Ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Νίκος Δένδιας μεταβαίνει, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, στη Ραμάλα, για να συναντήσει, στις 13:30, τον Παλαιστίνιο ομόλογο του, Ριγιάντ αλ Μαλίκι. Ο Νίκος Δένδιας θα επισκεφθεί και άλλες πρωτεύουσες της περιοχής.  Αυτό όμως είναι αναμενόμενο. Η Ραμάλα δεν ήταν. Η επίσκεψη, που αποφασίστηκε και έγινε γνωστή μόλις χθες, ακολουθεί μια σειρά γεγονότων ενδεικτικών της κατάστασης που επικρατεί στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών:

i) Η Ελλάδα πήρε εξ αρχής ανοικτά θέση υπέρ όλων όσων εγκλημάτων διαπράττει το Ισραήλ, με σειρά δηλώσεων κυβερνητικών και κομματικών της ΝΔ στελεχών. Δικαιολόγησε απολύτως ενέργειες καταφανώς παραβιαστικές του διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών συμφωνιών για την περιοχή της Μέσης Ανατολής, στηρίζοντας απολύτως την εθνοκάθαρση που επιχειρεί η κυβέρνηση Νετανιάχου.

ii) Η στάση της ήταν απολύτως δουλική προς το Ισραήλ και αγνοούσε πιθανές αλλαγές της πολιτικής των ΗΠΑ. Η Ελληνική κυβέρνηση θεώρησε ότι η κυβέρνηση Μπάντεν θα τηρήσει στην περιοχή ακριβώς την πολιτική που ακολούθησε και ο Τραμπ – όχι σε γενικές γραμμές αλλά απολύτως. Την ώρα που δύο επιτροπές στις ΗΠΑ μελετούν πως θα επιστρέψει η Αμερική δύο βήματα πίσω – στο θέμα της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και των εποικισμών – η ελληνική κυβέρνηση φερόταν λες και δεν άλλαζε τίποτε.  

iii) Η Ελλάδα αγνόησε και δεν τοποθέτησε σωστά στο πολιτικό σκηνικό τις δηλώσεις Ερντογάν και τη στάση της Τουρκίας στο θέμα, μια στάση πολύ πιο κοντά στις αρχές του Διεθνούς Δικαίου – αυτού που συνήθως η Ελλάδα επικαλείται. Με κάθε δήλωση του και ενέργεια του, ο Τούρκος πρόεδρος έφερνε πολύ πιο κοντά την Παλαιστίνη στην Άγκυρα, μέρος κάθε δήλωση και ενέργεια της η Ελληνική κυβέρνηση απομακρύνονταν. 

iv) Υπήρξαν φωνές και μέσα στη ΝΔ, με πρώτη τη Ντόρα Μπακογιάννη, πρώην ΥΠΕΞ, που προειδοποιούσαν ότι όλη αυτή η πολιτική είναι λάθος και ζητούσαν να αναλάβει η Ελλάδα διαμεσολαβητικό ρόλο – όπως, άλλωστε, είχε προτείνει στην κυβέρνηση και ο Πρέσβυς του Κράτους της Παλαισστίνης στην Αθήνα. Αγνοήθηκαν μεγαλοπρεπώς, στο πλαίσιο μικροκομματικών εσωτερικών παιγνιδιών. 

v) Η Ελλάδα αντέδρασε, και τα ποδαράκια του Νίκου Δένδια άρχισαν πάλι τα «τρεχάτε», όταν το σκηνικό στην Ανατολική Μεσόγειο το ξανάπερνε στα χέρια της η Άγκυρα, επαναφέροντας ζήτημα ΑΟΖ, αυτή τη φορά μεταξύ Τουρκίας και Παλαιστίνης (που, φυσικά, έχει ΑΟΖ και που οι Τούρκοι στους χάρτες τους τη βλέπουν ως τη βόρεια Ρόδο).

vi) Ήδη το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης εξετάζει τα εγκλήματα των Ισραηλινών (πολέμου και κατά της ανθρωπότητας) εις βάρος των Παλαιστίνιων το 2014. Είναι βέβαιο ότι το ίδιο θα συμβεί και για τα εγκλήματα που διαπράττει το Ισραήλ το 2021. Η επίκληση του Διεθνούς Δικαίου από την Ελλάδα θα καταλήξει να αντιμετωπίζεται ως σύντομο ανέκδοτο, ενώ ο Ερντογάν «ξεπλένει» την Τουρκία παίζοντας ευρύτατα στο διπλωματικό επίπεδο. 

