Κάπου στο μακρινό 2007 θυμάμαι τον εαυτό μου να κατεβαίνει από το λεωφορείο του ΟΑΣΘ, να περνά μπροστά απ’τα έργα του Μετρό και να μπαίνει για πρώτη φορά σε σχολή του ΑΠΘ. Να αποφεύγει διακριτικά τους ΔΑΠίτες (με System of a Down στα ακουστικά) και να γράφεται στη σχολή.
του Χρήστου Αβραμίδη,
Υπ. Διδάκτορα Πολιτικών Επιστημών
Από εκείνη την ημέρα πέρασε πολύς καιρός. Κάποια πράγματα άλλαξαν τελείως (οι System of a Down) και κάποια έμειναν ίδια (ΟΑΣΘ & Μετρό Θεσσαλονίκης). Υπάρχει μια αλλαγή, όμως, που συντελέστηκε, όχι στα χρόνια, αλλά σε 2 μόλις μήνες. Για πολλά χρόνια δεν γινόταν τίποτα, αλλά σε λίγες εβδομάδες έγιναν χρόνια, όπως θα έγραφε και ένας επαναστάτης.
Υπάρχει μια αλλαγή, όμως, που συντελέστηκε, όχι στα χρόνια, αλλά σε 2 μόλις μήνες. Για πολλά χρόνια δεν γινόταν τίποτα, αλλά σε λίγες εβδομάδες έγιναν χρόνια, όπως θα έγραφε και ένας επαναστάτης.
Και με βάση όσα βλέπω τις τελευταίες μέρες μπορώ να το πω με βεβαιότητα πια:Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου να μπαίνει σε αμφιθέατρα, το Αριστοτέλειο είναι πιο ζωντανό από ποτέ.
Κάθε μέρα φοιτήτριες & φοιτητές ενώνουν τις δυνάμεις με καθηγητές, υποψηφίους διδάκτορες & μεταπτυχιακούς και πραγματοποιούν αντι-μαθηματα. Ο κόσμος που συμμετέχει μερικές φορές είναι περισσότερος από όσους παρακολουθούσαν διαλέξεις που γίνονταν «κανονικά». Τότε που η κυβέρνηση δεν είχε προσπαθήσει ακόμα να ερημώσει τα πανεπιστήμια για να περάσει νόμο με μοναδικό σύμμαχο τον Βελόπουλο και έναν Πρύτανη-ρουφιάνο της ασφάλειας.
Φοιτητές διοργανώνουν μικρές συναυλίες με ρεμπετικα και τζαμαρίσματα. Και φυσικά οποιοσδήποτε περαστικός μπορεί να αγοράσει κάποιο βιβλίο από το μπαζάρ βιβλίου και να διαθέσει έτσι λίγα χρήματα για τα δικαστικά έξοδα των συλληφθέντων φοιτητών. Όλο αυτό, όμως δεν τελειώνει εδώ.
Γονείς παίζουν με τα παιδιά τους. Σε αυτήν την φωτογραφία το παιχνίδι είναι ο περιοδικός πίνακας έξω απ’το Χημικό!
Φοιτητικοί σύλλογοι πραγματοποιούν συνελεύσεις, καταλαμβάνουν τα κτίρια και τα ανοίγουν στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Προβάλουν ταινίες και ντοκιμαντέρ με δωρεάν παρακολούθηση.
Μέσα στην οργανωμένη θλίψη του lockdown το ΑΠΘ είναι μια όαση ζωής.Η εγκληματικότητα με τόσο κόσμο έχει εξαφανιστεί. Κάτοικοι της πόλης κάνουν βόλτες ίσως για πρώτη φορά μες στο πανεπιστήμιο χωρίς κανείς να τους ενοχλεί.
Για πρώτη φορά τελείως ασφαλείς σε αυτόν τον τεράστιο χώρο πρασίνου.Αυτό που μας έλεγαν ότι θα πετύχει η κατάργηση ασύλου το πετυχαίνει τελικά η καθημερινή του υπεράσπιση. Και όλα αυτά για την κυβέρνηση είναι απλά παράνομα.
Την ώρα που βαφτίζονται νόμιμοι οι συνωστισμοί ανθρώπων σε εσωτερικούς χώρους όπως τα λεωφορεία και οι εκκλησίες, οι ξυλοδαρμοί των φοιτητών, οι θάνατοι εκτός ΜΕΘ, τα δωράκια στις Aegean και άλλα θέατρα του κρατικού παραλόγου.
Ο μόνος που μπορεί να χαλάσει αυτήν την υπέροχη κατάσταση, ο μόνος που μπορεί να καταστρέψει αυτό το αίσθημα ελευθερίας και ασφάλειας είναι η κυβέρνηση αν επιχειρήσει τελικά να βάλει την αστυνομία στις σχολές.
Όπως άλλωστε έγραφαν στο πανό τους οι φοιτητές: Αυτό που έγινε στην Πρυτανεία «δεν είναι εκκένωση. Είναι εκκίνηση»
Τό’παν και τό’καναν
Πηγή: thepressproject.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου