Το ψηφιδωτό της Θεοτόκου (Βρεφοκρατούσας) στην Αγιά Σοφιά, στην Κωνσταντινούπολη.

Διά τὴν Πόλῐν

Διά τὴν Πόλῐν πολεμήσομεν
Μαρμαρωμένος βασιλεύς ἐστί ὁ δῆμος ὁ ἑλληνικός
Τήν ῥίζᾰν αὐτοῦ εὑρήσει
Αἱ θάλατται, τά Μυστήρια τῆς Ἐλευσῖνος, αἱ ἐκκλησίαι
Τὰ ἄπιστᾰ ὄντα λήψονται τὸ Μέγιστον Φῶς
Περιμένω τὴν στιγμήν διά τὴν Πόλῐν
Διά τὸν Ναόν τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίᾱς

Η Ελλάς Ευγνωμονούσα, Θεόδωρος Βρυζάκης (1858)
Κι ὅμως δὲν πίστεψα
Ὅρους ἀντέστρεψα
Εἶμαι ὁ Ἕλληνας ποὺ πολεμᾶ
Εἶπαν πὼς χάθηκα
Δρόμους μου χάραξαν
Ἔμεινα μόνος μου κι ὅμως ἐπέζησα
Ἔζησα στὴ φωτιά

Αλέξανδρος (Άλεξ) Παναγή, Στὴ φωτιά (Eurovision 1995)

Πέμπτη 23 Μαΐου 2024

Κώστας Ηλιάκης: Δεκαοκτώ χρόνια από τη δολοφονία του ήρωα Σμηναγού


Ο ήρωας Σμηναγός Κώστας Ηλιάκης

Ο Ελληνισμός αποτίει φόρο τιμής στον «αετό» που σκοτώθηκε από «χέρι» τουρκικό - Εκδηλώσεις μνήμης στην Κάρπαθο για τον ήρωα Σμηναγό Κώστα Ηλιάκη 



Ήταν μόλις 36 ετών και πατέρας δύο ανηλίκων παιδιών, 5 και 2 ετών. Επισήμως ο θάνατος του Κώστα Ηλιάκη αποδόθηκε σε «δυστύχημα» που προήλθε από «ανθρώπινο λάθος» του Τούρκου πιλότου με τον οποίο ενεπλάκη σε αερομαχία. Η αλήθεια όμως είναι μία, ο Σμηναγός Κώστας Ηλιάκης, ένας από τους καλύτερους Έλληνες πιλότους της γενιάς του, σκοτώθηκε από χέρι τουρκικό, από την ύπουλη ενέργεια του Τούρκου πιλότου Ιμπραήμ Χάλι που χτύπησε στην καλύπτρα το ελληνικό F-16, σκοτώνοντας ακαριαία τον Ίκαρο της HAF.

Κανένας Έλληνας πιλότος δεν παύει να σκέφτεται κάθε φορά που πετά πάνω από την Κάρπαθο, τη θυσία του Κώστα Ηλιάκη. Κανείς δεν ξεχνά, κανείς δεν παύει να τιμά τον σπιυδαίο χειριστή της Πολεμικής μας Αεροπορίας που έχασε τη ζωή του εξαιτίας της ατζαμοσύνης του Τούρκου πιλότου και εξαιτίας της ηλίθιας και αδιανόητης πρακτικής των Τούρκων να παραβιάζουν το FIR Αθηνών.

Σήμερα, στην ακριτική Κάρπαθο, εκεί που ο Κώστας Ηλιάκης είδε για τελευταία φορά το γαλάζιο του αγαπημένου του Αιγαίου και τον ελληνικό ουρανό που προστάτευε για χρόνια, πολιτική, στρατιωτική ηγεσία και απλοί πολίτες τιμούν τον «αετό» από την Κρήτη, τιμούν τη θυσία του Κώστα Ηλιάκη, τιμούν την Πολεμική μας Αεροπορία και τα ελληνικά «φτερά», τιμούν τους Έλληνες Ικάρους, τιμούν αυτούς που με ψυχή και σώμα δυνατό υπερασπίζονται τα δίκαια της πατρίδας μας, τιμούν του κυρίαρχους του Αρχιπελάγους, αυτούς που είναι πάντα έτοιμοι, παντά νικητές.

