροντήρης (ο οποίος απεχθανόταν το θέατρο Τέχνης, αποκαλώντας το συχνά «φιδοφωλιά») της έδωσε συγχαρητήρια για την υπέροχη ερμηνεία της. Ειδικά για την συγκεκριμένη παράσταση γράφτηκε το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι «Χάρτινο το Φεγγαράκι».[19]
Ακολούθησαν «Το μικρό Καλύβι», «Το χαμόγελο της Τζοκόντα», «Ο Θάνατος του Εμποράκου», «Bolero», 1950 «Άννα Λουκάστα», «Η Άννα των Χιλίων Ημερών» (Ιστορική παράσταση που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Μυράτ και έπαιζαν μεταξύ άλλων η Μελίνα Μερκούρη, η Ειρήνη Παππά, η Άννα Συνοδινού, η Νίτσα Τσαγανέα, ο Χρήστος Τσαγανέας, ο Δημήτρης Μυράτ, ο Τίτος Βανδής, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος, η Βούλα Ζουμουλάκη κλπ), 1951 «Το Επάγγελμα της Κυρίας Ουόρεν», «Η Μεγάλη Παρένθεση».
Αθήνα - Παρίσι - Νέα Υόρκη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από το 1951 αρχίζει να πρωταγωνιστεί παράλληλα και στην Γαλλική θεατρική σκηνή, όπου έγινε μούσα ενός από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς της Γαλλίας, του Μαρσέλ Ασάρ. Ο Αχιλλέας Μαμακης από πολύ νωρίς την αποκαλεί συχνά στην θεατρική στήλη της εφημερίδας « Έθνος», «Ελληνο-Παρισινή πρωταγωνίστρια».[20]
Το 1953 κερδίζει το έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη», ένα σημαντικό θεατρικό βραβείο που καθιέρωσε η Μαρίκα Κοτοπούλη για τις νέες ανερχόμενες ηθοποιούς.[2]
Συνεχίζει την παράλληλη πορεία της και στις δύο σκηνές, την αθηναϊκή και την παριζιάνικη. Το 1960 παίζει με τεράστια επιτυχία στο θέατρο Τέχνης το «Γλυκό Πουλί της Νιότης» με τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Γιάννη Φέρτη. Οι κριτικές είναι διθυραμβικές για τη Μελίνα, με κοινό και κριτικούς να αναφέρουν πως η Μελίνα ήταν τόσο ρεαλιστική που δεν «έπαιζε» την Αλεξάνδρα ντελ Λαγκο, αλλά «ήταν» η Αλεξάνδρα ντελ Λαγκο επί σκηνής![11]
Επόμενος σημαντικός σταθμός στην θεατρική της καριέρα είναι το 1967 με το «Illya Darling» που ανεβάζει, με προπωλημένα όλα τα εισιτήρια των παραστάσεων και με συμπρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο, στο Μπρόντγουέι στις ΗΠΑ, ενώ είχε ήδη κάνει περιοδεία σε κάθε πολιτεία των ΗΠΑ. Το έργο είναι η θεατρική διασκευή του κινηματογραφικού έργου «Never on Sunday» (Ποτέ την Κυριακή), που της είχε χαρίσει παγκόσμια αναγνώριση. Η παράσταση σημείωσε πραγματικό εμπορικό θρίαμβο με αποτέλεσμα η Μελίνα να γίνει εξώφυλλο, στο ευρείας κυκλοφορίας αμερικανικό περιοδικό Life. Η εξαιρετικά επιτυχημένη ερμηνεία της Μελίνας, της χάρισε μια υποψηφιότητα για το μεγάλο θεατρικό Βραβείο Tony. [21]
Ζυλ Ντασσέν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1964, η Μελίνα Μερκούρη και ο Ζυλ Ντασέν ανήγγειλαν την πρόθεσή τους να δεσμευτούν. Η Παρί Ζουρ δημοσίευσε την είδηση για τη Μελίνα και τον Ντασέν, από τη Λωζάνη όπου αναπαύονταν μετά τα γυρίσματα του Τοπ Καπί (Topkap, 1964), ως εξής: «Η Μελίνα Μερκούρη, 38 ετών, είναι η χαρά της ζωής, η ελευθερία, το απρόοπτο. Ο Ντασσέν 52 ετών είναι η διακριτική διάνοια, το ταλέντο, ο μη κραυγαλέος αντικομφορμισμός». «Αν στην ηλικία μου δεν γνωρίζω τι είναι σημαντικό εις την ζωήν δεν θα το μάθω ποτέ», ομολογεί η Μελίνα. «Ζω με τον Ντασσέν, τον αγαπώ, είναι καλύτερός μου. Και θα ήθελα αυτό να μην τελειώσει ποτέ»[22].
Ο Ζυλ Ντασέν και η Μελίνα Μερκούρη παντρεύτηκαν στις 18 Μαΐου του 1966 στο δημαρχείο Λωζάνης. Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν ο μόνος Έλληνας μάρτυρας στο γάμο. Ο άλλος μάρτυρας ήταν ο Ελβετός δικηγόρος του Ζυλ Ντασέν. Στην επτάλεπτη διαδικασία παραβρέθηκαν ακόμη ο ληξίαρχος και η σύζυγος του Ελβετού δικηγόρου. «Είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή μου», φέρεται ότι δήλωσε η Μελίνα Μερκούρη. «Θα ήθελα να είχαμε παντρευτεί στην Ελλάδα, αλλά τότε θα έπρεπε να καλέσουμε πολύ κόσμο και δεν ταίριαζε ο θόρυβος και η φασαρία σε μια απλή τελετή που επισφραγίζει συμβίωση 10 χρόνων». Το ίδιο βράδυ ακολούθησε ελληνικότατο γλέντι με συρτάκι και πολύ κέφι στο Λωζάν Παλλάς[23].
