του Νίκου Γκλεζάκου

Την προηγούμενη Δευτέρα 5 Ιουλίου ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Νίκος Δένδιας, βρισκόταν στην Ουκρανία. Η Ουκρανία -με έναν εμφύλιο πόλεμο να μαίνεται στα ανατολικά της- αν και δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, φιλοξενεί αυτές τις μέρες μεγάλη ΝΑΤΟική άσκηση, την μεγαλύτερη των τελευταίων 20 χρόνων.

Πριν την άφιξη Δένδια στη χώρα, το πρόγραμμα του Έλληνα ΥΠΕΞ περιελάβανε και συνάντηση με τον πρόεδρο της χώρας Ζελένσκυ, κάτι που όμως …δεν κατέστη δυνατό λόγω επιβαρυμένου προγράμματος του τελευταίου… Η αλήθεια είναι ότι όντως το πρόγραμμα του κ. Ζελένσκυ είναι πολύ «φορτωμένο» αυτές τις μέρες. Να σκεφτεί κανείς ότι μόλις την προηγούμενη μέρα την 4η Ιουλίου, Ημέρα του Πολεμικού Ναυτικού της Ουκρανίας, δεν πρόλαβε να «χωρέσει» στο πρόγραμμά του κάποια επίσκεψη σε ένα Ουκρανικό πλοίο. Μόλις και μετα βίας κατόρθωσε να επισκεφτεί το USS Ross, ένα Αμερικάνικο καταδρομικό, στο λιμάνι της Οδησσού.

Στη σειρά επαφών που είχε με ομολόγους του και τον πρόεδρο του τοπικού κοινοβουλίου την 5η Ιουλίου ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, δεν παρέλειψε να τονίσει ότι η χώρα μας στηρίζει την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας. Δεν ξέρουμε βέβαια εάν η τελευταία στηρίζει και τη δική μας. Την ίδια μέρα (5η Ιουλίου) η Ουκρανία δήλωνε ότι Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις στα ανατολικά της σύνορα παραβιάζουν το καθεστώς κατάπαυσης του πυρός…

Ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών δεν παρέλειψε επίσης να επιπλήξει την Ουκρανία: «…η Ουκρανία δεν ευθυγραμμίζεται όπως κάθε χώρα, η οποία θέλει να ενισχύσει τον σύνδεσμό της με την Ε.Ε., με τις αποφάσεις της κοινής εξωτερικής πολιτικής της Ένωσης. Και μάλιστα, όσον αφορά ενέργειες που παραβιάζουν κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα χωρών-μελών της Ένωσης και αντιβαίνουν στο διεθνές δίκαιο…». Παρέλειψε όμως να την επιπλήξει για την κατάφορη παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που συντελούνται στη χώρα αυτή τα τελευταία χρόνια.
Η Ελληνική διπλωματία, προφανώς, και δεν ήθελε να θυμίσει στην Ουκρανική πλευρά πως σφαγές και εικόνες ατιμώρητων εγκλημάτων, όπως αυτές των γεγονότων της 2ας Μάϊου του ΄14 στο Σπίτι των Συνδικάτων στην Οδησσό, το «Κατύν της Οδησσού» όπως έμεινε γνωστό πλέον, δεν συνάδουν με το ευρωπαϊκό ιδεώδες. Ο κατάλογος είναι πολύ μεγάλος, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την περίπτωση του Όλεγκ Μουζίκα (πολιτικό πρόσφυγα πλέον στην Γερμανία) επιζώντα από την παραπάνω κτηνωδία ή τον δολοφονημένο δημοσιογράφο Ολες Μπουζίνα; Ή τους δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς, αντιπολιτευόμενους Πάβελ Βολκόφ, Σεργκέυ Γιουντάεφ, Αλεξέι Σαμοϊλοφ, Αντρέι Γκόζυ, Κιριλ Βισίνσκι,  Βασίλι Μουραβίνσκι, και τόσους άλλους στο μακρύ κατάλογο των διωχθέντων και δολοφονηθέντων. Για την κάθε μια περίπτωση ξεχωριστά, η Ουκρανία θα έπρεπε ίσως να έχει καταδικαστεί τουλάχιστον για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εάν όντως ενδιαφερόταν για τα δικαιώματα αυτά η Ε.Ε, θα έπρεπε να ορίσει αυστηρές κυρώσεις έναντι της χώρας αυτής. Όσο για τα της χώρας μας, θα έπρεπε να ενδιαφέρεται ακόμη περισσότερο για αυτά και να ζητεί εξηγήσεις και να παρακολουθεί την πρόοδο των δικαστικών ερευνών (εάν πραγματοποιούνται βεβαίως), λόγω του επίσης δολοφονημένου Φ. Κοσσέ, από την Καλλιθέα της Αττικής. Η Ουκρανία όμως δεν αντιμετωπίζεται σαν άλλες χώρες….. ας θυμηθούμε τα πρόσφατα γεγονότα στη Λευκορωσία.
Έχει επίσης ενδιαφέρον ότι ο υπουργός, που επί των ημερών του συνελήφθη η Χρυσή Αυγή, ταξιδεύει ως επικεφαλής της Ελληνικής διπλωματίας στην χώρα στην οποία παραστρατιωτικές νεοναζιστικές ομάδες, όπως τα τάγματα Αζόφ και Τορνάντο και κόμματα όπως ο Δεξιός Τομέας (μπροστά τους η Χρυσή Αυγή μοιάζει με παρέα κακομαθημένων σχολιαρόπαιδων) κυριολεκτικά κρατικοποιούνται και θεσμοποιούνται, και δε βρίσκει να πει τίποτε επ΄αυτού. Εκτός αν οι Ναζί θεωρούνται ότι είναι «αγωνιστές» της «ελευθερίας» σε κάποιες χώρες – η Λευκορωσία και τα πρόσφατα γεγονότα αποδεικνύουν ότι ναι.

Μερικά ιστορικά

Η Ουκρανία γιορτάζει φέτος τα 30 χρόνια της ανεξαρτησίας της – σε σχετικό forum έλαβε άλλωστε μέρος και ο έλληνας ΥΠΕΞ.

Ο όρος Ουκρανία εμφανίζεται ως όνομα περιοχής, την περίοδο των Μπολσεβίκων, στη Ρωσία. Ο ρώσικος λαός χωριζόταν, όπως και σήμερα, στους Μικρορώσους, στους Μεγαλορώσους, και τους Λευκορώσους. Ο «εφευρέτης» της Ουκρανίας, ο Σιμον Πετλιούρα θα δολοφονηθεί στο Παρίσι το 1926 από ένα Εβραίο εμιγκρέ ο οποίος ήθελε να εκδικηθεί για τα θύματα των πογκρόμ κατά των Εβραίων που διοργάνωσε η συμμορία του Πετλιούρα. Θα έλεγε κανείς ό,τι με ένα ειρωνικό τρόπο μέσα στο πέρασμα της Ιστορίας το όνομα της Ουκρανίας είναι συνώνυμο του αντισημιτισμού και της ρωσοφοβίας. Στη συνέχεια η Ουκρανία εμφανίζεται ως μια από τις πέντε διοικητικές περιοχές στις οποίες θα χώριζε την κατεκτημένη Σοβιετική Ένωση ο Χίτλερ. Σε αυτό τον σχεδιασμό, του Χίτλερ, για πρώτη φορά γίνεται λόγος για αποκοπή της χερσονήσου της Κριμαίας από την υπόλοιπη Ρωσία. Παραδόξως τελικά αυτό το έκανε 11 χρόνια μετά την λήξη του πολέμου ο ίδιος ο τότε ηγέτης της Ε.Σ.Σ.Δ, Χρουτσώφ.