Το χρονικό της τραγωδίας

Ήταν λίγο πριν τις 12:00 το μεσημέρι της 23ης Μαΐου του 2006, όταν τέσσερα ελληνικά F-16 λαμβάνουν εντολή να απογειωθούν από την βάση της Σούδας με αποστολή την αναγνώριση-αναχαίτιση έξι τουρκικών μαχητικών που συνόδευαν φωτογραφικό αεροσκάφος της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας και είχαν εισβάλλει στο FIR Αθηνών κατευθυνόμενα προς την Κρήτη.

Ο τουρκικός σχηματισμός είχε στόχο να συνοδεύσει το φωτογραφικό RF-4 , μέχρι τα παράλια της Κρήτης, με σκοπό να εντοπίσουν τις θέσεις στις οποίες είχαν αναπτυχθεί τα ρωσικά αντιπυραυλικά συστήματα S-300 που είχε προμηθευτεί η χώρα μας. Οι Έλληνες χειριστές το γνώριζαν αυτό και είχαν αποστολή να εμποδίσουν τους Τούρκους να φτάσουν ανοιχτά της Κρήτης.

Λίγο πριν τις 12:00 το μεσημέρι, τα ελληνικά F-16, προσεγγίζουν και έρχονται σε οπτική επαφή με τον τουρκικό σχηματισμό. Τότε, τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη χωρίζονται σε σχηματισμούς των τριών, προκειμένου να πλησιάσουν την περιοχή που βρίσκονταν οι συστοιχίες των αντιαεροπορικών S-300 τα οποία ήθελαν να φωτογραφήσουν.

Ο σμηναγός Κώστας Ηλιάκης, λαμβάνει εντολή να πλησιάσει το φωτογραφικό αεροσκάφος, ώστε να καταγράψει τον εξοπλισμό του, ενώ παράλληλα προχωρά στη διαδικασία της αναγνώρισης και εικονικής αναχαίτισης των εισβολέων.

Στις 12.43, ο Τούρκος σμηναγός Ιμπραήμ Χάλι, πραγματοποιώντας δολοφονικό ελιγμό ρίχνει κυριολεκτικά το μαχητικό αεροσκάφος του, πάνω στη καλύπτρα του μαχητικού αεροσκάφους F-16 που πετούσε ο Σμηναγός Ηλιάκης, με αποτέλεσμα να τον σκοτώσει ακαριαία, ενώ ο Τούρκος πιλότος, κάνοντας χρήση του εκτινασσόμενου καθίσματος, βρέθηκε στη θάλασσα.

Ο χρόνος παγώνει στην Πολεμική Αεροπορία. Ο Σμηναγός Κώστας Ηλιάκης, πατέρας δύο μικρών παιδιών, 5 και 1,5 ετών είναι νεκρός από «χέρι» Τούρκου. Η... μπαμπεσιά και η ατζαμοσύνη του Ιμπραήμ Χάλι είναι ολοφάνερη.

«Μαύρισε» ο ουρανός στο Αιγαίο

Στο ΓΕΕΘΑ, στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας, στην 1η Στρατιά, στο Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας, στο Λιμενικό Σώμα και στην ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση Εσωτερικού και Νήσων έχει ηχήσει κόκκινος συναγερμός.

Δεκάδες ελληνικά και τουρκικά μαχητικά απογειώθηκαν από τις βάσεις τους, δημιουργώντας εμπόλεμη κατάσταση πάνω από το Αιγαίο. Η οργή των Ελλήνων χειριστών για την απώλεια του Ηλιάκη είναι έκδηλη, με την ηγεσία ωστόσο να συνιστά ψυχραιμία και νηφαλιότητα.

Η φρεγάτα «Λήμνος», οι κανονιοφόροι «Πολεμιστής», «Αρματωλός» και το υδρογραφικό «Πυθέας» έπλευσαν με την μεγίστη ταχύτητα προς την θαλάσσια περιοχή 21 μίλια νοτίως της Καρπάθου, κάτω από το σημείο που έγινε η αερομαχία.