Συνέχεια στο θέατρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τα έτη 1967-1974, τα χρόνια της δικτατορίας, από τη στιγμή που τελείωσε τις παραστάσεις του «Illya Darling», η Μελίνα Μερκούρη έπαιξε μόνο τη Λυσιστράτη το 1972 στο Μπρόντγουεϊ σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Το 1975 και ενώ έχει επιστρέψει στην Ελλάδα, ανεβάζει στο θέατρο Κάππα με τον Νίκο Κούρκουλο την «Όπερα της πεντάρας», το 1976 την «Μήδεια» με το Κ.Θ.Β.Ε., ενώ το 1978 το «Συντροφιά με το Μπρεχτ» από το Ελληνικό θέατρο του Μάνου Κατράκη, παράσταση για την οποία γράφτηκε από το Θάνο Μικρούτσικο το «Άννα μην κλαις» για να τραγουδηθεί από τη Μελίνα Μερκούρη και τον Γιάννη Κούτρα. Τέλος, το 1980 ανέβασε ξανά το «Γλυκό πουλί της Νιότης» με τον Γιάννη Φέρτη και έκλεισε ουσιαστικά την θεατρική της καριέρα με το «Ορέστεια» στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου από το Θέατρο Τέχνης. Το 1992 κάνει μια τελευταία, έκτακτη, εμφάνιση στην όπερα Πυλάδης, σε βιντεοσκοπημένη σκηνή, στο ρόλο της Κλυταιμνήστρας, που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Κινηματογράφος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αρκετά σημαντική ήταν και η πορεία της στον διεθνή και ελληνικό κινηματογράφο. Της χάρισε αρκετά βραβεία με κορυφαίο το βραβείο πρώτης γυναικείας ερμηνείας του Φεστιβάλ των Καννών και επίσης μία υποψηφιότητα για Όσκαρ για το Ποτέ την Κυριακή (Never on Sunday) το οποίο έχασε απ' την Ελίζαμπεθ Τέιλορ το 1960.[24] Κέρδισε όμως το βραβείο καλύτερης ερμηνείας από τους κριτικούς του Κλίβελαντ[21]. Επίσης βραβεύτηκε με το ιταλικό βραβείο Ντονατέλλο (Donatello) για την ερμηνεία της στο Τοπ Καπί το 1965. Υπήρξε τρεις φορές υποψήφια για Χρυσές Σφαίρες (Golden Globes) και δυο φορές υποψήφια στα βραβεία BAFTA.[21]
Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε με ένα θεατρικό έργο που είχε γραφτεί από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη ειδικά για τη Μελίνα Μερκούρη, το «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», που στην ταινία είχε τον τίτλο «Στέλλα» (1955). Η ταινία αυτή ήταν η μόνη που έκανε η Μελίνα Μερκούρη με ελληνική παραγωγή (Μήλλας Φιλμ). Για την ερμηνεία της στην Στέλλα, ήταν υποψήφια στο Φεστιβάλ των Καννών το οποίο έχασε, οδηγώντας την Isa Miranda στην απόφαση να της δώσει ένα ειδικό βραβείο με το όνομά της (Βραβείο Isa Miranda). [25]
Το 1957 παίζει στην πρώτη της ξενόγλωσση ταινία, σε σκηνοθεσία του Ζυλ Ντασέν με τίτλο Celui qui doit mourir, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται.
Με το Ποτέ την Κυριακή το 1960, απέκτησε παγκόσμια αναγνώριση. Έγινε διεθνής σταρ και η Ελλάδα παγκόσμιος προορισμός.
Άλλες σημαντικές ταινίες της ήταν η Φαίδρα (1962) η οποία σημείωσε τεράστια εμπορική επιτυχία στην Ευρώπη, αλλά όχι στην Αμερική, το Τοπ Καπί (1964) η οποία αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες της καριέρας της, σε διεθνές επίπεδο, με εισπράξεις 7 εκατομμυρίων δολαρίων (όσο περίπου και η ταινία του Χίτσκοκ, Μάρνι της ίδιας χρονιάς) .[21]
Το 1965, γυρίζει για το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ABC, ένα αφιέρωμα με τίτλο «Η Ελλάδα της Μελίνας» (Αντίστοιχα είχαν γυρίσει η Σοφία Λόρεν και η Ελίζαμπεθ Τέιλορ για τις γενέτειρες τους).[21]
Το 1966 γυρίζει την ταινία «A Man Could Get Killed» με συμπρωταγωνιστή τον Τζέιμς Γκάρνερ. Στο φινάλε της ταινίας ακούγεται ο Φρανκ Σινάτρα στο τραγούδι «Strangers in the night», το οποίο αρχικά είχε προταθεί να τραγουδήσει η Μελίνα Μερκούρη.
Σημαντική στιγμή στην κινηματογραφική της καριέρα είναι το φιλμ «Υπόσχεση την αυγή» (1970). Πολλοί μιλούν ότι η εξαιρετική της ερμηνεία θα την οδηγήσει στα Όσκαρ, κάτι που όμως δεν επαληθεύεται. Όμως είναι τρίτη φορά υποψήφια για βραβείο ερμηνείας στις Χρυσές Σφαίρες. [20]
Η ταινία «Δοκιμή» (1974) είναι εμπνευσμένη από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στην οποία συμμετέχουν μια σειρά από σπουδαίες προσωπικότητες (Λόρενς Ολιβιέ, Άρθουρ Μίλερ, Λίλιαν Χελμαν, Μίκης Θεοδωράκης κ. ά)[19]
Το 1977 γυρίζει το τελευταίο της φιλμ «Κραυγή γυναικών», βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Η ταινία δεν σημειώνει επιτυχία, όμως προβάλλεται στο φεστιβάλ των Καννών.[19]
Ερμηνεύτρια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Μελίνα Μερκούρη τραγουδούσε από τα παιδικά της χρόνια, όπως μαρτυρούν ο αδελφός της Σπύρος Μερκούρης και άλλοι που τη γνώριζαν από μικρή[26]. Έκανε σπουδαία πορεία στη δισκογραφία καθώς έχουν κυκλοφορήσει πάνω από δεκαπέντε δίσκοι της, πέρα από soundtracks ταινιών και θεατρικών παραστάσεων. Έχει τραγουδήσει μεγάλους Έλληνες συνθέτες, Μάνο Χατζιδάκι (με τον οποίο τους συνέδεε προσωπική φιλία), Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρο Ξαρχάκο, Γιάννη Μαρκόπουλο, Βασίλη Τσιτσάνη αλλά και κορυφαία ερμηνεία μουσικών έργων των Κουρτ Βάιλ και Μπέρτολτ Μπρεχτ. Εμφανίσεις έκανε και στην τηλεόραση, σε σειρά ντοκιμαντέρ του BBC σε επεισόδιο με τίτλο «Η Ελλάδα της Μελίνας», από όπου και ο ομώνυμος δίσκος του Σταύρου Ξαρχάκου, όπως και σε σήριαλ και εκπομπές στη Γαλλική και τη Γερμανική τηλεόραση. Επίσης έγραψε και ένα βιογραφικό βιβλίο με τίτλο «Γεννήθηκα Ελληνίδα», του οποίου τα έσοδα από τις πωλήσεις διατέθηκαν για τον αντιδικτατορικό αγώνα (η έκδοσή του στα ελληνικά δεν είναι νόμιμη). Ο τίτλος του βιβλίου της είναι η απάντηση που έδωσε στους δημοσιογράφους όταν της ζήτησαν να κάνει μία δήλωση για την αφαίρεση της υπηκοότητας της από τους συνταγματάρχες: «Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα».[27]
Πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τη διάρκεια της επταετίας (1967-1974) πολέμησε σφοδρά τη Χούντα, χρησιμοποιώντας τη φήμη και τη λάμψη που είχε αποκτήσει, με συνέπεια να της αφαιρεθεί η ελληνική υπηκοότητα. Έδωσε αρκετές συναυλίες και διοργάνωσε αρκετά μεγάλο αριθμό πορειών αντιδικτατορικού χαρακτήρα. Επεδίωξε και συναντήθηκε με πολιτικούς αλλά και με πνευματικές προσωπικότητες παγκοσμίου κύρους, με σκοπό να τους ευαισθητοποιήσει ενάντια στη χούντα. Κατά τη διάρκεια των αγώνων της έγιναν εναντίον της απόπειρες δολοφονίας.
Στην Ελλάδα το Δικτατορικό καθεστώς των συνταγματαρχών οργανώθηκε ώστε να την αντιμετωπίσει με κάθε τρόπο. Στον φάκελο της, ο οποίος δημοσιεύτηκε πρόσφατα, μεταξύ άλλων έγραφαν: «Να συγκεντρωθεί ό,τι έχει λεχθεί περί Μερκούρη από τους κομμουνιστάς και ιδίως από το ΚΚΕ και το οποίον να καταδεικνύη ότι η δράσις της εξυπηρετεί τις επιδιώξεις του κομμουνισμού εν Ελλάδι. Το ανωτέρω υλικόν θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί εις πάσαν ευκαιρίαν διά να καλλιεργηθεί εις το εξωτερικόν η πεποίθησις ότι η εν λόγω ηθοποιός είναι κομμουνίστρια. Αλλά και ανεξαρτήτως της υπάρξεως ή μη του ανωτέρω υλικού επιβάλλεται να διοχετεύεται συνεχώς διά του ψιθύρου και διά δημοσιευμάτων ότι η Μερκούρη είναι κομμουνίστρια και εργάζεται όχι διά την Δημοκρατίαν αλλά διά τον κομμουνισμόν». [28] Την ίδια εποχή, η λογοκρισία της Χούντας απαγόρευσε τους δίσκους και τις ταινίες της, ενώ της δήμευσαν όλη την περιουσία της[2][29].
Κατά τη διάρκεια των παραστάσεων του «Illya Darling» στις Η.Π.Α, η Μελίνα Μερκούρη ξεκίνησε να κάνει τις πρώτες δηλώσεις εναντίον της Χούντας, στην Αμερικανική τηλεόραση. Από εκείνη την περίοδο άρχισαν και οι απειλές κατά της ζωής της. Η αρχή έγινε με ένα τηλεφώνημα αγνώστου, ο οποίος ουρλιάζοντας την προειδοποίησε «Σκάσε σκύλα, για να μην σε κάνουμε εμείς να σκάσεις!». Ακολούθησαν και άλλα απειλητικά τηλεφωνήματα «Πόρνη! Κομμουνίστρια πόρνη! Οι συνταγματάρχες αναχαίτισαν την εισβολή πενήντα χιλιάδων κομμουνιστών στρατιωτών από την Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία. Νομίζεις πως θα δυσκολευτούν να σταματήσουν εσένα;» Παράλληλα δεχόταν εκατοντάδες γράμματα, μερικά από τα οποία ήταν γεμάτα μίσος και απειλές. Της έστελναν εικόνες σεξουαλικών βασανιστηρίων και διαστροφής.[11]
Το FBI έχοντας πληροφορίες ότι επίκειται δολοφονική επίθεση εναντίον της, την ενημέρωσε λέγοντας της ότι, πρέπει να λάβει τα μέτρα της ώστε να προστατευτεί. Πράγματι, αστυνομικοί της Νέας Υόρκης άρχισαν να τη συνοδεύουν ακόμα και στο αυτοκίνητο. Μια μέρα, η Μελίνα ξεκίνησε με το αυτοκίνητο από το σπίτι της, για να πάει στο θέατρο. Ένα αυτοκίνητο φάνηκε να ακολουθεί το αυτοκίνητο στο οποίο βρισκόταν η Μελίνα, ώσπου άρχισε να το πλευρίζει. Μέσα στο αυτοκίνητο διακρίνονταν κάμποσοι άντρες. Όλοι μαζί άρχισαν να βρίζουν τη Μελίνα με χυδαίες εκφράσεις από το ανοιχτό παράθυρό τους. Η Μελίνα θέλησε εξαγριωμένη να τους απαντήσει με τον ίδιο τρόπο ανοίγοντας το παράθυρο της. Τότε αντίκρισε την κάννη ενός όπλου που την σημάδευε. Ο οδηγός τους όταν είδε ότι η Μελίνα συνοδευόταν από αστυνομικό, ο οποίος ήταν έτοιμος να αντιδράσει εναντίον τους, ανέπτυξε ταχύτητα και έφυγε.[11]
Ήταν 7 Μαρτίου του 1969, όταν έγινε βομβιστική επίθεση στο θέατρο της Γένοβας, με σκοπό τη δολοφονία της. Η βόμβα ανακαλύφθηκε τυχαία, μετά από έλεγχο της σκηνής. Είχε τοποθετηθεί ακριβώς στο σημείο που θα μιλούσε η Μελίνα. Αμέσως κλήθηκε η πυροσβεστική και η αστυνομία της πόλης. Αφού την τοποθέτησαν στο προαύλιο του θεάτρου, η βόμβα εξερράγη ευτυχώς χωρίς θύματα. Μια άλλη απόπειρα επίθεσης εναντίον της έγινε στο Τορίνο. Η Μελίνα είχε ξεκινήσει την ομιλία της καταγγέλλοντας τη Χούντα. Μια φάλαγγα από εξαγριωμένους φασίστες ήταν έτοιμοι να της επιτεθούν. Εκείνη την στιγμή μπήκαν μπροστά μέλη του Κ.Κ. Ιταλίας, την περικύκλωσαν δημιουργώντας έτσι μια ανθρώπινη "ασπίδα" με σκοπό να την προστατέψουν, τραγουδώντας προς το μέρος τους, το γνωστό ιταλικό αντιστασιακό τραγούδι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Bella Ciao. Οι φασίστες όταν είδαν την αντίδραση τους, τράπηκαν σε φυγή.[11]
Με την πτώση της χούντας επιστρέφει στην Ελλάδα όπου και εγκαθίστανται μόνιμα πλέον. Αρχικά δέχεται πρόταση από το ΚΚΕ, όμως τελικά συνεργαζόμενη με στελέχη της αντιστασιακής οργάνωσης Π.Α.Κ. και τον Ανδρέα Παπανδρέου ιδρύουν το Πανελλήνιον Σοσιαλιστικόν Κίνημα, αργότερα ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Κατεβαίνει υποψήφια στη Β΄ Πειραιά το 1974 αλλά δεν καταφέρνει να εκλεγεί βουλευτής για λίγες ψήφους, πράγμα το οποίο επιτυγχάνει το 1977.[11][30]
Υπουργός Πολιτισμού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού κατά τα χρονικά διαστήματα 1981-1989 και 1993-1994, θέση η οποία της έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει εκστρατεία για την επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων της Ακρόπολης από τον Λόρδο Έλγιν, τα οποία βρίσκονται στις προθήκες του Βρετανικού Μουσείου, να δημιουργήσει το θεσμό των δημοτικών περιφερειακών θεάτρων (γνωστά ως ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) με σκοπό την πολιτιστική ανάπτυξη της ελληνικής περιφέρειας αλλά και τον θεσμό των πολιτιστικών πρωτευουσών της Ευρώπης, με πρώτη την Αθήνα το 1985. Έδωσε έμφαση στην αναστήλωση των μνημείων της Ακρόπολης, καθώς και στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Επίσης ανέθεσε τη μελέτη για την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας (ιστορικό κέντρο της Αθήνας) ώστε να δημιουργηθεί ένα αρχαιολογικό πάρκο. Ενώ ως υπουργός πολιτισμού, υποστήριξε θερμά το πρόγραμμα «Αιγαίο Αρχιπέλαγος» με σκοπό να προστατέψει το περιβάλλον και τον πολιτισμό του Αιγαίου αρχιπελάγους.[2]
Το 1990 διεκδίκησε τη δημαρχία της Αθήνας, χωρίς όμως επιτυχία. Αντίπαλος της στις Δημοτικές εκλογές με την υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας, ήταν ο Αντώνης Τρίτσης, ο οποίος εκλέχθηκε Δήμαρχος της Αθήνας.
Στη δεύτερη θητεία της στο Υπουργείο Πολιτισμού δίνει μεγάλη σημασία στην εισαγωγή του Πολιτισμού και της Θεατρικής Αγωγής στα σχολεία από την πρώτη του δημοτικού, γνωστό ως το Πρόγραμμα «ΜΕΛΙΝΑ - Εκπαίδευση και Πολιτισμός». Ήταν ίσως το τελευταίο μεγάλο όραμα της που ήθελε να πραγματοποιήσει, με σκοπό να γαλουχήσει τα παιδιά με τον πολιτισμό και τις τέχνες. Πίστευε ακράδαντα πως με αυτό τον τρόπο θα δημιουργηθούν μελλοντικοί πολίτες με ουσιαστική παιδεία. «Αν επιτευχθεί η ευαισθητοποίηση του παιδιού στον πολιτισμό, θα δημιουργηθεί μια άλλη κοινωνία, μια άλλη νοοτροπία, μια άλλη πολιτική».[31] Το πρόγραμμα αυτό, η Μελίνα το παρουσίασε λίγο πριν ταξιδέψει στις ΗΠΑ για λόγους υγείας και αποτέλεσε μια από τις μεγάλες της παρακαταθήκες στον πολιτισμό.
Το τέλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά από πολύχρονη αντιμετώπιση του καρκίνου εξέπνευσε στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994.[32]
Η σορός της έφτασε στην Ελλάδα στις 8 Μαρτίου του 1994 και τέθηκε σε διήμερο λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών, ενώ ταυτόχρονα κηρύχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος. Την Πέμπτη 10 Μαρτίου του 1994 ψάλλεται η νεκρώσιμος ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και αμέσως μετά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τη συνοδεύουν ως το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Στην κηδεία της συγκεντρώθηκε ίσως ο περισσότερος κόσμος, μετά από την πάνδημη κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (Νοέμβρης του 1968). Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους. Ενταφιάστηκε σε οικογενειακό τάφο.[33]
Ο θάνατός της προκάλεσε πρωτόγνωρες εκδηλώσεις συγκίνησης σε όλο τον κόσμο. Πολλοί πολιτικοί ηγέτες στέλνουν συλλυπητήρια μηνύματα στην οικογένειά της και στην Ελλάδα. Την ώρα της κηδείας της τα θέατρα και τα μαγαζιά στο Μπρόντγουεϊ παραμένουν κλειστά, ενώ σβήνουν τα φώτα για ένα λεπτό σε ένδειξη πένθους. Σύμφωνα με τους New York Times αποτελεί πρακτική που συνηθίζεται για τους Αμερικανούς ηθοποιούς που πρωταγωνίστησαν στις θεατρικές σκηνές της Νέας Υόρκης. Η Μελίνα υπήρξε η μοναδική ξένη ηθοποιός που τιμήθηκε με αυτό τον τρόπο από το Μπρόντγουεϊ. [34][35][36]
Επίσης έχει ιδρυθεί, σύμφωνα με επιθυμία της, από το σύζυγό της Ζυλ Ντασέν και με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων παγκόσμιας ακτινοβολίας, όπως ο νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, ο Γάλλος πολιτικός Ζακ Λανγκ κ.ά. το Πολιτιστικό Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη, το οποίο έχει ως στόχο την επιστροφή των κλαπέντων γλυπτών του Παρθενώνα.
Βραβεύσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στη διάρκεια της ζωής της βραβεύτηκε από πολλούς φορείς για το έργο της. Μεταξύ αυτών και από τον Σύνδεσμο Ελληνίδων Επιστημόνων με το βραβείο «ΥΠΑΤΙΑ».[37] Μετά το θάνατό της τιμήθηκε με πολλές οδούς και πλατείες που φέρουν το όνομά της σε όλη την Ελλάδα, ενώ η προτομή της κοσμεί την πλατεία απέναντι από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα. Επίσης θέατρα, γυμναστήρια και χώροι πολιτισμού φέρουν το όνομά της. Στην πόλη Μονς του Βελγίου νέα λεωφόρος ονομάστηκε Μελίνας Μερκούρη (Avenue Mélina Mercouri).[38]
Βραβεία «Μελίνα Μερκούρη»[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βραβείο για τις πολιτιστικές πρωτεύουσες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» ανακοινώθηκε το 2010 από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον πρόεδρό της τον Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο.
Το νέο αυτό βραβείο, θα είναι χρηματικό και το ποσό του βραβείου θα ανέρχεται στο ύψος του 1,5 εκατ. ευρώ. Είναι ετήσιο και θα απονέμεται, στη μνήμη της Μελίνας Μερκούρη και των αγώνων της για τον πολιτισμό και την πολιτιστική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην εκάστοτε πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Όπως εξήγησε ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο «όλα ξεκίνησαν το 1985 στην Αθήνα, στο λίκνο της ευρωπαϊκής μυθολογίας, υπό την αιγίδα της Μελίνας Μερκούρη. Με την αποφασιστικότητά της συνέβαλε καθοριστικά στην επιτυχία της πρώτης πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης. Γι' αυτό το λόγο αποφασίσαμε να τιμήσουμε το όνομά της, μέσα από το νέο μηχανισμό χρηματοδότησης για τις πολιτιστικές πρωτεύουσες.».[39]
Θεατρικό Βραβείο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 2007 με πρωτοβουλία του Ιδρύματος Μελίνα Μερκούρη θεσπίστηκε το “Θεατρικό Βραβείο Μελίνα Μερκούρη” το οποίο απονέμεται ετησίως για την καλύτερη ερμηνεία νέας γυναίκας ηθοποιού κατά την προηγούμενη θεατρική περίοδο. Στην ηθοποιό μαζί με το χρηματικό έπαθλο περιέρχεται και η καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη την οποία παραδίδει στην επόμενη βραβευθείσα.
Πολιτιστικό Βραβείο της UNESCO[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στη μνήμη και σε αναγνώριση της πολιτιστικής συνεισφοράς της Μελίνας Μερκούρη, έχει ορισθεί από την UNESCO το Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» ως βραβείο πολιτιστικής προσφοράς. Το βραβείο αυτό δίδεται με τη συνδρομή του ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού από το 1997 και ανά δύο χρόνια, σε ανθρώπους ή οργανισμούς με σπουδαία δράση στην διάσωση ή διατήρηση πολιτισμικών μνημείων της ανθρωπότητας. Το βραβείο περιλαμβάνει και μία επιταγή[εκκρεμεί παραπομπή] ύψους 20.000 $.[40]
Είπαν για εκείνη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Καλλιτέχνες
Carl Foreman, Αμερικανός σεναριογράφος και σκηνοθέτης: «Είναι εξαιρετική επαγγελματίας. Ο καλλιτεχνικός εξοπλισμός της είναι τεράστιος»[11]
George Peppard, Αμερικανός ηθοποιός: «[...] Όταν κοιτάξεις τα μάτια της Μελίνας βρίσκεις τη γυναίκα σε όλη της τη διάσταση»[11]
Anthony Perkins, Αμερικανός ηθοποιός και σεναριογράφος: «Έχει την πιο ασυνήθιστη ζωτική ενέργεια που έχω δει ποτέ σε ηθοποιό. Μεταμορφώνει μια ομάδα ανθρώπων, της δίνει ηλεκτρισμό»[11]
Peter Ustinov, Άγγλος ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος, σκηνοθέτης: «Η Μελίνα ήταν μια μεγάλη και λαμπερή προσωπικότητα αλλά και πατριώτισσα στην υπερβολή, κατά τη γνώμη μου.» [11]
Ντένη (Θεώνη) Βαχλιώτη, ενδυματολόγος: «Η εξέγερση της Μελίνας στον παγκόσμιο χώρο του γυναικείου πληθυσμού, κόντρα στις ακρότητες του φεμινιστικού κινήματος, κόντρα σε όλες τις επικρατούσες θηλυκότητες, σε όλες τις Εύες, τις κούκλες, τις ξανθές, τις φιλήδονες, τις αισθησιακές, τις σεξουαλικές, τις γυμνές. Με τη λιονταρίσια χαίτη της, το ορθάνοιχτο γέλιο της, με τις Στέλλες της, τις Κυριακάτικες νύφες του λιμανιού, τις Φαίδρες της, διαγράφει ένα νεοφερμένο ελληνικής ιδιοσυγκρασίας, ελληνικού κεφιού γυναικείο θέμα στο σχήμα της απόλυτης φήμης του μύθου της. Ο μύθος της ειπώθηκε στο πόστερ της και το πόστερ της έγινε παγκόσμιο και για πάντα. Τη Μελίνα και το πόστερ της δεν μπορείς ανεπαισθήτως να τα προσπεράσεις. Θα τα δεις, θα τα βλέπεις για πάντα.»[41]