Δυστυχώς, το ιστορικό παρελθόν στο οποίο ψάχνει τις ρίζες της η Ουκρανία είναι μια διοικητική περιφέρεια επι χιτλερικής κατοχής. Έτσι άλλωστε εξηγούνται και ηρωοποιήσεις προσωπικοτήτων όπως ο Ναζί Στεπάν Μπαντέρα που γίνονται, με πολύ επίσημο τρόπο, στην σημερινή Ουκρανία.

Τα παραπάνω φυσικά δεν είναι τα μόνα που δεν έλαβε υπ΄όψιν της η ελληνική διπλωματική αποστολή. Υπάρχουν αρκετά διμερή προβλήματα για τα οποία δεν ακούσαμε τίποτα. Όπως για παράδειγμα η αδυναμία παράδοσης τελικά, από πλευράς της Ουκρανίας σημαντικού πολεμικού εξοπλισμού προς τη χώρα μας. Η στέρηση του δικαιώματος των εκεί ομογενών να μιλούν τη γλώσσα μας – κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους ρωσόφωνους.

Και, βεβαίως, η επαναφορά του ελληνικού προξενείου στην Μαριούπολη (αν μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλεια του το Ουκρανικό κράτος), κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για 100.000 ομογενείς. Εκεί, σε αυτή την περιοχή ζει ο κύριος όγκος των Ελλήνων ομογενών (100.000 άνθρωποι), και είναι ανέφικτο να ταξιδεύουν εκατοντάδες χιλιόμετρα, στην άλλη άκρη της χώρας, για απλές υποθέσεις τους. Και βεβαίως, το ίδιο πρόβλημα υφίσταται και για τους Ουκρανούς μετανάστες στη χώρα μας, που κατάγονται από τις περιοχές στα ανατολικά, διαμένουν στην Ελλάδα (μεγάλο, αν όχι το μεγαλύτερο ποσοστό των Ουκρανών μεταναστών στη χώρα μας): πως θα ανανεώνουν έγγραφα και πως θα μπορούν να ταξιδεύσουν πίσω στα σπίτια τους;

Κουβέντα δεν ακούστηκε βεβαίως και για το μεγάλο θέμα της υπό την CIA καθοδήγησης της διάσπασης της Ορθόδοξης Εκκλησίας – με πολιτική εμπλοκή του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως – και της αναγνώρισης ενός μορφώματος που στηρίζεται αποκλειστικά σε παραστρατιωτικούς και νεοναζί –  που έχει οδηγήσει σε ένας αδιανόητο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα διωγμό των χριστιανών, που θυμίζει σε εύρος και ένταση μεσαιωνική Ευρώπη ή ακραίους μουσουλμάνους τύπου ISIS. Για την «τύχη» δε των υπόλοιπων μειονοτικών ομάδων στην Ουκρανία, ούτε λόγος, είτε έχουν να κάνουν με θρήσκευμα και καταγωγή είτε με σεξουαλική έκφραση. Το κράτος των υμνητών των Ναζί του Μπαντέρα γνωρίζει πολύ καλά πως πρέπει να τους συμπεριφερθεί, dna-ικά θα έλεγε κάποιος.

Τίποτε δεν ακούσαμε για όλα αυτά από την ελληνική διπλωματική αποστολή. Ακούσαμε μόνο πως «….η Ελλάδα είναι, και θα είναι πάντα, πρόθυμη να βοηθήσει την Ουκρανία στις ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της. Πιστεύουμε ότι ανήκετε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δίπλα μας…», προφανώς προς όφελος τρίτων…

Σε αυτό το καθεστώς, λοιπόν δηλώνει η ελληνική διπλωματία ότι θα παράσχει βοήθεια στις επιλογές του… Α la carte επιλογές οι οποίες δεν μπορούν αν γίνονται αποδεκτές.




Πηγή