Ελικόπτερο Super Puma, έχει ήδη διαταχθεί να απογειωθεί ενώ, το πετρελαιοφόρο πλοίο CENTURY έχει ενημερώσει ότι πλέει προς τη περιοχή όπου έχει εντοπιστεί ο Τούρκος πιλότος Ιμπραήμ Χάλι.

Στις 14.47 το δεξαμενόπλοιο μαζεύει από τη θάλασσα τον Τούρκο, ο οποίος έχει εντοπιστεί από το ελληνικό ελικόπτερο, αλλά αρνείται την βοήθειά του.

Η ομάδα διάσωσης αποβιβάζεται στο δεξαμενόπλοιο και βρίσκει τον Τούρκο πιλότο, ο οποίος αρνείται πεισματικά να μπει στο ελικόπτερο, αφού ξέρει ότι έχει προκαλέσει το θάνατο ενός Έλληνα πιλότου κι αυτό μπορεί να έχει βαρύτατες συνέπειες. Όταν πιέζεται από τους Έλληνες,τραβάει πιστόλι και απειλεί, ενώ την ίδια στιγμή στον αέρα η κατάσταση είναι εκρηκτική. Για περίπου μισή ώρα, Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονταν στα πρόθυρα της σύρραξης και κάθε ενδεχόμενο ήταν πιθανό...

Δείτε το χρονικό της τραγωδίας:





Στις 28 Δεκεμβρίου 2006, στην καθιερωμένη τελετή απονομής μεταλλίων και βραβείων από την Ακαδημία Αθηνών, απονεμήθηκε στον Κώστα Ηλιάκη το αργυρό μετάλλιο αρετής και αυτοθυσίας.

Στις 20 Μαΐου 2007 έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου προς τιμήν του, στην οδό Ακρωτηρίου στη περιοχή Άγιος Ματθαίος Χανίων.

Η προτομή του πιλότου κλάπηκε από αγνώστους στις 2 Δεκεμβρίου 2012 και τελικά βρέθηκε εγκαταλελειμμένη την επόμενη ημέρα σε κοντινή περιοχή.

Οδοί με το όνομα του Σμηναγού Κώστα Ηλιάκη, υπάρχουν προς τιμήν του στην πόλη της Καρπάθου και στο Ηράκλειο Αττικής.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΚΡΗΤΗ TV ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΗΛΙΑΚΗ:



Στο παρακάτω βίντεο θα δείτε τον ήρωα σμηναγό Κώστα Ηλιάκη όταν εκπαιδευόταν στις ΗΠΑ για τα F-16 block52+





                            Πηγή

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ - Η μυστική συμφωνία με την Ελλάδα και η


Ο Τριακονταετής Πόλεμος

Σειρά πολεμικών αναμετρήσεων, μεταξύ 1618 και 1648, στην Κεντρική Ευρώπη και κυρίως στα γερμανικά εδάφη. Υπήρξε ένας από τους πιο μακροχρόνιους και καταστρεπτικούς πολέμους της ευρωπαϊκής ιστορίας.



Σειρά πολεμικών αναμετρήσεων, μεταξύ 1618 και 1648, στην Κεντρική Ευρώπη και κυρίως στα γερμανικά εδάφη. Υπήρξε ένας από τους πιο μακροχρόνιους και καταστρεπτικούς πολέμους της ευρωπαϊκής ιστορίας. Ξεκίνησε ως θρησκευτικός πόλεμος και με την πάροδο του χρόνου σφραγίστηκε από την αντιπαράθεση των βασιλικών οίκων των Βουρβώνων και των Αψβούργων για την πολιτική κυριαρχία στην Ευρώπη.

Η βασική αιτία του Τριακονταετούς Πολέμου ανάγεται στις θρησκευτικές έριδες ανάμεσα στα καθολικά και προτεσταντικά κρατίδια της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους, ενός πολυεθνικού μορφώματος με έδρα τη Βιέννη, που είχε τη στήριξη του Πάπα. Αφορμή υπήρξε η προσπάθεια βίαιης επιβολής του καθολικισμού στη Βοημία (σημερινή Τσεχία) από τον αυτοκράτορα Ματθία του οίκου των Αψβούργων.

Οι θρησκευτικοί διωγμοί αφύπνισαν το εθνικό συναίσθημα των διαφόρων λαών της Αυτοκρατορίας και στις 23 Μαΐου 1618 οι προτεστάντες (διαμαρτυρόμενοι) της Πράγας πέταξαν από το παράθυρο τρεις καθολικούς απεσταλμένους. Είναι η περίφημη «Εκπαραθύρωση της Πράγας», που σηματοδότησε την έναρξη του Τριακονταετούς Πολέμου.

Οι Προτεστάντες οργάνωσαν για την υπεράσπισή τους την «Προτεσταντική ή Ευαγγελική Ένωση», με αρχηγό τον εκλέκτορα του Παλατινάτου Φρειδερίκο, οι δε Καθολικοί την «Καθολική Λίγκα», με αρχηγό τον Μαξιμιλιανό, εκλέκτορα της Βαυαρίας. Στην πορεία, στην ενδογερμανική αυτή διαμάχη αναμίχθηκαν και λοιπές μεγάλες δυνάμεις της εποχής.

Ο Τριακονταετής Πόλεμος διαιρείται χονδρικά σε τέσσερις περιόδους:

  • Βοημική ή Παλατινατική (1618-1625). Ο στρατηγός Τίλι της «Καθολικής Λίγκας» νικά τον Φρειδερίκο του Παλατινάτου και τον αναγκάζει να καταφύγει στην Ολλανδία. Έτσι, οι Καθολικοί θέτουν υπό τον πλήρη έλεγχό τους τη Βοημία.
  • Δανική (1625-1629). Ο βασιλιάς της Δανίας Χριστιανός Δ' βοηθά τους προτεστάντες. Ηττάται, όμως, το 1629 από τον καλά οργανωμένο στρατό του φον Βάλενσταϊν και αναγκάζεται να συνάψει την ειρήνη της Λιβέκης με κυριότερο όρο να μην αναμιγνύεται στις υποθέσεις της Γερμανίας. Ο Βάλενσταϊν, παρά τις επιτυχίες του, αντικαθίσταται από τον Τίλι στην αρχιστρατηγία των αυτοκρατορικών στρατευμάτων, λόγω της δυσφορίας των συμμάχων ηγεμόνων και της κακής διαγωγής των στρατευμάτων του.
  • Σουηδική (1629-1635). Ο βασιλιάς της Σουηδίας Γουσταύος Αδόλφος επεμβαίνει προς υποστήριξη των Προτεσταντών. Προελαύνει νικηφόρα στη Βαυαρία και καταλαμβάνει το Μόναχο. Στο Λίτσεν (1632) νικά τον ανακληθέντα Βάλενσταϊν, αλλά φονεύεται ο ίδιος. Ο νέος αρχηγός των Σουηδών Βερνάρδος συνεχίζει τις νίκες, ενώ ο Βάλενσταϊν θεωρείται ύποπτος και δολοφονείται (1634).
  • Γαλλοσουηδική (1635-1648). Κατά τη φάση αυτή, ο πόλεμος σφραγίζεται από την αντιπαράθεση Βουρβώνων και Αψβούργων. Εξέχουσα φυσιογνωμία της περιόδου αυτής είναι ο καρδινάλιος Ρισελιέ, πρωθυπουργός του γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου ΙΓ', ο οποίος θορυβημένος από την κυριαρχία των Αψβούργων (αν και ομόδοξοί του), μετατρέπει τον πόλεμο από θρησκευτικό σε κατακτητικό. Χάρη στην πολιτική του, η Γαλλία συμμαχεί με τη Σουηδία και κηρύσσει τον πόλεμον κατά του αυτοκράτορα και αργότερα κατά των Ισπανών. Μετά το θάνατο του Βερνάρδου (1639), ο στρατός του και οι περιοχές που κατακτήθηκαν από αυτόν στην Αλσατία περιέρχονται στη Γαλλία. Οι ενωμένες δυνάμεις των Γαλλοσουηδών νικούν τα αυτοκρατορικά στρατεύματα και προελαύνουν προς τη Βιέννη, ενώ ο πρίγκιπας Κοντέ κατατροπώνει τους Ισπανούς στο Ροκρουά (1643).