Κώστας Γαβράς, Σκηνοθέτης: «Για να είσαι διεθνής προσωπικότητα, πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Να μην μιμείσαι. όταν είσαι Έλληνας, να παραμένεις Έλληνας και να κάνεις τα πράγματα με τα δικά σου πολιτισμικά εφόδια. Αυτό έκανε και η Μελίνα. Έγινε παγκόσμια σταρ και, σε φαντασιακό επίπεδο, θα είναι για πάντα η εικόνα της Ελλάδας.»[21]
Νίκη Γουλανδρή, ευεργέτιδα, ζωγράφος:«Η Μελίνα ήταν ένα κομμάτι Ελλάδας, που το συναντούσε είτε μέσα είτε έξω από τη χώρα μας. [...] (Οι ξένοι) η πρώτη ερώτηση που μου έκαναν, από την Αυστραλία μέχρι ένα εθνικό δρυμό της Κόστα Ρίκα, ήταν τι κάνει η Υπουργός σας, γιατί είναι η καλύτερη Υπουργός στον κόσμο»[42]
Μίκης Θεοδωράκης, Έλληνας μουσικοσυνθέτης: «Η Μελίνα ήταν γεννημένη πολιτικός. Το ζούσε αυτό. Της άρεσε. Είναι ταλέντο να σου αρέσει ο κόσμος και να αρέσεις στον κόσμο. Και η Μελίνα είχε το ταλέντο αυτό. Και σαν γυναίκα και σαν πολιτικός. Και κατάφερε πραγματικά να γίνει ένα σύμβολο στην Ελλάδα»[21]
Νίκος Κούνδουρος, σκηνοθέτης: «Η Μελίνα ήταν κοσμοπολίτισσα όταν εμείς ήμασταν βιδωμένοι εδώ, σχεδόν επαρχιώτες ταγμένοι στα ελληνικά πράγματα, η Μελίνα έφερνε τον αέρα του κόσμου. Αυτό βέβαια δεν αλλάζει καθόλου την Ελληνίδα Μελίνα»[43]
Μάνος Χατζιδάκις, Έλληνας συνθέτης: «Η Μελίνα ήταν το ερωτικό πρόσωπο της Ελλάδας»[44]
Δημήτρης Χορν, ηθοποιός: «Είναι παιδική μου φίλη, είναι μια έξυπνη γυναίκα και είναι μια χρυσή καρδιά. Αυτή δίνει μια λάμψη στο ΠΑΣΟΚ. Αυτή το φωτίζει.» [45]
Πολιτικοί
Jack Lang, Γάλλος πολιτικός: «[...] Ήταν το σύμβολο της αιώνιας Ελλάδας, της ζωντανής Ελλάδας [...]»[46]
Francois Mitterrand, Γάλλος πολιτικός, Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας: «Οι Γάλλοι αγαπούσαν τη Μελίνα. Αγαπούσαν την καλλιτέχνη, την σπάνια ιδιοσυγκρασία της. Αγαπούσαν την μαχητικότητά της, την γενναιοδωρία και το θάρρος της»[47]
Κωνσταντίνος Καραμανλής Έλληνας πολιτικός, Πρωθυπουργός της Ελλάδας, Πρόεδρος της Δημοκρατίας: «Η Μελίνα με το υψηλό καλλιτεχνικό ταλέντο της και την δυναμική προσωπικότητά της, κατέστησε την παρουσία της όχι μόνο στην ελληνική, αλλά και στην ευρωπαϊκή ζωή»[48]
Μήτσος Κωστόπουλος, στέλεχος της Κομμουνιστικής Αριστεράς, πρώην βουλευτής του ΚΚΕ και πρώην Γενικός Γραμματέας της ΓΣΕΕ: «Είναι στιγμές που ακόμα και η πλούσια ελληνική γλώσσα δεν μπορεί να εκφράσει το σύνολο των συναισθημάτων που διακατέχει τον καθένα για το χαμό μιας τέτοιας γυναίκας, ενός τέτοιου ανθρώπου. Το ΚΚΕ συναντήθηκε με τη Μελίνα. Η Μελίνα συναντήθηκε με το ΚΚΕ σε δύσκολους, είναι γεγονός, καιρούς για το Λαό και τη Χώρα. Ο καθένας από το δικό του μετερίζι, με το δικό του τρόπο, με τις δικές του απόψεις έδωσε τη μάχη για την υπεράσπιση θεμελιακών δικαιωμάτων του Λαού που καταπατούνταν.Ερμηνεύοντας τα συναισθήματα όλων των Ελλήνων, εκφράζουμε τη βαθιά μας λύπη και τον πόνο για το θάνατο της Μελίνας, μιας μεγάλης καλλιτέχνιδας που τίμησε την Ελλάδα, μιας δυναμικής αγωνίστριας που υπερασπίστηκε τις αρχές της και έδωσε τον εαυτό της για την ειρήνη, μιας γενναίας γυναίκας που είχε πλούσια προσφορά στον αγώνα για την ισοτιμία ενός ανθρώπου που δε γύρισε την πλάτη στην ανθρωπιά. Όλα αυτά αποτελούν μια παρακαταθήκη τόσο χρήσιμη εξ άλλου στις μέρες μας που απειλούνται καθημερινά αξίες, αρχές και ιδανικά. Μελίνα θα σε θυμόμαστε!» (Ως Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΚΚΕ/Βουλή)[49]
Ανδρέας Παπανδρέου, Έλληνας πολιτικός, Πρωθυπουργός της Ελλάδας:«Η γυναίκα που έκανε με την τέχνη και τους αγώνες της, το όνομα της ταυτόσημο με την ίδια την Ελλάδα»
Γεώργιος Σουφλιάς, Έλληνας πολιτικός: Θρηνούμε όλοι μας, την σπάνια Ελληνίδα, τη Μελίνα Μερκούρη, την Μελίνα όλης της Ελλάδος. Ήταν μια εκλεκτή, δυναμική προσωπικότητα, γεμάτη φλόγα, αγάπη και πόνο γι’ αυτόν τον Τόπο. Ένας άνθρωπος γεμάτος λεβεντιά και πάθος, με αγώνες για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία. Προικισμένη καλλιτέχνης, με μεγάλη προσφορά στον πολιτισμό και τις τέχνες, με διεθνή αναγνώριση, ήταν παντού μια πρέσβειρα της ιδέας της Ελλάδος. Μελίνα Μερκούρη, η Μελίνα, ήταν πολλά. Μα, πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα, ήταν η Ελληνίδα. Την αγαπήσαμε όλοι οι Έλληνες και θα μείνει για πάντα στην καρδιά μας. (Ως κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της ΝΔ/Βουλή)[49]
Χαρίλαος Φλωράκης, Έλληνας αντιστασιακός, πολιτικός, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας: «Η Μελίνα ξεχώριζε για την ανθρωπιά της [...] Ήταν απ΄τα δυο τρία ονόματα που ξέραν οι ξένοι για την Ελλάδα.Το όνομα της Μελίνας κυριαρχούσε.» [50][42]