Όσο η Ελληνική κυβέρνηση χειροκροτούσε την εθνοκάθαρση, ο Ερντογάν εκμεταλλευόταν διαύλους που είχε ήδη ανοίξει με την Παλαιστίνη, λόγω ακριβώς της εθελοδουλίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη και της ανικανότητας της να χαράξει εξωτερική πολιτική. Όσο η κυβέρνηση Νετανιάχου επιδιδόταν σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου ο τούρκος πρόεδρος έχτιζε προφίλ υπερασπιστή του (δεδομένου και στηριγμένου σε ψηφίσματα του ΟΗΕ και διεθνείς συμφωνίες) δικαίου των Παλαιστίνιων και ενίσχυε το ρόλο που διεκδικεί ως ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου. 

Αφού το σκηνικό του υπερασπιστή των Παλαιστίνιων και by proxy του αραβικού κόσμου, είχε στηθεί, την Κυριακή ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μεβλέτ Τσαβούσογλου, πρότεινε, στην Ισλαμική συνδιάσκεψη, να ληφθεί απόφαση για την ανάπτυξη μουσουλμανικού στρατιωτικού μηχανισμού στη Γάζα, με διαμεσολάβηση για τη συμφιλίωση Φατάχ- Χαμάς, στην οποία διεκδίκησε για την Τουρκία το ρόλο του εγγυητή. 

Την ίδια ώρα, τη Δευτέρα, στρατιωτικοί πρότειναν, με αρθρογραφία σε φιλοκυβερνητικές τουρκικές εφημερίδες «Μοντέλο Λιβύης στην Παλαιστίνη». Και το θέμα των ΑΟΖ επανερχόταν στο προσκήνιο – γιατί, φυσικά, ο απώτερος στόχος της Τουρκίας είναι η εκμετάλλευση των πόρων της Ανατολικής Μεσογείου. 

Αυτά τα άρθρα μάλλον διάβασαν στο υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας, τη Δευτέρα. Τα άρθρα που πρότειναν υπογραφή συμφωνίας για τον καθορισμό ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Παλαιστίνης και την άμεση αποστολή Τούρκων διπλωματών στη Λωρίδα της Γάζα, ώστε να υπογραφεί τέτοια συμφωνία με τη Χαμάς. 

Παρά την πλήρη κάλυψη από τα συστημικά μέσα και τους επαίνους για τον ..διπλωματικό ρόλο της Ελλάδας είναι σαφές ότι η Ελληνική κυβέρνηση άλλη μια φορά τρέχει και δεν φτάνει, μήπως και μπορέσει να αντιστρέψει το κλίμα που σταθερά δημιουργεί και επεκτείνει η Άγκυρα. Και επιμένει να ξεχνά ότι η Τουρκία και συνομιλητής του Ισραήλ είναι και έχει την θέση που έχει στο χάρτη και είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Όπως ξεχνά και ότι το Ισραήλ δεν είναι φίλος κανενός, προασπίζεται μόνον τα συμφέροντα του και απλώς εργαλειοποιεί χώρες, όσο το χρειάζεται, προς αυτή την κατεύθυνση. Αν αύριο η Τουρκία του είναι πιο χρήσιμη, η Ελλάδα, που έχει δεθεί μόνη της χειροπόδαρα στο Ισραηλινό άρμα, θα υποχρεωθεί να κάνει by proxy και τα χατήρια της Άγκυρας.

Σενάρια, ναι. Ας ελπίσουμε να παραμείνουν τέτοια.