Τέλος, εν μέσω γενικής εξάντλησης, αρχίζουν διαπραγματεύσεις για τη σύναψη ειρήνης το 1644, που καταλήγουν στις συνθήκες της Βεστφαλίας, η υπογραφή των οποίων ολοκληρώθηκε στις 24 Οκτωβρίου 1648 και άλλαξε δραστικά τον χάρτη της Ευρώπης. Τα θύματα του Τριακονταετούς Πολέμου από διάφορες αιτίες υπολογίζονται σε 8 εκατομμύρια ψυχές.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/989

Γενναίος (Ιωάννης) Κολοκοτρώνης

 Αγωνιστής του ’21 και πολιτικός, γιος του «Γέρου του Μοριά». Διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας από τις 26 Μαΐου έως τις 10 Οκτωβρίου του 1862.

Ο Γενναίος Κολοκοτρώνης ήταν αγωνιστής του '21 και πολιτικός. Διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας από τις 26 Μαΐου έως τις 10 Οκτωβρίου του 1862.

Ο Ιωάννης Κολοκοτρώνης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε το 1805 στη Ζάκυνθο και ήταν δευτερότοκος γιος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και της Κατερίνας Καρούσου. Το προσωνύμιο «Γενναίος», με το οποίο είναι γνωστός, του δόθηκε από τους συναγωνιστές του, λόγω της γενναιότητας που επεδείκνυε στα πεδία των μαχών κατά τη διάρκεια της Επανάστασης.

Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη Ζάκυνθο, όπου είχε καταφύγει η οικογένειά του από την Πελοπόννησο. Γράμματα δεν έμαθε και από τα πρώτα εφηβικά του χρόνια εργάστηκε «ως μούτζος εις τα πλοία», όπως αναφέρει στα «Απομνημονεύματά του». Μόλις ξέσπασε η Επανάσταση πήγε στην Πελοπόννησο και τέθηκε υπό τις διαταγές του πατέρα του.

Παρά το νεαρό της ηλικία του, ο Γενναίος Κολοκοτρώνης έλαβε μέρος στην πολιορκία της Τριπολιτσάς και τον επόμενο χρόνο στην πολιορκία της Πάτρας. Στη συνέχεια μετέβη στη Δυτική Ελλάδα, επικεφαλής 400 ανδρών, για να λάβει μέρος στην εκστρατεία του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου στην Ήπειρο, αλλά επέστρεψε στην Πελοπόννησο πριν από την καταστροφική μάχη του Πέτα (4 Ιουλίου 1822).

Μέσα στο 1822 έλαβε μέρος στη μάχη των Δερβενακίων (26-28 Ιουλίου) και το 1823 στην πολιορκία και άλωση του Ναυπλίου και του Ακροκορίνθου. Επέδειξε αξιοσημείωτες στρατιωτικές ικανότητες και προήχθη στο βαθμό του χιλίαρχου. Στο διάστημα των Εμφυλίων συγκρούσεων (1823-1824) τάχθηκε στο πλευρό του πατέρα του, αλλά δεν φυλακίστηκε, όπως ο Γέρος του Μοριά.

Κατά την επιδρομή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο ανέπτυξε σημαντική πολεμική δράση και διακρίθηκε στις μάχες των Τρικόρφων (24 Ιουνίου 1825), της Πολιανής (21 Μαΐου 1826), της Τραμπάλας (5-7 Ιουνίου 1826), και της Δαβιάς (14 Αυγούστου 1826). Τον Μάρτιο του 1827, επικεφαλής στρατιωτικού σώματος, έφθασε στην Αττική για να ενισχύσει τον αγώνα του Καραϊσκάκη. Συμμετείχε στη Μάχη του Δαφνίου (21 Μαρτίου 1827).

Μετά τον θάνατο του Καραϊσκάκη (23 Απριλίου 1827) και τη Μάχη του Αναλάτου (24 Απριλίου) επέστρεψε στην Πελοπόννησο και συνέχισε τον αγώνα του κατά του Ιμπραήμ. «Μέχρι της αναχωρήσεως του Ιμπραήμ (1828) κατά τας περιστάσεις έκαμε πολλούς ακροβολισμούς και εις πολλάς θέσεις. Ο Γενναίος ήταν ο μόνος στρατηγός, που έμπαινε εις το ρουθούνι των Αράβων, εζάλισε κατά τούτο τον Ιμπραήμ και το μαρτυρεί όλη η Πελοπόννησος» γράφει ο ιστορικός του Αγώνα Φώτιος Χρυσανθόπουλος (Φωτάκος).