Συγγραφείς
Άλκη Ζέη, Ελληνίδα συγγραφέας: «Τη θυμάμαι, όχι σα μια σταρ, αλλά ως μια γυναίκα με μεγάλα αισθήματα και πάθος. Πάνω απ' όλα, ήταν καλός άνθρωπος. Για εκείνην, η φιλία έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο. Μπορούσε να κάνει τα πάντα για τους φίλους. Συμπαραστεκόταν σε όλους και μπορούσε να θυσιαστεί γι' αυτούς. Μου λείπει πολύ.»[16]
Edward Albee, Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας: «Επηρέαζε το περιβάλλον της με την πολιτική της στράτευση και την προσωπικότητα της.»[21]
Colette, Γαλλίδα συγγραφέας, υποψήφια για το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1948, ηθοποιός και δημοσιογράφος: «Δεν χρειάζεται παρά να σηκώσει τα μάτια της, και να η Ακρόπολη.»[11]
Jacques Ellul, Γάλλος φιλόσοφος, κοινωνιολογος, συγγραφέας: «Η Τζόαν Μπαεζ, η Μελίνα Μερκούρη, ο Υβ Μονταν αρχίζουν να ανεβαίνουν στην ιεραρχία σε σχέση με τους σταρ του Χόλιγουντ. Συμμετέχουν στον αγώνα του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Δεν είναι ακόμα ήρωες - μοντέλα, αλλά έχουν ήδη εισχωρήσει στη θρησκευτική σφαίρα.»[21]
Marguerite Duras, Γαλλίδα συγγραφέας και σκηνοθέτις: «Το να μην έχει τίποτα στην κατοχή της, είναι σαν να έχει στην κατοχή της την Αθήνα, τη θάλασσα, την αγάπη, τη χαρά κι ακόμα τη γνήσια απόγνωση. Τέτοια είναι η Μελίνα, πολίτης της θάλασσας, πολίτης της ελευθερίας.»[51]
Terrence McNally, Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας: «Τη νοσταλγώ πάντα. Για μένα η Μελίνα είναι από τα άτομα εκείνα που πράγματι δεν πεθαίνουν ποτέ. Ίσως γιατί το πνεύμα τους είναι πολύ δυνατό.»[11]
Rex Reed, Αμερικανός κριτικός κινηματογράφου - Συγγραφέας: «Μετά από χρόνια, όταν όλοι θα έχουμε πεθάνει, θα μιλάνε ακόμη για τη Μελίνα Μερκούρη. Θα λένε πως, σε μια εποχή γεμάτη πλαστικούς ανθρώπους, εκείνη ήταν αληθινή»[52]
Δικά της Λόγια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
«Δεν έχω σύστημα στη ζωή μου. Μπορώ να ζήσω με μια δεκάρα ή με εκατομμύρια. Τα πράγματα δεν με νοιάζουν. Με νοιάζουν οι άνθρωποι.» (συνέντευξη στον Bryan Buckingham, 1962)[53]
«Εγώ γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο Παττακός γεννήθηκε φασίστας και θα πεθάνει φασίστας».(1967)[54]
«Η Ελλάδα που ξανάρχισε (μετά την πτώση της δικτατορίας) δεν ήταν η Δημοκρατία του Περικλέους αλλά μια Ελλάδα που έμοιαζε με την Ακρόπολη. Όλα ετοιμόρροπα και που στέκονται όρθια μόνο χάρη στις σκαλωσιές.»(συνέντευξη στο περιοδικό F.Magazine,1978)[55]
«Όταν πρόκειται για την Ελλάδα γίνομαι η μεγαλύτερη ζητιάνα του κόσμου!» (συνέντευξη στον Γιώργο Λιάνη, 1985)[55]
«Φοβάμαι μήπως χαθεί η ιδεολογία στη γη κι ότι θα γίνουμε ανθρωπάκια που θέλουν να καλοπεράσουν, θα θέλουμε να κάνουμε καταναλωτική ζωή. Κι ότι εμείς οι Έλληνες ακόμη θα χάσουμε αυτό που λέγεται αξιοπρέπεια, αυτό που λέγεται αγωνιστικότητα» (συνέντευξη στον Γιώργο Δουατζή, 1990)[16]
«Νόμιζα ότι φοβόμουν την αρρώστια, δεν είναι αυτό. Φοβάμαι να μην με αγαπάνε πια.» (συνέντευξη στον Γιώργο Δουατζή, 1990)[12]
«Δεν υπάρχει πιο μεγάλο κομπλιμέντο για μένα, όταν με σταματάνε στο δρόμο και μου λένε Μελίνα μας. Βρίσκω ότι είναι το πιο τρυφερό πράγμα που μου έχει συμβεί, ότι είμαι το κτήμα όλων.»(συνέντευξη στον Γιώργο Δουατζή, 1990) [12]
«H Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό. Η Ελλάδα αυτό είναι. Η κληρονομιά της. Αυτό είναι η περιουσία της. Kι αν το χάσουμε αυτό, δεν είμαστε τίποτα.» (συνέντευξη στον Γιώργο Δουατζή, 1990)[12]
«Δεν προσποιήθηκα. Η προσποίηση για μένα είναι κάτι χυδαίο. Απλά και μόνο έζησα όπως ήθελα. Χωρίς να υπολογίσω τίποτα και κανέναν.»[56]
«Ελπίζω να δω τα Μάρμαρα (του Παρθενώνα) πίσω στην Αθήνα προτού πεθάνω. Αν όμως έρθουν αργότερα, εγώ θα ξαναγεννηθώ».(1994)[57]
«Από τη ζωή ως το θάνατο, ένα τσιγάρο δρόμος.» (1994)[16]
Φιλμογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- 1955 «Στέλλα»[58]
- 1956 - Συνεργάζεται με το μεγάλο έρωτα της ζωής της τοv Ζυλ Ντασέν και γυρίζουν την ταινία «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (Celui qui doit mourir) βασισμένη στο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη
- 1957 Γίνεται μαυρομάλλα για το ρόλο της «Ο βαρώνος και η τσιγγάνα» (The Gypsy and the Gentleman)
- 1958 Συμμετέχει στην κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ρότζερ Βάιλαντ, «Ο νόμος», που προβλήθηκε στην Ελλάδα με τίτλο «Θηλυκός δαίμων» (La legge).