Κατά την καποδιστριακή περίοδο, έλαβε μέρος στην πολιορκία και την άλωση της Ναυπάκτου (Απρίλιος 1829) και προήχθη στο βαθμό του συνταγματάρχη. Μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, του οποίου υπήρξε θερμός φίλος, η δράση του υπήρξε παράλληλη με τη στάση του πατέρα του, όπως και κατά την πρώτη περίοδο της βασιλείας του Όθωνα. Μετά τη χορήγηση χάριτος και την αποφυλάκιση του καταδικασμένου σε θάνατο πατέρα του, ο Γενναίος Κολοκοτρώνης διορίστηκε υπασπιστής του Όθωνα και το 1841 προήχθη σε υποστράτηγο.

Πιστός στον Όθωνα, τάχθηκε κατά της Επανάστασης της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, γεγονός που τον οδήγησε σε ολιγόμηνη φυγή από την Ελλάδα. Μετά την επάνοδό του διορίστηκε γερουσιαστής, διατηρώντας παράλληλα τη στρατιωτική του ιδιότητα. Το 1852 κατέστειλε την εξέγερση του Παπουλάκου στη Μάνη και το 1862 κατέπνιξε τη λεγόμενη Ναυπλιακή Επανάσταση. Στις 26 Μαΐου 1862 σχημάτισε την τελευταία κυβέρνηση του Όθωνα, σε μία προσπάθεια να σώσει το θρόνο.

Το αντιοθωνικό ρεύμα είχε φουντώσει και ο Κολοκοτρώνης αντιλαµβανόµενος τις δυσκολίες των περιστάσεων υπέβαλε δύο φορές την παραίτησή του, τον Ιούλιο και τον Σεπτέμβριο του 1862. Και οι δύο παραιτήσεις δεν έγιναν δεκτές και τελικά η κυβέρνησή του ανατράπηκε στις 11 Οκτωβρίου 1862, με την έξωση του Όθωνα. Έζησε για λίγο στην Ιταλία και τον Φεβρουάριο του 1863 επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά δεν αναμίχθηκε έκτοτε στην πολιτική.

Ο Γενναίος Κολοκοτρώνης άφησε δύο πολύτιμα έργα – πηγές για την ιστορία της Επανάστασης και την πρώτη περίοδο του νεοσύστατου ελληνικού κράτους: τα «Ελληνικά Υπομνήματα, ήτοι επιστολάς και διάφορα έγγραφα αφορώντα την Ελληνικήν Επανάστασιν» (1856) και τα «Απομνημονεύματα» (1955).

Από το 1828 ήταν παντρεμένος με τη Φωτεινή Τζαβέλα (1809-1890), κόρη του σουλιώτη πολέμαρχου Φώτου Τζαβέλα, η οποία διατέλεσε κυρία επί των τιμών της βασίλισσας Αμαλίας. Το ζευγάρι απέκτησε έξι παιδιά: τον στρατιωτικό, πολιτικό και λογοτέχνη Θεόδωρο Κολοκοτρώνη-Φαλέζ (1829-1894), τη Γεωργίτσα Πετιμεζά, την Αικατερίνη Ροδίου, την Ελένη Ζώτου, τη Ζωίτσα Μανέτα και την Ευφροσύνη Κολοκοτρώνη.

Ο Γενναίος Κολοκοτρώνης πέθανε από ανίατη ασθένεια στις 23 Μαΐου 1868.



Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/656

Όσιος Μιχαήλ επίσκοπος Συνάδων ο Ομολογητής


Τῷ κυματώδει μικρὸν ἐμπρέψας βίῳ,
Λύῃ Μιχαήλ, οἷα κούφη πομφόλυξ.
Εἰκάδι ἐν τριτάτῃ Μιχαὴλ ἀναδέδραμεν ἐκ γῆς.



ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