- 1958-1960 Γυρίζει το «Ποτέ την Κυριακή» (Never On Sunday) που την κάνει διάσημη σε όλη την υφήλιο, ταινία η οποία βραβεύτηκε με Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού (ήταν υποψήφια για άλλα τέσσερα Όσκαρ). Η ταινία της χάρισε αρκετές σημαντικές διακρίσεις και παγκόσμια αναγνώριση, όπως το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στις Κάννες, η υποψηφιότητα για Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου κλπ.[59]
- 1960 Το «Ζήτω ο έρωτας» (Vive Henri IV... vive l'amour!)
- 1961 «Η ώρα της μεγάλης κρίσεως» (Il giudizio universale)
- 1962 «Φαίδρα» (Phaedra) με τον Άντονι Πέρκινς και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη[60]
- 1963 «Οι Νικητές» (The Victors)
- 1964 «Τοπ Καπί» (Topkapi) με τον Πίτερ Ουστίνοφ
- 1965 «Μηχανικά Πιάνα» (Los pianos mecánicos)
- 1966 «Ραντεβού στη Λισσαβόνα» (A Man Could Get Killed), «10:30 Ένα Καλοκαιρινό Βράδυ» (10:30 P.M. Summer) με τη Ρόμι Σνάιντερ
- 1969 «Η βασίλισσα του Σικάγο» (Gaily, Gaily)
- 1970 «Υπόσχεση την Αυγή» (Promise at Dawn),
- 1973 «Η Δοκιμή» (The Rehearsal) ντοκιμαντέρ για το Πολυτεχνείο και τα βασανιστήρια της Χούντας με Σερ Λόρενς Ολίβιε, Μίκη Θεοδωράκη, Γιάννη Μαρκόπουλο κ.ά.
- 1974 «Μία φορά δε φτάνει» (Once Is Not Enough)
- 1976 «Πονηρές κομπίνες» (Nasty Habits) και
- 1978 «Κραυγή Γυναικών», με την Έλεν Μπέρστιν.
Συμμετοχές σε δίσκους - τραγούδια για το θέατρο και τον κινηματογράφο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Μελίνα Μερκούρη πραγματοποίησε για τη δισκογραφία περισσότερες από 90 ηχογραφήσεις, ενώ σώζονται άλλες 40, τουλάχιστον, ερμηνείες της (σε ταινίες, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, παραστάσεις, συναυλίες κ.τ.λ.) που παραμένουν ανέκδοτες. [εκκρεμεί παραπομπή]
| Έτος | Τίτλος | Πληροφορίες |
|---|---|---|
| 1960 | Ποτέ Την Κυριακή | |
| 1963 | Φαίδρα (Phaedra) | |
| 1964 | Η Ελλάδα Της Μελίνας | |
| 1966 | Ilya Darling | |
| 1970 | Promise At Dawn | |
| 1972 | Μελίνα Μερκούρη Melina Merkouri (Zorba) | |
| 1972 | Melina Mercouri (Je Suis Grecque) | |
| 1972 | Melina L'Oeillet Rouge | |
| 1973 | Si Melina... M' Etait Contee | |
| 1976 | Τα Παράλογα | |
| 1982 | Melina Mercouri - L' Anniversaire | |
| 1983 | 30 Χρυσές Επιτυχίες Του Σταύρου Ξαρχάκου 2 | |
| 1983 | Μάνος Χατζιδάκις - 30 Σπάνιες Ερμηνείες (1955-1965) | |
| 1984 | Μάνος Χατζιδάκις - 30 Σπάνιες Ερμηνείες (1955-1965) Νο 2 | |
| 1984 | Μάνου Χατζιδάκι: Πάμε Μια Βόλτα Στο Φεγγάρι | |
| 1984 | Γιάννης Μαρκόπουλος "Περάστε Κόσμε" | |
| 1985 | Ο Ελληνικός Κινηματογράφος Και Ο Μ. Χατζιδάκις Παρουσιάζουν | |
| 1988 | Μίκης Θεοδωράκης | Κασετίνα 10 δίσκων |
| 1988 | Τραγούδια Από Το Θέατρο | |
| 1988 | Τραγούδια Από Τον Ελληνικό Κινηματογράφο | |
| 1988 | Ο Γιάννης Μαρκόπουλος Στον Ελληνικό Κινηματογράφο | |
| 1989 | Μελίνα Μερκούρη | Λύρας |
| 1989 | Μελίνα Μερκούρη | Κασετίνα 4 δίσκων βινυλίου |
| 1990 | Μελίνα Για Πάντα | |
| 1991 | Όταν Οι Ηθοποιοί Τραγουδούν Νο 1 | |
| 1991 | Όταν Οι Ηθοποιοί Τραγουδούν Νο 2 | |
| 1993 | The Great Melina | |
| 1994 | Μελίνα | Δύο CDs αντίστοιχα της κασετίνας του 1989 |
